Północ

Lord Jonnel Stark jest drugim synem Cregana Starka i Alysanne Blackwood. Zawsze dorastał w cieniu swojego starszego brata Rickona, będąc dzieckiem raczej wątłym i płaczliwym. Po wczesnej śmierci matki, z którą był bardzo związany, zamknął się w sobie. Całym sercem pokochał jednak kolejną żonę ojca, Lynarę Stark, która poza przejęciem roli Pani Winterfell starała się być dobrą matką dla dzieci z pierwszego małżeństwa swego męża. Pomimo problemów ze zdrowiem w pierwszym etapie życia, Jonnel wyrósł na mężczyznę pozbawionego problemów natury fizycznej. Wrodzona nieśmiałość Jonnela jest powodem, dla którego w wieku 29 lat dalej pozostaje kawalerem. Po kątach zamku Winterfell chodzą plotki, że jego ojciec zaaranżował przed swoją śmiercią zaręczyny Jonnela z córką lorda Tallhart, jednak Jonnel miał stanowczo odmówić. Przedłużający się okres kawalerstwa miał być również kością niezgody między Jonnelem a jego starszym bratem Rickonem. Choć bracia zawsze byli niczym słońce i księżyc, nigdy wcześniej nie pozwolili, by coś rzuciło się cieniem na ich braterskie relacje. Na miesiąc przed wyjazdem Rickona na południe w ramach Podboju Dorne między braćmi wybuchła olbrzymia kłótnia zakończona odmową wyjazdu przez Jonnela. Gdy parę lat później do Winterfell dotarła nowina o śmierci Rickona, Jonnel, będący jego dziedzicem kompletnie się załamał. Przez pierwszy miesiąc nie opuszczał swoich komnat, za wyjątkiem nocnych wycieczek do czardrzewa. Wiedzą powszechną jest, że lord Jonnel Stark obwinia się o śmierć swego brata, którego "mógłby obronić, gdyby nie szczeniacka sprzeczka sprzed lat". Choć w ostatnich miesiącach coraz częściej można go spotkać poza komnatami lordowskimi, nie wydaje się, by stan zdrowia lorda uległ poprawie. Jest skłonny do nagłych i drastycznych zmian nastroju, często szepcze do siebie, niemal zawsze jest na skraju drzemki - zupełnie jakby noc służyła mu jedynie do dalszych przemyśleń, nie zaś do wypoczynku. Sprawy Północy i rodu Stark interesują go w niewielkim stopniu - większość procesu decyzyjnego przekazuje swoim braciom, maesterowi, kasztelanowi i zarządcy. Z rzadka zdarzają się dni, w których odzyskuje swoją dawną klarowność umysłu - stara się nadrobić zmarnowany czas, rozbudzając nadzieję mieszkańców Północy na wyleczenie lorda Jonnela Starka.
Jonnel Stark jest mężczyzną wysokim, o szerokich ramionach lecz delikatnie zgarbionej posturze. Swe długie, czarne włosy odziedziczył po matce, Alysanne Blackwood - nosi je zazwyczaj rozpuszczone, dlatego też loki zazwyczaj otulają jego bladą twarz. Jego skóra dawno nie widziała słońca, gdyż od paru miesięcy spaceruje na zewnątrz jedynie nocą - w ciągu dnia pozostając w przytulnych murach zamku. Ma charakterystyczne, szare oczy Starków, które najlepiej pokazują jego emocje. Ich głębokie osadzenie w czaszce potęguje efekt sińców pod oczami, podstawowego wyznacznika kondycji lorda. Ze względu na raczej smukłą budowę ciała niewielu na pierwszy rzut oka jest w stanie prawidłowo ocenić jego siłę - jest w stanie bez problemu walczyć mieczem dwuręcznym.

Lord Rickon Stark urodził się jako pierwsze dziecko Cregana Starka i Alysanne Blackwood, wyprzedzając swoją bliźniaczą siostrę o kilkanaście minut. Od urodzenia był dzieckiem zdrowym i żywiołowym, stąd z miejsca stał się ulubieńcem ojca, który przykładał szczególną uwagę do sposobu wychowania dziedzica. Odkąd osiągnął odpowiedni wiek spędzał czas z ojcem, który wprowadzał go w tajniki rządzenia, systematycznie przygotowując do przejęcia zarówno tytułów - Lorda Winterfell oraz Namiestnika Północy, jak i idących z nimi obowiązków. Dbano o to, by dziedzic nie zaniedbywał ćwiczeń fizycznych oraz by wprawił się w boju. Powszechnie był uważany za młodzieńca honorowego, odważnego oraz przyjemnego w obyciu - szczególna więź łącząca bliźnięta nie była jedyną pozytywną relacją, jaką wytworzył w rodzinie. Szybko zaakceptował swą nową macochę, Lynarę Stark, a także młodsze rodzeństwo, które z czasem pojawiło się na świecie. Poza wyraźnym nastawieniem prorodzinnym, Rickon dał się poznać także jako dobry przyjaciel - szczególnie bliskie stosunki łączyły go z Hubertem Arrynem, którego poznał w trakcie jednego z turniejów i zarekomendował ojcu jako potencjalnego kandydata do ożenku dla jednej ze swych młodszych sióstr. Po śmierci ojca szybko przejął jego obowiązki, zapewniając lud Północy o tym, że wraz z odejściem Wilka z Północy Starkowie nie tracą na sile. Kontynuując tradycję wierności względem Żelaznego Tronu zapoczątkowaną przez jego ojca, odpowiedział na wezwanie króla Daerona I do walki w Podboju Dorne. Brał udział we wszystkich ważnych bitwach, maszerując z początku pod dowództwem Lyonela Tyrella, następnie przechodząc bezpośrednio pod dowództwo króla. Po pierwszych zwycięstwach w Dorne został poproszony o wspomożenie wojsk pogranicza w walce z rebeliantami. Zmarł podczas jednego z ostatnich starć pod Słoneczną Włócznią pod koniec 164 roku.
Rickon Stark był mieszanką wyglądu ojca i matki. Jego oczy, bardziej błękitne niż szare, przypominały oczy matki, zaś ciemnobrązową barwę włosów odziedziczył po ojcu. Był mężczyzną wysokim, choć nie przewyższał swojego młodszego brata, Jonnela. Był za to zdecydowanie poważniejszej postury, która wzbudzała respekt nawet u zaprawionych w boju mieszkańców Północy. Nigdy nie nosił zarostu, uważając go za niepraktyczny, jednak włosy ścinał raz do roku, w ramach przygotowań do obchodów dnia swego imienia. Gdy stawały się one wystarczająco długie, pozwalał swej córce na zaplatanie mu jednego warkocza, po prawej stronie głowy.

Sir Orbert Caswell urodził się jako drugi z synów ówczesnego lorda, a na dzień dzisiejszy stanowi brata obecnego zwierzchnika Bitterbridge. Nie wsławił się niczym szczególnym w trakcie pierwszych lat życia, choć powszechnie uznawano go za całkiem przyzwoitego rycerza i strzelca. Jest to jeden z nielicznych braci w Nocnej Straży, który zdecydował się na przywdzianie czerni z własnej woli. Tak przynajmniej brzmi wersja oficjalna, bowiem według plotek do opuszczenia ojczystych ziem skłonił go romans z żoną jednego z krewnych.
Po odbyciu treningu i złożeniu ślubów pełnił przez kilka lat funkcję zwiadowcy, siejąc postrach wśród Dzikich za Murem. Szczególnie dobrze szła mu jazda z końskiego grzbietu, co w połączeniu z rodowym symbolem doprowadziło do nadania mu przydomka "Czarny Centaur". Około 162 roku wybrano go na nowego Lorda Dowódcę, ze względu na śmierć poprzednika w czasie jednej z walk z wrogiem. Jest człowiekiem, którego bardzo trudno wyprowadzić z równowagi. Swych podwładnych traktuje sprawiedliwie, starając się zaprowadzić prawdziwie braterską atmosferę. Nie ma litości względem Dzikich, ale nie popada przy tym w okrucieństwo.