Leina Tyrell

Leina Tyrell urodziła się jako trzecie dziecko i pierwsza córka Lyonella Tyrella w Wysogrodzie. Siostra Etriana już od małego sprawiała wrażenie bardzo samotniczej. Jako indywidualistka zawsze chciała wszystko robić sama, bez jakiejkolwiek pomocy. Potrafiła uciekać czy nawet wpadać w szał, kiedy coś nie szło po jej myśli. Wszystko to działo się, kiedy była jeszcze małą dziewczynką. Z czasem zaczęła poznawać coraz więcej rzeczy - ludzi, zwyczajów, ogólną wiedzę. Nie miała żadnych problemów z nauką - czy to pisania, czy znajomości, chociażby etykiety. Szczególnie upodobała sobie język valyriański, który, choć bardzo jej się podoba, to nie miała okazji poznać go w bardziej zaawansowanym stopniu. Przyjemność sprawiało jej obserwowanie i poznawanie przyrody, zarówno roślin i zwierząt. Nie przeszło to jej zresztą do dziś - potrafi godzinami obserwować ptaki czy płynący strumień. Starała się równocześnie gromadzić wiedzę o zwierzętach i roślinach. Walka czy inna aktywność fizyczna - to nigdy nie były jej zainteresowania. Problem występował za to z zasadami i regułami - Leina niekiedy bywała okropnie uparta. Za nic nie chciała zmienić swojego zdania, a jeśli coś tylko jej nie pasowało, to miała trudność z podporządkowaniem się. Bez ceregieli można stwierdzić, że była niesforna i trudna pod tym względem. W późniejszych latach z zainteresowaniem za to słuchała o podboju Dorne, mimo że była w tym czasie zaledwie młodą dziewczynką. W pewnym sensie martwiła się zarówno o ojca i bardzo często wypytywała starszego brata, Leo, o całą sytuację. Żyła dosyć beztrosko - jeśli tylko mogła, to robiła, co chciała. Ogromną przyjemność sprawiało jej obserwowanie natury i innych ludzi. Często wymykała się na zewnątrz i rozmawiała z rodzeństwem. Odnośnie innych była raczej uprzedzona, zupełnie jakby było z nimi coś nie tak, a przynajmniej takie mogli odnieść wrażenie. Mimo wszystko swoją rodzinność wielokrotnie była w stanie okazać - oferowała swoje wsparcie i towarzystwo. Oprócz nich w zasadzie była dosyć samotna, ale w ogóle jej to nie przeszkadzało. Samotna przejażdżka konno czy spacer w ogrodzie? Odpowiadał jej taki stan rzeczy, gdyż w takich chwilach mogła oddać się przemyśleniom, a tych było naprawdę sporo. Mimo tego ciężko stwierdzić, czy była z niej marzycielka - prędzej realistka, gdyż jej myśli obejmowały przede wszystkim to, co dzieje się wokół.
Śmierć ojca była dla niej szokiem. Początkowo nie była w stanie w to uwierzyć - chciała sobie wmówić, że to są jakieś żarty, że to nie dzieje się naprawdę. Na pewien czas zamknęła się w sobie i nie chciała z nikim rozmawiać. Stroniła od wszystkich, z rodziną włącznie. Jej żal nie trwał jednak zbyt długo - Leina nie była tym typem, który załamałby się na dłużej i całkowicie ją zmienił. Emocje przerodziły się w złość, a być może nawet i chęć zemsty na dornijczykach. Zdecydowanie zgadzała się pod tym względem z matką i najstarszym bratem - chciała pomścić śmierć ojca. Szczerze liczyła na przegraną Dorne i jakże zawiedziona była na wieść o śmierci króla Daerona I. Nie była zbyt zadowolona z nowego króla, o którym praktycznie nic nie było wiadomo. Nietrudno się domyślić również, jak bardzo niechętnie podeszła do ugodowego i pokojowego rozwiązania sprawy przez Baelora Targaryena. Potrafiła głośno i wyraźnie wyrażać swoje zdanie na ten temat. Często upominana o to w końcu z czasem przestała, chowając swoją złość i chęć zemsty w środku. Postanowiła więc po prostu czekać - była świadoma, że ona sama nic nie może za bardzo zrobić. Postawiła tym samym na cierpliwość - a z nią różnie u niej bywa, więc frustruje ją ten fakt braku działań. Często zatem zachęcała brata do jakiegoś większego działania i wyczekiwała, aż nadejdzie koronacja, na której być może coś się zmieni.
Córka Lyonella żyła więc dalej - starała się przy tym spędzać sporo czasu u boku matki i rodzeństwa, przy okazji poświęcając się ulubionym zajęciom, którym została między innymi jazda konna. Znalazła w sobie pewne zamiłowanie do sztuki, szczególnie malarstwa. Okazała się być przy tym bardzo kreatywna i pomysłowa. Wciąż starała się być samodzielna i niepotrzebną pomoc odrzucała. Wzbudziła w sobie ambicje do starannej i sumiennej nauki, jednocześnie będąc cichą obserwatorką zdobywającą wiedzę o świecie. Nie przepada za ucztami i innymi tego typu wydarzeniami. Jeśli już jest zmuszona w takowym brać udział, stoi raczej na uboczu i mało się odzywa. Nie jest jednak nieśmiała - po prostu nie lubi prostych, błahych rozmów. Z chęcią za to odda się potyczce słownej czy bardziej skomplikowanej dyskusji - emanuje wtedy ukrytą wcześniej pewnością siebie, która wybudza się z niej w niektórych momentach. Plotki za to chłonie jak gąbka, szczególnie te zasłyszane z ukrycia. Nie rozpowiada ich, mimo wszystko, jak leci - raczej zachowuje wiedzę wyłącznie dla siebie, ewentualnie dzieląc się tylko z zaufanymi, najbliższymi osobami, których jest raczej niewiele. Jeśli chodzi o uosobienie i ogólny nastrój - zwykle po prostu neutralna - co nie oznacza, że nie może pożartować i się śmiać. Owszem, może, jednak nie z byle kim! Trudno zdobyć jej zaufanie, bowiem Leina jest zwyczajnie bardzo ostrożna. Gdy łączy się to z jej samotniczym, indywidualnym trybem życia - powstaje obraz nieco wycofanej, młodej panny. I nic bardziej mylnego - pierwsze wrażenie może być różne, jednak lepiej zyskuje przy bliższym poznaniu.
Leina zdecydowanie wpasowała się w standardowy wygląd rodu Tyrell. Młoda, o stosunkowo średnim wzroście i szczupłej sylwetce. Skóra o jasno ciepłym odcieniu, idealnie komponująca się z długimi, brązowymi włosami, zwykle spiętymi nieco z tyłu i rozpuszczonymi luźno. Oczy mienią się w nieco ciemniejszym kolorze brązu. Cała twarz o kształcie diamentu - a na niej lekko zadarty nos i wydatne, bladoróżowe usta. Leina ubrana jest zwykle w suknie o jasnych odcieniach - błękitu, bieli czy różu. Nie przepada za ciemnymi barwami, które - wedle jej opinii - wpływają niekorzystnie na jej wygląd.

Ciekawostki:

• Nigdy nie potrafiła pisać ładnie i estetycznie - jej pismo jest więc dosyć niechlujne. Nie miała też jakoś potrzeby, by to zmienić i poprawić.

• Kwestia małżeństwa zawsze ją stresowała i unikała tego tematu jak ognia. Gdyby tylko mogła, wolałaby ze wszystkim zwlekać w tym zakresie.

• Przykłada dużą wagę do wyglądu swojego oraz innych. Nie byłaby w stanie znieść myśli, że wygląda niekorzystnie czy po prostu źle. Sporo czasu spędza na pielęgnacji oraz wyborze ubioru.

• Zawsze chciała mieć piękny głos i dobrze śpiewać - niestety jednak nie została obdarzona talentem w tej dziedzinie. Wielokrotnie próbowała się nauczyć, ale nie potrafiąc siebie docenić, po długim czasie zrezygnowała, uznając, że brzmi okropnie.

• Nie przepada za chłodem. Preferuje słoneczną, bezchmurną pogodę.

• Ma kompleksy między innymi również na samej barwie głosu. Chciałaby, aby była choć trochę niższa - jest ona bowiem wysoka i można by wręcz powiedzieć, że piskliwa.