Aerys Targaryen

Wiele wskazywało na to, że czwarte dziecko powite przez Larrę Rogare nie tylko nie dożyje wieku dorosłego, ale nie przeżyje nawet ledwie kilku tygodni. Pierwsze dni po narodzinach chłopca upłynęły maesterowi Smoczej Skały na wyczerpujących próbach utrzymania go przy życiu. Jak się z czasem okazało, słabowicie wyglądające niemowlę, wykazało się sporą wolą przeżycia - na tyle silną, by wkrótce ciche kwilenie przerodziło się w prawdziwy dziecięcy płacz, który głębokim echem odbijał się od murów twierdzy ulokowanej na Smoczej Skale. Był to niezłomny dowód na to, że praca maestera odniosła oczekiwane skutki, zaś jego słowa, jakoby życie chłopca nie było dłużej zagrożone, okazywały się być zgodne z prawdą.
I chociaż przez wszystkie te tygodnie, gdy trwała zacięta walka o życie nowo narodzonego dziecka, jego matka niemal nie odchodziła od kołyski na krok, trudno byłoby nazwać szczerą radością gamę emocji, jakie odmalowały się na jej twarzy wkrótce po tym, jak maester ogłosił, że chłopiec nabrał wystarczająco sił, by w kolejnych dniach poradzić sobie bez jego pomocy. Z pewnością w sercu Larry zagościła ulga, zaś niedługi czas później kobieta opuściła Smoczą Skałę i nie powróciła na nią nigdy więcej.
Kilka lat później, gdy do Viserysa dotarły wieści o śmierci jego małżonki, a jego najmłodszy syn podrósł wystarczająco, by móc o własnych siłach przemierzać korytarze twierdzy i utrzymać w ręku ćwiczebny miecz, prawdopodobnie nikt nie byłby w stanie uwierzyć, że tuż po narodzinach groziła młodemu Aerysowi rychła śmierć. Chłopiec wciąż zdawał się być nieco drobniejszy niż jego bracia, będąc w jego wieku, jednak zupełnie nic nie sprawiało, że wciąż można byłoby nazywać go słabowitym. Miał mnóstwo energii, której prawdopodobnie nie sposób byłoby w całości spożytkować na wyczerpujące treningi na placu ćwiczebnym. Nawet, gdyby młody Targaryen rzeczywiście całe dnie miał spędzać jedynie na wprawianiu się w walce, najpewniej zmęczenie po takim całodziennym treningu wcale nie potrwałoby zbyt długo. W dodatku dość oczywistym było, że jeden z przedstawicieli rodu smoczych lordów nie mógłby odebrać wykształcenia polegającego jedynie na wymachiwaniu żelastwem. Długie godziny spędzone w towarzystwie maestera, próby spamiętania najważniejszych wydarzeń z minionych stuleci, rodowych herbów i zawołań... wszystko to śmiertelnie nudziło chłopca, któremu zbyt porywcza natura - jak twierdził maester - nie pozwalała zbyt długo usiedzieć w jednym miejscu.
I choć zdaniem maestra wyrywność i impulsywność Aerysa nie była czymś, czym należałoby się przejmować - bo przecież podobne przywary zwykle znikają wraz z biegiem czasu, po odebraniu należytej edukacji - to jednak w ciągu ledwie kilku kolejnych lat okazało się, że w przypadku najmłodszego syna Viserysa nie były to jedynie chwilowe wady właściwe dla wieku dziecięcego. Aerys Targaryen również jako młody mężczyzna pozostawał człowiekiem porywczym i impulsywnym, który zdecydowanie nie miał w zwyczaju tłumić swoich emocji i którego nad wyraz łatwo było wyprowadzić z równowagi, o czym niewątpliwie miało okazję przekonać się wielu mieszkańców Smoczej Skały oraz Czerwonej Twierdzy, dokąd - podobnie jak wcześniej jego rodzeństwo - Aerys przeniósł się, gdy już osiągnął właściwy, zdaniem ojca, ku temu wiek.
Biorąc pod uwagę wyrywne usposobienie Aerysa, najpewniej nie bez powodu z ust niektórych można było zasłyszeć opinie, że na szczęście smoki zniknęły z tego świata i nie były dłużej we władzy Targaryenów. Wprawdzie smocze jaja w rękach starszego rodzeństwa Aerysa mogły budzić pewien niepokój - z przeciwnej strony zaś nadzieję - jednak wciąż pocieszającym wydawał się być fakt, że niewiele wskazywało na to, by najmłodszy z synów Viserysa kiedykolwiek doczekał się posiadania własnego smoka.
Bo przecież bestia we władaniu kogoś nazbyt porywczego i momentami nieprzewidywalnego, to byłoby coś, co niewątpliwie musiałoby zakończyć się tragedią. Z tą opinią bezsprzecznie zgadzał się również maester.
Możliwe, że to również waleczna i porywcza natura Aerysa sprawiła, że już od lat dziecięcych tak dobrze potrafił porozumieć się ze swoim niewiele młodszym kuzynem, zaś gdy tamten - już jako władca Westeros - zadecydował o podboju Dorne, nie wahał się ani przez moment, by dołączyć do walk u jego boku. Nie wahał się też ani przez chwilę, gdy po krótkim triumfie wojsk dowodzonych przez Daerona, na Południu rozgorzał bunt. Bez zastanowienia ruszył ponownie do Dorne, by wspomóc próbę ostudzenia rebelianckich zrywów Dornijczyków. Jak się jednak okazało, ci za drugim razem wcale nie zamierzali poddawać się tak łatwo, zaś Aerys swą chęć ruszania do walki bez choćby chwili zastanowienia, nieomal przypłacił własnym życiem. To właśnie w Dorne bowiem przyszło mu otrzeć się o śmierć po raz kolejny, gdy wiele wskazywało na to, że rany odniesione podczas walki przypieczętują wreszcie los pisany Targaryenowi od dnia narodzin. Po raz drugi jednak udało mu się skutecznie wywinąć śmierci, natomiast z południowych regionów powrócił jeszcze przed zakończeniem walk i na niedługo przed tym, jak Daeron zdecydował się osobiście wyruszyć do Dorne.
Wieść o zdradzieckim zamachu na życie ówczesnego władcy dotarła do niego w momencie, gdy sam dochodził do pełni sił, znów znalazłszy się pod opieką maestera na Smoczej Skale.
Nadzieje na to, że kolejny z jego kuzynów, następca Daerona, miałby kontynuować dzieło swego brata oraz pomścić jego śmierć, nie trwały jednak długo. Zwłaszcza, że od samego początku nie były one przecież zbyt żywe - podobnie jak znał Daerona, tak znał również Baelora. Trudno byłoby nie dostrzec oczywistych różnic pomiędzy braćmi i naprawdę niewiele trzeba było czasu, by jeszcze dobitniej przekonać się o ich istnieniu.
Zwieńczeniem wszelkich rozczarowań, jakie mogłyby wiązać się z objęciem władzy przez Baelora, okazała się być jego uczta koronacyjna. Ta sama, podczas której Aerys dowiedział się o własnych zaręczynach z dornijską księżniczką oraz ta sama, po której - jeszcze tego samego wieczora - zdecydował się wyruszyć na Smoczą Skałę. Było to zresztą dalece bardziej rozsądne rozwiązanie, niźli dosadne wyrażenie własnego zdania w kwestii co najmniej kilku królewskich decyzji, w które należałoby włączyć chęć zaaranżowania jego małżeństwa z Dornijką.