Samwell

"Wojna w mej rodzinie od zawsze pogardzana była. Ojciec mój był najemnym rycerzem z Dorzecza, który porzucił ścieżkę miecza po Wojnie na Stopniach, by osiedlić się z dala od domu, z dala od wojen, z dala od krwi, w spokojnej wsi na krańcu świata. I mówił mi razy wiele: Nienawidzę wojny tak, jak nienawidzić może tylko żołnierz, który ją przeżył i widział całe jej okrucieństwo i głupotę."

Niewiele wiadomo o młodości Samwella. Spekulują o niej zarówno ludzie mu nieprzychylni, jak i najwięksi z jego popleczników. Nie wiadomo jednak wiele. Sam zainteresowany z rzadka się wypowiada, a gdy już to robi, wspomina o ziemiach rodu Wells, o wioskach górali i pasterzy, od świata odciętych w stopniu takim, iż jedynym gościem był tam poborca podatkowy - raz do roku.

“Gdy zaś lat miałem tuzin, a zima zstąpiła na Siedem Królestw, pośród stad ojca mego i sąsiadów mych plaga się rozeszła, owce i kozy trawiąca. Mleko ich tedy kwaśne było, zaś skóra kryła się parchami, zaś po tygodniu czy dwóch większość z nich padała martwa. A dnia pewnego gorączka mnie zmogła, parchy zaś wykwitły na ciele mym, jako i wcześniej na zwierzętach. Tydzień takowo leżałem, chorobą do siennika przykuty, aż nocy siódmej objawiła mi się starucha. We śnie wskazała mi na powód nieszczęść naszych wszystkich - drzewo magiczne, rosnące w centrum wsi naszej przez wieki. Wziąłem więc siekierę ojca mego i drżąc z zimna do drzewa podszedłem. A gdy zamach wziąłem i ostrze topora w drwa wbiłem, z twarzy mrocznie spoglądającej krew pociekła, czarna i gęsta. Jej krople zaś na me czoło spadły, gorączkę zbijając. Z siekiery ostrza zaś krew spłynęła na me ramiona, wrzody lecząc. W ręce swe więc krwi nabrałem i do bydła chorego poszedłem, smarując ich rany. A moc siedmiu, tak jak i mnie, tak i zwierzęta uleczyła.”

Pierwsze szerzej znane informacje o Samwellu pochodzą z okresu gdy miał dwadzieścia parę lat. Po wsiach Północy rozchodziły się plotki o wędrującym pustelniku, przepowiadającym przyszłość i leczącym chorych - Samwellu. Jednocześnie jednak różnoracy lordowie oskarżali go wszelkie bezeceństwa i zbrodnie - awantury, kradzieże, rozboje i gwałty. Nigdy jednak nie zdołano go pod sąd doprowadzić - bo jak się w przyszłości miał przekonać król Daeron - jeżeli chłopstwo nie chce zostać odnalezione, to odnaleźć się go nie da. Lecz to właśnie te oskarżenia oraz próby skazania doprowadziły świętego ojczulka do wędrówki daleko z kraju. Pierwsze kroki doprowadził go ścieżką pielgrzymów, aż do Starego Miasta, gdzie jednocześnie pojawiają się pierwsze zapiski o nim. Miał wtedy odbierać nauki na septona, których nigdy jednak nie dokończył. Nie zdołał się nauczyć pisać ni czytać, zaś wiele z jego wierzeń było co najmniej… nieortodoksyjne. Z drugiej jednak strony zdołał na pamięć nauczyć się Siedmioramiennej Gwiazdy, zaś coraz to większe tłumy przybywały na jego kazania, w których nawoływał do porzucenia bogactw oraz gromił zwyczaje roztyłego duchowieństwa.

“Ktoś z tłumu rzekł do mnie: Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem. Lecz ja odpowiedziałem mu: Człowieku, któż mnie ustanowił sędzią albo rozjemcą nad wami? Powiedziałem też do nich: Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś opływa we wszystko, życie jego nie jest zależne od jego mienia. I opowiedziałem im: Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał sam w sobie: Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów. I rzekł: Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe zboże i moje dobra. I powiem sobie: Masz wielkie zasoby dóbr, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj! Lecz Kowal rzekł do niego: Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował? Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty przed Siedmioma. Spójrzcie na tych dzisiejszych dostojników: myślą jedynie o sprawach doczesnych, troska o dusze obca jest ich sercu. W pierwszych latach istnienia Kościoła Gwiazdy były z drzewa, a dostojnicy ze złota; dzisiejszy Kościół ma Gwiazdy ze złota i dostojników z drewna…"

Nie trudno było się domyślić, że takie wystąpienia wśród wielkich i wpływowych przyjaciół mu nie zaskarbią. Kilkakrotnie próbowano na różnorakie sposoby unieszkodliwić Samwella - czy to rozpędzając ludzi zbierających się na jego wystąpieniach, uniemożliwiając mu wstęp do karczm czy rynków, na których przemawiał, a w pewnym momencie - pozbywając się jego. Żaden z zamachów nigdy jednak nie doszedł do skutku, co postronni przypisywali opatrzności siedmiu. Albo nieczystych mocy. W końcu jednak Stare Miasto uwolniło się od eremity - gdy wizje przepowiedziały mu konieczność wyjazdu z miasta i rozpoczęcia kolejnych wędrówek.

“Wtedy Siedmiu zaprowadziło mnie znów na Północ, aby go kusili mnie starzy bogowie i dzieci lasu. I wtedy siedmiu rzekło do mnie, bym pościł przez siedem tygodni, bym łaknął. I przystąpił do mnie kusiciel, i rzekł mi: Jeżeli jesteś Wybrany przez Siedmiu, powiedz, aby te kamienie stały się chlebem. A Ja odpowiedziałem mu: Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Siedmiu. Wtedy wziął mnie kusiciel na Mur i postawił mnie na szczycie. I rzekł mi: Jeżeli jesteś Wybrany przez Siedmiu, rzuć się w dół, napisane jest bowiem: Ojciec uchroni wyznawców swych, aby zła nie zaznali. Rzekłem mu więc: Napisane jest również: ...lecz zło, które sami wybiorą ugodzi ich po stokroć.  Znowu wziął mnie kusiciel na bardzo wysoką górę i pokazał mu wszystkie królestwa świata oraz chwałę ich. I rzekł mi: To wszystko dam ci, jeśli upadniesz i złożysz mi pokłon. Wtedy odrzekłem mu: Idź precz, dziecię lasu! Albowiem napisano: Siedmiu pokłon oddawać i tylko im służyć będziesz.”

Kolejne lata ponownie osnute są tajemnicą. Wiadomo, że kilkakrotnie widziano go w dorzeczu, zachodzie i dolinie. Podobno dotarł też na Żelazne Wyspy, gdzie jednak nie spotkał się z ciepłym przyjęciem - tak samo na północy. Kilku zwiadowców Czarnej Straży donosiło, że widziało septona daleko na północy - ze względu na niedorzeczność tych raportów zrzucono to na głód i zimno. W tych czasach słyszano również kolejne przepowiednie - o śmierci ostatniego ze smoków, o śmierci wielu nadobnych lordów, ale też o długości kolejnej zimy czy wielu innych, mniej znaczących wydarzeniach.

Zdaje się jednak, że przewidział również Wojnę w Dorne. Oto bowiem w dniu śmierci króla Aegona III zjawił się w Królewskiej Przystani i zaczął głosić wielką katastrofę: jakoby niedługo rozpocząć miała się wielka wojna, w której zginąć miał nowy król. Początkowo zarówno przepowiednia, jak i kolejne kazania uderzające w możnych nie wzbudziły sporego zainteresowania nowego króla, jego namiestnik działał jednak szybciej. Nie chcąc dopuścić do jakichkolwiek niepokoi szybko kazał aresztować mąciciela i zamknąć go w najpodlejszych celach Czerwonej Twierdzy. I tak być może skończyłaby się historia życia dziwacznego pustelnika i pielgrzyma, który równie dużo krwi napsuł, co uzdrowił.

Samwell miał jednak pewnego dobroczyńcę - następce tronu, Baelora, który zlitował się nad wyróżnionym przez Siedmiu mężczyzną. Wyprosił u Namiestnika zwolnienie Samwella w zamian, iż ten nie będzie głosić swych kazań publicznie. I tak, miast nauczać masy, nauczał przyszłego króla, który coraz częściej dawał wiarę niezwykłym słowom Samwella, zwłaszcza gdy te zaczynały się coraz częściej spełniać… I trudno oczekiwać, by sytuacja ta rozwinęła się pozytywnie dla dworu, gdy Baelor wstąpił na tron. Mówi się, jakoby to Samwell był jednym z głównych pomysłodawców marszu króla do Dorne, a także zwolnienia zakładników. Król również szybko zniósł nałożony na Samwella zakaz głoszenia swych objawionych prawd, co też skrzętnie mężczyzna zaczął czynić. Mało tego - wyniósł Samwella do rangi Królewskiego Spowiednika - choć nie było w ogóle pewnym, czy Samwell kiedykolwiek przyjął święcenia na Septona. A gdy Namiestnik poprosił Baelora o powołanie nowych członków Małej Rady - jednych z jego wyborów był Samwell, który otrzymał tytuł Starszego nad Szeptaczami - któż bowiem lepiej pasował do tego stanowiska, niźli ten, kto otrzymuje szepty od Siedmiu.

Obecnie zatem wielu dworzan może spotkać na korytarzach wieśniaka z odległej Północy. Odzianego w szmaty mistyka, który równie często co zrozumiałymi słowy mówi językami. Proroka, który teraz miał wpływ na życie całego królestwa.