Dorne

Mors Martell jest dokładnie tym władcą, którego potrzebuje Dorne. Pierworodny syn Księżnej Aliandry nigdy nie odziedziczył bowiem po matce temperamentu; z ust księżnej nieraz dało się usłyszeć, że odziedziczył go po swoim "nieszczęsnym ojcu". Gdyby stało się inaczej, do pokoju między Koroną a Księstwem nigdy by nie doszło.
Matka wielokrotnie próbowała zahartować swojego syna, zabierając go w pole bitwy i zmuszając do wielogodzinnych treningów z bronią. Ten, choć dobrze radził sobie w walkach, szybko stracił do nich zapał - widok wszechobecnego cierpienia i umierających przyjaciół w połączeniu z wieloletnimi wojnami stanowiącymi większość jego życia utwierdził Morsa w przekonaniu, że rozwiązania siłowe powinny być tymi ostatecznymi, nie oznacza to jednak, że obawia się ich zastosowywać, zwłaszcza gdy w grę wchodzi jego najbliższa rodzina. W takim wypadku do rozwiązania sprawy używa kogoś innego, swoje własne ręce pozostawiając czyste. Nie jest najlepszym z dornijskich wojowników, nie musi jednak nim być z racji swojego statusu - wystarczy, że radzi sobie wystarczająco dobrze. Znany jest jako bardzo dobry dyplomata i miłośnik sokolnictwa.
To zapewne właśnie dzięki takiemu, a nie innemu charakterowi Morsa możliwe było zawarcie pokoju z Królem Baelorem pomimo zabicia Daerona I przez Dornijczyków. I, choć księżna Aliandra na pewno nie popierałaby takiego rozwoju spraw, to dzięki niemu Księstwo ma szansę na zarówno nie-wrogie relacje z północnymi sąsiadami, jak i na czas na odbudowę.

Córka Qorena Martella, od zawsze wyróżniała się porywczym i silnym charakterem. Już jako dziecko twierdziła, że jest "Nową Nymerią", oddając się nie tylko jeździe konnej, ale i nauce walki. Nie w głowie była jej nauka śpiewu i haftów - niemalże każdą wolną chwilę spędzała na placu treningowym twierdząc, że jako przyszła Księżna musi przede wszystkim być w stanie walczyć za swój kraj i móc się obronić.
"Nowa Nymeria" do władzy doszła w bardzo młodym wieku - koronowano ją, gdy miała zaledwie siedemnaście lat.
Wielokrotnie zarzucano jej nierząd - krążyły pogłoski o tym, że w wieku osiemnastu lat zgodziła się zapewnić  ser Alynowi Oakenfistowi prowiant na dalszą podróż dopiero po tym, jak zabrała go do swojej łożnicy. Oczywiście, pogłoski te były negowane. Gdy wiele lat później Alyn Velaryon powrócił do Słonecznej Włóczni, rozpowszechniły się plotki o tym, że i on miał rzekomy romans z księżną. Oficjalnie nigdy się do niego nie przyznano, jednakże postawa Baeli Targaryen, którą słuchanie na temat Księżnej Aliandry bardzo rozsierdzało, zdaje się potwierdzać pogłoski.
W Wojnie Córek sprzymierzyła Dorne z Lys. Po zakończeniu konfliktu okazało się, że była to dobra decyzja - to Dorne zyskało na nim najwięcej, przejmując władzę nad całymi Stopniami. Później tytuł ich lorda nadała swojemu mężowi, Drazenko Rogare. Wiadomo, że ich relacja nie była ciepła - mówiono, że Aliandra nie tylko nie kochała swojego męża, ale i również nie lubiła nawet jego towarzystwa - nie spędzali ze sobą zbyt wiele czasu, ba, księżna spała nawet w innej komnacie niż mąż. Tym bardziej zdziwić może informacja, że doczekali się ze sobą syna Morsa, zwłaszcza, że ich małżeństwo trwało bardzo krótko - blisko rok od ślubu Drazenko zakrztusił się bekonem, a Aliandra została wdową w wieku zaledwie dwudziestu lat. Jakby tego było mało, wkrótce po jego śmierci okazało się, że Księżna oczekuje kolejnego dziecka, które okazało się być synem.
Była wysoką, szczupłą kobietą powszechnie uważaną za dornijską piękność. Jej wygląd wpisywał się w kanon Morskiej Dornijki - miała śniadą cerę, ciemne oczy i czarne włosy, które układały się w loki. Nigdy nie pozwalała sobą pomiatać, miała swoje zdanie, którego nie bała się wypowiedzieć na głos, a od swoich poddanych - i rodziny! -wymagała bezwzględnej lojalności i zaangażowania, nie raz wymagając ich dowodów - w przypadku rycerzy nakazywała im udowodnić swoją wartość poprzez najazdy na Dornijskie Pogranicze. Podczas Tańca Smoków nieraz sama dowodziła swoimi wojskami, zazwyczaj stając na czele nękających wroga partyzanckich oddziałów budząc postrach i pośród wroga, i pośród własnych żołnierzy. W momencie, w którym jej synowie stali się wystarczająco dojrzali, również ich zabierała w pole.
Do końca brzydząc się okazywaniem słabości i ślepym podążaniem za zasadami, pomimo tego, że jej rany nie do końca się zagoiły, pod koniec swojego życia wraz ze swoim orszakiem wyprawiła się w poselstwo mające przyjąć - i zabić - króla Daerona i jego gwardię. W ostatecznym rozrachunku wrogowie zostali pokonani, jednakże nie w pełni zagojona rana otworzyła się, później zaś, gdy wdało się w nią zakażenie, odmawiała podróży w lektyce, twierdząc, że byłaby to oznaka słabości. Dzień drogi od zamku zdołała wysłać do niego kruka z listem, w którym prosiła swoje dzieci o wyjechanie na jej spotkanie. Wkrótce przed spotkaniem obu orszaków jej koń spłoszył się, w wyniku czego księżna doznała poważnych obrażeń, by wkrótce potem odejść z tego świata. Jej ostatnimi słowami były: "Wcale nie umieram, jestem na to za młoda".