Korona

Drugi z synów Aegona III od dziecka zdawał się wielce odmienny od swego starszego brata. O wiele bliższe były mu księgi i modlitwy, niż ostrze miecza i towarzyskie uroczystości. Nie przejawiał większego zainteresowania władzą, zamiast tego skupiając się na naukach Siedmiu. Wielu wróżyło mu karierę septona i być może właśnie tak potoczyłyby się jego losy, gdyby nie tragiczne dla Korony wydarzenia w Dorne. Wraz ze śmiercią starszego z braci, który przez całe życie cieszył się kawalerskim statusem, Baelor został uznany za prawowitego dziedzica Żelaznego Tronu. Sam Baelor jest już żonaty, gdyż zgodnie z wolą krewnych stanął na ślubnym kobiercu ze swą siostrą, nigdy jednak nie zdecydował się choćby jej dotknąć.
Z wyglądu władcy daleko do postury wojownika - stanowi on osobę niezbyt wysoką, o wątłej budowie ciała będącej wynikiem praktykowanych regularnie postów. Jego włosy mają barwę jasnego złota, a oczy są błękitne. Próżno szukać w jego garderobie strojów o królewskim standardzie - znacznie bardziej woli przywdziewać proste tuniki wykonane z jasnej tkaniny. Nigdy nie nosi broni, uważając modlitwę za swój najważniejszy "oręż".

Zwany również Młodym Smokiem lub Chłopięcym Królem Daeron I przyszedł na świat jako pierwsze z dzieci króla Aegona III oraz jego żony z rodu Velaryon. Wraz ze śmiercią ojca w roku 157 wstąpił na Żelazny Tron, mając wówczas zaledwie czternaście lat. Pomimo młodego wieku zadecydowano o niewyznaczaniu regenta, acz ważną rolę na dworze zachował wuj władcy, pełniący funkcję Namiestnika Viserys Targaryen. Zapoczątkowany przez niego podób Dorne okazał się dużym sukcesem, głównie dzięki wystrzeganiu się błędów poprzedników oraz zdaniu się na ekspertyzę bardziej zaprawionych w walce popleczników. Zjednoczenie wszystkich Siedmiu Królestw, po raz pierwszy w historii Westeros, przyniosło mu jeszcze większą niż wcześniej popularność. Niestety, zamiast zaspokoić jego apetyt, jedynie rozbudziło żądzę kolejnych sukcesów. Próby nawiązania sojuszu z Braavos nie tylko nie przypadły do gustu krewnym króla, ale również wojującym z Bękarcią Córą Lys i Pentos. Ich pomoc okazała się jednym z czynników, który zaważył na przegranej w kolejnym konflikcie z Dorne. Koniec wojny znaczy zdradzieckie morderstwo Młodego Smoka, który mimo niesienia pokojowej chorągwi został zabity przez Dornijczyków. Nie pojąwszy żadnej kobiety za żonę nie pozostawił po sobie żadnych prawowitych potomków.
Dearon I Targaryen stanowił młodzieńca wojowniczego, który nie szczędził sił, by osiągnąć swe cele. Charyzmatyczny i elokwentny, szybko potrafił jednać sobie ludzi, zdobywając poparcie tak wśród wielkich lordów, jak i prostego tłumu. Jego talent pisarski przejawiał się tak w tworzonej korespondencji, jak i spisanych przez niego dziejach podboju Dorne, które jednak nie powinny być uważane za rzetelne źródło informacji na temat liczby pokonanych wrogów. Pod względem wyglądu dawał wszelkie świadectwo valyriańskiemu pochodzeniu - miał srebrno-złote włosy średniej długości, intensywnie fioletowe oczy oraz jasną skórę, która w wyniku częstego przebywania na słońcu pokryła się delikatnymi piegami.

Syn Rhaenyry oraz Daemona Targaryena, prócz króla Aegona III miał jeszcze piątkę rodzeństwa, z którego do czasów współczesnych przeżyły jedynie dwie jego przyszywane siostry, Baela oraz Rhaena. W momencie wybuchu Tańca Smoków został wraz z dwoma krewnymi wysłany do Essos w celu ochronienia dzieci, jednak statek, na którym płynęli, został przejęty przez Zielonych. Podczas gdy jego brat odleciał na swym smoku, Viserys został zmuszony do udawania pokładowego chłopca, chowając posiadane smocze jajo pod koszulą. Niestety jego tożsamość wkrótce wyszła na jaw i chłopca zabrano do Lys, by tam oddać w niewolę. Zagarnęła go sobie rodzina Rogare, której bank dorówywał wówczas potęgą Żelaznemu Bankowi z Braavos. Korzystając z pozycji więźnia, jaką miał nieszczęście poszczycić się Targaryen, nestor rodu Rogare zadecydował o mariażu 12-latka ze swoją o siedem lat starszą córką. Wraz z końcem wojny w Westeros los brata Aegona III stał się znany i Alyn Velaryon podjął się sprowadzenia królewskiego brata do ojczyzny. Wraz z powrotem stał się najbardziej zaufanym z powierników i doradców władcy, a w odpowiednim czasie został mianowany Namiestnikiem. Choć małżeństwo doczekało się czwórki dzieci, to Larra Rogare nie była w nim szczęśliwa, szczególnie przeżywając rozłąkę z ojczyzną. W roku 139 po Podboju powróciła do Lys, opuszczając męża i dzieci, co też niezwykle ubodło tego pierwszego. Była to sytuacja szczególnie nieprzyjemna, biorąc pod uwagę, że zaledwie cztery lata wcześniej Viserys wraz z bratem sprzeciwili się woli ówczesnego Namiestnika, który pragnął pojmania kobiety wraz z jej braćmi za rzekomą zdradę Korony. Wraz z informacją o śmierci kobiety w 145 roku po Podboju podjęto decyzję o ponownym ożenku mężczyzny. Tym razem kandydatką okazała się członkini zaprzyjaźnionego z Koroną rodu Velaryon. Para na dzień dzisiejszy doczekała się jednego potomka.
Doskonała edukacja odebrana w czasach niewoli uczyniła z niego człowieka mądrego i posiadającego szeroki zasób wiedzy o świecie. Wydarzenia w życiu, a także ciężar odpowiedzialności nakładanej na jego barki odbiły swe piętno tak na wyglądzie, jak i osobowości Viserysa. Pomimo charyzmy, jaką posiadał od małego, z czasem stał się człowiekiem zmęczonym życiem, którego najważniejszym celem było zapewne dobrobytowi poddanym Żelaznego Tronu. Choć niektórzy wskazują go jako osobę właściwie obdarzoną przez Bogów do rządzenia, nie jest on żądny władzy, starając się wykorzystać pełnioną po raz trzeci już pozycję Namiestnika wedle najlepszej wiedzy.

Córka Daerona Velaryon, kuzyna obecnego Lorda Driftmarku Alyna Velaryona, i lady Hazel z rodu Harte. Wkrótce po popełnieniu samobójstwa przez pierwszą żonę króla Aegona III, Jaeharę Targaryen, ogłoszone zostało przyjęcie mające na celu wybranie nowej kandydatki na żonę. To właśnie wtedy Baela oraz Rhaenys zaprezentowały Deanaerę przed królewskim obliczem, zdobywając uwagę władcy. Ślub pary odbyła się pod koniec roku 133, budząc mieszane uczucia. Najbardziej rozgoryczonym był lord Unwin Peake, który planował zaręczyny z własną córką. Wkrótce na młodych przypuszczono zamach, a zatruta strawa doprowadziła do śmierci bliskiego przyjaciela Aegona III, Gaemona Palehair. Para doczekała się na przestrzeni lat piątki dzieci, jednak powszechnie wiadome było, że ich spłodzenie stanowiło raczej posłuszne wypełnienie królewskiego obowiązku. Brak było jakiejkolwiek pasji między małżonkami, głównie przez melancholijną osobowość króla i jego awersję względem dotyku.
Pomimo sprowadzenia na świat kilku dzieci w krótkim odcinku czasu Daenaera Velaryon pozostała kobietą atrakcyjną, o smukłej budowie ciała. Jej złote włosy przyprószone są siwizną, której przybyło w ciągu ostatnich miesięcy. Silnie związana z rodziną mocno przeżyła utratę syna, stara się jednak pozostać silną dla pozostających przy życiu osób.  Stojąc u boku męża dała się poznać jako królowa niezwykle ciepła i wyrozumiała, dla której dobro krewnych było nieraz ważniejsze niż społeczne konwenanse czy polityczne układy.

Znany również jako Alyn Dębowa Pięść to zalegitymizowany bękart rodu Velaryon i obecny Lord Pływów. Jego dokładne pochodzenie pozostaje kwestią sporną - według matki, Marildy z Hull, chłopiec i jego brat bliźniak to dzieci Ser Leanora Velaryona. Wersja ta podważana jest przez niektórych, którzy słusznie podkreślają sympatię rycerza względem własnej płci. Wątpiący w pierwszą z możliwości wskazują raczej w kierunku ojca Leanora, Lorda Corlysa Velaryona, którego ewentualne ojcostwo mogło zostać zatajone ze względu na ognisty temperament jego małżonki.
Wraz z bratem-bliźniakiem, Addamem, Alyn wychował się w doku zajmowanym przez ojca Marildy i od małego pomagali jej w pracy na niewielkiej łodzi handlowej, Myszy. W momencie wybuchu Wojny Smoków obaj bracia podjęli się próby wsparcia oddziałów Czarnych poprzez zdobycie własnych smoków. Sztuka ta udała się Addamowi, który stał się jeźdźcem Seasmoke, podczas gdy porażka w oswojeniu Sheepstealera o mały włos nie kosztowała drugiego z młodzieńców życia. Tylko pomoc brata ocaliła Alyna od śmierci, za co miał być mu dozgonnie wdzięczny przez resztę życia. Wkrótce potem, na prośbę Lorda Corlysa, dekretem królewskim zalegitymizowano oba bękarty. Tylko jednemu z nich dane było długo nacieszyć się nowym statusem, gdyż Addam poległ wkrótce po tym wydarzeniu w czasie bitwy pod Tumbleton, zostawiając za sobą ciężarną żonę. Sam Alyn podjął się w tym czasie służby na statkach królewskiej floty, w której służył aż do końca wojny. Pomimo innych pretendentów i zamachów na jego życie mężczyzna objął pozycję Lorda Pływów. W 132 po Podboju pojął za żonę Baelę Targaryen, z którą pomimo mocno burzliwych relacji, doczekał się czwórki zdrowych dzieci. W czasie kolejnych lat brał udział w wielu ekspedycjach i konfliktach zbrojnych tak u wybrzeży Westeros, jak i w Essos. Walczył, między innymi, w czasie Wojny Córek, konfliktu między Zachodem i Żelaznymi wyspani, czy w końcu wojnie domowej w Dolinie. To właśnie dzięki jego staraniom Viserys Targaryen powrócił do Siedmiu Królestw, nawet jeśli niektórzy uważali okup za niego zapłacony za zbyt wygórowany. Lord Alyn Velaryon był współtwórcą planów podboju Dorne i dowodził flotą królewską w czasie ich realizacji. Aktualnie pełni funkcję Starszego nad statkami.
Alyn to krzepki mężczyzna średniego wzrostu, którego wygląd stanowi świadectwo dla wielu lat walk oraz służby na stakach. Jego plecy oraz nogi pokrywają blizny po poparzeniach - świadectwo nieudanej próby ujarzmienia smoka w czasie Tańca. Należy do ludzi o dość mocnym charakterze, jest mężczyzną upartym, a czasem jego zachowanie zahacza o bezczelność.

Od małego zaskarbiła sobie tytuł chłopczycy, nieznającej strachu i zapominającej notorycznie o konwensach. Uwielbiała tańczyć, jeździć konno i polować. W wolnych chwilach dołączała do sparingów urządzanych przez giermków na zamku, a gdy podrosła upodobała sobie gry uwzględniające pocałunki. W czasie Tańca Smoków Baela pragnęła walczyć u boku swego kuzyna-narzeczonego, Jacaerysa Velaryona, jej smok Moondancer był jednak zbyt młody. Dosiadła go po raz pierwszy dopiero w 130 po Podboju, ale nawet wówczas jej sugestia wsparcia zdołała jej zaskarbić jedynie areszt domowy, z którego próby wydostania się jedynie zaostrzyły karę, ograniczając ją do samej sypialni. To stamtąd zmuszona była uciekać w czasie upadku Smoczej Skały, w procesie tracąc swą smoczycę, która zdołała jednak śmiertelnie ranić Sunfyre dosiadaną przez Aegona II. Baela została następnie wtrącona do lochu, a jej kuzyn Alyn Velaryon otrzymał żądanie klęknięcia przed przywódcą Zielonych - w innym przypadku dziewczę spotkać miała śmierć. Nie doszło do tego w wyniku przysięgi lokalności złożonej przez innego Velaryona - Lord Corlysa Velaryona, którego wnuczkę w następstwie ułaskawiono. Wciąż jednak pozostała skuta w niewoli, obawiano się bowiem, że oswobodzona może zaatakować Aegona II. Wraz z końcem wojny Baela oraz Rhaena uważane były za jedyne żyjące przedstawicielki rodziny poza królewską parą, a ich częste wizyty na ulicach stolicy zaskarbiły im miłość ludu. Niestety jej natura oraz skłonność do przelotnych znajomości skłoniły wyżej postawionych do zaaranżowania dla niej małżeństwa w obawie o ewentualne konsekwencje romansów. Kolejni kandydaci nie zdobyli jej sympatii, a dalszy areszt domowy jedynie dodatkowo ją rozsierdził i w końcu księżniczka podjęła próbę ucieczki, która zaprowadziła ją do Driftmarku. Tam, w noc po przybyciu, wyszła za swego wuja - Alyna Velaryona, z którym związek miał należeć do dość burzliwych. Szczególnie jego częste podróże oraz romans z księżną Dorne wydawały się punktem zapalnym do kłótni. Mimo tego doczekali się czwórki dzieci, stanowiących jej oczko w głowie i jedną z motywacji do budowania ambitnych planów. To właśnie Baela wraz z siostrą zaprezentowały królowi Aegonowi III jego żonę, a więc matkę obecnego władcy.
Baela to kobieta szczupłej budowy, której głównym atutem była od zawsze zwinność i szybkość. Choć w młodości obcinała włosy "na chłopaka", by ułatwić sobie jazdę na smoku, to w ostatnich latach pozwoliła sobie na dłuższą fryzurę. Upływający czas nie zdołał przytłumić jej ognistego temperamentu i tendencji do szybkiego popadania w gniew. Wciąż może poszczycić się ciętym językiem, acz z czasem lepiej nauczyła się jak wykorzystywać swój charakter, by zyskać przewagę w "grze", a nie jedynie szargać nerwy otoczeniu.

Obecnie stojący na czele wiary Siedmiu mężczyzna jeszcze do niedawna znany był jako Ellendor. Przyszedł na świat jako trzeci syn pomniejszego lorda z Reach i całą młodość spędził w cieniu starszych braci. Nie widząc dla siebie przyszłości w rodzinnych stronach, ruszył szukać lepszego losu w innych zakątkach Westeros. W swej podróży łapał się różnych zajęć, często niekoniecznie zgodnych z religijnymi dogmatami, jednak przez większą część życia nie stanowiło to dla niego problemu. Dopiero kolejne świadectwa niesprawiedliwości i zepsucia w świecie sprawiły, że nauczania septonów zaczęły stawać mu się coraz bliższe. W końcu porzucił wędrowny tryb życia, by przyjąć święcenie i dołączyć do Wiary. Swoją nową karierę rozpoczął od skromnego stanowiska w prowincjonalnej świątyni, szybko jednak udało mu się zjednać sobie tak wiernych, jak i przełożonych. Otwarcie mówił o konieczności walk z nierównościami, wsparcia tych najmniej szczęśliwych w życiu i przywrócenia właściwych wartości moralnych. Głośno sprzeciwiał się nieumiarkowaniu w piciu i jedzeniu, a także rozpuście, jakiej dopuszczało się wielu - wskazywał jednak na winę obu stron, a nie jedynie samych niewiast. Być może zostałby uznany za zbyt radykalnego, gdyby nie ciągłe podkreślanie możliwości pokuty za grzechy, gdyż, jak sam twierdził, nie było za późno. Dzielenie się przywilejami, pomaganie innym, a przede wszystkim pokorne przyjmowanie pokuty - to miało pozwolić na rozgrzeszenie w oczach Bogów.
W roku 161 po Podboju wybrany został na Wielkiego Septona, zyskując zupełnie nową swobodę w działaniu i publikę, która okazała się szczególnym wyzwaniem. Królewska Przystań była pełna pijaków, zbrodniarzy i ladacznic, a przywrócenie w niej porządku nie miało być wcale łatwe. Cennym sojusznikiem w tych staraniach okazać się miał książę Baelor, który już od lat stanowił częstego gościa w świątyni Siedmiu. Współpraca miała jedynie nasilić się, gdy młody mężczyzna przejął pałeczkę rządów od swego tragicznie zmarłego brata. Wielki Septon coraz śmielej pozwala sobie, a jego wpływ na wydawane dekrety staje się nieraz dorównywać temu, jaki mają członkowie Małej Rady.
Z wyglądu prezentuje się dość skromnie - średniego wzrostu mężczyzna, który lata młodzieńcze dawno ma już za sobą. Znacznie więcej siwych włosów pokrywa jego policzki i brodę, niż czubek głowy, a z naznaczonej zmarszczkami twarzy zerkają bystre, szare oczy. W ubiorze stara się unikać przepychu, ale z drugiej strony noszone stroje wciąż odzwierciedlają jego status.

Aktualnie pełniącym funkcję Wielkiego Maestra na dworze królewskim jest mężczyzna imieniem Norren, wywodzący się z bocznej gałęzi rodu Tollett. Jeszcze jako młody chłopiec został wysłany, by pobierać nauki w Cytadeli, gdzie okazał się uczniem utalentowanym i pojętnym. Niemal dwadzieścia lat temu dołączył do grona Arcymaestrów. Pozycję Wielkego Maestra objął w roku 157 po Podboju, ma okazję służyć swą radą już trzeciemu z kolei władcy. Stanowi człowieka raczej zrównoważonego, dla którego postęp naukowy stanowi wartość o wiele ważniejszą, niż religijne bajania czy magiczne zabobony. Nie powinno dziwić, że nie cieszy się najlepszymi relacjami z przedstawicielami Wiary, a także otwarcie krytykuje Cech Alchemików. Ostatnie umocnienie obu tych instytucji zdecydowanie jest mu nie w smak i nie zamierza odpuścić do momentu, gdy właściwa uwaga nie zostanie poświęcona maestrom z Cytadeli zamiast innych organizacji Westeros.

Młodszy brat obecnego Lorda Corbray z Doliny już w młodości okazał się całkiem biegle władać orężem oraz doskonale utrzymywać w końskim siodle. Swe umiejętności miał okazję zaprezentować na szeregu mniejszy lub większych turniejów, w których niemal zawsze zajmował wysokie miejsca. Z czasem zbudował sobie reputację nie tylko godnego przeciwnika, ale również prawdziwie cnotliwego rycerza, dla którego służba ludności Westeros stanowiła prawdziwe powołanie. Z uśmiechem na ustach pomagał pospólstwu, chroniąc dzieci i niewiasty. Mówi się, że tym ostatnim pomagał też w zachowaniu cnoty, uparcie odrzucając zaloty pięknych dam. Niektórzy, bez wątpienia kierowani zawiścią, zaczęli z tego powodu rozpuszczać plotki o wątpliwych preferencjach mężczyzny.
W wieku dwudziestu pięciu lat dołączył do Królewskiej Gwardii, by służyć swym mieczem królowi Aegonowi III i jego następcom. Na Lorda Dowódcę mianowany został przez nieżyjącego już króla Daerona I, dla którego stanowił przez całą regencję jednego z najważniejszych doradców.