Północ

Starkowie są jednym z rodów, który może się poszczycić pochodzeniem od Pierwszych Ludzi. Założyciel rodu, Brandon Budowniczy, nie tylko wybudował jedne z ważniejszych budowli Północy - zamek Winterfell, siedzibę rodu Starków i Mur. Legendy łączą go także z budową Krańca Burzy i Wysoką Wieżę w Starym Mieście. Brandon Budowniczy był również tym, który rozpoczął trwające około ośmiu tysięcy lat panowanie Starków jako Królów Zimy. Przez ten okres Starkowie stopniowo pokonywali swych konkurentów, między innymi Króla Kurhanów atakującego z południa i Czerwonych Króli ze wschodu. Przez milenia Starkowie byli niepodważalnymi Królami Północy. Czerwoni Królowie z rodu Bolton ugięli kolana przed rodem Stark około tysiąca lat temu. Królowie Północy walczyli również przeciwko Andalom. Król Theon Stark dotarł swoją flotą nawet do Andalos w Essos, które to zdobył, a następnie wymierzył sprawiedliwość przez ścięcie setek mieszkańców. Następnym celem Theona okazały się Trzy Siostry, Wyspa Niedźwiedzi i Cape Kraken, o które walczyli z Żelaznymi Ludźmi i rodami Hoare oraz Greyjoy. Spór o Trzy Siostry rzucił się cieniem także na relacje rodu Stark z rodem Arryn - wojna między tymi rodami trwała tysiące lat i zakończyła się zwycięstwem Królów Gór i Doliny. Tysiąc lat przed Podbojem Aegona Brandon, syn Brandona Szkutnika, spalił wszystkie stocznie należące do rodu, tym samym zakańczając okres morskiej dominacji Starków.

Na początku Podboju król Torrhen Stark zebrał trzydzieści tysięcy ludzi, z którymi pomaszerował na południe, jednak po spaleniu Harrenhal oraz Pola Ognia, zdecydował się ugiąć kolano bez walki, zyskując miano Króla, który klęknął. Od tamtego dnia Starkowie tytułują się Namiestnikami Północy, gdzie sprawują władzę w imieniu panujących z dynastii Targaryenów. Długoletni konflikt między Starkami i Arrynami miał zostać zażegnany z inicjatywy królowej Rhaenys, która zaaranżowała małżeństwo między córką Torrhena, a Lordem Orlego Gniazda Ronnelem Arrynem. Z listów przechowywanych w Cytadeli można dowiedzieć się, że Torrhen zgodził się na mariaż po długich protestach, zaś jego synowie byli przeciwni - próbowali nawet wywołać rebelię przeciwko Targaryenom, jednak niewiele wiadomo o tym, czy plany doszły do skutku.

Na przestrzeni lat Starkowie nie mieli jednoznacznych relacji z rządzącą dynastią. Lord Alaric Stark nie lubił króla Jaehaerysa I, którego obwiniał za śmierć swego brata Brandona. Brandon został zabity przez rebeliantów, którym król darował życie. Ponadto mówi się, że donacja ziemi Nowego Daru nie była suwerenną decyzją Starków, a raczej wynikiem nacisków ze strony królowej Alysanne. Uważa się, że to dlatego późniejszy lord Winterfell, Ellard Stark, popierał prawa do tronu Laenora Velaryona w miejsce księcia Viserysa Targaryena w Wielkiej Radzie z roku 101. Z drugiej strony królowa Alysanne w trakcie swojego pobytu w Winterfell zaprzyjaźniła się z córką lorda Alarica, która pełniła funkcję podczaszego królowej.

W trakcie Tańca Smoków książę Jacaerys Velaryon przyleciał do Winterfell by pozyskać Starków jako sojuszników jego matki, królowej Rhaenyry. Sojusz został sfinalizowany Paktem Lodu i Ognia. Lord Cregan Stark wyruszył dość późno i dotarł do Królewskiej Przystani już po otruciu króla Aegona II. Młody król Aegon III został zastraszony, w wyniku czego mianował Cregana Starka na Królewskiego Namiestnika. W trakcie sprawowania tego urzędu, znanego w historii jako Godzina Wilka, przeprowadził proces dwudziestu jeden więźniów oskarżonych o współudział przy zatruciu króla Aegona II. Gdy Alysanne Blackwood zgodziła się zostać żoną Cregana, ten wyruszył na Północ, a jego urzędy zostały przekazane Corlysowi Velaryonowi.
Najstarszy syn Cregana, lord Rickon Stark, zmarł w trakcie ostatniej wojny Podboju Dorne pod koniec 164 roku.

Przez cały czas panowania na Północy Starkowie byli bardzo bliskimi współpracownikami Nocnej Straży - trzynastu Lordów Dowódców było Starkami lub bękartami Starków.


Jako prawdziwi potomkowie Pierwszych Ludzi, Starkowie są wyznawcami Starych Bogów. W ogrodach Winterfell znajduje się Boży Gaj, zaś w jego centrum - Czardrzewo.
W podziemiach zamku znajduje się krypta, w której według tradycji chowani są zmarli. Królowie Północy oraz Lordowie Winterfell mają groby ozdobione podobiznami zmarłych z mieczem na kolanach oraz wilkorem w nogach.
Starkowie słyną ze swych długich twarzy, brązowych włosów oraz szarych oczu. Niektórzy znani są z melancholii i chłodu, inni zaś z dzikości, którą nazywa się "wilczą krwią".





Ashwood, Bolton (podległe rody: Ironsmith), Cassel, Cerwyn (podległe rody: Condon), Dustin (podległe rody: Stout), Flint z Palca Flinta, Glover (podległe rody: Bole, Branch, Forrester, Woods), klany z Gór Północnych (Burley, Flint z Gór, Harclay, Knott, Liddle, Norrey, Wull), Holt, Hornwood, Karstark, Lake, Lightfoot, Long, Manderly (podległe rody: Flint z Wdowiej Strażnicy, Locke, Woolfield), Marsh, Mollen, Mormont, Moss, Overton, Poole, Reed (podległe rody Błotniaków: Blackmyre, Boggs, Cray, Fenn, Greengood, Peat, Quagg), rody z wyspy Skagos (Crowl, Magnar, Stane), Ryswell, Slate, Tallhart, Umber, Waterman, Wells, Whitehill


Targaryen - Starkowie są lojalistami panującej dynastii. Chociaż decyzje podejmowane z Żelaznego Tronu nie zawsze przypadają do gustu Namiestnikom Północy, ci nie kwestionują ich oficjalnie i nie pozwalają na wytworzenie się otwartej opozycji na swych terenach. Cieniem na relacje Targaryen-Stark kładzie się kwestia śmierci lorda Rickona Starka, którego ciało dalej pozostaje w Dorne.

Martell - Od czasu Podboju Dorne Starkowie nie darzą przyjaźnią lordów Południa. Ze względu na rebelie i śmierć lorda Winterfell na dalekim Południu Starkowie nie uważają ich za szczególnie honorowych. Oliwy do ognia dodaje fakt, że ciało Rickona dalej pozostaje na Południu.

Tyrell - Lord Lyonel Tyrell był jednym z dowodzących natarciu na Dorne. Relacje między rodami są więc raczej pozytywne, lecz coraz bardziej chylą się do neutralnych.

Baratheon - Zmarli lordowie Borros Baratheon i Cregan Stark nie żyli w dobrych relacjach, głównie z powodu stania po innych stronach w trakcie Tańca Smoków. Co prawda lord Olyver Baratheon zmarł w trakcie tej samej wojny co lord Rickon Stark, jednak nie można powiedzieć, że Starkowie zapomnieli o tym, co działo się prawie trzydzieści lat temu.

Tully - Relacje między rodami Tully i Stark są przykładem szorstkiej przyjaźni. Wynika to głównie ze spotkania lordów Cregana Starka i Kermita Tully'ego pod koniec Tańca Smoków. Młody lord Tully otrzymał ważną życiową lekcję od Starego Wilka, która wpłynęła na jego dalsze życie. Lord Cregan zezwolił na małżeństwo swej młodszej siostry z lordem Tully, znacznie ocieplając relacje, chociaż między samymi głowami rodów przyjaźń nigdy się nie narodziła.

Lannister - Oficjalnie neutralne, chociaż Starkowie ostrożnie pochodzą do rodu Lwa. Ostrożność ma swoje źródła głównie w Tańcu Smoków, w którym Lannisterowie aktywnie wspierali Zielonych oraz w fakcie, iż Lannisterowie nie podejmowali walki w Podboju Dorne.

Arryn - Choć relacje pomiędzy dwoma rodzinami przez tysiąclecia można było nazwać tragicznymi, od momentu ożenku córki Torrhena Starka z Ronnelem Arrynem sytuacja stopniowo się poprawiała. Od czasu przejęcia władzy przez Cregana Starka oraz Tańca Smoków między Orlim Gniazdem a Winterfell powstał most porozumienia, a nowe, dobre relacje miały zostać przypieczętowane małżeństwem między Hubertem Arrynem i Rhiannon Stark.

Greyjoy - Lordowie Północy nie darzą przyjaźnią Żelaznych Ludzi. Podstawą negatywnego podejścia były wojny, które toczone były m.in. o Niedźwiedzią Wyspę oraz fakt regularnego plądrowania wybrzeży należących do domeny Starków. Ze względu na większe zainteresowanie Żelaznych ziemiami Zachodu, Starkowie są spokojniejsi o swoje ziemie, jednakże dalej są gotowi do obrony.

Bolton - Relacje między dwoma rodami były napięte już w okresie Ery Herosów. Co prawda ostatecznie to ród Stark stał się rodem rządzącym Północą, jednak nie przyszło to ani łatwo, ani pokojowo. Relacje między rodami należą do chłodnych, co jest wypadkową charakteru ludów Północy oraz trudnej historii, która dalej potrafi być kością niezgody.

Manderly - Starkowie przyjęli wygnanych Manderly, stawiając za swój jedyny warunek wyłącznie złożenie przysięgi wierności. Ród Manderly z kolei nie daje powodów, by ich lordowie mogli mieć jakikolwiek powód do zakwestionowania lojalności rodu trytona. Najnowszym okazem dobrych relacji między rodami było małżeństwo lady Jeyne Manderly i lorda Rickona Starka.

Manderly są antycznym rodem, który zajmował tereny wzdłuż rzeki Mander w Królestwie Reach, od którego pochodzi ich miano. Niektórzy sugerują, że to rzekę nazwano na cześć rodu, a nie odwrotnie. Wywodzili się oni z wielkich lordów Pierwszych Ludzi i jako pierwszą siedzibę obrali sobie zamek Dustonbury. Długoletnia rywalizacja z sąsiadującym rodem Peake okazała się być powodem późniejszych trudnych dziejów rodu.
W trakcie rządów królów z rodu Gardener, król Gwayne III Gardener przekonał oba rody do pokojowego złożenia sobie hołdu i zakończenia wszystkich potyczek bez rozlewu krwi. W tym czasie Manderly nawrócili się z wiary w Starych Bogów na Wiarę w Siedmiu, prawdopodobnie pod wpływem przyjęcia wpływów andalskich przez królów Reach. Pod koniec rządów starego króla Gartha X Gardenera, wybuchł kolejny konflikt. Stary król miał jedynie dwie córki - jedna z nich poślubiona była lordowi Manderly, druga - lordowi Peake. Obaj lordowie przekonani byli, że to ich żona powinna dziedziczyć tron, a rywalizacja przybrała krwawy obrót, będąc źródłem szeregu zdrad, spisków i morderstw, by w ostateczności przerodzić się w otwarty konflikt, wciągając innych lordów Reach w krwawą potyczkę. Anarchia trwała ponad dekadę, do czasu aż ser Osmund Tyrell utworzył sojusz z pozostałymi lordami Reach, którzy wspólnie pokonali Manderlych i Peake. Ostatecznie na tron w Wysogrodzie wstąpił Mern VI Gardener, daleki krewny zmarłego króla.

W pewnym momencie królowie Gardener uznali ród Manderly za zagrożenie dla swojej władzy. Uważa się, że odpowiedzialnym za to był w szczególności lord Lorimar Peake, który bał się wzrostu potęgi sąsiedniego rodu i na rozkaz króla Perceona III Gardenera przeprowadził wygnanie Manderlych, następnie przejmując ich siedzibę w Dustonbury. Ród Manderly pozostał słaby, bez sojuszników i w ciągłym niebezpieczeństwie o życie wszystkich jego przedstawicieli. Zdecydowano się na ucieczkę na Północ, gdzie zostali ciepło przyjęci przez rządzący tam ród Stark. Królowie Północy przekazali Manderly Wilczą Jaskinię jako ich nową siedzibę i w zamian za przysięgę wierności nakazali obronę Białego Noża. Historia pokazała, że Manderly pozostali wierni raz danemu słowu.

Ród Manderly odpowiedzialny jest także za budowę Białego Portu dzięki bogactwu, które zabrali ze sobą z Reach. Przez wieki dbali o rozbudowę miasta. Pomimo faktu, iż Biały Port jest najmniejszym miastem w Siedmiu Królestwach, jest to główny port na Północy. Do budowy Królewskiej Przystani, a wcześniej Aegonfortu, Biały Port był również najmłodszym z miast. Nowy Zamek został zbudowany by zastąpić podniszczoną Wilczą Jaskinię. Mówi się, że plany Nowego Zamku przypominają bardzo wcześniejszą siedzibę Manderlych, Dustonbury w Reach. Będąc też jednym z niewielu rodów na Północy wyznających Wiarę Siedmiu, Manderly mają bogatą tradycję rycerstwa.

Po Podboju Aegona ser Warrick Manderly wraz z królową Visenyą Targaryen stłumił Rebelię Trzech Sióstr. W efekcie lord Steffon Sunderland wysłał swojego syna na wychowanie do rodu Manderly.
Mara Manderly była towarzyszką królowej Alysanne Targaryen na Smoczej Skale w roku 55. Jej ojciec, Theomore Manderly gościł królową trzy lata później w Białym Porcie, gdzie królowa zatrzymała się w ramach królewskiego progresu. Siostra Mary, Jessamyn, pełniła rolę podczaszego królowej. Sam lord Theomore miał ożenić się z księżniczką Viserrą Targaryen w 86 roku, jednak do ślubu nie doszło ze względu na tragiczną śmierć przyszłej panny młodej. W trakcie Wielkiej Rady z roku 101, Manderly popierali wstąpienie na tron księżniczki Rhaenys.

Jacaerys Velaryon wyruszył na Północ, by zdobyć lojalność tamtejszych rodów w trakcie wojny domowej znanej jako Taniec Smoków. Zatrzymał się także w Białym Porcie, gdzie po zapewnieniu, że jego młodszy brat, Joffrey Velaryon ożeni się z najmłodszą córką lorda Desmonda Manderly, mógł liczyć na wsparcie panów Białego Portu. Armia Manderlych, prowadzona przez synów Desmonda - ser Medricka i ser Torrhena wspierała siły Rhaenyry. Po wojnie zaś Torrhen Manderly był jednym z regentów królewskich Aegona III. Zrezygnował ze stanowiska dwa lata później, po uzyskaniu informacji o śmierci ojca i brata w wyniku zimowej gorączki. Do roku 136 lord Torrhen Manderly pełnił funkcję Namiestnika Królewskiego króla Aegona III.


Według ustaleń z pierwszym graczem reprezentującym ród.


Flint z Wdowiej Strażnicy, Locke, Woolfield


Targaryen - Tradycyjnie ród Manderly jest jednym z rodów szczególnie przychylnych koronie. W ostatnich latach powierzono rodzinie wiele honorów, a Manderly zostali włączeni do kręgu lojalistów Daerona I.

Stark - Manderly są zaufanymi i wiernymi wasalami lordów Północy. Są wdzięczni za przyjęcie z wygnania oraz powierzenie im roli obrońców Białego Noża. Relacje pomiędzy rodami są w chwili obecnej szczególnie dobre, a ich ukoronowaniem było małżeństwo lady Jeyne Manderly z Rickonem Starkiem.

Tyrell - Choć nie byli bezpośrednio odpowiedzialni za porażkę Manderlych w Reach, Tyrellowie nie cieszą się sympatią lordów Białego Portu. W przeciągu lat relacje pomiędzy dwoma rodami stały się bardziej neutralne, choć Manderly wciąż trzymają w sercu urazę.

Peake - Od tysiącleci relacje między dwoma rodami należą do katastrofalnie złych. Pomimo upływu lat i odległości dzielących oba rody, nie można powiedzieć, że emocje upadły w stu procentach. Przy każdej możliwej okazji należy zapewnić wystarczający dystans pomiędzy przedstawicielami obu rodów - w innym przypadku niemal zawsze dochodzi do kłótni.

Boltonowie to stary i potężny ród Północy pochodzący od Pierwszych Ludzi. W dawnych latach sprawowali rządy ze swej siedziby jako Czerwoni Królowie. Pod ich kontrolą znajdowały się tereny między Białym Nożem, a Ostatnią Rzeką. Niektóre podania sugerują, że to właśnie z nich wywodził się pierwotny Nocny Król.

Od czasu Długiej Nocy Czerwoni Królowie pozostali w zaciekłej rywalizacji z Królami Zimy, Starkami z Winterfell. Udało im się nawet odnieść kilka większych zwycięstw, a Król Royce II oraz Royce IV mieli okazję splądrować wrogą siedzibę. Boltonom udało się podobno oskórować kilku nieprzyjacielskich lordów i wywiesić ich skórę jako trofeum w Dreadforcie, a kilku z nich podobno używało zdobyczy jako płaszcza. To właśnie praktyka takiego traktowania pojmanych ludzi przyczyniła się do złowrogiej reputacji, jaka do dnia dzisiejszego otacza rodzinę. Ostatni z Czerwonych Królów, Rogar Myśliwy, złożył hołd Starkom w momencie inwazji Andalów - łącząc siły z królem Theonem Starkiem, znanym jako Głodny Wilk, odparli Argosa Siedmioramiennego maszerującego z południa Westeros.

Ponad tysiąc lat później zwierzchnicy Dreadfort powstali w nieudanej rebelii wraz z Greystarkami z Wilczej Jamy, przeciwko swoim suwerenom. W wyniku powstania ci drudzy zostali kompletnie unicestwieni. Kolejne większe konflikty nastąpiły w czasie panowania króla Edricka Śnieżnobrodego, a następnie za regencji króla Harlona Starka, który zmuszony był oblegać Dreadfort przez dwa lata, nim zdecydowano o kapitulacji.
Wraz ze złożeniem hołdu Starkom Boltonowie zobowiązali się do zaprzestania praktykowania skórowania pojmanych jeńców, ale pogłoski, jakoby wciąż kontynuowali robienie tego po kryjomu, pozostają na Północy żywe. Mówi się nawet o sekretnej, zamkowej komnacie, w której gromadzone są pozostałości po pozbawionych w ten sposób życia wrogach.


Według ustaleń z pierwszym graczem reprezentującym ród.


Ironsmith


Stark - Boltonowie nie są znani z swojego przyjaznego podejścia względem seniorów. Wręcz przeciwnie, przed otwartym konfliktem powstrzymuje ich nastawienie lordów Winterfell, którzy zdają się być głusi na wszelkie zaczepki dochodzące z Dreadfort. Trudna historia oraz charakter poszczególnych lordów nie dają nadziei na polepszenie relacji w niedługiej przyszłości.

Manderly - Z racji dobrej współpracy pomiędzy rodami Stark i Manderly, ród Bolton nie darzy panów Białego Portu wielką sympatią. Co prawda starają się tego nie okazywać w nadziei na możliwość zawiązania sojuszu przeciwko Starkom, jednakże powszechnie uważa się taką współpracę za mało prawdopodobną.

Ród Mormont jest starym i honorowym rodem Pólnocy. Ich lojalność jest spowodowana tym, że Starkowie podarowali im Niedźwiedzią Wyspę, która stała się ich domem. Od wielu lat są władcami Niedźwiedziej Wyspy, która położona jest na pólnocnym zachodzie krainy, w Zatoce Lodu. Nigdy nie słynęli z majątku, stawiali więc na inne wartości, takie jak: duma, honor i lojalność.
Ponoć, jak głoszą legendy, król Rodrik Stark wygrał Niedźwiedzią Wyspę w zapasach z królem Żelaznych Wysp i podarował ją Mormontom za to, że byli lojalnymi chorążymi. Od tego czasu ród Mormont żyje właśnie w tym miejscu i od zawsze są wierni Starkom.

Lord Mormont jako jeden z niewielu posiada miecz z valyriańskiej stali - miecz bastardowy - Długi Pazur. Na Niedźwiedziej Wyspie brakuje cennych surówców, przez co ród nigdy nie należał do najbogatszych i najpotężniejszych, jednak słynął z walecznych i honorowych ludzi, co uczynili swoim atutem. Na bramie wejściowej wielkiej sali ich zamku znajduje się rzeźba kobiety odzianej w niedźwiedzię skórę, która trzyma na ręku dziecko ssące jej pierś, w drugiej ręce zaś trzyma topór. Jest to bardzo ważny symbol, który powstał dlatego, że kobiety z Niedźwiedziej Wyspy musiały zarówno wychowywać dzieci, jak i bronić się przed dzikimi i Żelaznymi Ludźmi.





Stark - Mormontowie od zawsze są wiernymi chorążymi Starków, na dodatek są bardzo im wdzięczni za to, że kiedyś dostali od nich Niedźwiedzią Wyspę. Nie mają jak się zbytnio odpłacić, więc oddają swoje miecze i reagują na każde zawołanie Starków. Sojusz ten został przypieczętowany ślubem najstarszej córki lorda Starka, Minervy, z najstarszym synem ówczesnego lorda Mormonta, Edgarem.

Bolton  - Stosunki pomiędzy nimi są raczej neutralne, nawet z przechyłem na chłodne. Niedźwiedzie nie do końca ufają Boltonom z racji tego, że tamci mieli zatargi ze Starkami.

Greyjoy i rody z Żelaznych Wysp  - Stosunki Mormontów z rodami z Żelaznych Wysp są bardzo napięte. Jak mówi dewiza Greyjów "My nie siejemy" - Żelaźni są znani z najeżdżania i atakowania innych, a Niedźwiedzia Wyspa często była celem ich ataków. Właśnie dlatego kobiety zostały wyszkolone do walki, by radzić sobie z najeźdźcami. Mormontowie bardzo chętnie pozbyliby się wszystkich z Żelaznych Wysp, by mieć święty spokój.

Umberowie są starożytnym rodem, wywodzącym się od Pierwszych Ludzi. Ongiś przyjmowali tytuł królów, jednak po długich zmaganiach zostali zredukowani do wasali Starków, Królów Zimy. Władają ziemiami nad Zatoką Fok, rozciągającymi się na zachód od Nowego Daru i w większości na wschód od Królewskiego Traktu. Bliskie położenie ich ziem do Muru naraża Umberów na najazdy Dzikich; Nocna Straż zresztą często prosiła ten ród o pomoc w obronie Północy przed Dzikimi. Dołączyli także do wojsk Starków, gdy trzy tysiące lat temu dwójka braci-Królów za Murem, Gendel i Gorne, zorganizowali inwazję na Północ.

Królowa Alysanne Targaryen i Silverwing odwiedzili ród Umberów w Ostatnim Domostwie w 58 roku po Podboju.

Choć temu zaprzeczają, od wielu lat nawet po dalszych zakątkach Westeros chodzą plotki, jakoby lordowie z tego rodu nadal praktykowali tradycję prawa pierwszej nocy, która została zakazana za panowania króla Jaehaerysa I Targaryena. Nie jest to potwierdzone, jednak wśród samych Umberów wiadomo, iż obecny Lord Ostatniego Domostwa nie praktykuje tego barbarzyństwa.

W czasie Tańca z Smokami Umberowie wspierali drobnym wojskiem ród Starków, większe siły pozostawiając jednak na Północy, by w dalszym ciągu bronić swej ojczyzny przed hordami Dzikich. W czasie podboju w Dorne wspierali Koronę niemalże całą armią, jaką dysponowali.


Silni, zahartowani przez zimny klimat Północy ludzie, wyróżniający się wśród innych rodów Siedmiu Królestw, a nawet innych rodów Północy, swoim wzrostem. Uważani są za dobrych, prostodusznych wojowników, którzy w głębi serca są dumni ze swojego pochodzenia i historii swojej rodziny.


Według ustaleń z pierwszym graczem reprezentującym ród.


Stark - Umberowie są najwierniejszym chorążym Starków. Dawno temu puścili w niepamięć wcześniejsze niesnaski, w których efekcie to Starkowie stali się Królami Północy. Zawsze reagowali na ich wezwanie i nigdy ich nie zdradzili.

Bolton - Z racji chłodnych relacji Boltonów ze Starkami i historii tych rodów, Umberowie darzą ich niechęcią i są wobec nich podejrzliwi.

Targaryen - Są lojalni wobec Korony, co udowodnili swą walecznością w trakcie Podboju Dorne.