Lewyn "Rozważny" Toland

Czasem miłość przewyższa zasady moralne, do których w samym Dorne interpretuje się je nieco swobodniej. Nikt spośród rodu Vaith z Czerwonych Wydm nie spodziewał się aby cokolwiek miało się zmienić również pomiędzy różną wiekiem trójką rodzeństwa. Dziedzic Obaron, Quarela oraz Saleyn Vaith od maleńkości dbali o siebie, zawsze zwracając uwagę na niebezpieczeństwo, w które najczęściej pakowała się ich jedyna siostra. Początkowo nierozłączni musieli przejść deformacje związane z edukacyjnymi wymogami. Przełomowym momentem była śmierci ojca, nestora rodu, co zaważyło na ich rozłące z Obaronem, który to musiał spędzać z nauczycielami o wiele dłużej niż pozostała dwójka.
Quarela i Saleyn spędzając czas wspólnie nie wiedzieli, kiedy rzeczywistość zmusiła ich do równie poważnych kroków w dorosłości co pierworodnego rodu Vaith. Z czasem ich drogi się rozeszły się tylko po to, żeby już przy pierwszych księżycach małżeństwa Quarelii z Cletusem Toland, głęboko zakorzenionym w Słonecznej Włóczni. Niczym dziwnym była jej obecność pośród rodu Martell, gdzie z czasem pojawił się również jej młodszy brat. Starając się nadrobić utracony czas, który swobodnie wykorzystywała po pierwszych pomyślnych narodzinach chłopca dla lorda Cletusa, nie wiedziała, kiedy znalazła się w łożu Saleyna, który to początkowo jako doradca na królewskim dworze, z czasem stał się narzeczonym Aliandry Martell. Zdając sobie sprawę z okrutnego błędu, jaki popełnili Castella, zmusiła Cletusa do powrotu do miasta Tolandów, kilka porządnych księżyców później rodząc mu bliźnięta, w których nie płynęła ani kropla krwi rodu, którego nazwisko zostało im nadane. Ich ciemne oczy już od dziecka zdawały się wywiercać dziurę w duszy rozmówcy, w pewien sposób dając wrażenie jakieś niewytłumaczalnej aury tajemnicy, którą jedynie potęgowało ich milczenie. Castella starając się naprawić ten straszliwy czyn, który pomimo Dornijskiej swawoli był uznawany za niegodny, urodziła swojemu małżonkowi jeszcze dwie piękne córki.
Niestety spokój, jakiego oczekiwała małżonka lorda, był niewystarczający. Po namowach zdołała uprosić lorda o powierzenie wychowania młodego Lewyna oraz jego bliźniaczki w stolicy, gdzie mieli towarzyszyć w wychowaniu przyszłych książąt. Księżyce mijały zastraszająco szybko, a dwójka młodych Tolandów dwoiła się i troiła, aby dogodzić wszystkim, którzy tak dzielnie brali się za ich wychowanie. Zauważając zdolności i zainteresowania chłopca odeszli od tradycyjnego treningu orężem na rzecz wiedzy, którą młodzieniec zachłannie pochłaniał. Nie trzeba było czekać zbyt długo, żeby stał się pomocnikiem jednego z handlarzy reprezentujących ród Martell, co również znacznie przybliżyło go do rówieśnika Morsa, który pewnego dnia miał objąć książęcy tytuł. Wychowując się pośród znamienitego rodu władających, uznawany był za kuzyna i pomimo różnic, czwórka dzieci Aliandry (w tym dwie jego przyrodnie siostry) wychowywała się w zgodzie. Mimo to Lewyn zawsze pamiętał, gdzie było jego miejsce, które często wzywało go do pracy przy starszych uczonych, od których czerpał niezbędną w posługiwaniu się ekonomią wiedzę.
Księżyce nabywania doświadczenia pozwoliły mu na poznanie nie tylko etykiety szlacheckiej Dorne, ale również różnorakich języków, które z czasem zdołał wykorzystywać przy podróżach do dalekiego Wschodu. Dosyć szybko awansował, podejmując się pierwszych zadań, które miały na celu wspomóc sytuację finansową Dorne. Wychowywany z daleka od rodowych wartości, przyjął religię Pana Światła, którego kapłani spotykani byli w niejednym odwiedzanym przez nich Wolnym Mieście. W młodym już wieku zdołał zabłysnąć bystrym umysłem i wręcz złotym językiem, którego sprawność otworzyła mu wiele dróg i nie, nie była to aluzja względem domów publicznych, których Lewyn był rzadkim bywalcem. Jedynym co zauważał były zyski, które chciał roztropnie powiększać.
Z biegiem czasu zdolności oratorskie, które początkowo wykorzystywał przy handlu, stały się również źródłem gawiedzi towarzyskiej. Doświadczając różnych języków oraz kultur jego opowieści zdawały się przenosić rozmówców do innej rzeczywistości, przekonując nawet tych twardo stąpających po ziemi do zanurzenia się w odległym świecie, którego nijak można dosięgnąć fizycznie. Nie tylko jego baśnie otworzyły mu szerokie wejście w karierę, ale również lata nauki ekonomi, co przysporzyło mu wiele dóbr, które z pomyślnym skutkiem przerabiał na zyski będące jednym z elementów, które pozwalały Dorne wciąż walczyć o niezależność. Jego ogromne starania o usilnie potrzebne środki, które pochłaniało prowadzenie wojny oraz co ważniejsze, próbę zneutralizowania skutków szkód poniesionych przez najazd, zmusiło go do nieobecności w trakcie najbardziej decydujących wydarzeń Dornijskich. Starając się odnaleźć pomoc w zaprzyjaźnionych miastach, został również wysłannikiem rodu Martell z polecenia samej Aliandry, która nakazała mu rozniecić ogień w sercach innych Panów z Wolnych Miast, które pozostawiłyby Targaryenów samych sobie.
Były to czasy jego renesansu zainteresowań, kiedy to zwyczajne księgi o zwierzętach zaczęły przemieniać się w żywe istoty, których ujarzmianie sprawiało mu potężną radość i swojego rodzaju spełnienie. Dodatkowym elementem jego prób była również nauka lekkiego chodu, który w sposób nader taktyczny pozwalał mu podchodzić do dzikich istot. Niestety wraz z nabytym doświadczeniem zwierzęta przestawały być tak fascynującymi obiektami tresury. W trakcie pierwszej próby ujarzmienia dzikiego Valyrianina otrzymał list o śmierci księżnej Dorne z załączoną do tego informacją o dalszej kontynuacji powierzonego mu zadania pod herbem własnego nazwiska, które zważywszy na wcześniejsze koneksje i tak było już znane.
Wykorzystując znajomość etykiety oraz heraldyki, którą otrzymał wraz z dorastaniem u boku swojego aktualnego księcia, próbował z każdej możliwej strony dowieść wartości jego wysłannictwa do Volantis, które trwało ponad 84 księżyce. Wracając po tak długim czasie rozłąki z miejscem, które uznawał za dom, trzymał się nadziei, iż jego dawny przyjaciel, z którym dotychczas wymieniał listy, a który teraz decydował o całym królestwie, nie okaże się ugiętym woli białowłosych niegodziwców księciem. W trakcie swojej podróży nie miał jak usłyszeć o mrożącej krew w żyłach wiadomości przyszłych zaślubin zarówno Dornijskiego księcia, jak i ważnej jego sercu Dornijskiej księżniczki.