Podbój Dorne

Po wstąpieniu króla Daerona I Targaryena na Żelazny Tron w 157 roku po Podboju, jasnym stał się główny cel monarchy. Młody Smok postawił sobie za punkt honoru dokończenie dzieła pierwszego króla z dynastii Targaryen, Aegona Zdobywcy. Do pełnej unifikacji Siedmiu Królestw brakowało jedynie podporządkowania Dorne. Młody Smok miał jedynie czternaście lat, gdy w roku 157 wypowiedział wojnę, która ostatecznie miała kosztować życie nie tylko jego, ale i pięćdziesiąt tysięcy wojowników z całego Westeros.

Niedługo przed Podbojem Aegona księżniczka Dorne Meria Martell zaoferowała Aegonowi Targaryenowi sojusz przeciwko Królom Burzy. Aegon nie był zainteresowany sojuszami, a podporządkowaniem sobie wszystkich ziem Westeros, dlatego odmówił i rozpoczął Podbój. Jego siostra-żona, Rhaenys, prowadziła armię Targaryenów, jednak Dornijczycy unikali bezpośredniego starcia, ukrywając się w górach i pustyniach regionu. Królowa zdobywała kolejne opuszczone twierdze, jednak nie miało to większego znaczenia, gdyż zamieszkiwały je jedynie kobiety i dzieci. Ostatecznie kobieta poleciała do Słonecznej Włóczni na swym smoku, Meraxes, gdzie Księżniczka Meria nakazała jej opuszczenie Dorne. Ród Targaryen podbił pozostałe sześć królestw, zostawiając Dorne niepodległe na następne 157 lat.

Nie oznaczało to jednak, że zasiadający na Żelaznym Tronie nie marzyli o faktycznej, nie tylko tytularnej, władzy nad Siedmioma Królestwami. W 4 roku po podboju, Aegon Zdobywca rozpoczął drugą próbę podporządkowania sobie zbuntowanego księstwa. Zmagania te, znane jako Pierwsza Wojna Dornijska, przeszły do historii z kilku różnych powodów. Do ważniejszych z nich należały okaleczenia lorda Orysa Baratheona, śmierć królowej Rhaenys i Meraxesa w Hellholt w 10 roku oraz utworzenie Gwardii Królewskiej po nieudanej próbie zamachu na życie Aegona I. Po śmierci księżniczki Merii w roku 13, jej najstarszy syn, książę Nymor Martell wysłał swoją dziedziczkę, księżniczkę Derię do Królewskiej Przystani z czaszką Meraxesa oraz listem do króla Aegona I. Pomimo złego odebrania prezentu w postaci głowy smoka, Aegon Zdobywca zdecydował się na pokój po przeczytaniu listu.

Ostatnią próbą połączenia Żelaznego Tronu z Dorne były starania króla Viserysa I Targaryena, który chciał ożenić swą córkę Rhaenyrę z dziedzicem Południa. Nie wiadomo, co wpłynęło na zmianę planów króla, jednak do mariażu nigdy ostatecznie nie doszło. 

W momencie przejęcia Żelaznego Tronu, król Daeron I Targaryen miał tylko czternaście lat. Już od dłuższego czasu czuł, że niepodległość księstwa Dorne reprezentowała niedokończone sprawy rodu Targaryen i swoistą porażkę dynastii rządzącej, dlatego też pierwszą obietnicą, którą złożył jako król było "dokończenie Podboju". Gdy jego doradcy zwrócili mu uwagę, że jest to plan z góry skazany na porażkę, chociażby ze względu na to, że ostatni smok w Westeros zmarł przed czterema laty, Daeron odpowiedział: "Westeros ma smoka. Stoi przed wami". Miał oczywiście na myśli siebie. Początkowe obawy doradców króla zostały uspokojone gdy król Daeron oznajmił, że plany podboju przygotował we współpracy z lordem Alynem Velaryonem, cieszącym się ogromnym poważaniem dzięki licznym wyprawom wojennym i wiernej służbie Koronie.

Trzy główne armie pomaszerowały na Południe. Pierwsza, prowadzona przez lorda Lyonela Tyrella maszerowała przez Książęcą Przełęcz, wchodząc do Dorne z zachodniego krańca Czerwonych Gór. Ser Alyn Velaryon prowadził atak od strony morza, zaś młody król przeprawiał się ze swoją armią przez Szlak Kości, używając dróg pasterskich i unikając tym samym zasadzek. Gdy siły Daerona połączyły się z siłami Tyrella w Książęcej Przełęczy, armia Żelaznego Tronu wyszła naprzeciw armii Południa. W międzyczasie Alyn Dębowa Pięść i jego flota zdobyli Miasto Desek, co umożliwiło wpłynięcie w górę Zielonej Krwi oraz zablokowało możliwość połączenia oddziałów lub udzielenia pomocy w wojnie przez wschodnie i zachodnie siły Dornijczyków.

W ciągu jednego roku armia Targaryenów dotarła pod bramy Słonecznej Włóczni i wywalczyła sobie drogę przez miasto cieni. W 158 roku, Książę Dorne i czterdziestu lordów Południa ugięło kolano przed królem Daeronem I Targaryenem. Wydarzenie to skutkowało włączeniem księstwa Dorne pod władzę Żelaznego Tronu i faktyczną władzę Targaryenów nad Siedmioma Królestwami, w odróżnieniu od wyłącznie tytularnej, datującej się na ponad półtora wieku wstecz.

Poddanie Słonecznej Włóczni nie oznaczało jednak ostatecznego pokoju. Rebelianci dawali się we znaki koronie parę razy. Próbowano zabić Młodego Smoka przy pomocy zatrutej strzały, jednak trafiła ona jednego z rycerzy Gwardii Królewskiej, który został odesłany do Królewskiej Przystani w celu wyleczenia. Daeron dość szybko umocnił swoją władzę w nowej prowincji i do roku 159 opuścił Południe, by wrócić do Królewskiej Przystani. Przed swoim wyjazdem mianował lorda Lyonela Tyrella na gubernatora Południa, który miał zadbać o utrzymanie pokoju w regionie. Czternastu wysoko urodzonych jeńców zostało przetransportowanych do stolicy przez najstarszego kuzyna króla Daerona, co miało zapewnić wierność ich rodzin.

Wiele ksiąg zostało napisanych na temat tej wojny, jedną z nich napisał nawet sam król. "Podbój Dorne" został spisany w sposób określany przez czytających jako elegancka prostota. Istnieją jednak głosy, że król wyolbrzymiał siłę mieszkańców Południa by sprawić wrażenie, że zwycięstwa przez niego odnoszone były większe niż miało to miejsce w rzeczywistości.

Jeńcy zabrani na rozkaz Młodego Smoka zapewniali lojalność dornijskich szlachciców, jednak nie miały zupełnie wpływu na działania pospólstwa, które zaczęło występować przeciwko władzy Targaryenów. Lord Lyonel Tyrell przez lata podróżował po Południu, co księżyc zmieniając miejsce swojego rezydowania. Jego karawana była regularnie napadana, gdyż głównym zajęciem lorda Tyrella było łapanie powstańców oraz karanie tych, którzy udzielali im pomocy. W trakcie napadów rabunkowych na orszak lorda Wysogrodu niszczono jego zapasy, zabijano ludzi i konie oraz palono obozowiska.

Prawdziwe powstanie wybuchło dopiero gdy Lyonel Tyrell dotarł do Piaskowca, siedziby rodu Qorgyle. Lord Lyonel miał w zwyczaju zajmować komnaty lordowskie w każdym miejscu, w którym się znajdował, a to oznaczało wygonienie panów zamku do innych komnat. Pewnego dnia położono go w komnacie, w której łóżko ozdobione było ciężkim, aksamitnym baldachimem. Nie omieszkano się również zaznaczyć, że jeżeli potrzebne byłoby mu kobiece towarzystwo, wystarczyło pociągnąć za sznur znajdujący się obok ramy łóżka. Lyonel dał się poznać jako koneser uroków dornijskich kobiet, więc bez zastanowienia postanowił skorzystać z nadarzającej się okazji. Gdy tylko pociągnął za sznur, z baldachimu spadło na niego sto czerwonych skorpionów, których jad doprowadził do jego zgonu.

Wiadomość o śmierci nielubianego dowódcy obiegła Południe w niesamowicie szybkim tempie. Był rok 164, a wszystkie starania Młodego Smoka zostały zaprzepaszczone w jedną noc. Listy zawarte w "Czerwonych Piaskach" Maestera Garetha sugerują, że to sam Lord Qorgyle odpowiedzialny był za zabójstwo, chociaż nieznane są tego powody. Warto dodać, że lord Qorgyle okazywał wyjątkową lojalność względem Żelaznego Tronu od początku podboju. Z tego powodu niektórzy sugerują, że poczuł się urażony brakiem szacunku i docenienia ze strony lorda Lyonela. Inni sądzą, że wcześniejsza lojalność była jedynie grą, która miała zamydlić oczy Targaryenom i Tyrellom.

Król Daeron I planował wziąć za żonę jedną z sióstr Morskiego Lorda z Braavos, tym samym tworząc ważny sojusz, służący do przegnania piratów ze Stopni. Do mariażu nie doszło i to nie tylko przez niezadowolenie takim pomysłem najbliższych władcy. Braavos było w tamtym czasie zaangażowane w wojnę z Pentos i Lys. Same próby negocjowania podobnego sojuszu spowodowały udzielenie pomocy Dornijczykom przez dwa z Wolnych Miast, w myśl zasady "wróg mojego wroga". Wsparcie to okazało się kluczowe dla dalszego przebiegu zdarzeń.

Daeron powrócił do Dorne w 164 roku, 7 lat po rozpoczęciu wojny, by podjąć drugą próbę przeprowadzenia Podboju. Wygrał kilka bitew w trakcie przeprawy przez Szlak Kości. Lord Alyn Velaryon ponownie zdobył Miasto Desek i Zieloną Krew. Pod koniec roku doszło do kolejnych walk niedaleko Słonecznej Włóczni, w których zginęli między innymi Rickon Stark - lord Winterfell, Hubert Arryn, Olyver Baratheon - lord Końca Burzy oraz Elston Tully.

Na początku 165 roku Dornijczycy zgodzili się na spotkanie celem odnowienia hołdu Żelaznemu Tronowi. Gdy Młody Smok wyruszył na miejsce, podróżując pod pokojową chorągwią, Dornijczycy zaatakowali jego oraz towarzyszący mu orszak. Zginęło czterech rycerzy Gwardii Królewskiej, dwóch ratowało się ucieczką. Król Daeron został zabity, zaś jeden z jego kuzynów, najstarszy syn Viserysa, został pojmany.

Śmierć Króla zakończyła trwający niemal osiem lat podbój Dorne. Mówi się, że dziesięć tysięcy ludzi zginęło próbując zdobyć Południe, a kolejne czterdzieści tysięcy straciło życie po to, by je utrzymać. Niemniej jednak wydarzenia z tamtego okresu ponownie wprowadziły Siedem Królestw w stan głębokiego kryzysu. Nie było na terenie Westeros rodziny, która nie straciła nikogo w wyniku wojny.