Stajnie

Chociaż obecnie miała wiele na głowie, Zahira nie byłaby sobą gdyby nie podejmowała się niektórych zadań osobiście. W końcu najlepiej coś będzie zrobione tylko jeśli wykonamy to osobiście. Wtedy jedyną osobą, którą możemy obwiniać o niepowodzenie jesteśmy my sami. Dlatego teraz znajdowała się w stajniach, krzątając się przy siodle niczym służąca pakująca prowiant dla swojej pani.
Jej postawa była inna niż zazwyczaj. Niby stała wyprostowana wykonując mechanicznie czynności przy trokach, ale było też w tym jakieś zrezygnowanie i brak zapału. Nawet wyglądała jak służąca, ubrana w dobrze wykonane, ale z nienajlepszego materiału spodnie i koszulę, akurat takie na jakie mogli sobie pozwolić ludzie pracujący w pałacu. Zresztą, ten konkretny ubiór pożyczony został od jednej ze służek, które pracowały dla niej przez co nie pasował na nią najlepiej opinając ją ciasno w niektórych miejscach, a wisząc luźno w innych. Także twarz lekko jej się zmieniła, a to za sprawą czernidła, które rozmazała wokół oczu, włosów spiętych w ciasny kok i braku jakiejkolwiek biżuterii. Na dobrą sprawę jedynym co ją wyróżniało wśród innych pracujący w pałacu był turkusowo-złocisty szal, którym okryte były włosy. Miała nadzieję, że osoba, z którą była umówiona nie przejrzy jej maski i nie rozpozna w niej księżniczki, ale to miało okazać się z czasem.

Podszywanie się: 81

---

W stajniach cały czas krzątali się służący i parobkowie, migając między jednymi a drugimi zagrodami, nie zwracając większej uwagi na Zahirę. Tak samo jak i ona często nie zwracała uwagi na wielu spośród służących. Taka była ich rola - żeby byli niewidoczni, żeby jedyną rzeczą, jaką widać były efekty ich pracy, nie zaś oni sami.
I ona była niewidzialna, mijana przez dworzan, którzy odbierali konie bądź wracali z przejażdżek. Jedną osobą, która zwróciła na nią uwagę był służący - szczupły młodzieniec, ledwie kilkunastoletni o bujnej czuprynie i dużych oczach.
- Nie widziałem Cię tutaj wcześniej. Nowa? - zagadał jak gdyby nigdy nic, czyszcząc kopyto jednego z koni - pięknego pustynnego rumaka i białej jak śnieg maści i długiej grzywie. Bez wątpienia wierzchowiec godny najlepszego z rycerzy.
- Często to siedzę, widzę to i owo. Widziałem kiedyś podobny szal. To od kupca tkanninego, Emhyra van Emreysa?
Hasło zostało rzucone - Zahira wiedziała, że drobny służący był osobą, z którą miała się spotkać. Ale czy był głową spisku, a przynajmniej tą, która siedziała w Słonecznej Włóczni?

Kiedy w końcu ktoś do niej podszedł, odwróciła się niby zaskoczona i przyjrzała dokładnie służącemu. Chociaż prawdę mówiąc zdziwienie nie było do końca udawane, bo okazał się on zaledwie chłopcem, prawie dzieckiem. Liczyła szczerze mówiąc na coś więcej, ale rzeczywiście taki młodzieniec zwracał na siebie mniej uwagi co miało sens.
- Tak, tak. Przyjechałam do stolicy z moją panią, lady Arianne. – mówiła odrobinę wyższym tonem niż zazwyczaj, ale nie powiedziała nic więcej dopóki nie usłyszała odpowiedniego hasła mówiącego z kim ma do czynienia. Dopiero kiedy chłopak potwierdził, że jest wtyczką, bo nawet nie brała pod uwagę, że to on może za wszystkim stać, uśmiechnęła się do niego niewinnie.
- Ja słyszałam, że… nie wszyscy są tutaj zadowoleni z pokoju. – odszepnęła do chłopca. Głos miała niepewny i nawet pozwoliła sobie na lekkie załamanie w trakcie wypowiedzi. Trochę ryzykowała wyciągają tak szybko karty na stół, ale w końcu byli spiskowcami, a zbyt długa rozmowa mogła wzbudzać podejrzenia.

---

Młodzieniec uśmiechnął się lekko, zupełnie jakby nie miał głowy tuż obok końskiego zadka. I nie czyścił kurzu spod kopyt.
- Ah. Lady Arianne... U Daynów też podobnie nie jest zbyt kolorowo ostatnio. No, druga nóżka... - chłopak odwrócił się na chwilę do konia, zmieniając kopyto.
- Sssssssłusznie słyszałaś. - Jej rozmówca syknął. Niby ukuł się tylko kopystką, ale nie trudno było jej zrozuimeć, że chodziło o co innego.
- No nie, nie wszyscy są zadowoleni z pokojów. Wielu służących, o których wiem, uważa, że zarządca wynegocjował słabe warunki z gospodarzem. Uważają, że im też należy się coś za czynną służbę, natomiast zarządca zainteresowany jest tylko swoim własnym dobrobytem i zasługami. A czemu Cię to interesuje? - akcenty chłopaka nie były rozłożone normalnie, jakby nieco seplenił niektóre słowa. Ostatnie zaś zdecydowanie podkreślił.

Odwzajemniła uśmiech młodzieńca dalej zajmując się pakowaniem tobołków, jakby to było przypadkowe spotkanie dwóch służących, jedynie przypadkiem pełniących obowiązki niedaleko siebie.
- Taak, wojna odbiła się także na rodzinie mojej pani. – odparła ostrożnie mając nadzieję, że to o to chodziło chłopakowi. Nie chciała palnąć żadnej głupoty i tym samym zaprzepaścić swoje szanse dlatego wolała rzucać tylko bezpiecznymi oczywistościami.
- To nie jest sprawiedliwe, że odebrali nam wolność. Jaaa… moja matka w to wierzyła. Chciała za to walczyć. A oni ją zabili. Nie powinni być za to nagrodzeni, nie mogę pozwolić by jej poświęcenie poszło na marne. – mówiła cicho łamiącym się głosem i dopiero w ostatnim zdaniu dało się usłyszeć pewność i niezłomność. Jej oczy zaszły też wodną mgiełką, którą starała się intensywnie odegnać mruganiem bardziej, pochylając jednocześnie głowę by ukryć ten dodatkowy błysk w oku. Nawet nie musiała kłamać ani specjalnie się starać, żeby wywołać łzy. Wszystko co mówiła było prawdą, a sama myśl o śmierci matki, odebraniu im suwerenności… wywoływało to w niej łzy złości jeśli na to pozwoliła.
- Chcę ją pomścić, za wszelką cenę. - dodała cicho, nawet ciszej niż wcześniej, ale w jej głosie była wyczuwalna stal kiedy jednym płynnym ruchem zawiązała supeł na tobołku.

---

- Poczekaj, źle to robisz... - powiedział młodzieniec, obserwując jak Zahira plącze supły przy siodle. Zbliżył się do niej i zaczął  wiązać inny węzeł, którego ona sama nie znała. Nim zdążyła jednak przyuważyć co takiego dokładniej robi ze sznurem jedna z jego rąk przeniosła się z liny na jej nadgarstek, łapiąc go. Poczuła nieprzyjemny uścisk, jak gdyby rodzic ciągnął ją do pokoju po bójce z rodzeństwem.
- Tu nie chodzi o sprawiedliwość. Nie chodzi o zemstę. Mors jest słaby i arogancki. Ale rozumie, jakie zasady ma gra. I że Baelor jest jeszcze głupszy od niego. Dorne potrzebuje odbudowy. Rody potrzebują złota. Ale nie przy jego zarządzaniu. Co nam po wolności, jeżeli poza Słoneczną Włócznią będzie tylko piach i kamienie. Potem przyjdzie pora na walkę o niepodległość. Gdy Dorne nie będzie zależne od woli jednego człowieka. Tego człowieka...- Młodzieniec patrzył jej w oczy. Miał zmarszczone brwi, a słowa z jego ust brzmiały niczym cichy syk. Teatralne łzy zdawały się nie robić na nim większego wrażenia.

Wiedziała, że popełniła błąd i obrała niewłaściwą strategię o sekundę za późno, czując już ból na nadgarstku. Nie spodziewała się, że chłopak będzie aż tak szybki, ale teraz już patrzyła na niego uważnie, nie dopuszczając do sytuacji, w której będzie w stanie zaskoczyć ją kolejny raz. – Co ty robisz? – syknęła cicho starając się wyswobodzić rękę.
Każde kolejne słowo padające z ust pachołka było zdradą. Zahira nawet nie spodziewała się, że w buntownikach jest aż tyle jadu i nienawiści przelanej tylko na jedną jednostkę. Ale tak to się zazwyczaj kończy, w końcu łatwiej jest nienawidzić człowieka niż głoszone przez niego idee.
Jeżeli chciała wiedzieć więcej musiała poprzeć słowa chłopaka. Nawet jeśli w jej pozycji takie stwierdzenia były znacznie groźniejsze. Ale w końcu cel uświęca środki.
- Chcecie wyeliminować Księcia. – było to raczej stwierdzenie faktu niż pytanie. Mówiła cały czas ledwo słyszalnym szeptem, a jej wargi poruszały się praktycznie niezauważalnie. Odpowiedziała na spojrzenie chłopaka patrząc mu prosto w oczy, mając nadzieję że jej przebranie wciąż działało z tak bliskiej odległości. - Mors nas sprzedał i musi za to odpowiedzieć. Bękart valyrian nie może rządzić Dorne. – dodała spluwając na ziemię. – Ale jeśli nie on to kto?

---

Oczy młodzieńca, brązowe i głębokie, spoglądały na "Służącą Zahirę". Kąciki ust zdały się na chwilę unieść w krzywy grymas, będący czymś na kształt uśmiechu.
- Chyba dobrze oboje wiemy kto... - Uścisk na jej nadgarstku natychmiast zelżał, a sam służący odsunął się od niej nieco.
- Przekażemy Ci niedługo więcej szczegółów. Znajdziesz je w siodłach swoich koni przed każdą przejażdżką. Zakodowane o 13. Odpowiedź schowaj w tym samym miejscu...
Mężczyzna wrócił do oporządzania drugiego konia i zaczął wyprowadzać go ze stajni... Jeżeli Zahira chciała teraz coś jeszcze się od niego dowiedzieć, to miała ostatnią chwilę, zanim wyjdzie ze stajni...

Słysząc odpowiedź chłopaka już wiedziała, że nici z jej fałszywego przebrania. Cały trud jaki włożyła w ukrycie własnej tożsamości spełzł na niczym. Nie powinna być zaskoczona, szczególnie spotykając się w miejscu tak znanym. Jej przebranie miałoby szansę bytu dopiero w pewnej odległości od Słonecznej Włóczni i Starego Pałacu, gdzie nie bywała na co dzień i mogła uchodzić za kogoś innego. Przynajmniej dla postronnego obserwatora wyglądała jak zwykła służąca, w końcu jej tożsamość wychodziła na jaw dopiero przy bliskim kontakcie, przez co wieść o tym spotkaniu nie powinna się rozejść.
Kiedy tylko młodzieniec uwolnił jej rękę zabrała ją szybko niczym żmija i posłała mu krzywy uśmiech masując nadgarstek.
Pokiwała jedynie głową na zasłyszane instrukcje i pomachała chłopakowi na pożegnanie. To spotkanie trwało już wystarczająco długo i nie chciała ryzykować, że ktoś zwróci na nich uwagę. Zresztą wszelkich istotniejszych informacji dowie się z czasem, możliwe że w bezpiecznej odległości od tego miejsca, ale w tym momencie wolała zminimalizować ryzyko wykrycia.
Mimo to pojawiła się następnego dnia, zabierając konia na przejażdżkę i odbierając liścik z dalszymi wieściami.

/zt