Brak czasu jest tak naprawdę, brakiem priorytetów.

Potrzebowała czasu na pozbieranie myśli, na to by skupić się na czymś mniej przyziemnym niż to co się działo dookoła. Wczorajszy dzień zapisał się w jej życiu jako najgorszy z możliwych. Jednak nie chciała o tym myśleć, nie chciała, nie jeszcze nie teraz. Nie tutaj i nie dzisiaj. Nie chciało się jej przebierać w spodnie i koszulę więc ubrana zwyczajnie w sukienkę oraz oczywiście, będąc na boso zaczynała wspinać się na pobliskie drzewo. Bose stopy stawiając ostrożnie na gałązkach. Nawet nie zauważyła, że tuż obok przechodził Maegon, postawiła stopę na gałązce, która niebezpiecznie zatrzeszczała by po chwili upaść u stóp mężczyzny. Młoda Królewna przeniosła wzrok w dół tuż za spadającą gałązką i zamarła. No pięknie, jeszcze tego brakowało.
- Maegonie.
Uśmiechnęła się lekko i zeskoczyła z gałązki, na której miała postawioną jedną stopę, bowiem druga zwisała jakby nigdy nic. Upadła tuż obok mężczyzny z niewinnym uśmiechem na ustach.

Spacery w okolicznych ogrodach były przyjemnością wśród pełnionych obowiązków u boku Baelora. Można było się nieco odprężyć, chociaż najchętniej to odpocząłby na statku, podczas dryfowania po morzu. Ale to nic, wykorzysta wolny czas na spacer po ogrodzie. Planował dojść do jednego zagajnika, który ostatnio upodobał sobie i poddać się swobodnym myślom.
Ubrany jak na służbie, w dworski zestaw, spacerował spokojnym krokiem, z rękoma złączonymi z tyłu przy kości ogonowej. Słońce oblewało okolicę, jak i promienny uśmiech na twarzy Velaryona, który zdawał się nie przejmować zbytnio obecnością osób trzecich w tych okazyjnych ogrodach.
Nagły trzask, a następnie powiew wiatru poniżej jego spojrzenia zadziwiło Maegona, że ten zaraz zamrugał dwa razy i opuścił swoje spojrzenie, które dotąd sięgało lazuru nieba, na królewnę.
- Królewno.- coś na połączenie westchnienia, jak i zaskoczenia, wyszło jej imię z jego ust. Zaraz wyciągnął swoje dłonie, chcąc wspomóc królewnę w utrzymaniu równowagi. - Jak nie możesz stać, powiedz od razu.- powiedział. W razie potrzeby zaprowadzi do Maestra bądź zgarnie jakiś większy liść i pomyśli nad prowizorycznym opatrunkiem. Ewentualnie poniesie na swych rękach. Dostrzegł zaraz jej bose stopy, co tylko dodały Velaryonowi więcej zmartwień o młodą królewnę.

Nie spodziewała się, że runie prosto pod jego nogi, w końcu starała się ostrożnie upaść ale no...wyszło jak zawsze! Uśmiechnęła się lekko na jego słowa i pokręciła głową podnosząc się z pomocą mężczyzny.
- Wszystko dobrze, bez obaw. To nie pierwszy upadek. Nic mi nie jest.
Zaśmiała się lekko na jego minę, którą dostrzegła. W końcu nic się nie stało prawda, tylko się nieco podrapała! Zaraz mi wielka panika! Poprawiła swoje jasne włosy odgarniając je z oczu i przeniosła swoje ślepka prosto na mężczyznę.
- Wyglądasz Panie jakbyś zobaczył zjawę.
Poprawiając fałdy sukni czując, że gdzieś jeszcze jakiś liść się zaplątał. Coraz bardziej żałowała, że nie ubrała jednak chłopięcego odzienia, było by znacznie wygodniej to raz, dwa zapewne czułaby się swobodniej, a tak przez suknie tylko spadła!
- Powiedz mi Maegonie kiedy zabierzesz mnie na statek?
Zagadnęła wesoło ciekawa jego odpowiedzi.

Może nie był to jej pierwszy upadek, lecz Maegon wolał dmuchać na zimne. Nic nie mówił, kiedy Baelor chodził boso, a potem przygotowywał okłady, kiedy władca przemęczył zbyt mocno swoje stopy. Teraz widzi, że i jego najmłodsza siostra bierze przykład i idzie dosłownie w jego ślady. Czy powinien się zaniepokoić? Może odrobinę.
- Zaskoczyłaś mnie swym skokiem, Królewno.- skromnie wytłumaczył białowłosej, posyłając jej swoje pogodne spojrzenie. Nawet uśmiechnął się do niej, pochylając nieznacznie głową, aby mieć lepszy kontakt wzrokowy z daleką krewną. Zauważył nikczemny liść, który zaplątał się między fałdami sukni, a do jego uszu doszło pytanie o statek. Cicho zaśmiał się, szeroko uśmiechając się i uklęknął na prawe kolano, aby zaraz pozgarniać niesforne liście.
-Teraz zbytnio nie mogę, lecz wkrótce. Jak obowiązki pozwolą, to w następnym księżycu popłyniesz po zatoce.- mówił, zaraz pozbywając się odłamków natury. Chwilę jemu zajęło, lecz jak się udało, to ostatecznie zaraz podniósł się znów na dwie nogi.
- Widzę, że natura Ciebie przyciąga z różnych stron.- zagaił rozbawiony. Dobrze, że we włosach nie ma liści, chociaż kto wie. I wcale nie było tak, że miał lepsze spojrzenie na królewnę z góry. Pilnował swojego wzroku, aby nie zabłądził zbytnio i badał jej mimikę twarzy.
I nawet nie wiedział, jaki dowcip sprawi wkrótce los.

Rhaella była zdecydowanie inna niż pozostałe jej rodzeństwo. Począwszy od sióstr po brata, który jej pozostał. Chociaż, sporo mogło ich łączyć chociażby spacery bosymi stopami. Na szczęście nie widział jej odzianej w strój chłopca, zapewne wówczas zagrzmiałby do wszystkich bogów błagając o siły! Uśmiechnęła się lekko do Maegona.
- Proszę Cię, tylko bez tytułów...
Poprosiła szczerząc się od ucha do ucha jak małe dziecko. Gdy obiecał jej rejs uśmiechnęła się promiennie.
- Obiecujesz? Już doczekać się nie mogę.
Klasnęła w dłonie wesoło pozbywając się resztek traw, liści i wszystkiego co znalazło się na jej dłoniach.
- Owszem. Przyciąga, chociaż wolę tutejszą naturę. Jest bardziej...przychylna.
Dodała z powagą na twarzy przyglądając się mu z ciekawością gdy pomagał jej doprowadzić suknię do porządku.
- Powiesz mi coś więcej o swoich obowiązkach? To ciągłe siedzenie w komnacie, świadomość małżeństwa...sprawia, że czuję się bardziej samotna niż gdy zginął mój drogi Ojciec.
Westchnęła cicho poprawiając włosy jeszcze dla pewności badając delikatne opuszkami palców czy aby na pewno nie zapodział się tam, żaden liść, który zdradziłby jej ostatnie miejsce pobytu.

Widać, że nazbyt się wyróżniała od swojego rodzeństwa, tylko w głębi duchu zaczął zastanawiać się, czemu nadal zachowuje się, jak dziesięcioletnia dziewczynka, która pragnęła pójść w zew przygody. Słyszał jej nader dorosłą wypowiedź podczas wrzawy królewskiej, uważał ją za dorastającą i inteligentną królewnę, a teraz...
Chyba nie chciał myśleć, jaką ona może przynieść przyszłość.
- Jeśli będzie taka możliwość i okazja, rzecz jasna.- oznajmił, nie chcąc słownie składać królewnie obietnic. Miał wiedzę, jak ciężkie mogą być obietnice i jeśli nie wywiąże się z nich, to może mieć problem.
- Jednakże wypadałoby już nieco zejść na ziemię, królewno.- rzekł, mają za nic jej wcześniejszą prośbę. Byli w publicznym miejscu, za dnia, więc ani myślał, żeby spoufalać się z tak młodą królewną w ten sposób. Była taką... małą dziewczynką, która powinna zejść z gałęzi.
- Chyba zbyt długo spędziłaś na dworze, skoro mnie się pytasz o obowiązki, pani. Dobrze się czujesz?- spytał się z pełną troską. Od czterech lat pełni obowiązki dworzanina, same też obowiązki służby nie były czym tajemniczym i Maegon zakładał, że królewna zna, chociażby podstawy i widzi, że służba to jest nic innego, jak udzielenie wsparcia w wielu kwestiach. Także nie mógł rozmawiać z młodą królewną o istotnych sprawach. - Ach, to pewnie wina słońca... Nie wiem, ile królewna siedziała na tym drzewie, niech odpocznie chwilę w cieniu.- rzucił, znajdując samoistnie przyczynę jej pokrętnych słów, jak i całego jej zachowania. Bo jednak było sporo niespójności w jej słowach. - A jeśli królewna chce, to mogę podarować miarkę wody. I na pewno nic nogi nie bolą? Skok ten nie brzmiał zbytnio na bezpieczny.- mówił, lustrując młodą królewnę swym wzrokiem. Musiał mieć pewność, że nie widać żadnych otwartych ran, że nie próbuje mimiką twarzy tuszować bólu, czy też innych negatywnych objawów.

Rhaella nie chciała by uważano ją za ułożoną i sumienną Królewnę. Wiedziała, że trzpiotki i dziecinną pannę każdy unika szerokim łukiem, jednak zrobiła jeden błąd. Jeden jedyny. Ujawniła to jaka jest, nie mogąc znieść tego jak jej własna rodzina naskoczyła na jej brata. To, że jej się to nie podobało, nie oznaczało to jednak że należy wszystko wygarniać między tak wieloma znamienitymi gośćmi. Uznała, że rozmowa z nim sam na sam jest bardziej odpowiednia i nie krzyki a zwyczajna rozmowa. Jednak wiedziała, że zdania władcy nie zmieni a jedynie zachowaniem może uda się jej zniechęcić potencjalnego małżonka do ożenku. Niestety Ci, co ją widzieli i poznali na uczcie ewidentnie dali o tym jej do zrozumienia. Więc co jej pozostało?
- Bez obaw nic mi nie jest. Może rzeczywiście, powinnam zejść na ziemię. Udawanie kogoś, kim nie jestem nie wychodzi mi za dobrze.
Westchnęła cicho i pokręciła głową na jego słowa o bólu stóp.
- Wspinam się od kiedy pamiętam, upadałam też nie raz i nie dwa. Nic mi nie dolega, prócz upokorzonej dumy.
Przyznała zmieszana i powoli ruszyła przed siebie.
- Wybacz proszę...staram się nie myśleć o tym wszystkim co miało miejsce. I o tym co jeszcze mnie czeka. To wszystko...dzieje się nieco za szybko.
Przyznała cicho i westchnęła idąc przed siebie ze spuszczoną głową. Co miała począć? Co poradzić.

Zdecydowanie dworzanin widział inne oblicze królewny, które zdecydowanie odbiegało od pokazanego majestatu królewskiego. Nie wiedział, czy to przypływ chwili ukazał jej charakter, bo teraz zdecydowanie ani nie wygląda, ani nie brzmi, jak królewna.
Albo po prostu przegrzała się na słońcu. To było racjonalne wytłumaczenie, bo nie chciał dopuszczać do siebie myśli, że młoda Targaryenka w takim wieku będzie padać szaleństwom przypisanych do tego rodu. To szalonym nie będzie Baelor, a młoda Rhaella, która poślubi księcia Martella? Zdecydowanie będzie musiał ją uważnie obserwować i przekazać swoje myśli ojcu.
- Przekażę twej opiekunce, aby poradziła coś na Twą dumę.- odrzekł kąśliwie, mając zamiar rzeczywiście tak zrobić. Nie widział jej urażonej dumy, a chłopską radość, co nie powinno być dopuszczalne w Czerwonej twierdzy. Nie wśród dumnych Targaryenów, którzy starają się okazać nieskazitelność. Kwestie udawania nie skomentował, gdyż to był dodatkowy dowód na jej majaczenie.
- Pomyśl o tym, jako o nowych możliwościach, królewno.- mówiąc, poprowadził ją bardziej w zacienione miejsce. Większość młodych dziewczynek wśród wysokich rodów, zanim jeszcze mają pierwsze krwawienia, już są komuś przyrzekane, aby zapewnić sojusz między rodami. Niektóre nawet po urodzeniu są już komuś przyrzekane, jeśli rody żywią wobec siebie dodatkowo przyjaźń. A Targaryeni, chcąc czy nie, w sojuszu mogą zdziałać naprawdę wiele i Maegon nie był zdziwiony, jak w końcu ogłosili, komu młoda Rhaella odda swoją rękę na ślubnym kobiercu.

Zacisnęła pięści w milczeniu słuchając jego kąśliwych uwag. A niech mówi, niech doniesie jej było wszystko jedno. Chciał, droga wolna. Ona wiedziała swoje, nie była więźniem we własnym domu, była wolna i czy to się komuś podobało czy nie, nie miała zamiaru tańczyć jak jej zagrają. Może i była krwi Targaryen ale też była dziewczyną, która pragnęła chwili "swawoli", bycia kimś zwyczajnym, kimś, kto nie musi myśleć o przyszłości. A Oni wszyscy od chwili ogłoszenia, że ma poślubić Morsa zaczęli traktować ją jak kogoś, kto musi zacząć funkcjonować wedle narzuconego mu rytmu.
- Zapewne znajdzie skuteczny środek.
Odparła słodko z przymrużonymi oczyma jakby nigdy nic. Na jego stwierdzenie uniosła brew początkowo nic nie mówiąc.
- Nowymi możliwościami określasz Panie trafienie do gniazda żmij, które mogą pokąsać rękę, która ich karmi.
Odezwała się chłodno bo nie widziała w tym żadnych profitów, owszem zjednoczone rody, ale co to da? Na jak długo? A co jeśli Ci postanowią zamordować i ją i Księcia? Słyszała nie raz i nie dwa, jak kończyły się sojusze, gdzie większość była przeciwna, jak w milczeniu obserwowali nic nie mówiąc, by uderzyć w niespodziewanym momencie. Ona nie chciała tak skończyć. A jej rodzina...cóż, zachowali się jak stado małp wpuszczonych między dzikie stworzenia.

Och, z pewnością znajdzie i to nie jeden środek. Należało przygotować królewnę do tego, że każde jej niewłaściwe z etykietą zachowanie, nawet chodzenie boso, czy wspinanie się w sukience po drzewie, może przynieść skazę. I to zarówno na nią, jak i całą rodzinę. Tego chyba nie chciała, prawda? Będzie musiała zrozumieć, że buntem przyniesie więcej szkód, niż pożytku. I zamiast ledwo zyskanego pokoju, będzie widziała morze krwi, które będzie wylane właśnie z jej winy.
Pytanie, czy była tego świadoma. Bo jak nie, to czas zasugerować coś jej opiekunce.
Cicho prychnął, słysząc jej słowa. Owszem, widział reakcję, jak Targaryeni, niczym stado bawołu, zachowało się, kiedy ród z Południa był w stanie zacisnąć zęby i przyjąć wieść z godnością.
- Jak dobrze pamiętam, to twoje siostry dały ponieść się emocjom, oni zaś przyjęli wieści bez wznoszenia zbędnych słów.- niech nie próbuje przeinaczać faktów. Dodatkowa odznaka niepokoju, niedobrze! - Jednakże zdumiewa mnie, skąd masz przypuszczenia o możliwym konflikcie wewnątrz Dorne, królewno. Dostali niepodległość, gwarancję odbudowy z wykorzystaniem sił innych rodów, Namiestnictwo Południa, które dotąd należało do Tyrellów. Pamiętaj, że stracili sporo ludzi podczas wojny, wiele statków zostało zatopionych, a miast i zatok zniszczonych. Nie ma żadnych podstaw, aby myśleć, że będą zajmować się czymś innym, niż odbudowa odzyskanego domu.- podkreślał wyraźnie wybrane słowa, aby królewna zrozumiała, że rzucanie słów bez poparcia racjonalnymi słowami było czystą głupotą. Poza tym, czy nie pamięta, co padło podczas ich tajnego zebrania? Maegon nie miał zamiaru zdradzać się z tym faktem, więc musiał wykorzystać zaraz inne argumenty.
-Dodatkowo powinna królewna głębiej spojrzeć w korzenie swojego wybranka. Nie każda żmija jest zła, nie każda ma w sobie jad, który może zabrać cudze życie. Żmije można wytresować, o ile wcześniej pojmie się ich naturę.- rzucił poważnym tonem. Dopóki nie zacznie mówić z rozsądkiem, nie zacznie mówić jak królewna, to nie zamierzał jej w tym momencie pobłażać i głaskać po główce. Albo zacznie używać mózgu, albo będzie problem, z którym Baelor będzie musiał się później zmierzyć. A Maegon zamierza pomóc królowi, jeśli ten poprosi o pomoc.

Owszem jej drogie siostry straciły panowanie nad sobą, ale co się dziwić? Wszyscy są w żałobie po stracie. Wieści otrzymane na uczcie były naprawdę wstrząsające dla każdego tym bardziej, że nikt nic nie wiedział o planach. Nikt, nie został uświadomiony z tym, co usłyszeli wszyscy.
- Owszem to prawda. Postąpiły nieodpowiednio nie powinny reagować w taki sposób wśród tylu znamienitych gości. Takie sprawy powinny zostać omówione między nami w prywatnych kątach. Jednak nie mnie jest oceniać wybuch moich sióstr.
Odparła już nieco spokojniej przenosząc wzrok przed siebie. Nie skomentowała słów szlachcica totalnie nie zwracając uwagi na to co mówił.
- Nie jestem treserem Maegonie, nie tego mnie uczono. Każdą żmiję można wytresować jednak, każda żmija się broni przed tresurą. Tylko treser odporny na trucizny jest w stanie opanować jadowite bestie. A ja? Co ja mogę zrobić?
Przeniosła wzrok przed siebie starając się nie wybuchnąć złością, każdy oczekiwał od niej tego, czego ona nie chciała, każdy chciał by stanęła na najwyższym poziomie, by pokazała siebie, Siebie prawdziwą, prawdziwą Rhaellę Targaryen, tą która nie obawia się niczego, niczego się nie boi, jest gotowa podjąć się wszelkiego ryzyka. Jednak gdy ono nadchodzi zastanawia się czy robi słusznie, szukając dziury w całym.

Jej siostry i kuzynki postradały rozum, a czy sama pamięta, jak zniknęła z sali, ponieważ Falyse zemdlała? Że nie była w stanie obserwować tego, co później wydarzyło się przy stole dornijczyków? Że zostali zaatakowani przez sir Arryna? Czy jego zachowanie zamierzała chwalić, ponieważ dał się ponieść emocjom i pozbyć się nadmiaru emocji?
Nawet szkoda było jej wypominać i to zdarzenie.
- Zadziwiające, że masz tak dobre spojrzenie, zwłaszcza na księcia Martella. A czy to nie dziwne, że miał problemy, ponieważ sam mógł czuć się jak zwierzę w pułapce, które obawia się ataku od wszystkich gości, mimo zapewnionego pokoju? Sam widziałem, jak klękał przed władcą, odebrałem wręczaną przez niego koronę, którą następnie wręczyłem Twemu bratu, Królowi Baelorowi. Zamiast szukać jakichś niesnasek, nie lepiej skupić się na poćwiczeniu valyriańskiego?
Nie powinna szukać problemów tam, gdzie ich po prostu nie ma. Powinna zdać sobie sprawę, że to, co uważa za podejrzane, można spokojnie wytłumaczyć i nie trzeba szukać żadnych spisków.
Słysząc jej ciągnący się wywód, czuł, jak rośnie w nim irytacja. Jak można być takim arogantem i jednocześnie nie myśleć? Co może zrobić? Myśleć! Zacząć próbować zrozumieć otaczający świat, a nie dalej jak głupia, tkwić w swoim wymyślonym świecie na drzewach! Była królewną, miała 15 dni imienia, a nie cztery.
Jednakże żadne z tych słów nie mogło przenieść się z jego myśli na głos.
- Każdy wszak treser także zaczyna od pozyskania wiedzy. Czy królewna nie jest w stanie, chociażby od tego zacząć?- rzucił grzecznym tonem. Czy i to okaże się zbyt trudne dla rozkapryszonej królewny? Już nawet Haerys była znośniejsza w obyciu niż ona.

Doskonale pamiętała wszystko co miało miejsce i wiedziała co się wydarzyło po jej wyjściu, w końcu słyszała co mówiono jeden do drugiego, nie była głucha. Mimo to nie miała zamiaru niczego chwalić, to co zrobił sir Arryn prosiło się o srogą karę, jednak nie ona była od wymierzania kar. Nie ona wnikała w sprawy polityczne, nie ingerowała w nic co nie miało z nią związku. Nie interesowała się niczym co było jej zdaniem "nudne". Jego słowa były niemal jak baty, jednak nie powiedziała nic, wysłuchała w milczeniu.
- Nie rozumiesz mych intencji. Nie szukam niesnasek, obawiam się po prostu reakcji, zachowania. Widziałam wszystko co się działo na uczcie i koronacji, wszystko co miało miejsce na sali dotarło i do mnie. Sądzisz, że jestem rozpuszczoną pannicą. Słusznie, sądź tak dalej, uważaj mnie nawet za smarkulę, która nie jest godna miana Królewskiej siostry. Nie obchodzi mnie to. Widzisz to, co chcesz widzieć, nie to co może się stać, nie wnikasz w to, że obie strony straciły bliskich. Ja i moje rodzeństwo straciliśmy brata z rąk Dornijczyków, oni, stracili dużo więcej z naszych. Jak sądzisz? Ucieszyli się z wiadomości, że ich Książę ugiął się przed oprawcą? Ucieszyli się, że poddał się przyjmując rękę siostry własnego wroga? Postaw się w ich sytuacji. Stań po ich stronie i pomyśl, zastanów się co Ty byś zrobił, gdybyś nagle dowiedział się, że tracisz rodzinę z rąk smoków...czy nie będziesz pragnął zemsty? W zamian tego otrzymujesz wolność, która nie do końca jest wolnością, wolność w zamian za poślubienie jednej z sióstr by słowa przeszły w czyny i by dwa wrogie rody zjednoczyły się poprzez małżeństwo. Ja nie widzę w tym nic złego. Rozumiem to doskonale. Jednak zastanów się, jak Ty byś się czuł w obcym kraju, gdzie wiesz, że większość nienawidzi Cię tylko z powodu płynącej w Twoich żyłach krwi. Ale oczywiście jak zawsze uznasz mnie zapewne za nieodpowiednią osobę do takich przemyśleń, uznasz, że niepotrzebnie przejmuję się takimi sprawami bo szukam dziury w całym. Jak zawsze nie widzicie nic prócz tego, co chcecie widzieć.
Wycedziła zła. Czy oni naprawdę nie widzieli tego, co mogło się stać? Czy żyli tylko tym, że będzie pięknie i dobrze? Przecież Dornijczycy stracili wielu ludzi, bliskich...ojców, synów, mężów, narzeczonych...wielu, tak jak i oni jednak nikt nie pomyślał nawet przez chwilę, jak mogą reagować Dornijczycy. Sama Rhaella nie miała nic do Morsa, dla niej był jaki był, widziała jego troski wymalowane na twarzy i nie miała nic mu za złe, chciała tylko by tak jak i jej brat tak i Maegor zrozumiał jej obawy i obawy jej sióstr.
- Oszem zacznę.
Warknęła zła bo co jak co, ale doskonale wiedziała, od czego powinna zacząć. Na razie jednak chciała po prostu kogoś, kto jest w stanie jej wysłuchać, zrozumieć. A tym czasem otrzymała wkurzającego szlachcica, który uważał ją, za rozpieszczoną smarkulę. Poniekąd się w ogóle mu nie dziwiła, wszak sama była sobie winna paradując po drzewach. Dobrze, że tutaj trafiła na niego będąc w sukni a nie w szmatach przypominających przybłędę, wówczas zapewne ich rozmowa skończyłaby się znacznie inaczej.
- A teraz jeśli Waść nie masz mi nic więcej do powiedzenia oddalę się.
Rzuciła zaciskając palce w pięści, o ile jej nie zatrzymywał, odeszła pospiesznie starając się nie wybuchnąć wściekłością.

|Na przyszłość proszę o uwzględnienie tego, co się działo na fabule, jak i zrozumienia treści w tematach opisanych na forum. Miałaś zmienić ostatni swój post, a nie któryś wcześniejszy, przez który tok ich rozmowy miałby teraz zdecydowanie inny kierunek.|

Nie mogła dokładnie wszystkiego pamiętać ani wiedzieć. Nie była osobą wszechwiedzącą, na którą chciała teraz się nagle kreować. Mae słysząc jej idiotyczny wręcz wywód, uznał, że królewna po prostu jest szalona i głupia. Może jeszcze dorośnie i zacznie myśleć, bo na ten moment to nawet zaczął nieco współczuć Morsowi.
-Nie musi mi królewna mówić o ofiarach. Sam walczyłem, zabijałem, jak i równie przywiozłem na statku jeńców, a potem konno, u boku króla Baelora, odprawiłem do ich rodzimego kraju. Jednakże skoro królewna uważa, że ludzie, którzy wiele stracili, zechcą jeszcze bardziej wyniszczyć swój kraj, zamiast spróbować je odbudować, to chyba będzie trzeba zaangażować jakiegoś nowego nauczyciela dla królewny.- oznajmił suchym tonem. Niepokoiło jego, że królewna, zamiast odpuścić ten temat, podchodziła do niego bardzo emocjonalnie, kiedy chwilę temu chciała żalić się o stracie swojego ojca. Czyżby aż tak była zachwiana emocjonalnie, że traciła rozum? Zdecydowanie to były niepokojące symptomy, które zamierzał czym prędzej zgłosić to jej opiekunce.
Na jej następne słowa nie zareagował. Nie zamierzał zniżać się do jej szczeniackiego poziomu, nie była tego godna. Jak i do rozmów o ważnych tematach, skoro wystarczy niewiele, aby straciła zdrowy osąd sytuacji. Na jej chęć oddalenia się boso, skinął głową, nawet nie siląc się na słowne pożegnanie. W zamian tego podszedł do najbliższego strażnika.
- Obserwuj królewnę, jeśli możesz. Nadmiar słońca chyba jej zaszkodził i bredzi, łatwo też wpada w niezrozumiałą złość. Zaraz znajdę jej opiekunkę i dwórki, aby te przyniosły jej jakieś buty.- powiedział szeptem do strażnika, który skinął głową na znak zrozumienia słów dworzanina. Maegon nie zamierzał gonić obrażonej królewny, nie była ona jego zmartwieniem. Posłał strażnika w jej ślad, zaraz też znalazł jej opiekunkę i dwórki i w skrócie opowiedział o całej zaistniałej sytuacji.

\ koniec\