Dolina

Rodzice Joffreya Arryna nie mogli przypuszczać, że ich syn zostanie Lordem Protektorem Doliny. Urodził się on bowiem w jednej z bocznych gałęzi rodu Arryn - chcąc zachować kronikarską dokładność należy wspomnieć, że od poprzedniczki, Jeyne Arryn dzieliły go cztery stopnie pokrewieństwa. Pomimo braku realnych szans na objęcie władzy, Joffrey otrzymał sumienne wychowanie, od dzieciństwa obierając sobie za cel jak najszybsze zostanie rycerzem. Opuścił Orle Gniazdo dość szybko, bo w wieku siedmiu lat, gdy został wysłany na wychowanie do Longbow Hall, siedziby rodu Hunter. Tam został giermkiem lorda Harlana Huntera, ojca jego przyszłej żony. Został pasowany na rycerza niezwykle wcześnie, gdyż w wieku piętnastu lat, przez swojego przyszłego teścia. Gdy do Orlego Gniazda dotarły wieści o pasowaniu, niemal natychmiast nakazano Joffreyowi wrócić, zaś jego daleka kuzynka - pełnoletnia już lady Jeyne Arryn, powierzyła mu funkcję dowódcy Krwawej Bramy. Joffrey, jak i jego rodzice, odebrali to jako wyraz wielkiego zaufania - nie wiedzieli jednak, że wybór młodego ser Joffreya na tak ważne stanowisko nie był wyłącznie kwestią umiejętności rycerza, a konfliktu między bliżej spokrewnionymi z lady Jeyne ser Arnoldem i ser Eldricem. W okresie wojny domowej znanej jako Taniec Smoków, ser Joffrey dowodził wojskami Doliny, a po zakończeniu wojny powrócił do pełnienia wcześniejszych funkcji. Po nagłej śmierci lady Jeyne okazało się, że został wybrany przez nią na następną głowę rodu Arryn. Pomimo zgłoszenia roszczeń przez ser Arnolda, ser Eldrica i bardzo dalekiego kuzyna z gałęzi Arrynów z Gulltown, Joffrey nie zamierzał rezygnować ze swoich praw. Po wysłaniu kruków do Królewskiej Przystani z informacją o niepokojach w Dolinie uzyskał wsparcie nie tylko części rodów chorążych, ale także samych królewskich regentów, pokazując, że z polityką radzi sobie równie dobrze co z orężem. Po ugięciu kolana przez pretendentów i uznaniu jego praw do tronu Joffrey zajął się sprawami swojej domeny, swą uwagę kierując zwłaszcza na Księżycowe Klany. Pomimo upływu lat dalej jest nastawiony negatywnie do swych dalekich krewnych z Gulltown i wpada w złość, gdy tylko wspomni się o ich istnieniu.
Lord Joffrey Arryn jest już starszym mężczyzną, któremu nie brakuje młodzieńczego wigoru. Pomimo lat i bardziej stałego trybu życia nigdy nie przybrał na wadze. Jego włosy są już zupełnie pokryte starczą siwizną, a nosi je zawsze zaczesane na lewą stronę. W ostatnich latach rozpoczął zapuszczanie brody, wcześniej będąc znanym ze swojego jasnobrązowego wąsa. Niemal zawsze ma bardzo przyjemny wyraz twarzy, zaś jego błękitne oczy coraz bardziej skrywają się za opadającymi powiekami. Dalej pozostaje aktywny fizycznie, czasami biorąc udział w sparingach ze swoimi synami. Informacja o śmierci jednego z nich sprawiła, iż coraz częściej można go spotkać w szatach z przewagą bieli, choć zawsze stara się dołożyć przynajmniej jeden element błękitny - oddając hołd swemu pochodzeniu.  

Orsic Arryn wyrósł w bogactwie. Urodzony jako pierwszy syn Isembarda Arryna, głowy bocznej gałęzi rodu Arrynów osiadłej w Gulltown, nigdy nie zaprzątał sobie głowy wojaczką. Przyzwyczajony do luksusów siedziby swej rodziny czas spędzał częściej na rozrywkach niż obowiązkach. Jeszcze jako dziecko przejawiał talent oratorski, był człowiekiem wysokiej charyzmy, co ugruntowało jego pozycję jako ulubionego syna ojca. Wszyscy goście Gulltown wspominali Orsica jako chłopca niezwykle charyzmatycznego i przystojnego, potrafiącego poprawić nastrój nawet najbardziej zatroskanym przybyszom. Po dwunastym dniu imienia zaczął prowadzić handel wraz z ojcem - początkowo jedynie jako towarzysz w wielu wyprawach do Wolnych Miast, zapoznając się ze zwyczajami oraz etykietą, następnie pozwalano mu na samodzielne próby pomnożenia majątku rodziny. Zyskał przydomek "złotego orlęcia", gdy w rok po pierwszej wyprawie do Braavos udało mu się odzyskać pieniądze pożyczone na wysoki procent przez jednego z tamtejszych kupców. W tamtym czasie "złotym orłem" pozostawał dalej jego ojciec. Gdy w roku 134 zmarła lady Jeyne Arryn, Orsic jako szesnastoletni młodzieniec zasugerował ojcu podniesienie jego praw do Doliny. Pomimo usilnych starań zarówno on, jak i jego ojciec oraz bracia zostali aresztowani, zaś początkowo przekupieni chorąży głównej gałęzi Arrynów przeszli na stronę Joffreya. Pobyt w księżycowych celach odbił się niekorzystnie na zdrowiu Orsica, który od tamtego momentu skarży się na wzmożone bóle w kościach, nasilające się przy zmianie pogody. Ugięcie kolana przed lordem Joffreyem i zaakceptowanie jego praw do rządzenia Doliną były pierwszą poważną porażką Orsica, która do dzisiaj jest dla niego sprawą otwartą i zadrą na honorze. Orsic przejął we władanie Gulltown dość młodo, bo w wieku dwudziestu lat, gdy jego ojciec, Isembard został mianowany Starszym nad Monetą. W ostatnich czasach Orsic opracował plan, który powinien pozwolić mu wywrzeć odpowiedni wpływ na swych dalekich krewnych z Orlego Gniazda. Nie zdradził go jeszcze nikomu, natomiast poczynił odpowiednie preparacje, by wprowadzić go w życie.
Młodszy od lorda Joffreya o prawie dziesięć lat, lord Orsic nie może pochwalić się taką samą żywiołowością. Jest człowiekiem wątłej budowy, co stara się rekompensować sobie bogatymi strojami i ozdobami. Ma długą, pociągłą twarz, z zarysowanymi zmarszczkami w okolicach ust. Odkąd zaczął zauważać pierwsze zakola, przestał zapuszczać włosy. Nigdy nie nosił również brody, za wyjątkiem pobytu w niewoli prawie trzydzieści lat wcześniej. Sprawia wrażenie niegroźnego i życzliwego człowieka, lecz jest to tylko jedna strona medalu.

Hubert Arryn był trzecim dzieckiem lorda Joffreya Arryna, drugim synem z małżeństwa z lady Hunter. Jako dziecko opisywany był jako raczej spokojny i spolegliwy chłopiec. Nie sprawiał większych problemów wychowawczych, nie wyróżniał się szczególnie spośród reszty swojego rodzeństwa. Cechowała go duża determinacja, przez co cały czas pokonywał swoje słabości. Nie był szczególnie uzdolniony w zakresie ekonomii i matematyki, dlatego też porzucił dziecięce marzenia o zostaniu maesterem i obrał sobie inny cel - rycerstwo. Od dwunastego dnia imienia brał udział w lokalnych turniejach, w trakcie których nawiązywał nowe znajomości. Na jednym z turniejów poznał dziedzica Winterfell, Rickona Starka, z którym szybko się zaprzyjaźnił. Parę lat później ogłoszone zostały zaręczyny Huberta z najmłodszą córką lorda Cregana Starka, mające przypieczętować długo wyczekiwany sojusz między Winterfell i Orlim Gniazdem. Czas, który miał upłynąć do czasu ogłoszenia daty zaślubin poświęcił na dalsze doskonalenie umiejętności potrzebnych rycerzom - jazdy konnej, wszelkiego rodzaju walk, nauce taktyki oraz dalszemu przyswajaniu sobie zasad honoru rycerskiego. Gdy w 157 roku król Daeron I wezwał wojów Westeros do walki z Dorne, wyruszył na Południe. Został pasowany na rycerza przez samego króla po zwycięskiej bitwie pod Słoneczną Włócznią w 158 roku. Jako wyróżniającemu się odwagą na polu bitwy, powołano go do oddziału, który miał utrzymywać spokój w świeżo podbitej prowincji, głównie przez walkę z rebelianckim pospólstwem. W Dorne spędził 7 lat, by ostatecznie zginąć w niemalże tym samym miejscu, w którym został pasowany na rycerza. Zatruta strzała uderzyła w jego konia, który zrzucił jeźdźca, następnie przygniatając go. Korzystając z okazji siły wroga poderżnęły gardło ser Huberta, skutecznie pozbawiając go życia.
Ser Hubert był człowiekiem średniego wzrostu - mierzył sobie nieco mniej niż 180 centymetrów. Urodę odziedziczył po swej matce, co objawiało się w szczególności ciemniejszym kolorem włosów niż typowy dla jego rodu. Nosił je ścięte na krótko, nigdy nie sięgały dalej niż płatek ucha. Pozwalał sobie na lekki zarost, szczególnie w ostatnich latach życia. Był człowiekiem wysportowanym, silnym i gibkim - ideałem, o którym marzył w latach dzieciństwa. Z usposobienia Hubert był człowiekiem niezwykle honorowym, oddanym przyjacielem i wiernym rycerzem. Stawiał dobro innych nad swym własnym i nigdy nie podniósł ręki na bezbronnego.