niedokończone dyskursy

Dźwięk stali, w który przyodziani byli strażnicy nie wprawiał Shaeny w zakłopotanie. Niechęć wynikała ledwie z podejścia do całego konstruktu spotkania; chroniona pod przymusem matki i pozbawiona wolności, której wiatr przed księżycem rozczesywał jasne pukle włosów. Drżała od ferworu emocji, narastających pod brzemieniem władzy jaką nosiła na barkach.
Bez możliwości bycia szczera, odartą z chłodnej maski dystansu i kalkulacji.
Im dłużej więc spacerowała po Czerwonej Twierdzy - tym bardziej utwierdzała się w uczuciu nienawiści, które odbijało się niemalże echem od murowanych ścian. Serce trzepotało w piersi, oddech spłycał się, zaś sama Targaryenka nie reagowała na morze uczuć, mimo iż to budziło w niej przestrach dudniący w meandrach żył. Miała wrażenie, że świat wiruje, a z nim wirowała też ona.
- W takim razie pozwól, że coś ci pokażę, panie - powiedziała, a nikły cień uśmiechu rozciągnął zroszone karminem wargi. Fiolet spojrzenia utkwiony był w męskiej twarzy, co wydawać się mogło natręctwem z jej strony, lecz była ciekawa istoty Starka. Oblicze miał piękne, a ona, chociaż wyzbyta z obecności mężczyzny, potrafiała doceniać tych, którymi się otaczała. Igrała jedynie z przeznaczeniem, które coraz ciaśniej zaciskało szpony na smukłej szyi kobiety.
- Nagli cię czas? - dopytała jeszcze, kierując swe kroki w stronę alejek ogrodowych, gdzie chciała zaczerpnąć świeżego powietrza. Obserwowała mijanych rycerzy, których zbroje znów wydawały charakterystyczny dźwięk, by podążać za córą Daenaery; ironia spotkania z Corwynem była dla wielu szokiem, a matka królowej nie zamierzała pozwalać, ażeby jej dziecku stała się krzywda.
- Wierzę, że ich obecność nie sprawia ci dyskomfortu... Przez lata w Królewskiej Przystani - nauczyłam się ignorować własne cienie - wyjaśniła, a ton choć smutny, wciąż pobrzmiewał nutą wesołości.
Nie mogła się obnażyć przed nikim, a jedynie czerpać garściami z obecności tych, których nie miała okazji widzieć zbyt często.