Laerya Targaryen

Rozczarowanie. To słowo towarzyszyło jej od samego początku istnienia. Chociaż ojciec nigdy nie skarżył się na posiadanie córki, mała Laerya słyszała to słowo wielokrotnie podczas swojego dzieciństwa. Nigdy nie padło z ust rodziców, ale służby, która powtarzała kolejne zasłyszane plotki. Jak to było w rzeczywistości? Należałoby o to zapytać lorda i jego małżonkę. Mała nigdy nie odczuła braku miłości i zainteresowania ze strony rodziców. I to było najważniejsze.
Jasnowłosa dziewczynka była pierwszą z czterech pociech Velaryonów. Doczekała się braci i siostry. Od małego uczyła się odpowiedzialności za innych i należała do osób spokojnych i opanowanych. A jednak płynęła w niej krew gorąca i odzywał się temperament wyssany z mlekiem matki i czas miał pokazać, że nie jest taka niewinna jak się wydaje.
Pierwszym poważnym rozczarowaniem było coś pozornie wspaniałego. Kiedy Laerya była mała, wykluł się dla niej „smok”, a raczej coś, co w niczym nie przypominało tę wspaniałą istotę, lecz bezoka glizda. Ugryzła dziewczynkę, co pozostawiło na jej ciele bliznę, widoczną po dziś dzień. Stworzenie zabił wściekły ojciec. Dziewczynka od tej pory czuła głęboki smutek i nie darzyła tych potężnych istot takim uwielbieniem jak wcześniej.
Nigdy nie ukrywano przed nią, że rodzinie zależy na dobrym mariażu. Od małego Laerya wiedziała, że zostanie wydana za mąż za kogoś, kto – według niej - nie da jej szczęścia. Ale kto myślał o czymś takim w tym świecie pełnym konfliktów i nienawiści? Ona wierzyła. Naprawdę w to wierzyła. Skąd myśl, że uda jej się wymigać od przeznaczonego losu? Z dziecięcej naiwności. Miała nadzieję do samego końca.
Dzieciństwo mijało jej na rozwijaniu umiejętności, z których najbardziej lubiła historię. Naprawdę lubiła naukę i nigdy nie opuszczała zajęć praktycznych, nawet tak – pozornie zbędnych – jak haftowanie czy muzyka. Laerya musiała się czymś zajmować, wszystko było lepsze od nudy. Wychowywano ją na prawdziwą damę, obytą w towarzystwie.
Kolejnym rozczarowaniem w jej życiu był małżonek. Wydano ją za mąż bardzo młodo, za starszego o wiele lat wdowca z dziećmi. Viserys Targaryen okazał się człowiekiem mądrym i wyrozumiałym, to też nie zmuszał żony do tego, czego by nie chciała. Laerya musiała się uczyć żyć w nowej roli i pogrzebać marzenia o szczęśliwym życiu. Nie traktowano jej źle – przeciwnie. Nie mogła powiedzieć, by się nie troszczono o nią. Nowa rola była dla niej bardzo ważna, lecz nie tego chciała od życia. Marzyła o swobodzie w wyborze drogi, lecz jak zawsze – decydowano za nią.
Dzieci małżonka nie były wiele młodsze od niej, dlatego bliżej im było do relacji rodzeństwa. A przynajmniej ona starała się, by układ między nimi był dobry. Laerya pokazywała szczere zainteresowanie ich życiem, chociaż nie chciała się wtrącać w ich prywatne sprawy.
Rozczarowanie towarzyszyło jej w dalszym ciągu. Kolejnym było urodzenie córki. Ciąża przebiegała prawidłowo i dziewczyna nie uskarżała się na brak zdrowia, ale wierzyła, że urodzi chłopca. Po porodzie, który kosztował ją wiele sił, okazało się, że powiła córkę. Przez wiele dni nie potrafiła się zmusić do tego, by ją objąć i zajmować się nią. Zachorowała i nie potrafiła się podnieść z łoża. Wydawało się, że kolejna żona Viserysa skończy marnie. Mało tego, zaczęły ją nachodzić myśli samobójcze. Dopiero interwencja kilku bliskich jej kobiet sprawiła, że chęć życia ponownie w nią wstąpiła i zaakceptowała także córkę. Od tamtego czasu mała poczuła się kochana przez rodzicielkę. A jednak zawsze pozostała lekkim zawodem dla Laeryi. Mimo to nie dała jej tego odczuć, chociaż plotki znów zaczęły ją niszczyć od środka. Życie u boku Viserysa okazało się nie takie złe, jak myślała, mimo iż nie było w nim więcej, poza szacunkiem. Przywykła do roli żony i matki, nic innego jej nie zostało. Wielu mówiło szeptem, że marnuje swoją młodość i urodę dla kogoś, kto nie da jej wiele. Służki widziały, że kobieta bije się z myślami. Nie słyszały od niej złego słowa, żadnego narzekania, ale spojrzenie potrafiło zdradzić więcej, niż mowa. Do głosu przemówiła natura beztroskiego, marzycielskiego dziecka, które chciało poznać smak miłości. Laerya nigdy nie przyznała się do tego, że pragnie czegoś więcej od związku, a jednak tęskniła za przygodą, namiętnością i kimś w swoim wieku, kto okazałby jej prawdziwe zainteresowanie. Na pewno nie pomagała w tłumieniu tych uczuć obecność jednego z zaufanych strażników, którzy przybyli dla niej z Driftmarku. Ojciec nie zostawił jej samej, wysłał kilku ludzi do stolicy po to, by jego córka miała wiernych ludzi wokoło. Znała ich od dawna i wiedziała, że może im powierzyć ważne zadania. Jeden z nich stał się jej bliższy, jednak Laerya nie pozwoliła sobie na więcej niż wypadało. Nawet spojrzenia mogą okazać się zgubne, dlatego tłumi w sobie pragnienia tego, czego nie zaznała u boku męża. Tak, pozostała wierna Viserysowi, nawet jeśli serce mówiło coś innego.
Jasnowłosa zawsze dobrze ukrywała swoje uczucia i tylko nielicznym pokazywała to, co naprawdę myśli i czuje. Nauczyła się nie ufać każdemu, dlatego trudno jest powiedzieć co zaprząta jej głowę. Pozornie jest niewtrącającą się w poważne sprawy kobietą, ale kiedy coś usłyszy, nie zapomina i nie lekceważy niczego. Stara się pokazać z jak najlepszej strony: chętnie rozmawia, słucha innych i angażuje się w pomoc ubogim. Uchodzi za osobę towarzyską, miłą i bezproblemową. Chociaż dzieli ją znaczna różnica wieku z siostrą, to właśnie ją uważa za najbliższą przyjaciółkę. Obie panie zawsze trzymały się razem i ufały sobie, co trwa po dziś dzień.