Korona

Początki historii rodu sięgają czasów Starej Valyrii, w której należał on do czterdziestu rodzin stanowiących posiadaczy smoczych wierzchowców, daleko było mu jednak do najpotężniejszego wśród nich. Kierowani proroczym snem Daenys Targaryen, opuścili ojczyznę, by osiedlić się na wyspie zwanej później Smoczą Skałą. Uchroniło ich to od Zagłady, w której wyniku okazali się posiadaczami jedynych żyjących smoków w świecie. Z pięciu zabranych bestii cztery miały wkrótce paść, pozostawiając jedynie Baleriona, ale z dwóch wyklutych jaj wylęgły się nowe bestie - Vhagar oraz Meraxes.

Nieco ponad stulecie później Aegon I, u którego boku stały siostry-żony Visenya oraz Rhaenys, zdecydował się zjednoczyć całe Westeros pod swoimi rządami. Trwało to zaledwie dwa lata, gdyż wojska lokalne nie miały szans ze smokami, a konflikt zakończony został koronacją mężczyzny w Starym Mieście przez miejscowego septona. Z mieczy pokonanych wrogów stworzony został sławetny Żelazny Tron umiejscowiony w Królewskiej Przystani, na którym zasiadać miały kolejne pokolenia władców. Sama stolica Siedmiu Królestw, jak i otaczające ją ziemie korony zaczęła powstawać właśnie wtedy, gwałtownie rozwijając się pod rządami smoczych lordów. Zwyczajowo oryginalna twierdza Targaryenów na Smoczej Skała przekazywana jest dziedzicowi tronu, Księciu Smoczej Skały.

Jedynie Dorne zdołało oprzeć się inwazji, doprowadzając do śmierci jednego ze smoków wraz z jeźdźcem, a następnie podejmując się skrytobójczego zamachu na samego władcę. Kolejni jego następcy nie mieli dużo spokojniejszych rządów, gdyż wiara Siedmiu sprzeciwiała się kazirodczym zwyczajom Valyrii, a wasale szukali sposobności do odzyskania pełni władzy. Szereg konfliktów i powstań uspokoił się dopiero wraz z wstąpieniem na tron króla Jaehaerysa I, zwanego Pojednawcą, który doprowadził do stabilizacji sytuacji w regionie. Kolejnym ważnym dla historii rodu wydarzeniem był Taniec Smoków - bratobójcza walka o tron między wskazaną przez Viserysa I Rhaenyrą, a jej kuzynem Aegonem III. Doprowadziła ona do ogromnych strat niemal w każdym z królestw Westeros, a także wielce osłabiła sam ród rządzący tak przez śmierć jego członków, jak i przez straty w posiadanych smokach. Większość z nich zginęło w czasie walk, a ostatni przedstawiciel gatunku wydał tchnienie w parę lat później, ostatecznie pozbawiając Targaryenów jednego z najważniejszych symboli ich statusu - czym bowiem byli smoczy lordowie bez smoków?

Ostatnie lata wcale nie pozwoliły na podbudowanie potęgi rządzących - nieudany Podbój Dorne, śmierć Młodego Smoka, a w końcu mało entuzjastycznie przyjęty przez szlachciców początek regencji Baelora I. Brak smoków stanowi cierń w boku przedstawicieli dynastii, ale wiedza o sposobie ich wyklucia, podobnie jak część jaj, zaginęła.


Jako potomkowie Valyriańskiej krwi, Targaryenowie cechują się charakterystyczną dla tegoż dziedzictwa urodą. Ich cera jest jasna, włosy mają na ogół barwę srebrną, platynową lub złotą, a oczy mają kolor fioletowy lub błękitny. Nieco lepiej od zwykłych ludzi tolerują ciepło, nie są jednak ognioodporni. Zdarza się, że w rodzinie pojawia się zdolność do śnienia proroczych snów - jeden z takowych był faktyczną przyczyną dla relokacji rodziny do Westeros. Historycznie mieli również ułatwione zadanie wykluwania jaj i oswajania smoków.

Targaryenowie są uważani za posiadających skłonność do popadania w szaleństwo o różnym charakterze i nasileniu - prawdopodobny efekt praktykowania przez pokolenia małżeństw między bliskimi krewnymi. By zachować czystość krwi, często praktykują małżeństwa między rodzeństwem lub kuzynostwem, nieraz uważając ten aspekt ewentualnych mariażów za ważniejszy od potencjalnych układów politycznych.

Jednym z domniemanych skutków kazirodztwa, a być może i magii, jakiej Valyrianie użyli do oswojenia smoków, jest także wygląd niektórych dzieci Targaryenów - tych, które rodzą się martwe. Wyraźnym przykładem jest tutaj trójka dzieci Maegora I, który miał sześć żoń, z czego jednej, Tyannie z Wieży, udało się otruć trzy królowe, przez co każda z nich poroniła. Płody były zdeformowane: królowa Alys urodziła dzieco opisywane jako "potwora", gdyż było pozbawione oczu i pokręcone; królowa Jeyne urodziła dzieco, które nie miało rąk i nóg, ale posiadało organy płciowe obcu płci; wreszcie dziecko królowej Elinor okazało się abominacją pozbawioną oczu, posiadającą za to małe skrzydła. Plotki o defektach nawiązujących do smoków dotyczą także urodzonej martwo Visenyi, córce Rhaenyry. Podobno dziecko było nie tylko zdeformowane, ale i miało dziurę w miejscu, w którym powinno być jego serce, i krótki, pokryty łuskami ogon. O ile pierwsze dwa przypadki można by zrzucić na karb użycia trucizny, tak dwa pozostałe wskazywać mogą na coś więcej.







Bar Emmon, Blount, Boggs, Brune, Buckwell, Byrch, Bywater, Cargyll, Cave, Celtigar, Chelsted, Chyttering, Crabb, Cressey, Dargood, Darke, Darklyn (podległe rody: Hollard), Darkwood, Edgerton, Farring, Follard, Gaunt, Hardy, Harte, Hayford (podległe rody: Hogg), Langward, Mallery, Manning, Massey, Pyle, Pyne, Rollingford, Rosby, Staunton, Stokeworth, Sunglass, Thorne, Velaryon, Wendwater


Martell - Po Podboju Dorne znaczna część rodziny pała uzasadnioną nienawiścią do przedstawicieli rodów z regionu Dorne ze względu na zdradę, w której wyniku poniósł śmierć król Daeron I Targaryen. Sytuacji nie poprawiło przetrzymywanie drugiego z synów Viserysa Targaryena i upokorzenie Baelora I, nawet jeśli wynikało ono w dużej mierze z jego własnych decyzji.

Tyrell - Reach odegrało niezmiernie ważną rolę w czasie Podboju Dorne i cieszyło się wówczas dużą sympatią ze strony Korony, co pokazuje choćby fakt, że to właśnie Lord Tyrell objął zwierzchnictwo nad zdobytymi ziemiami. Śmierć Lorda Lyonela Tyrella, a także króla Daerona I wstrząsnęła regionem, a brak chęci wymierzenia sprawiedliwości przez Koronę mocno rozwścieczył pozostałych przy życiu Tyrellów i ich najbliższych sojuszników. W Królewskiej Przystani krążą plotki, jakoby nie byli oni szczególnie oddani obecnemu władcy, gotowi do "wymiany" jego osoby na kogoś bardziej rozsądnego.

Baratheon - Relacje między rodami pozostają dość napięte od czasów, gdy Baratheonowie w czasie Tańca Smoków zdecydowali się poprzeć Zielonych i dopuścić do pierwszego przelewu królewskiej krwi w konflikcie, kiedy to śmierć poniósł książę Lucerys Velaryon. Wierna służba w ostatnich latach pozwoliła na naprawienie nieco stosunków.

Tully - Tully stanęli po "właściwej" stronie konfliktu w czasie Tańca Smoków, co umocniło ich pozycję w relacjach z koroną. Obecny Lord Riverrun stanowi dobrego przyjaciela królewskiego namiestnika, Viserysa Targaryena, ale jego wpływ na politykę Korony jest niestety dość ograniczony.

Lannister - Relacje Targaryenów i Zachodu są raczej neutralne. Choć w Tańcu Smoków Lannisterowie stanęli po niewłaściwej stronie, a przedstawiciel rodu odpowiedzialny był za zdefraudowanie części skarbca, to wsparcie ze strony Korony w starciu z Czerwonym Krakenem oraz pożyczka udzielona przez lwy na odbudowę stolicy nieco poprawiła sytuację.

Arryn - Arrynowie pozostają jednymi z najwierniejszych sojuszników korony, udowadniając na przestrzeni ostatnich dekad swoją wierność. Nawet ostatnie wydarzenia nie były w stanie zmącić ich oddania, choć wyraźny brak chęci pomszczenia śmierci Huberta Arryna zdaje się nieco mącić w relacjach z Żelaznym Tronem.

Greyjoy - Po wydarzeniach Tańca Smoków Targaryenowie nie cieszyli się wielkim posłuchem na Żelaznych Wyspach. W ostatnich latach jednak Greyjoyowie przyjmują wyciągniętą do nich dłoń - w zamian za udostępnienie kilku statków pod dowództwo Alyna Velaryona Targaryenowie nie mieszają się w wewnętrzne rozgrywki mieszkańców Żelaznych Wysp. Szeroka autonomia rządów rodu Greyjoy jest ograniczana jedynie pokojem królewskim, którego Żelazny Tron pilnuje z największą uwagą.

Stark - Trudno doszukać się otwarcie negatywnych interakcji między Koroną, a Północą, ale napięcie między Starkami i Targaryenami zaczęło w ostatnich latach wzrastać. Śmierć Lorda Starka w Dorne, fakt, że jego ciało pozostaje zaginione, a także nasilająca się na przestrzeni ostatnich miesięcy krytyka praktyk religijnych Pierwszych Ludzi ze strony Wielkiego Septona zdecydowanie szkodzą stosunkom.

Velaryon - Dobre relacje między dwoma rodami są głównie poparte małżeństwami - pierwszym pomiędzy zmarłym królem Aegonem III a Daenaerą Velaryon, drugim zaś między najstarszą córką Alyna Velaryona z Namiestnikiem Królewskim, Viserysem Targaryenem. Długoletni sojusz jest na tyle trwały, że nikt nie spodziewa się jego upadku.

Celtigar - Panowie Szczypcowej Wyspy nie należą do najważniejszych sojuszników rodziny rządzącej. Mimo to wspólne korzenie, sięgające Starej Valyrii i połączenie z rodem Velaryon jest dość silną kartą przetargową. Dalsze pozytywne relacje wspierane są faktem uznania Celtigarów za lojalistów Żelaznego Tronu.

Początki rodu Velaryon sięgają czasów Starej Valyrii. Jego przedstawiciele przybyli do Westeros jeszcze przed Targaryenami, osiadając na żyznej wyspie znanej jako Driftmark. To właśnie tam założyli swą siedzibę oraz umieścili tron, podarowany im według podań przez samego Króla Merlingów.

To właśnie przedstawicielka rodu Velaryon, Valaena, była matką Aegona I oraz jego sióstr-żon, Visenyi oraz Rhaenys. W czasie Podboju ich statki transportowały armię Aegona na stały ląd, a później stanowiły trzon królewskiej floty. Daemon, Corlys oraz Aethan Velaryon czynnie przyczynili się do sukcesów w czasie Podboju. Córka tego ostatniego wyszła następnie za księcia Aenysa Targaryena, których dzieci Jaehaerys oraz Alysanne miały stać się po latach parą królewską ze wsparciem sił Driftmarku. Jej drugie z małżeństw zaowocowało z kolei narodzinami Boremunda oraz Jocelyn Baratheon.

Zapewne najznamienitszym w Lordów Pływów miał okazać się dziadek dzisiejszej głowy rodu - Lord Corlys Velaryon, znany jako Morski Wąż, który wsławił się licznymi morskimi wyprawami. Zgromadził on tyle złota, że uczynił swą rodzinę najbogatszą w całych Siedmiu Królestwach, samemu otrzymując tytuł najbardziej majętnego człowieka Westeros. To właśnie on zadecydował o wybudowaniu Twierdzy Przypływ, lepszej i większej od poprzednio zajmowanego zamku. Jedyną skazą na tym idealnym obrazku była decyzja Wielkiej Rady ze 101 roku po Podboju, według której Leanor Velaryon został odrzucony jako potencjalny pretendent do tronu, mimo dającej mu takie prawo primogenitury i potęgi stojącej za nim rodziny. Spowodowało to rozłam między Velaryonami i Targaryenami, pogłębiony dodatkowo przez pominięcie Leany jako kandydatki na żonę nowego króla, na rzecz Alicent Hightower będącej andalskiego pochodzenia. Velaryonowie zbojkotowali ślub, kierując swą uwagę ku innej z gałęzi rodziny rządzącej. Wraz z Daemonem Targaryenem przeprowadzili inwazję Stopni, a kiedy żona tego pierwszego zmarła, ożenił się on z Leaną Velaryon, a Rhaenyra Targaryen wyszła za Leanora Velaryona. Z tego pierwszego małżeństwa zrodziły się bliźniacze córki, Baela oraz Rhaena, których poród doprowadził niestety do śmierci matki. Jej brat również zginął, zabity przez ser Qarla Correya, pozbawiając Lorda dziedziców z prawego łoża. Szczęśliwie pozostawały jeszcze bękarty rodowe, których istnienie ujawnione zostało w czasie poszukiwań tzw. smoczego nasienia, w celu zwiększenia ilości smoczych jeźdźców po stronie czarnych w Tańcu Smoków. Bliźniaczy bracia Alyn oraz Addam, z których temu drugiemu udało się dosiąść Seasmoke, zostali zaprezentowani jako nieślubne dzieci Leanora Velaryona. Na prośbę Lorda królowa zgodziła się zmyć z nich bękarcie piętno, czyniąc obu pełnoprawnymi członkami rodu. Kolejne wydarzenia konfliktu doprowadziły do śmierci Addama, zniszczenia dwóch miasteczek Driftmarku oraz spalenia Twierdzy Przypływ. Ostatecznie odniesienie zwycięstwa przez Czarnych doprowadziło do objęcia przez Corlysa stanowiska królewskiego regenta, które dzierżył do roku 132, kiedy zmarł w wieku siedemdziesięciu dziewięciu lat po upadku ze schodów w Czerwonej Twierdzy. Jego następca, Alyn Velaryon, pojął za żonę kuzynkę królewską Baelę Targaryen. Odmówił regenckiego stanowiska, ale wiernie służył wraz ze swą flotą w kolejnych konfliktach - na Stopniach przeciw piratom, na Zachodzie przeciwko Żelaznym, koordynował również oswobodzenie z niewoli i powrót księcia Viserysa. Jego udział w Podboju Dorne był nie do przecenienia.

Choć pierwotnie nie stanowili smoczych jeźdźców, to w wyniku kolejnych mariaży z rodziną rządzącą część Velaryonów dosiadła skrzydlatych bestii. Dla pozostałych żywiołem pozostało morze. Niemal każdy z męskich przedstawicieli rodziny spędza czas na morzu, by poznać trudy życia na nim, a przez kolejne dekady Velaryonowie tak często pełnili funkcję starszego nad statkami, że tytuł ten stał się w oczach ogółu niemal dziedziczny. Strategiczne położenie w Zatoce pozwoliło Lordom Pływów na aktywny udział w handlu i zapełnienie skarbca złotem, czyniąc z nich jeden z najbogatszych rodów Siedmiu Królestw.


Podobnie jak inne familie wywodzące się z Valyrii, tak i członkowie tej posiadają charakterystyczne cechy wyglądu - bladą cerę, włosy w odcieniach złota lub srebra, a w końcu oczy w kolorze fioletowym lub niebieskim. Dbanie o czystość krwi praktykują poprzez małżeństwa z innymi rodzinami o podobnych korzeniach lub mariaże między członkami rodu.
Tradycyjnym imieniem w rodzinie jest Jacaerys.





Targaryen - Bliskie relacje między rodami sięgają czasów Podboju i od tego czasu Velaryonowie są jednymi z najważniejszych dynastii władającej Westeros. Aktualnie sojusz umacniają dwa małżeństwa - zawarte z nieżyjącym już królem Aegonem III, które wynikiem był król Daeron I oraz Baelor I, a także mariaż Viserysa Targaryena z najstarszą córką Lorda Pływów. W ostatnich czasach doszło do pewnego ochłodzenia w relacjach, wynikającego między innymi z niegodnego potraktowania zdaniem części Velaryonów w czasie uczty koronacyjnej Baelora I.

Celtigar - Ród ze Szczypcowej Wyspy, w którego żyłach również płynie krew Valyrii, jest ważnym sojusznikiem rodu Velaryon. Sam Alyn ma do nich bardzo duży sentyment, głównie ze względu na osobę jego śp. bratowej. Synowie Addama wychowani przez matkę na Driftmarku są zapewnieniem przyjaznych stosunków między rodami.

Redwyne - W trakcie Tańca Smoków oba rody wspierały się w walkach morskich, co sprawiło, że zawiązała się pomiędzy nimi swego rodzaju przyjaźń. Mimo tego, że oba rody szczyciły się wspaniałymi flotami, co mogło prowadzić do zazdrości. Po ponad trzydziestu latach od Tańca ich stosunku wciąż są pozytywne.

Arryn - Wspólne walki w Dorne zbliżyły do siebie obecnego lorda Driftmarku oraz dziedzica Orlego Gniazda. Ten drugi próbował nawet łagodzić konfliktową sytuację wywołaną na uczcie przez najstarszego syna Velaryonów. Obecne stosunki są więc lekko pozytywne.

Celtigarowie stanowią starożytną i dumną rodzinę, w żyłach której płynie krew Starej Valyrii. Przybyli oni do Westeros jeszcze przed Targaryenami, wbrew miejscowej ludności zajmując teren Szczypcowej Wyspy. Dość szybko stali się jednymi z ważniejszych sojuszników przyszłych władców Westeros. Podczas Podboju ugięli kolano przed królową Visenyą Targaryen i od tego czasu znajdują się pod bezpośrednim zwierzchnictwem Żelaznego Tronu. Swych władców wspomagali tak siłami zbrojnymi, jak i złotem. Lord Crispian Celtigar miał zaszczyt pełnić funkcję starszego nad monetą za czasów panowania króla Aegona I Targaryena, a według wszelkich źródeł obowiązki swe miał pełnić sumiennie, zapewniając Koronie stały dopływ złota.

Podczas Tańca Smoków lord Bartimos Celtigar zasiadał w czarnej radzie królowej Rhaenyry Targaryen, popierając stronę konfliktu, która ostatecznie miała okazać się zwycięską. Dla umocnienia sojuszu i zapewnienia lojalności jedna z jego córek została wydana za Addama Velaryona, już po śmierci mężczyzny wydając na świat jego bliźniaczych synów. Niestety lorda Bartimosa miał spotkać smutny koniec, gdyż fakt, że był on odpowiedzialny za podniesienie wielu podatków i jego kolejne propozycje reform rozwścieczyły lud. Pragnął od wprowadzić podatek od każdego dziecka urodzonego poza małżeństwem, co podbudowałoby skarbiec Korony, jednocześnie zniechęcając do płodzenia bękartów. Kiedy w Królewskiej Przystani wybuchły zamieszki, jego posiadłość okazała się jednym z pierwszych celów. Podczas gdy kuzyn lorda, Arthor, został zabity od razu, Bartimos miał zostać torturowany, a za nieopłacenie "podatku od męskości" odcięto jego przyrodzenie. Wraz z głową mężczyzny zostało później wystawione na widok publiczny, ku uciesze gawiedzi.

W trakcie niedawno zakończonego Podboju Dorne wojska Celtigarów brały udział w morskiej ofensywie dowodzonej przez Alyna Velaryona. Dzięki właściwie poprowadzonemu atakowi straty po stronie Korony były niewielkie, a więc i statki panów Szczypcowej Wyspy nie odniosły większych strat.

Pomimo panowania na obecnych ziemiach już od wielu pokoleń relacje między lordem Celtigarem a jej mieszkańcami są, delikatnie mówiąc, nienajlepsze. Ci drudzy wciąż zdają się zapominać o szacunku należnym swym panom, a próby ściągnięcia podatków często kończą się jedynie częściowym sukcesem. Mimo to nikt jeszcze nie odważył się na otwarte wystąpienie przeciwko Celtigarom.

Twierdza na Szczypcowej Wyspie jest uznawana za świetnie wyposażoną, a według pogłosek jej skarbce skrywają całe góry kosztowności świadczących o bogactwie rodu. Podobno można tam znaleźć myrryjskie dywany, volantijskie szkło, srebrne i złote zastawy, skrzynie z kamieniami szlachetnymi, a nawet topór z valyriańskiej stali i róg mający przyzywać z morskich głębin krakeny. Prócz tego lokalna piwnica słynie z doskonałego wyboru win, a wśród menażerii lorda Celtigara zaszczytne miejsce zajmują liczne drapieżne ptaki wyszkolone do polowań.


Najczęściej charakteryzuje ich typowo valyriańska uroda - jasna cera, włosy w odcieniach srebra i złota, fioletowe lub błękitne oczy.





Targaryen - Choć Celtigarowie są jednym z trzech rodów w domenie Korony z korzeniami w Starej Valyrii, Targaryenowie nie uważają ich za swoich kluczowych sojuszników. Relacje pomiędzy dwoma rodzinami są oczywiście poprawne, jednakże panowie Szczypcowej Wyspy nie mogą się cieszyć wielkimi wpływami na królewskim dworze.

Velaryon - Lord Alyn dba o dobre relacje między Driftmarkiem ze względu na swoją śp. bratową, Prunellę Celtigar. Również ze względu na krew Valyrii, Celtigarowie uważają Velaryonów za swych ważnych sojuszników, zwłaszcza w narastającym konflikcie z Żelaznymi.

Greyjoy - Przepadek Rogu wywołującego krakeny, należącego od stuleci do dziedzictwa Żelaznych Wysp, jest kością niezgody pomiędzy Celtigarami i Greyjoyami. Na Szczypcowej Wyspie panuje przekonanie, że otwarty konflikt jest coraz bliżej i bardzo ciężko będzie mu zapobiec.