Burza

Pierwszym z rodu Baratheon był Orys Baratheon, jednej z najbardziej zaufanych generałów i kompanów króla Aegona I, który według pogłosek był również jego bękarcim bratem. Trzykrotnie odparł szarże rycerzy Końca Burzy w czasie Podboju i zabił w pojedynku króla Argilaca Arroganckiego. Pojął on za żonę Argellę Durradon, jedyną córkę zmarłego władcy i przyjął zarazem jego herb wraz z dewizą, jako wyraz uznania za odwagę. W żeńskiej linii rodzina ta pochodzi od króla Durrana Godsgriefa, który w Czasach Herosów założył Królestwo Burz. Pełnia chwały Lorda Orysa przyćmiona została nieco, gdy w czasie przeprawy Szlakiem Kości trafił do niewoli Dornijczyków, gdzie odcięto mu prawą dłoń. Pozbawiony możliwości dalszej, równie skutecznej walki stał się opryskliwy i wycofał się z życia królestwa, wracając doń dopiero wraz ze zwycięstwem w bitwie, w czasie której do niewoli Korony dostał się syn mężczyzny odpowiedzialnego za jego własne kalectwo. Zemsta osłodziła Baratheonowi ostatnie chwile - zmarł wkrótce po zabiciu lorda Waltera z rodu Wyl, według podań odchodząc z uśmiechem na ustach.

W czasie Wielkiej Rady mającej w 101 po Podboju rozstrzygnąć o kwestii sukcesji Baratheonowie głośno popierali swą krewną - Rhaenys Targaryen (córkę Jocelyn Baratheon, siostry ówczesnego Lorda) oraz jej syna, księcia Leanora z rodu Velaryonów - w tym sporze nie odnieśli jednak sukcesu.

Równie niefortunne miały być decyzję władców Burzy podjęte w czasie Tańca smoków. Lord Borros Baratheon zdecydował o poparciu żądań Aegona II Targaryena, a więc dołączenia do frakcji Zielonych. Uczynił to pomimo sympatii swego własnego zmarłego ojca do czarnych i pokrewieństwa z Rhaenys Targaryen (przez swą siostrę, Jocelyn Baratheon). Książę Aemond Targaryen został wysłany do Końca Burzy, by w zamian za sojusz zaproponować poślubienie jednej z czterech córek Lorda -  nie wiadomo jednak, czy do takowego doszło przed śmiercią mężczyzny w rok po negocjacjach. W tym samym czasie do Końca Burzy przybył Lucerys Valeryon, będący niemal pewien poparcia dla Rhaenyry. Arogancja królowej, połączona z odrzuceniem propozycji zaręczyn przez jej syna (który był już obiecany innej) doprowadziła krewkiego Baratheona do furii. W gniewie wygnał on młodzika z twierdzy, by następnie dać błogosławieństwo Aemondowi w pościgu za nim, tak długo, jak zbrodnia nie dokonałaby się w obrębie jego ziem. Książę Lucerys próbował uciekać na swoim młodym smoku Arrax, ale nie miał szans w starciu z Vhagar - chłopak i smok runęli do morza, stanowiąc pierwszą śmierć członka królewskiego rodu w czasie tegoż konfliktu.

Obawiając się starcia ze smokami, Lord Borros unikał większości bitw, wziął jednak udział w przejęciu Królewskiej Przystani dla swego króla w czasie Księżyca Trzech Królów. Obiecano mu następnie, że owdowiały i bezdzietny w wyniku śmierci synów król podejmie którąś z przedstawicielek rodu władającego Burzą za żonę, po zakończeniu wojny. Lord nie miał szans doczekać spełnienia tej przysięgi - zginął wkrótce później w bitwie na Królewskim Trakcie, w czasie prowadzenia wojsk przeciw Dorzeczanom, zabity przez młodego Lorda Kermita Tully'ego. Była to w dużej mierze konsekwencja jego własnej pychy, bowiem słysząc, że wojskiem przeciwnika dowodzą chłopcy (lord Kermit, jeszcze młodszy Benjicot Blackoow) oraz kobiety (Alysanne Blackwood, zwana Czarną Aly). Duma mężczyzny doprowadziła nie tylko do utraty ogromnych sił, ale i również zepchnięcia na margines w czasie rządów króla Aegona III.

Zła passa Baratheonów trwa nadal - ostatni z lordów, Olyver, poniósł przedwczesną śmierć w czasie walk w Dorne, pozostawiając po sobie dwójkę dzieci niezdolnych jeszcze do objęcia samodzielnej władzy.


Członkowie rodu Baratheon cechują się na ogół dość postawną budową. Ich włosy są zwykle ciemne, a oczy jasne - w odcieniu szarości lub błękitu.





Blackberry, Bolling, Buckler, Cafferen, Caron, Cole, Connington, Dondarrion, Errol, Estermont, Fell, Gower, Grandison, Hasty, Herston, Horpe, Kellington, Lonmouth, Mertyns, Morrigen, Musgood, Peasebury, Penrose, Rogers, Selmy, Staedmon, Swann, Sweet, Swygert, Tarth, Toyne, Trant, Tudbury, Wagstaff, Wensington, Whitehead, Wylde


Targaryen - Relacje między tymi rodami były napięte od czasu zakończenia Tańca Smoków. Baratheonowie byli jednymi z największych sojuszników króla Aegona II, zaś córka Borrosa Baratheona miała być przyszłą królową Siedmiu Królestw, gdyby nie nagła śmierć władcy. W wyniku kontynuowania dynastii Targaryen przez syna królowej Rhaenyry, Baratheonowie znaleźli się na drugim torze uwagi Żelaznego Tronu. Ich oddana walka w Podboju Dorne zapewniła wdzięczność króla Daerona I, jednak po śmierci lorda Olyvera ród Jelenia czeka na odpowiednie pomszczenie poległych, od czego zależy ich dalsza wierność względem Korony.

Martell - Baratheonowie od zawsze wplątani byli w konflikt na Pograniczu. Przez to ich relacje z rodem Martell nigdy nie były choć w niewielkim stopniu pozytywne. Na znaczne ich pogorszenie wpłynął oczywiście Podbój Dorne i związana z nim śmierć lorda Olyvera Baratheona. Nikogo nie dziwi więc otwarta wrogość znanych z ognistych temperamentów Baratheonów względem ich odwiecznych wrogów.

Tyrell - Baratheonowie i Tyrellowie od lat współpracowali ze sobą dla ochrony Pogranicza. Relacje między tymi rodami są przez to bardzo dobre, czego efektem są niedawne zaręczyny, mające jeszcze bardziej zbliżyć do siebie oba rody. Jednak nawet tak pozytywne stosunki cierpią czasem przez temperament lordów, którzy swego czasu kierowali względem siebie personalne przytyki podważające kompetencje dowódcze drugiej strony w wypadku przegranej w potyczkach z Dornijczykami.

Lannister - Najstarsze dziecko Borrosa Baratheona to lady Casterly Rock. Z tegoż samego powodu Lannisterowie są w wieloletnim sojuszu z Lordami Burzy. Czasem można zasłyszeć plotki, że to właśnie dzięki intratnemu sojuszowi i wpływowi lady Baratheon jej bracia mieli środki wystarczające na kolejne wojenki na Pograniczu.

Tully - Lord Olyver Baratheon nigdy nie krył niechęci względem lorda Kermita Tully. Pogłębiła się ona zwłaszcza gdy podczas jednego ze spotkań na królewskim dworze lord Kermit opowiadał o swoim zwycięstwie nad Borrosem i pozbawieniu go życia. Od tamtego czasu relacje między Końcem Burzy a Riverrun są napięte, konflikt zaś rozlał się także na dalszych członków rodzin obu lordów.

Arryn - Arrynowie, jako jedni z najbardziej zaangażowanych orędowników sprawy królowej Rhaenyry, byli zupełnym przeciwieństwem Baratheonów, wstawiających się za królem Aegonem II. Choć nigdy nie wystąpili przeciwko sobie w otwartej bitwie, ich relacje były wyraźnie negatywne. W przeciągu ostatnich lat zdążyły się co prawda unormować, jednak nie na tyle, by nazwać to przyjaźnią.

Greyjoy - Baratheonowie nie mają wielu okazji do obcowania z mieszkańcami Żelaznych Wysp, zaś Żelaźni nie uważają Ziem Burzy za miejsce warte odwiedzenia. Z tego też powodu opinie jakie mają o sobie opierają się praktycznie tylko i wyłącznie na plotkach, i samo stanowisko Baratheonów zależy od tego, jaki stosunek do plotek ma dany przedstawiciel rodu.

Stark - Zmarli lordowie Borros Baratheon i Cregan Stark nie żyli w dobrych relacjach, co spowodowane było przez popieranie różnych stronnictw w trakcie Tańca Smoków. Choć relacje obu rodów w latach po wojnie domowej były raczej negatywne, konsekwentnie zmierzały ku neutralności. Kolejne pokolenie lordów Stark i Baratheon zmarło w trakcie jednej bitwy, co powinno oznaczać ostateczne zakopanie topora wojennego między rodami, jednakże Starkowie dalej odnoszą się z rezerwą do panów Końca Burzy.

Hightower - Przez małżeństwo lady Meredith z lordem Olyverem Baratheonem zacisnęły się więzi pomiędzy Końcem Burzy i Starym Miastem. Relacje między tymi rodami są przez to bardzo pozytywne, jednakże w wyniku śmierci lorda Olyvera, Stare Miasto chciałoby wzmocnić swoje wpływy jeszcze bardziej, chociażby dzięki rządzącym w imieniu młodego Thomasa regentom.

Dondarrion - Ród Dondarrion jest od lat oddanym i wiernym chorążym panów Końca Burzy. To właśnie dzięki nim Dondarrionowie otrzymali ziemię, a okoliczności tego zdarzenia są od pokoleń powodem do dumy w Blackhaven. Kolejne wojny, w których Dondarrionowie stawali po ich stronie zapewniły pozytywny odbiór rodu w oczach Lordów Końca Burzy.

Tarth - Relacje z rodem Tarth nie należały zawsze do najlepszych. W ostatnich latach można powiedzieć o znaczącej poprawie stosunków - zwłaszcza po Tańcu Smoków. Tarth szybko stali się najpotężniejszym ze wszystkich rodów chorążych Ziem Burzy, zaś Baratheonom na rękę jest utrzymywanie pozytywnych relacji z Wieczornym Dworem.

Korzenie rodu Dondarrion sięgają czasów sprzed Podboju Aegona. Wówczas to jeden z gońców na usługach Burzowego Króla został w czasie swej podróży napadnięty późną porą przez Dornijczyków. Jedna ze strzał napastników zabiła dosiadanego przez niego wierzchowca, a jego miecz złamał się w czasie upadku z końskiego grzbietu. Przekonany o nieuchronnie zbliżającej się śmierci goniec nie zamierzał poddać się bez walki, jednak wówczas stało się coś zupełnie niespodziewanego - z nieba uderzył piorun, zabijając obu agresorów na miejscu. Dzięki temu posłaniec mógł ruszyć w dalszą drogę, a niesiona przez niego wiadomość okazała się wystarczająco istotna, by jej dostarczenie zapewniło mu dozgonną wdzięczność władcy. Za wierną służbę Burzowy Król nadał gońcowi ziemię oraz tytuł lordowski, tym samym dając podstawy dla rodu Dondarrion.

W czasie Podboju przedstawiciele rodziny oraz jej bękarci potomkowie stawiali dzielny opór najeźdźcy, a niektórzy ponieśli śmierć w starciu ze smokiem Meraxes.

Na przestrzeni historii Dondarrionowie często ścierali się z sąsiadującymi Dornijczykami. W czasie Drugiej Dornijskiej Wojny pierwszy Sępi Król uciął lordowi Harmonowi Dondarrionowi nos, a także spalił rodowy zamek, Czarną Przystań, potem jednak lord brał udział w zbrojnej kampanii przeciwko Sępiemu Królowi i jego zwolennikach, co w 37 roku po Podboju zakończyło się pojmaniem i zabiciem pretendenta, za co lord Harmon otrzymał nagrodę od króla Aenysa I. Ród pomagał także w 61 roku po Podboju w Trzeciej Wojnie Dornijskiej, czy raczej Wojnie Lorda Rogara, w której lord Simon Dondarrion poprowadził niewielką armię rycerzy z Dornijskiego Pogranicza w zachodnie Góry Czerwone, by odciąć drogę ucieczki ludziom drugiego Sępiego Króla. Lord Simmon w 55 roku wygrał także turniej, który odbył się po ukończeniu budowy Smoczej Jamy. Zadedykował on wówczas swoją wygraną dwuletniej wówczas księżnej Daenerys Targaryen, ogłaszając ją królową miłości i piękna.

Dondarrionowie brali czynny udział w ostatnim Podboju Dorne, użyczając tak swych ludzi, jak i majątku. Czarna Przystań udzieliła schronienia Baelorowi I Targaryenowi i jego kuzynowi, gdy wracali z Dorne.


Według ustaleń z pierwszym graczem reprezentującym ród.


Targaryen - Udzielenie schronienia królowi Baelorowi w krytycznym momencie stało się podstawą bardzo dobrych relacji pomiędzy panami Czarnej Przystani a Żelaznym Tronem. Król jest szczególnie wdzięczny za okazaną mu dobroć, stąd ród Dondarrion ma podstawy do marzeń o przyszłych korzyściach.

Baratheon - Od zawsze wierni chorąży rodu Baratheon mogą się pochwalić długą historią dobrych stosunków. Przy każdym możliwym konflikcie stawali po stronie swych zwierzchników, coraz bardziej umacniając swój pozytywny wizerunek w oczach kolejnych lordów Burzy.

Martell - Dondarrionowie brali udział w Podboju Dorne w obu ich fazach. Ze względu na straty poniesione w trakcie wojny, a także śmierć lorda Baratheona, nie darzą książąt Dorne wielką sympatią i w każdej chwili są gotowi ponownie chwycić za oręż.

Tarth - Z racji niewielkiego zaangażowania w sprawy kontynentalnej części Ziem Burzy przez ród Tarth, Dondarrionowie uważają ich za ród niemalże całkowicie neutralny, przez co każde kolejne ocieplenia lub ochłodzenia na linii Tarth-Dondarrion zależą głównie od obecnych relacji Baratheon-Tarth.

Ród Tarthów włada wyspą o tej samej nazwie, położoną w północnej części Zatoki Rozbitków. Wyspa nazywana jest niekiedy Szafirową z powodu barwy wód, które ją otaczają. Jest to jeden z większych rodów zaprzysiężonych wielkiemu rodowi Baratheonów.

Wyspa Tarth przeszła we władanie Królów Burzy, kiedy córka króla Edywna Tartha, zwanego Wieczorną Gwiazdą, poślubiła Króla Burzy Durrana Pięknego z rodu Durrandonów. Przodkowie Tarthów byli niegdyś królami i posiadali własne królestwo; twierdzą, że ich korzenie sięgają Ery Świtu. Wyspa była również jednym z pierwszych regionów, które podbili Andalowie podczas swojej inwazji. Tarthowie są po części Andalami; są również spokrewnieni z rodami: Baratheon, Durrandon i Targaryen.

W trakcie rządów Jaehaerysa I Targaryena lord Cameron Tarth prosił o pomoc Żelazny Tron, kiedy Szafirowa Wyspa została najechana przez myrijskich wygnańców w trakcie Myrijskiej Rzezi w 92 roku po podboju.
Lord Tarth uczestniczył w obradach Wielkiej Rady w Harrenhal w 101 roku.

Na początku Tańca Smoków w 129, ser Otto Hightower, namiestnik zmarłego króla, wierzył, że Wieczorna Gwiazda z Tarth będzie jedną z sił Wąskiego Morza, które wesprą Rhaenyrę Targaryen w walce o władzę. Mimo iż Lord Burzy, Borros Baratheon, opowiedział się po stronie Zielonych, to Otto rzeczywiście miał rację, ponieważ Wieczorna Gwiazda stanęła po Czarnych, przez co stosunki pomiędzy Baratheonami a Tarthami się oziębiły. Nie trwało to jednak długo, ponieważ lord Borros Baratheon zginął w trakcie walk, podobnie jak Lord Tarth, a nowym lordem Szafirowej Wyspy został jego drugi syn - Bryndemere Tarth, decydując się na wsparcie Baratheonów, aby odnowić wcześniejszy sojusz. Bryndemere władał wyspą przez cały okres panowania Aegona III.

W 133 roku podczas Wojny Córek lord Bryndemere Tarth dostarczył dwanaście długich statków flocie ser Gedmunda Peake'a i Neda Beana przeciwko Racallio Ryndoonowi, samozwańczemu Królowi Wąskiego Morza. W trakcie drogi na Stopnie dołączyła do nich najpierw flota dowodzona przez lorda Alyna Velaryona, a dopiero później statki wysłane przez Bryndemere'a Tartha. Lord Szafirowej Wyspy poinformował swoich sprzymierzeńców o sojuszu pomiędzy Racallio a Morskim Lordem z Braavos oraz Archontem z Tyrosh.
Po latach spokoju ród Tarthów odpowiedział na wezwanie lorda Olyvera Baratheona i wraz z flotą lorda Alyna Velaryona wyruszyli na Podbój Dorne, zdobywając Miasto z Desek.





Targaryen - Tarthowie mają rządzącej dynastii za złe opóźnienie w udzieleniu pomocy w trakcie Wojny Córek. Z drugiej strony odpowiedzieli na wezwanie w Podboju Dorne i byli jednym z rodów, który brał udział w ataku od strony morza. Pomimo nieodniesienia bezpośrednich porażek w trakcie wojny, Tarth mają świadomość malejącej siły dynastii rządzącej, co wpływa na ich postrzeganie.

Baratheon - Historia relacji Baratheon-Tarth jest zawiła i wyboista. Ostatnie duże tąpnięcie między dwoma rodami przypadało na okres Tańca Smoków, gdy lordowie Końca Burzy i Wieczornego Dworu stanęli po dwóch stronach konfliktu. Po śmierci obu lordów rody doszły do porozumienia i od tamtego czasu najpotężniejszy ród chorąży Ziem Burzy żyje ze swoim seniorem w dobrych relacjach.

Martell - Tarthowie brali aktywny udział w Podboju, przez co nie darzą wielką sympatią książąt Dorne. Chociaż nie ponieśli bezpośrednich porażek - działali głównie od strony morza - nie mogą być zadowoleni z przegranej Żelaznego Tronu.

Dondarrion - Ze względu na większe zaangażowanie w sprawy Wąskiego Morza niż kontynentalnej części Ziem Burzy ze strony rodu Tarth, relacje z Dondarrionami są zupełnie neutralne. Ewentualne zmiany - czy to na lepsze, czy na gorsze - wynikają z wpływu opinii Lordów Burzy o panach Wieczornego Dworu.