Wieża Maestera

Choć w dłoniach kobiety znajdowała się księga, to celu Aenessy nie stanowił tym razem ani taras, gdzie spędzała sporo czasu, rozkoszując się lekturą na świeżym powietrzu, ani też biblioteka, gdzie oddawała się lekturze w mniej pogodne dni, jak ten. Zamiast tego nogi niosły ją korytarzami ku miejscu, które również w ostatnim czasie zdarzało jej się odwiedzać dość często - komnatom Maestera.
Tak daleko, jak sięgała pamięć Aenessy, na Driftmarku przebywał tylko jeden ze sług Cytadeli - Braedon. Mężczyzna był na wyspie w momencie narodzin najmłodszej z pociech Lorda Pływów, żegnał ją, gdy wybywała do Królewskiej Przystani, a w końcu witał po ośmiu latach nieobecności. Jeśli czyjakolwiek twarz pojawiała się w umyśle młódki na dźwięk słowa "maester", to właśnie jego i nie zmieniła tego nawet sposobność do kontaktów z reprezentantem stowarzyszenia w Małej Radzie. W dzieciństwie Velaryonówna stanowiła może nie utrapienie dla zatrudnienego przez rodzinę mężczyzny, ale z pewnością była wyzwaniem od Siedmiu dla jego cierpliwości. Nie potrafiła zbyt długo skupić się na większości monotonnych zadań, pragnąc ekscytacji, jaką niosło większość zajęć fizycznych i tylko pojedyncze z omawianych tematów. "Zdolna, acz mało przykładająca się", tak potrafił w chwilach szczerości określić swą podopieczną uczony.
Szczęśliwie, gdy ta sama inicjowała lekcje, okazywała się o wiele bardziej skora do obdarowywania go pełnią nauki. Właśnie to miało miejsce na przestrzeni ostatnich księżyców. Skupiona na konieczności poszerzenia własnej wiedzy oraz pozbawiona większości lubianych zajęć, szukała towarzystwa najlepiej wyedukowanej osoby w twierdzy, by zajmować niemal każdą jego wolną chwilę pytaniami. Początkowo dotyczyć one miały jedynie stanu błogosławionego i wszystkich jego aspektów, o których wiedzieć mógł uczony mężczyzna, z czasem jednak rozmowy stały się mniej monotematyczne. Coraz częściej zagadywała go o tematy, które już od małego były szczególnie w jej mniemaniu interesujące, a które nieodmiennie wiązały się ze Starą Valyrią i pozostałościami po niej. Historię samego imperium zdawała się poznawać równie dogłębnie, co dzieje Siedmiu Królestw. Dowiadywała się o valyriańskiej stali, jednym z najbardziej tajemniczych i cennych materiałów dostępnych w Znanym Świecie. W końcu były i dwie kwestie, które dziś pchały ją w kierunku tej konkretnej wieży - język valyriański oraz smoki. Połączyć je zgrabnie mogła dziś dzięki księdze otrzymanej od nikogo innego, a swej drogiej przyjaciółki Siveny. Choć umiejętności lingwistyczne tamtej pozostawiały sporo do życzenia, to szczęśliwie nie miała problemu, by odnaleźć opracowania w tym konkretnym języku, a odrobina szczęścia pozwoliła jej nawet dorwać w swe ręce tom poświęcony skrzydlatym gadom. Większość jego treści okazała się zrozumiałe dla Velaryonówny, ale "większość" jej nie zadowalała. Pragnęła odkryć wszystkie tajemnice zapisanych na stronicach zdań, przedrzeć się przez słowa, zapamiętując ze zrozumieniem te zupełnie dla siebie nowe. Potrzebowała w tym zadaniu pomocy, wsparcia kogoś bardziej oswojonego z valyriańskim, a jednocześnie mogącego dorzucić nieco własnej wiedzy do tej zawartej między skórzanymi okładkami.
Zatrzymała się przed drzwiami do pomieszczenia Maestera, a gdy w odpowiedzi na zapukanie pozwolono jej wkroczyć do środka, przekroczyła próg. Maesterowi Braedonowi został zaprezentowany dobrze już mu znany widok zaokrąglonej zaawansowaną ciążą blondynki. Jasne włosy spleciono w schludny warkocz zakończony prostym wiązaniem wstążki. Aktualny stan nie pozwalał zakładać większości zdobnych sukni, jakie zwykła nosić zgodnie z modą stolicy, ubranie młódki prezentowało się więc raczej skromnie - beżowa tkanina, choć wysokiej jakości, nie należała do ekstrawaganckich, nie pokrywały ją też żadne malowane wzory, a jedynie kilka drobnych zdobień w okolicach rozcięć rękawów oraz przy dekolcie.
- Maestrze Braedonie, miałam nadzieję, iż znajdziesz dla mnie chwilę - stwierdziła z delikatnym uśmiechem zdobiącym usta. Pomimo bycia zostawioną przez rodzinę, która wybrała się na koronację w stolicy, znosiła wszystko dobrze. A przynajmniej takie sprawiała wrażenie.

Z wdzięcznością przyjęła wsparcie, ujmując podaną dłoń, kierując swe kroki ku jednemu z ustawionych w pomieszczeniu krzeseł. Nie były one zbyt wygodne, a w jej stanie nawet dobrze wyprofilowane meble nie okazywały się zadowalające, gdy pozbawiona była poduszki pod plecami, była jednak zdecydowana znieść bez narzekania tę drobną niedogodność. Zwłaszcza że tym razem pojawiła się tu pchana własną niespełnioną ciekawością, a nie przymusem.
- Potrzebuję, choć odrobiny ruchu, inaczej czuję się niespokojna - odpowiedziała, starając się brzmieć możliwie pokornie mimo sprzeciwu wobec wszystkich słów odradzających jej "przemęczanie się".
Wiedziała, że stoją za nimi dobre intencje. Nikt na Driftmarku nie życzył jej osobie źle, jej rodzina była raczej lubiana wśród lokalnej ludności i zatrudnianej w twierdzy służby, a jej własna osoba mimo popełnionych błędów wciąż jednak zdawała się zachowywać w pamięci maluczkich jako "pani dobrodziejka". Mimo to nie mogła posłuchać tych otrzymywanych zewsząd rad, według których powinna chyba tylko leżeć i pachnieć, czekając na rozwiązanie. Nie było to niestety w zasięgu jej możliwości, wszak o wiele bliżej jej naturze było do burzących się sztormem fal i porywczych prądów morskich, niż spokojnej morskiej toni, jedynie głaskanej powiewami wiatru. Zwłaszcza gdy dopadały ją zmartwienia i wspomnienia, musiała zwyczajnie ruszyć gdzieś, choćby i korytarzami zamku, jakby mogła pozostawić za sobą nieprzyjemne myśli. Czasem wypędzały ją nawet nocami, gdy ze snu wyrywały ją wyobrażenia o białych kościach wystających z piasków Dorne i postrzępione ostrzami ciało, którego dawniej znała na pamięć każdy centymetr. Musiała więc spacerować, choćby spotkało się to z brakiem zrozumienia ludzi wokół.
- Czuję się tak gotowa, jak to tylko możliwe i zwłaszcza tobie mogę być za to wdzięczna, Maesterze - oczywiście, że wciąż jeszcze niektóre z wątpliwości trapiły ją, ale były to kwestie, na które nie mieli wpływu. Takie, których żadne rozmowy nie zdołałyby rozwiać. Co, jeśli dziecko czy też dzieci ułożą się w niewłaściwej pozycji już na początku? Jeśli pępowina owinie się wokół ich szyi? Urodzi się słabe, chore, jeśli jej własne ciało zawiedzie? Odepchnęła od siebie te myśli, nie z ich powodu przyszła dziś do uczonego. - Miałam nadzieję, że moglibyśmy pochylić się wspólnie nad dziełem, które otrzymałam od mej dobrej znajomej ze stolicy. Takie oderwanie się myślami dobrze by mi zrobiło.
Wszyscy wiedzieli, że żyła tą ciążą, a o wiele mniejsze grono osób świadome było nawet faktu, iż gdyby nie dziecko Aenessy zapewne nie byłoby już wśród nich, ale nawet ona potrzebowała chwil pochylenia się nad czymś innym. Wystarczyło już, że niemal co dzień musiała słuchać rad i odpowiadać na pytania o samopoczucie, oddawała się modlitwom do Matki w lokalnym sepcie, a swą rutynę podporządkowywała zaleceniom Maestera - zasłużyła, by choć przez chwilę pomyśleć o sobie, a więc własnym rozwoju i zainteresowaniach. Z takim przekonaniem wyciągnęła ku mężczyźnie jedną z dłoni, podając mu przyniesioną do pomieszczenia księgę.

Była ciekawa czy, tak jak Maester, i jej matka, zerkając na swą pociechę widziała równocześnie aktualną postać Aenessy, jak i tą zachowaną we wspomnieniach nieco starszych z mieszkańców wyspy. Nieco zbyt żywiołową, nieco zbyt wyszczekaną, ale jednak wciąż ostatecznie posłusznej woli rodziców, stawiającej ich uszczęśliwienie jako swój główny cel. Dopiero z czasem rozsmakowała się w wolności, a wyjazd do stolicy pozwolił jej poczuć swobodą, nawet większą niż może nie do końca standardowe wychowanie, jakiego doświadczyła w domu rodzinnym. Wtedy to nauczyła się stawiać własne dobro, spełnianie swych pragnień i miłostek ponad szeroko pojęty interes rodziny, co zaprowadziło ich do tejże sytuacji. Sama w twierdzy, wciąż o statusie panny, z dwoma "smokami" w drodze.
Mina zrzedła jej nieco, a uśmiech zadrgał, jakby miał zostać zdarty z twarzy wraz ze wspomnieniem "pustynnych szlaków". Być może gdyby była przygotowana na podobną wypowiedź, zupełnie nie dałaby sobie poznać skojarzeń, jakie wywoływała w drżącym sercu, teraz jednak została wzięta z zaskoczenia. Naturalnie nie miała zamiaru rozpłakać się tutaj - mimo bycia dość emocjonalną na przestrzeni całej ciąży zdołała już nieco pozbierać się od czasu śmierci Daerona, pozwalając sobie czasem nawet na zdobywanie wieści o rozwoju spraw na Południu. Tak jak teraz potrzebowała po prostu głębszego oddechu, zatrzymania gonitwy myśli, nim ta ruszy z kopyta, prowadząc ją w najmroczniejsze zakamarki własnego umysłu. Nie chciałaby ludzie zmuszeni byli chodzić wokół niej, jakby była stworzeniem stworzonym z delikatnej porcelany, a nie morskich prądów i płomieni.
- Na razie pozostało mi jedynie wybiegać myślami, coraz częściej za Wąskie Morze.
Choć jeszcze niedawno myśl, że miałaby wybyć do Essos w celu uniknięcia wpływów Żelaznego Tronu wywoływała u niej opór, to nawet Aenessa nie mogła stwierdzić, jakoby odległe krainy nie fascynowały ją zupełnie. Przecież to właśnie tam rozciągało się dawniej imperium Valyrii, a jego wspomnienie wciąż prowadziło lud Wolnych Miast, zwłaszcza Lys oraz Volantis. Gdzieś tam, wewnątrz zakurzonych pyłem pustyni murów Qarth czaiły się tajemnice magii, a jeszcze więcej skrywało w sobie tajemnicze miasto Asshai. Czasem słyszała opowieści o tych wszystkich niemal mitycznych miejscach od przybywających z daleka do stolicy kupców, a historie te pozostawały żywe w jej pamięci nawet teraz.
Uważnie obserwowała poczynania mężczyzny, nie z obawy, iż zniszczy on przekazaną książkę - kierowała nią zwyczajna ciekawość osoby mniej doświadczonej obserwującej uczonego w akcji. Miał oczywiście rację co do stanu i wykonania książki - Sivena nie wybrałaby dla niej tomu zniszczonego czy też byle jakiej jakości. Nie miała najmniejszych oporów, by podzielić się tą częścią historii księgi, którą znała. Postanowiła jednie pominąć imię nadawczyni przesyłki, nauczona zwyczajami stolicy, by nie zdradzać bez powodu tożsamości swych stronników.
- Poprosiłam jedną z dwórek o odnalezienie dla mnie na targach stolicy ksiąg w języki valyriańskim. Niestety nie zna ona tegoż języka zbyt dobrze, ale zdołała rozpoznać tematykę opracowania i domyślić się, że będzie ono szczególnie dla mnie interesujące - najwyraźniej kolejna, obok żywiołowości, cecha kobiety pozostała niezmienna na przestrzeni upływających lat - wciąż fascynowały ją smoki i wiedzieli o tym nawet mieszkańcy dworu. Może nie nosiła karmazynowo-czarnych barw, ale przywiązanie do matczynego dziedzictwa zawsze było u niej silne. - Tak, znam doskonale historię ostatniego z wykluć... - co prawda nie była świadkiem tego, co zadziało się z udziałem jej najstarszej siostry, słyszała jednak mało przyjemne historie. Był to zapewne kolejny z powodów dla którego jej własny ojciec niekoniecznie pozytywnie mógłby patrzeć na zainteresowania latorośli, pomijając jego zakończone niemalże śmiercią spotkanie z jednym z gadów. Szczęśliwie Alyn tak rzadko interesował się jej osobą, że zapewne pozostawał nieświadomy nietypowej pasji najmłodszej córki. - Mimo to stanowią ważną część dziedzictwa valyriańskiej kultury. Jeśli pamięć o nich to jedyne, obok kości i niewzruszonych jaj, co nam zostało, warto ją pielęgnować.
Bez wahania podjęła się przeniesienia na zaproponowane miejsce, nawet jeśli nie było to tak łatwe, jakby chciała. Już wkrótce miała odzyskać sprawność, powtarzała sobie, jeszcze tylko parę, paręnaście dni.
- Mój valyriański mógł nieco zardzewieć, ale miałam okazję parę razy użyć go na dworze.
Niektóre z ksiąg w bibliotece Czerwonej Twierdzy spisane były właśnie tym językiem. Zdarzali się też pojedynczy goście, którzy woleli konwersować w nim, nawet jeśli różnice w dialektach utrudniały faktyczne dogadanie się i prowadziły nieraz do nieporozumień. Rzadziej, o czym nie miała zamiaru wspominać nikomu, przechodziła na język przodków z Daeronem - wyznania miłości w nim zawsze brzmiały prawdziwiej, czulej.

---

// W temacie proszę o rzucenie k100+15. Wynik wskaże jaki % tekstu bez problemu zrozumie Aenessa. Tekst wyślę PW.

Woń, która dla zwykłego człowieka mogła się wydawać nieprzyjemna, dla niej samej okazała się jeszcze bardziej intensywna, zmuszając do lekkiego zmarszczenia nosa. Wiele było niespodziewanych efektów ubocznych stanu błogosławionego, a wyostrzony zmysł węchu zdecydowanie zaliczał się do tej grupy. Mogła jeszcze znieść fakt, że co bardziej intensywne pachnidła okazywały się nagle poza zasięgiem, ale brak możliwości spożycia kilku z dawniej lubianych dań okazywał się znacznie większą uciążliwością. Nikt nie potrafił jej wskazać jak sobie z tym poradzić ani skąd się właściwie brała podobna tendencja - "tak po prostu jest", mawiali, a jej nie pozostawało nic poza zaakceptowanie takiego stanu rzeczy z nadzieją, że znów będzie mogła włączyć do swej diety aktualnie zabronione posiłki, gdy urodzi już dzieci.
Nic dziwnego, że najchętniej poleciłaby mu zdjęcie naczynia z ognia i przykrycie go czymś, by zapach przestał do niej docierać. Delikatna nuta mięty stanowiła tylko część kompozycji, co niestety jedynie częściowo poprawiało sytuację, zwłaszcza gdy kolejne krople naparu miały zostać rozrzucone wokół wraz ze średnio udaną jej zdaniem próbą przelania. Zapewne w innych okolicznościach byłaby już u boku rozmówcy, proponując mu pomóc, jednak w aktualnym stanie zadowoliła się obserwowaniem wszystkiego z miejsca siedzącego.
- Cóż, kłamstwem byłoby stwierdzenie, że jest mi daleko od tegoż opisu - mruknęła, zdobywając się na odrobinę szczerości. Akurat w przypadku osoby zajmującej się zdrowiem tak ciała, jak i duszy, czasem w równie wielkim stopniu co sam septon, nie było co ukrywać prawdy. Z pewną dozą ostrożności pochyliła się do przodu, gdy kubek z nietypową zawartością stanął w zasięgu jej ręki. Nie, żeby nie ufała mężczyźnie, którego umiejętności wielokrotnie stanowiły o jej powrocie do zdrowia, teraz jednak nie mogła się powstrzymać pod pozostawaniem czujną. Nawet gdy w końcu uchwyciła naczynie i podsunęła je ku ustom, pierwszy wzięty łyk był niewielki, niemal symboliczny, mający jej pozwolić na rozpoznaniu bogatej gamy smakowej, którą niewątpliwie miał prezentować napój, jeśli sądzić miała po jego wyglądzie. Czy będzie bardziej korzenny, ziołowy, owocowy - nie miała pojęcia, a wolałaby nie zostać niemiło zaskoczoną i przyozdobić podłogi pomieszczenia zawartością żołądka.
- Obawiam się, że nikomu, nawet mym przyjaciołom w stolicy, nie udało się właściwe zaszczepić u mnie pasji do zielarstwa - zaśmiała się, wspominając zakończone niepowodzeniem próby Siv, by zaangażować drugą z dwórek w konwersacje o wszelkiego rodzaju roślinach i ich zbawiennych właściwościach. Teraz jednak faktycznie nie mieli rozmawiać o żadnej zieleninie, która zupełnie niepowiązana była z tematem dzisiejszej rozmowy.
Skinęła jedynie głową, gdy starszy mężczyzna przesunął ku sobie księgę. Kiedyś wszelkie ułomności ciała budziły jej niezrozumienie, prowadząc do zniecierpliwienia - teraz, gdy zaznała ograniczonych możliwości ruchowych i niezwykle szybkiej utraty energii przy najmniejszym wysiłku była już bardziej wyrozumiała. Zwłaszcza że bez jego pomocy rzeczywiście poradzenie sobie z tekstem miało stanowić wyzwanie. Aenessa nie należała do osób zbyt biegłych w poezji, nawet tej sporządzonej w języku powszednim. Nigdy nie przywiązywała większej wagi do słowa pisanego, a to sporządzane niezrozumiałym językiem, pełne metafor i zawiłości zupełnie do niej nie przemawiało. Miał jednak rację twierdząc, że był to chyba jeden z najlepszych możliwych startów dla ich "przygody", nawet takiej, do której mężczyzna nie pałałby sympatią. Przez umysł kobiety przemknęła zasłyszana na dworze plotka, jakoby Cytadela była negatywnie nastawiona wobec smoków i złorzeczyła im do tego stopnia, że przyłożyła rękę do ich wyginięcia. Odegnała szybko tę myśl od siebie, przekonując samą siebie w duchu, iż były to tylko pomówienia, jakich Czerwona Twierdza była pewna. Musiała się skupić na tu i teraz, zwłaszcza gdy miała rozpocząć lekturę. Spojrzała na początek tekstu. Na koniec. Znów na początek. Rozumiała no cóż... Niewiele.


Odczytała na głos te części, które potrafiła pojąć, co ostatecznie nie tworzyło zbyt jasnego obrazu całości utworu. Mimo to na jej twarzy malowało się nie rozczarowanie, a zacięcie - Aenessa nie należałą do osób, które ot tak poddawały się w obliczu mniejszej lub większej niedogodności.
- Czas groźby? Wymarcie? Może chodzi o Zagłądę. Bestie wykorzystywane brzmi jak fragment o smoczych jeźdźcach... Poemat wydaje się ku pamięci mężczyzny, skomponowany przez któregoś z wyznawców Siedmiu - zaczęła gdybać na głos, ni to do mężczyzny, ni to do siebie. Oczywiście mogłaby zaczekać, aż on wszystko jej wyjaśni, jaka jednak byłaby w tym satysfakcja? Pragnęła sama dojść do sedna sprawy, zrozumieć, z czym miała styczność, nawet jeśli wymagałaby lekkiego nakierowania.

---

// Jak poprzednio, proszę o rzut kością w odpowiednim temacie - k100+15. Kawałki prozy zostaną przesłane PW.

Smak zawartego w kubku mazidła cofnął ją wspomnieniami do lat dziecięcych. Wtedy to, jako niesforne dziewczę, zwykła spędzać znaczną część wolnego czasu na zabawach na świeżym powietrzu, a te, jak to bywa w przypadku najmłodszych, nieraz kończyły się upadkami. Czasem spotkała się z gruntem tak niefortunnie, że odrobina ziemi i piachu znajdowała swą drogę do jej ust - aromat nietypowego naparu był bardzo podobny do tego, co zdarzało jej się "spożyć" ilekroć przewróciła się mało delikatnie w czasie harców po okolicznych terenach zalesionych. I choć substancja mogła posiadać przez powyższe skojarzenia pewną wartość sentymentalną, to Aenessa jeszcze bardziej zwątpiła wraz z degustacją w jej walory zdrowotne. Miała nadzieję, że gdy zupełnie skupią się na odczytywanym tekście, nieszczęsne naczynie zostanie zapomniane, a ona nie będzie zmuszona na głos odmawiać wypicia reszty tajemniczej mikstury. Może w innych okolicznościach podjęłaby ryzyko, ale obecny stan zdecydowanie nie zachęcał do eksperymentowania z nieznanymi wywarami, nawet jeśli oznaczałoby to rozczarowanie, kierowanego niewątpliwie dobrymi chęciami, Maestera.
Faktycznie jej oczytanie przypominało bardziej dukanie i była tego świadoma aż za dobrze. Gdyby to z kimś innym miała okazję dokonywać lektury, nie daj Siedmiu z lady Baelą, zapewne spaliłaby się ze wstydu za takie zaniedbanie swych umiejętności i brak biegłości w języku przodków. Dałaby tym niewątpliwie kolejny dowód, iż rzeczywiście w przeciwieństwie do rodzicielki i jej części familii, sama Aenessa nie była smokiem - nigdy nie miałaby zasłużyć na to miano, niezależnie czego by nie dokonała i z kim by nie połączyły ją relacje. Że była niegodna tej części swego dziedzictwa, a znajdujące się w posiadaniu przez nią smocze jajo trafiło w jej ręce nie przez wzgląd na bycie godnym podobnego zaszczytu, a rozwarcie nóg przed właściwym mężczyzną. Nagle zatęskniła za bliskością tego bezcennego artefaktu, pragnąc znaleźć odrobinę komfortu w jego ciepłych łuskach i barwie wyjętej wprost z herbu Targaryenów. Być może łatwiej jej byłoby skupić się na analizowanych tekstach, gdyby pod ręką miała przedmiot tak blisko związany z ich tematyką. Na razie pozostawało jednak zadowolić się bliskością innego rodzaju "smoka", a właściwie "smoków", składając jedną z dłoni na krągłości brzucha.
Z widocznym skupieniem śledziła odczytanie tekstu, z którym tak niemrawo radziła sobie sama. W pierwszej chwili pozostała tak skupiona na treści poematu, że nie zauważyła nawet specyficznej reakcji uczonego, zbyt skupiona na wyryciu w pamięci znaczenia poszczególnych z nowych słów. Dopiero wypowiedzi Breadona zdołały oderwać jej spojrzenie od kartki, pozwalając jej dostrzec zmianę w wyrazie twarzy, zwiastującą pogorszenie się nastroju.
- Przepowiadanie przyszłości? Gdy chodzi o ludzkie zachowanie, nikt nie potrafi tego dokonać. To tylko czcze gadanie, które przypadkiem czasem odnajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości - były to słowa niezwykle sceptyczne, jak na jej dość optymistyczną naturę lekkoducha, wynikało to jednak z jej doświadczeń. Pojmowała i szanowała przewidywanie niektórych wydarzeń jak zmiany w aurze pogodowej czy też wnioskowanie o terminie rozwiązania na bazie objawów. Co innego, jednak gdy chodziło o zupełnie abstrakcyjne prognozy rzeczy, dla których nie miało się żadnych podstaw. Gdyby ktoś rzeczywiście posiadał podobny talent, to z pewnością dostrzegłby w swych wizjach tragiczny koniec dla Podboju Dorne, ostrzegłby ich jakoś przed nadciągającą zdradą. Jeśli chodziłby po świecie prawdziwy jasnowidz, to przecież musiał wiedzieć o losie, jaki czekał najważniejszego w Westeros mężczyznę, ich władcę i jej ukochanego. Osobiście była skłonna zinterpretować treść poematu jako pobożne życzenie jego autora, które tylko przez chciwość dynastii rządzącej okazało się zwiastować faktyczne wydarzenia.
- Dymiące Morze - powtórzyła za nim, nim przystąpiła do kolejnej próby czytania. - Słyszałam o innym dziele, powiązanym z tym regionem i sąsiadującymi ruinami Starej Valyrii, a właściwie tamtejszą fauną. "Nienaturalna Historia"? Nie mogę przypomnieć sobie autora, był to jakiś Maester...
Tytuł ten obił się jej o uszy zupełnie przypadkiem i, jeśli dobrze pamiętała, nie cieszył się wielką miłością ludzi nauki. Cytadela zdawała się patrzeć niezbyt przychylnie tak na samego jego twórcę, jak i spisane jego piórem świadectwo, jednak Aenessa nie zamierzała przekreślać go tylko przez nie najlepszą opinię - na własnym przykładzie wiedziała, że zdanie innych niekoniecznie oddawało stan rzeczywisty, wolałaby osobiście ocenić walory wspominanego tomu. Na razie jednak czekała na nią inna lektura.

- Świadectwo nieudanej próby zbliżenia się do ruin Valyrii? Opis tego, co widzieli - mgła, płomienie, dym, może lawa. Dość stare, ponad stulecie przed Podbojem, zapewne wciąż jeszcze wiedza o zagrożeniach tego regionu nie była dobrze znana. Pytanie od "Czy..." i przecząca odpowiedź. Może: "Czy było warto?" "Byście"... Nie musieli narażać się na niebezpieczeństwo...?
Jeśli przy poprzednim fragmencie mogła nieco denerwować się problemami z jego odczytaniem, tak kolejny okazał się zwyczajnie irytujący. Jakim sposobem zdolna była poradzić sobie z niektórymi księgami spisanymi w języku valyriańskim, które poruszały zupełnie niepasjonujące jej tematy, a lektura na temat jednej z jej pasji, skrzydlatych gadów, okazywała się ponad jej siły. Do tego tym razem nie miała nawet styczności z wierszem, a czyimś świadectwem. Westchnęła głośno, wciąż zdecydowana, by nie poddać się ot tak - upór wyssany z mlekiem matki, przekazany przez ojcowską krew, dawał o sobie znać.

---

// W przypadku dalszego czytania książki, standardowo rzut k100+15, a tekst wyślę na PW.

Z zainteresowaniem obserwowała zmagania mężczyzny z księgą, nie bardzo mając pojęcie, na co im kolejne tomiszcze w momencie, gdy wciąż trwała analiza innego dzieła. Być może w zbiorach Maestera znajdowało się inne opracowanie tematu smoków, które miałoby ułatwić im zrozumienie aktualnie tłumaczonych tekstów? Jak się niedługo miała przekonać, były to płonne nadzieje, ale żar optymizmu wciąż tlący się w jej poranionym sercu kazał doszukiwać się zawsze pozytywnych scenariuszy. "Septon Barth". Musiała zapamiętać miano tego autora. Niezależnie od mieszanej opinii, jaką cieszyć się mógł u swoich kolegów po fachu, ona nie zamierzała dać się zniechęcić do spisanych przez niego tekstów. Zbyt dobrze zdawała sobie sprawę z faktu, że Cytadela krzywo patrzyła na aspekty magiczne, więc nawet gdyby Barth spisał prawdziwe obserwacje, nie zyskałby przychylności organizacji. Już zaczynała zastanawiać się, kto mógłby odszukać dla niej egzemplarz księgi. Nie poprosiłaby raczej Siveny ani Aediona, lepiej było ich w to nie mieszać. Może jej brat, Maegon? Zapewne najlepiej znał dziwactwa własnej siostry, również te związane z zamiłowaniem do tematyki około valyriańskiej i nie powinien obruszyć się na prośbę z nimi związaną.
Wysłuchała uważnie pełnego świadectwa, budując w umyśle przedstawiane w jego słowach obrazy. Wszystko to wydawało jej się tak niesłychanie egzotyczne, a jednocześnie znajome - słuchała przecież o dawnym domu swych przodków. Może dlatego wizje nie powodowały w jej sercu grozy, a jedynie dziwną nostalgię za tym, co zostało utracone, nim faktycznie je poznała. Gdyby nie wszelkie zobowiązania trzymające ją w tym miejscu; rola matki, której postanowiła się podjąć, to być może zamarzyłaby o własnej wyprawie w ten region Essos. Jej ród miał przecież na to środki, jej samej nie brakowało odwagi (albo głupoty), a Valyria kryć musiała dziesiątki skarbów o nieocenionej wartości. Faktem było jednak, że tekst mówił prawdę o niebezpieczeństwach czających się w okolicy Dymiącego Morza - dziesiątki, jeśli nie setki rzeczy mogły tam pozbawić śmiałka życia i zdrowia, a na podobne ryzyko nie mogła sobie teraz pozwolić. Nie uczyniłaby z dzieci sierot, jeśli tylko mogła zapobiec podobnemu nieszczęściu.
- Możemy poczynić przerwę po kolejnym tekście, jeśli pragniesz, Maestrze Braedonie - zaproponowała, z troską słyszalną w głosie i wypisaną na twarzy. Zdawała sobie sprawę, że nawet dla niego podobne zadanie nie może być najłatwiejsze, a empatia nakazywała je uszanować limity starszego człowieka. Nie musieli przecież przejść przez cały tom w ciągu jednego spotkania - jeśli Siedmiu pozwoli jeszcze przez kilkanaście dni Aenessa miała pozostawać dość sprawna, a i po samym porodzie raczej nie miałaby zbyt wiele do robienia, regenerując siły przykuta do łoża. Z drugiej strony już po narodzinach smoki z ksiąg zapewne ustąpią w jej hierarchii priorytetów tym całkiem żywym, o pucułowatych twarzach okraszonych srebrnozłotym włosiem i roześmianych fioletowych oczach.
- Czy to możliwe, że widzieli to, co chcieli widzieć? - pogłębiła kwestię "demonów". - Czy umysł potrafi płatać takie figle? Pod wpływem opowieści, jakichś substancji, emocji...
To ostatnie być może było oparte na je własnych doświadczeniach. Czasem, w pierwszym księżycu po śmierci Daerona, zdawało jej się, że widzi go. Rozbudzona z sennych koszmarów, zawieszona między snem a jawą miała wrażenie, że jej łoże wcale nie pozostaje puste, a na poduszce obok nie spoczywa smocze jajo, a srebrnowłosa głowa ukochanego. Parę razy miała wrażenie, że widzi go znikającego za załamaniem korytarza, ilekroć jednak zbliżyła się, odkrywała, że nikogo tam nie było. Czasem powracające wspomnienia miały tak wielką siłę, że wydawały się wręcz dziać przed jej oczami w tym konkretnym momencie. Być może tak wyglądały pierwsze kroki ku szaleństwu, ale wcale nie były jej one niemiłe.
- "Dziedzictwo królów"... - przeczytała cicho na głos, bardziej dla samej siebie, jeszcze bliżej przesuwając ku sobie przedmiot. Choć starała się choćby przez grzeczność udawać zainteresowanie tą lekturą, to faktycznie wewnątrz czuła, że raczej nie okaże się o wiele bardziej pasjonująca, od tomów o zielarstwie czy innym nużącym temacie. Zapewne w dzieciństwie czytała dokładnie ten czy też inny spis dziejów dawnych władców, zupełnie dla niej wówczas abstrakcyjny, więc wyparła wszelkie wspomnienia z tym związane z pamięci. Teraz jednak, prócz świadomości czekającej ją niezbyt pasjonującej lektury, budziło się w niej do życia coś więcej na widok tegoż tytułu. Jakiekolwiek nie byłoby dziedzictwo innych królów, musiała zastanowić się, jakie będzie to jej najbliższego. Jak przedstawią jego dzieje kolejne publikacje, czy jego pamięć uchowa się mimo braku chęci uszanowania jej poprzez zemstę za krzywdy. Myśli wracały do "Podboju Dorne", którego kopia wraz z dedykacją znajdowała się w jej osobistej biblioteczce; do jaja spoczywającego bezpiecznie na jedwabnej poduszce w tym samym, co jego łuski kolorze. W końcu do dzieci - co Aenessa powinna była im dokładnie przekazywać? Co, jeśli pominie w swych opowieściach coś ważnego, niewystarczająco dokładnie odda prawdę czyniąc Daeronowi dyshonor. Kolejna presja spoczywająca na jej wątłych ramionach, wielka odpowiedzialność, której musiała podołać.
Odrywając się, od myśli powróciła do rzeczywistości, w której czekało już kolejne wyzwanie. "Pierwsze smoki", doczytała wpierw, szczęśliwie bez problemu, tytuł kolejnego fragmentu, by następnie przejść do jego treści.

Była ostatnia dziesiątego Wieść o posiadaniu rozniosła na kontynencie każdy marzył tym, i wykorzystać walki. sławę, monety, przede wszystkim by się tym, przez wszystkie tak nienawidzili.
Na zbocze odosobnionego wybrała grupka z przez ramię lekkimi i w myślach, tym im zdobyć co na czas W miał również pewien chłopiec ostatni tego
Widział opisał każde i czyn nocy. Były pancerzem łusek nie niezwykle ale przepotężnie. rozpostarte mogące spód objąć, mądre wnikające głąb dusz umięśnione zakończone gotowymi do lotu.
Tylko głupiec mógł że nie widzą na nich drapieżców. Dawały po poznać, w nikt nie był na tyle Pierwszy włócznia prosto w głowę odbiła jakby w ścianę Drugiego już było. jak jeden mąż w pożarze się
Przetrwały trzy - , chłopiec uciekający szukający w nieodpowiednim wrażeń nowa istota królująca naszym. Z potężnego słupa ognia widocznego nawet osady, wyłonić miał potężny, jeszcze smok, swoim rykiem miał zbudzić ofiary okolicy, im tego, władcą jest tych, ludzie kolejnymi ofiarami.

- Pierwsze spotkanie ze smokami, przynajmniej według tej księgi. Ludzka chciwość w kontaktach z nimi? Opis - pancerz, skrzydła, mądre... Spojrzenie? Bezsensowność walki z nimi, zwłaszcza przy lekkim uzbrojeniu... To było jeszcze przed ich oswojeniem przez Valyrian, prawda?
Rozumiała więcej słów, co stanowiło pewne pocieszenie, ale nie oznaczało to, że tekst nabierał dla niej znacznie więcej sensu. Znów rozumiała jedynie kawałki, dopowiadając sobie umykające szczegóły i licząc, że je próby odgadnięcia sensu całości okażą się owocne. Faktycznie w równiej mierze zmuszona była korzystać z własnej inteligencji, co znajomości języka, gdyż ta druga okazywała się niekoniecznie wystarczająca.

Nie potrzebowała nawet wiele zastanawiać się, by uświadomić, że w obecnym stanie nigdy nie odczekałaby świtu, gdyby zdecydowali się na całonocną naukę. Jej energia zbyt szybko wyczerpywała się, zmuszając nieraz nawet do okołopołudniowych drzemek, a ona miała, choć na tyle zdrowego rozsądku, by nie podejmować zbytecznych prób zatrzymania zmęczenia. Kto wie, może najmłodsza z pociech Lorda Pływów nie była tak głupia, jak wydawała się przez swe akcje albo zwyczajnie jej intelekt objawiał się jedynie w mocno ograniczonych aspektach, jak choćby dbanie o dobro dziatek.
- Nie będzie takiej konieczności - zaśmiała się. - Mnie samą sen zapewne dopadłby końcu choćby i w tym krześle, a oboje wiemy, iż nie jest to najlepsze miejsce na spoczynek.
Nawet i bez zasypiania w pozycji siedzącej, na mniej niż idealnie wyprofilowanym siedzisku z drewna, jej plecy już i tak potrafiły dać się niejednokrotnie we znaki. Początkowo pobolewały sporadycznie, a szybki masaż którejś ze służek wystarczył, by przegnać z nich napięcie. Z każdym kolejnym księżycem jednak problemy nasilały się, mięśnie nie nadążały z przygotowywaniem się do zwiększającego gwałtownie ciężaru, a ona sama nieraz szukała ulgi w gorących kąpielach i rozgrzanych olejkach wmasowywanych w skórę, które dawały jedynie tymczasową ulgę. Bliźnięta mogły być postrzegane jako większe błogosławieństwo ze strony Siedmiu, ale dla kobiecego ciała stanowiły prawdziwe wyzwanie, zwłaszcza gdy siła nigdy nie stanowiła mocnej strony Velaryonówny. Zamiast krzepy cechowała ją zwinność i szybkość - obie cechy odebrane jej zostały wraz ze zwiększonymi gabarytami, pozostawiając na kształt niemogącego odnaleźć się w niewoli zwierza. Wszystko znajdowało się nagle poza jej zasięgiem, tak, gdy chodziło o fizyczne restrykcje, jak i kwestie raczej związane z umysłem. Faktycznie wszystko to wydawało jej się średnio pomocne w kontekście marzeń o skrzydlatych bestiach, fascynacji dziedzictwem przodków. Rzeczywistość zdawała się wcierać jej w twarz fakt, że stanowiła część rodu, którego nazwiska nie nosili dumny smoczy jeźdźcy, a pomniejsza bogata rodzina, która miała szczęście szukać nowego życia poza granicami zniszczonej Zagładą Valyrii. Choć Velaryonowie dosiadali smoków, to tylko przez wzgląd na domieszkę krwi Targaryenów, która według niektórych tliła się w jej własnej osobie zbyt słabo. Nie doceniali jej. Nikt jej nie doceniał.
"Chęci przywłaszczenia sobie smoka", a więc chciwość. Wiedziała, że wielu w przeszłości postrzegało stworzenia ziejące ogniem, jako broń ostateczną do rozgromienia swych wrogów. Pragnęło mieć na usługach potężne istoty zdolne unicestwiać całe miasta, zmiatać z powierzchni ziemi ogromne armie. Niegdyś, gdy marzyła o wejściu na smoczy grzbiet daleko jej było do podobnych aspiracji - zamiast tego śniła o przestworzach, które dawniej przemierzała jej matka, podmuchach wiatru we włosach i ziemi wyglądającej z odległości niczym zabawkowa makieta. Teraz gdy myślała o zawartości jaja, pierwszym co przychodziło jej na myśl było z kolei bezpieczeństwo - żywa forteca twardych jak stal łusek, stojąca między nią i dziećmi, a zagrożeniami.
- Pamiętam niektórych z obcokrajowców. Zdawali się kreować smocze jaja na drogocenne kamienie, bezużyteczne w erze wyginięcia smoków - pamiętała ich spoza murów twierdzy, porównujących wartość bezcennych artefaktów do rzeczy zupełnie zwyczajnych - broni czy statków. Wydawali jej się wtedy ignorantami, ale teraz zaczynała myśleć, że był to jedynie fałszywy obraz, który kreowali na potrzeby swych intryg. - Nie pojmuję, jak ktokolwiek zdolny jest odsprzedać jajo za byle złoto.
Jej ostatnie słowa mogły zabrzmieć nieco ostrzej, niż planowała, ale mając świeżo w pamięci wspomnienie ciepła łusek, nie wyobrażała się, by jakiekolwiek kosztowności mogły zrównoważyć jej ich wartość. Pozostałość wymarłej rasy, wspomnienie odebranego jej kochanka - wszystko to znaczyło, że nigdy nie miałaby zdecydować się o rozstaniu ot tak z tym niezwykłym przedmiotem, w jakiego posiadanie weszła w wyniku tragedii. Nie miało to nastąpić, nawet jeśli nigdy nie udałoby jej się skłonić do wyjścia na świat jego mieszkańca - czytana księga faktycznie nie wydawała się w tym względzie zbyt pomocna. Mimo to pochyliła się na tymże tekstem ze znacznie większym skupieniem, niż miało to miejsce w przypadku poprzednich fragmentów. Rozkładała wydarzenia na czynniki pierwsze, jakby miały jej one zdradzić przepis na sukces. Dziesiąty księżyc, po zmroku. Grupka śmiałków, kierowana złymi intencjami, zbrodniarzy wręcz. Obecne na miejscu gady, które broniąc się, położyły kres żywotowi agresorów wraz z jednym atakiem. I nowy smok, zrodzony z płomieni.
Myślała o tym tak intensywnie, że pierwsze z wypowiedzi starca zupełnie jej umknęły, a dopiero wspomnienie o dzieciach skutecznie przyciągnęło jej uwagę. Podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem, ku brzuchowi, by następnie znów skupiając się na uśmiechniętej twarzy mężczyzny. Tezy, którymi dzielił się na temat świata, nie były najmilsze dla ucha przyszłej matki, ale zbyt dobrze poznała otoczenie, by zdolna była zaprzeczyć twierdzeniom. Ten świat nie był dobrym miejscem, nie dla niej, a już na pewno nie dla bezbronnych istot z krwi jej oraz Daerona. Ostracyzm, z którym sama spotykała się przez wzgląd na swój stan, był tylko niewielkim przedsmakiem tego, co czekało na dzieci zrodzone poza małżeńskim łożem. Jedna zakończona wojna wcale nie oznaczała "życzliwości" i pokoju, a jedynie regenerację sił dla zaangażowanych stron. Ich władca zasiadał na tronie zbudowanym z litości, do której nie miał prawa, a także pobożności, która potrafiła wzbudzać jedynie rozczarowanie. Po raz pierwszy zaczęła zastanawiać się, czy skoro sama była skłonna opuścić ten świat, to egoizmem i ignorancją nie była decyzja, o sprowadzeniu do niego dzieci. Teraz jednak było za późno na podobne wątpliwości.
- Moją odpowiedzialnością jest, by dla nich zmienić to miejsce na lepsze, zbliżyć je do ideału - jedna młódka wątpliwej reputacji, kontra świat pełen podłości i budowanych przez pokolenia tradycji działających na jej niekorzyść. Nie udałoby jej się dokonać tego samemu, a może i ludzkie wsparcie okazać się miało niewystarczające. Czy Bogowie Andalów, obcej jej przecież nacji, wystarczyliby ze swym wstawiennictwem? A może powinna była poszukać rozwiązania u własnych korzeni. Miała zbyt wiele wątpliwości, a choć bycie w pełni u kontroli nigdy nie stanowiło u niej wymogu, to tym razem pragnęła mieć władzę choćby nad odrobiną własnego życia. - Czuję się jak dziecko posadzone na grzbiet narowistego konia[b] - zaczęła metaforą, która dość bliska była jej związanemu z jeździectwem sercu. - [b]Równie dobrze może mnie dowieść do celu, co zrzucić przy pierwszym kaprysie, bez żadnych szans na zatrzymanie tragedii. Ma pani matka twierdzi, że "wszystko nam zapewnią" z panem ojcem, brat mówi o obronieniu mnie, nas, ale...
Nie mogła podważyć na głos ich obietnic, zwłaszcza w przypadku lady Baeli, ale przekaz wypowiedzi był jasny. Słowa rzucane przez ludzi były ulotne, jakby spisane piaskiem - mogli sami, jednym ruchem dłoni, zniszczyć ich przekaz lub też patrzeć jak wiatry losu rozsypują ziarenka, niwecząc plany. Przekonała się o tym boleśnie na przykładzie ojca swych dzieci.

---

// I jak ostatnio, k100+15.

Niezbyt udane próby podniesienia jej na duchu za pomocą tej nie najlepiej dobranej metafory nie miały dramatycznie pogorszyć nastroju Aenessy, ale z drugiej strony na pewno go nie poprawiły. Słuchała uważnie opowieści o żółwiach, próbując nadążyć za tokiem rozumowania mężczyzny, wyłapać jakąś pozytywną puentę z całej tej historii o morskiej faunie, a jej brwi zdawały się coraz bardziej ku sobie zbliżać. Człowiek faktycznie nie był zwierzęciem jak to z monologu Maestera, wciąż jednak stanowił zwierzę jako taki. Mogli nie rzucać się sobie do gardeł, wymawiając się etykietą i ucywilizowaniem, zmieniły się jednak tylko środki wykorzystywane do krzywdzenia innych, a nie same cele. Ileż to razy widziała na dworze, w jaką sztukę przeobrazili pogrążanie innych, sprawianie cierpienia swemu bliźniemu. A ona sama była być może w jeszcze gorszej sytuacji, niż ta żółwia matka - jej dzieci nigdy nie znalazłyby prawdziwie "bezpieczeństwa" oceanu, całe ich życie miało być jednym wielkim niekończącym się marszem przez piaski plaży, podczas gdy drapieżniki krążyłyby nad głowami. Mogła być czulsza, niż żółwica, próbując pozostać u boku dziatek w tej podróży, ale Siedmiu poskąpiło jej samej twardego pancerza - była potencjalną ofiarą jedynie w nieco mniejszym stopniu, niż niewinne pociechy. Nie wyglądało na to, by analizowanie metafory mogło doprowadzić ją do czegoś innego, niż załamania rąk nad losem wszystkich zaangażowanych, przytaknęła więc jedynie stwierdzeniu uczonego, nie widząc nawet jego uśmiechu, gdy wzrokiem uciekła ku leżącej przy nich książce.
- Wszystko - powtórzyła za nim, bardziej dla siebie, niż by podjąć rozmowę. - Naprawdę tak uważasz, maestrze? Służysz naszej rodzinie już parę dekad, doskonale znasz mych rodziców.
Lepiej niż ja, chciała dodać, ale i bez tych słów przekaz był dość jasny. Wątpiła w nich , tak w matkę, którą kiedyś wystawiała na niemal boski piedestał, jak i ojca, wiecznego nieobecnego w życiu Driftmarku. Wszyscy widzieli, że relacje między córką a rodzicami były nadszarpnięte, a więc i brak zaufania nie powinien zaskakiwać, a jedynie potwierdzać tezę o gorzejącym między Velaryonami konflikcie. Wątpiła w ich wsparcie i to mimo zapewnień, o których wspominała jeszcze przed chwilą. Gdyby mieli wybierać między nią i bękarcim wnukiem bez mrugnięcia okiem wskazaliby swą córkę - co jeśli podobny dylemat postawią przed nimi nie Bogowie w czasie porodu, a król w kolejnych księżycach? Zrozumieją to, o czym mówiła już wcześniej, że bez tego dziecięcia nie było dla niej miejsca w świecie żywych, czy może będą liczyć, że wciąż jeszcze uda im się ją opchnąć innemu lordowi, by rodziła mu potomków? Że pozostawiona bez mężczyzny życia, bez dzieci, nie odda się w ramiona Nieznajomego... Lub niewdzięcznej kochanki, jaką była Zemsta.
Nie rozpogodziła się zupełnie, słysząc o ciekawości rozdziału, jednakowoż entuzjazm mężczyzny udzielił się jej nieco i ponownie skupiła się na analizowanych tekstach. Od razu tego pożałowała, bo już sam tytuł kolejnego fragmentu zdawał się niczym cios w brzuch, zmuszając do głośnego nabrania powietrza. Przez chwilę zamilkła, nie mogąc zmusić oczu by oderwały się od tego krzywdzącego zbitku liter, w końcu jednak zaczęła czytać, choć jej głos zdawał się zwłaszcza na początku lekko drżeć.


Tym razem nie było błyskotliwego komentarza, żadnej choćby najkrótsze analizy fragmentu, którego zresztą zrozumiała tym razem znaczną większość. Oczywiście, że po smokach pozostawało wiele - czaszki skrzydlatych gadów zdobiły Wielką Salę Czerwonej Twierdzy, a z ich kości tworzono bronie i biżuterie spotykane sporadycznie w Westeros. I Młody Smok nie zniknął zupełnie z tego świata, czego je stan był najlepszym dowodem - jego pamięć przetrwałaby, niezależnie od ceny, jaką przyszłoby Velaryonównie zapłacić. I tylko jedna rzecz w całym tym fragmencie była dla niej zaskoczeniem, ściskającym boleśnie serce. Czy i duch Daerona przywiązany był do miejsca jego śmierci? Czy na zawsze już musiał stąpać po podłej, dornijskiej ziemi? Chciała dla niego spokoju po śmierci - tylko tyle i aż tyle.

Brak odpowiedzi był dla niej równie wymowny, co gdyby zdecydował się wypowiedzieć słowa przeczące. Ten jeden raz nawet wrodzony optymizm nie był w stanie osłonić ją przed czarnymi myślami, a wspomnienia wszelkich negatywnych interakcji z rodzicami w ciągu ostatnich księżyców nabrały na wyrazistości. Nie było sensu za bardzo opierać się na Velaryonach - niezależnie od całej miłości, jaką sama ich darzyła i oddania wobec rodziny, ta nie byłaby zapewne skłonna zaryzykować dla swej najmłodszej pociechy więcej, niż było to konieczne. Być może jeszcze na braci byłaby w stanie liczyć - w czasie ich ostatniej rozmowy Rhaegor dał jej do zrozumienia, iż skłonny był podważyć autorytet władców Driftmarku i stanąć murem za jej osobą. Co jednak mógł uczynić on sam, wciąż jeszcze cieszący się jedynie tytułem dziedzica, nawet pomimo pełnienia większości obowiązków lordowskich? Po raz pierwszy w życiu, choć otaczało ją całe grono teoretycznie życzliwych osób, czuła się samotna jak palec i nie nie mogła na to poradzić. Żadne męskie ramiona nie poratowałyby jej swoim ciepłem, żadne miłe słowo nie spłynęłoby na nią z ust przyjaciółek. Była tylko pusta sypialnia, pamiętająca jeszcze jej lata dziecięce i wpatrywanie się w sufit do późnych godzin nocnych, gdy pod dłoniami spoczywającymi na brzuchu poruszało się nowe życie.
Nie oderwała wzroku od stronicy nawet wtedy, gdy odkaszlnął i przystąpił do głośnej lektury tekstu. Śledziła kolejne jego wersy wzrokiem, raz jeszcze skupiając się na ich treści, jakby mogło to coś faktycznie zmienić. Łączyła kolejne wyrazy z ich znaczeniami, ale jednocześnie skupiała się na całości fragmentu, naprawdę starając się odnaleźć pocieszenie. Nigdy nie słyszała o zbroi, półlegendarnym przedmiocie mającym oferować niemalże całkowitą ochronę dla noszącego ją, a z drugiej strony wydawała się ona równie realistyczna, co wspominana broń, której istnienie obiło się jej o uszy. Kiedyś pozwoliła sobie nawet na marzenia, iż pewnego razu łuk ze smoczej kości dołączy do jej dobytku - głupie nadzieje małej dziewczynki, która postrzegała strzelectwo jako ważną część dla swej przyszłości. Wystarczyło jej już spełnienie innego marzenia - wejście w posiadanie smoczego jaja, co zadziało się w tych jakże okropnych okolicznościach. Gdyby tylko zrzeknięcie się go przywróciło im Daerona nie wahałaby się ani przez chwilę, ale jej zdanie w tej kwestii nie obchodziło nikogo, a już na pewno nie Bogów.
Dopiero wspomnienie, iż nie tylko miejsce śmierci, ale również to, które było "bliskie ich sercu" potrafiło zatrzymać przy sobie cząstkę ducha, zdołało ją nieco ożywić. Gdyby faktycznie tak było, gdyby fragment duszy zostawał wraz z ukochanymi miejscami i osobami, wówczas mogłoby to oznaczać, że i z nią takowy pozostawał. Nosiła już cząstkę Daerona pod sercem, dostrzegała ją w cieple łusek smoczego jaja, ale wciąż zdawało jej się to niewystarczające. Może wcale nie była tak pełna pokory, jak jej się wydawało, może tak naprawdę stanowiła osobę chciwą, której wiecznie było mało.
- Nie podejrzewałabym cię, maestrze, o wiarę w podobnie nienamacalne zjawiska - odpowiedziała, zaskakująco sceptycznie, jak na siebie. Mogła być czasem beznadziejną optymistką, naiwnie wierzącą w niektóre kwestie, ale nie była głupia, a ostatnie wydarzenia coraz częściej wyciągały z niej ukryte pokłady sceptycyzmu wobec świata. Mimo to zdecydowała się podjąć ostrożnie temat, tak bliski przecież jej sercu. - Wydawać by się mogło, że smoki ledwie wczoraj wznosiły się ponad stolicą. Ich czaszki zdają się śledzić każdy ruch na Wielkiej Sali, tańczą cieniami rzucanymi przez światło pochodni, jakby wcale nie pozostawały martwe od dekad. Ale to w ludziach ich wspomnienie jest najsilniejsze... - urwała, zbierając siły na zdanie, które powinna była wypowiedzieć. Zasługiwał przecież na nie. - Nie nazywali go Młodym Smokiem bez powodu. Miał smoczą, a nie ludzką duszę.
Była w jej słowach intymność i ciężar - smutek nie poddanego wspominającego zmarłego władcę, a właśnie pogrążonej w żałobie osoby przywołującej ku pamięci obrazy utraconego ukochanego. Musiała nauczyć się o nim mówić na nowo, krok po kroku oswobodzić z krępujących więzów rozpaczy. Miała przecież zachować od zapomnienia Jego pamięć, opowiadać Jego dzieciom o wspaniałych dokonaniach ich ojca, a wszystko to należało czynić z dumą i radością, a nie negatywnymi uczuciami.
- Osobiście zdecydowanie bardziej preferuję sprawdzone przepisy, jakimi miałeś okazję mnie raczyć, maestrze - przytaknęła mu, z pewną nieufnością odprowadzając wzrokiem zabierany kubek. Jeden dla Aenessy, zero dla smakującej jak błoto mikstury. - Właściwie to z chęcią wypiłabym któryś z naparów przed snem. Może ten z waleriany lub rumianku?
Jej słowa jedynie potwierdzały to, co mogli dostrzec wszyscy mieszkańcy twierdzy włącznie z maesterem i to mimo jej starań, by pozostawać raczej pogodną. Velaryonówna denerwowała się zbliżającym rozwiązaniem i tym, co miało nastąpić w życiu ich wszystkich, wraz z pojawieniem się w świecie królewskich dzieci z nieprawego łoża. Waleriana stanowiła chyba najczęstszy składnik jej napojów - nie miała działania uzależniającego, a więc była bezpieczna nawet przy długotrwałym stosowaniu, którego dopuszczał się teraz złotowłosa.

Trudno było doszukać się w jej twarzy konkretnej reakcji na słowa o tym, by smocza dusza Daerona sprawować miała pieczę nad jego bratem. Starała się wyglądać na zamyśloną, a nie niezadowoloną, gdy rządy Baelora określane były jako coś, choć w najmniejszym stopniu pozytywnego. I nie chodziło jej o to, że dziecię noszone w jej łonie powinno było zastąpić na tronie zmarłego ojca - doprawdy ostatnim, o czym myślała, to próby wepchnięcia na Żelazny Tron mającej przyjść na świat pociechy. Nawet dla siebie nigdy dla siebie nie pragnęła otwarcie władzy związanej z koroną, widząc, jak wielkim brzemieniem była i jak ogromne zagrożenie ze sobą niosła. Dziecko było bezpieczniejsze z dala od tego wykrzywionego siedziska, gotowego rozedrzeć skórę jednym z dziesiątków wystających niczym zęby mieczy, ale z drugiej strony nie było to również i miejsce dla młodszego brata Młodego Smoka. Ten o wiele szybciej odnalazłby się w sepcie i, Velaryonówna nie miała wątpliwości, sam chętniej by się tam znalazł.
- Może... - odparła, mocno niepewna? Zdemotywowana? A może zwyczajnie pogrążona w myślach i zmęczona nieco?
Kto zatem? Do głowy od razu przychodziła Shaena, kobieta, którą przyszło jej tytułować nie tylko królewną, a później królową, ale również przyjaciółką. Zniosła w swoim życiu tyleż prób, przeszła daleką drogę i Aenessa nie wątpiła, że z rodzeństwa zrodzonego z mariażu Aegona III oraz Daenaery Velaryon to ona najlepiej odnalazłaby się, przewodząc Siedmiu Królestwom. Lud ją kochał, szlachta znała z dużej aktywności na dworze, a do tego była zwyczajnie dobrą osobą, bez skłonności do popadania w skrajności. Całokształt zapewne burzył w oczach wielu fakt, że należała do płci niewieściej, ale dla niej fakt ten stanowił jedynie kolejny plus - Westeros potrzebowało nieco delikatności po intensywnych wydarzeniach ostatnich księżyców.
Znów nie miała jak wesprzeć starszego mężczyzny, pozostało więc jedynie posłać mu pełne zrozumienia spojrzenie. Każda zmiana pozycji i dla niej stanowiła teraz wyzwanie, samodzielne ubieranie się było poza jej możliwościami przy większości kreacji, a w czasie kąpieli wymagała wsparcia nawet przy wchodzeniu i wychodzeniu z bali z wodą. Wszystko to jednak było warte poświęceń, gdy w grę wchodziły dzieci Daerona, niezależnie jakie nazwisko ostatecznie miały nosić w życiu, a także jak zdecydowałyby się przez nie przejść.
- Brzmi jak dobra przyszłość. Dziękuję - jej głos był już bardziej miękki, a uśmiech powrócił na lico.
Roztaczana przed nią wizja faktycznie była dość przyjemna - Aenessa nie miała trudności, by zwizualizować sobie własną osobę zasiadającą na w jednym z okien biblioteki Driftmarku, mając na karku pięćdziesiąt lub więcej dni imienia, obserwując raz jeszcze zamkowy dziedziniec. Mężczyzna o srebrnych włosach trenowałby na nim kolejne uderzenia mieczem, prezentując technikę własnym dzieciom, podczas gdy wsparta o łuk kobieta o równie jasnych włosach przyglądałaby się temu nieco z boku, od czasu do czasu zakrzykując motywujące uwagi. Pamięć o Daeronie żyłaby wraz z kolejnymi pokoleniami, widoczna w ich licach i gorejąca w pamięci. Ona sama mogłaby pewnego dnia zamknąć oczy, tylko po to, by otworzyć je ponownie już w ramionach ukochanego, dumnego z dotrzymanych przez nią obietnic.
- Jestem pewna, że bardziej trafi w me gusta, ale dziękuję za starania - odpowiedziała, nieco zawstydzona. - Miałam dobrych nauczycieli valyriańskiego. Wszak ty, maestrze przyuczałeś mnie do podstaw, a Dae- - z rozpędu chciała nazwać władcę po imieniu, zreflektowała się jednak w pół słowa. - A Jego Wysokość znajdywał nieraz odrobinę czasu, by pokonwersować w nim ze mną. - szczegóły, iż odbywało się to nieraz w jego sypialni, a tematyka odbiegała często od tych akceptowalnych na salonach, zamierzała pozostawić dla siebie.
Zamrugała, nieco zdziwiona kolejną z wypowiedzi uczonego, które nijak nie pasowała do jego racjonalnego podejścia do życia, tym razem jednak nie zamierzała w żaden sposób podważać szczerości słów, bowiem tematyka faktycznie zaintrygowała ją nieco. Może były to tylko ludowe gadania, a może faktycznie faza księżyca wpływać miała na dziecko - jego narodziny, zdrowie czy też osobowość?
- Będę wdzięczna - skinęła głową. - Ale prócz ich mądrości... Czy jest coś, co powinnam uczynić w najbliższych dniach? Jakieś konkretne "przygotowania"?
Zadawała już podobne pytania związane z rozwiązaniem, ale pragnęła mieć na świeżo w pamięci wszelkie rady maestera, które miałyby ułatwić całe doświadczenie tak dla niej, jak i dla rodzącego się dziecka.

Faktycznie było lepiej spuścić zasłonę milczenia na kwestię jej aktualnego samopoczucia - zbytnie zajmowanie się nim i skłanianie młódki do przeanalizowania go mogłoby zapewne przynieść jedynie negatywne rezultaty. Im mniej czasu miałaby się nad sobą rozwodzić, tym lepiej. Zamiast tego faktycznie lepiej było kontynuować rozmowę, nawet jeśli ta odbiegała od pierwotnego powodu, dla którego młoda Velaryonówna się tutaj zjawiła.
- Mam nadzieję, że choć trochę pozwoli mi to zbliżyć się do mych przodków - Stara Valyria... Niezależnie od tego, czy byłaby tu mowa o smoczych lordach, z których wywodzili się Targaryenowie, czy też zwyczajnej szlachcie, od której pochodziło nazwisko noszone przez dziewczę, czuła się częścią dziedzictwa przodków. Smakując na języku słowa, które padały między wznoszącymi się ku niebu wieżami, nim Zagłada położyła im kres, czuła się, jakby te wcale nie zniknęły kompletnie. Pamięć o nich wciąż żyła, krew valyrian nadal krążyła w ich żyłach, a język pozostał w pamięci kolejnych pokoleń, oddając lepiej ich przemyślenie i uczucia - maester miał w tym absolutną rację, a Aenessa od razu widocznie się ożywiła. - Rzeczywiście odniosłam wrażenie, że gdy ktoś przemawiał z serca, wówczas valyriański okazywał się o wiele lepszym narzędziem, do oddania prawdziwej głębi uczuć. W chwili wyznania najszczerszej prawdy staje się wręcz nieoceniony.
Niemal zawsze, gdy rozmawiali o łączącej ich więzi, skłaniali się ku językowi przodków. Daeron zawsze bieglej nim władał, a ona mogła godzinami słuchać melodyczności słów opuszczających jego usta, nieważne czy rozprawiał akurat o chwale Podboju, czy opiewał ich bliskość. Na Driftmarku podobne zdolności miał chyba tylko maester oraz jej matka, a co zrozumiałe żadne z nich nie było zdolne podobnie jej zafascynować, nawet jeśli ceniła ich umiejętności.
Mężczyzna zdawał się nabrać nieco animuszu, otrzymując nowe, dość zajmujące zadanie. Najwyraźniej je pytanie i prośba spotkały się z pozytywnym odzewem, a ona sama z nieskrywaną fascynacją obserwowała kolejne działania uczonego. Nawet jeśli ona sama nie była zbyt dobrze zaznajomiona z metodyką przygotowywania naparów i wszelkich innych leczniczych substancji, to podglądanie innych w działaniu było całkiem satysfakcjonującym zajęciem, zwłaszcza że w obecnej sytuacji nie miała bardziej ekscytujących alternatyw do zapełnienia reszty dnia.
- Pachnie inaczej, niż zapamiętałam - zauważyła, pociągając kilka razy nosem, by w pełni zapoznać się z zapachem. - Intensywniej. Podoba mi się.
Sama była nieco zaskoczona tym ostatnim stwierdzeniem, wiele dobrze jej znanych woni okazywało się nagle niekoniecznie mile widziane. Teraz, choć przez chwilę, mogła się zupełnie rozkoszować, oddychając głęboko, a jedna z jej dłoni mimowolnie spoczęła na krągłości brzucha. Już po chwili wyczuć mogła ruch dziecka - kolejny bodziec, który skutecznie przepędzał napięcie z mięśni. Mogłaby zostać w tej chwili na zawsze, na chwilę zapominając o czekającej za drzwiami do pokoju samotności, a także mających nadejść w ciągu księżyca trudnościach.
- Carron? Gidden? - podpowiedziała, będąc całkiem dobrze zorientowaną wśród osób bywających na zamku i w jego okolicy, a zwłaszcza tych najmłodszych bywalcach. Wiedziała, że ta dwójka nieraz dorabia sobie, choćby i po miedziaku, wykorzystując dziecięcą bieganinie do zbierania składników - sami jej się tym chwalili. Słuchając dalszej części monologu, pożałowała, że nie ma przy sobie nic, by spisać instrukcje. Szczęśliwie nie była jeszcze aż dość zapominalska, by wszystko wleciało jednym uchem, a wyleciało drugim, a ku własnej satysfakcji zorientowała się nawet, że pamięta "wywód" o ciepłej wodzie. Czy naprawdę zdołałaby zminimalizować ból w czasie narodzin, tego nie była pewna, ale cokolwiek przyszykowali dla rodzących kobiet Bogowie wiedziała, że zdoła przeżyć, wszak jej płeć radziła sobie z tym od setek, jeśli nie tysięcy lat. Musiała dać sobie radę, żadne problemy nie zdawały się je w tym momencie zniechęcić... Nawet te gastryczne, które skłoniły ją do ucieczki wzrokiem gdzieś ku podłodze. Cóż, przynajmniej kwestia ta nie była aż tak wstydliwa jak ich początkowa rozmowa, która na podstawie dat krwawienia i zbliżeń miała służyć określeniu wstępnego terminu dla rozwiązania.
- Obserwuję, mam tylko nadzieję, że rzeczywiście wiem, czego wypatrywać - westchnęła, odpędzając jednak negatywne myśli. - Modlitwa, tak. Być może septonowi uda się znaleźć chwilę na przyłączenie się do mnie. A póki co nauka. - blondynka powoli podniosła się z miejsca, by następnie sięgnąć ku książkom dla niej przygotowanym. - Zdaje sobie sprawę, że smoki nie stanowią może twej ulubionej tematyki, maestrze, byłabym jednak wdzięczna za wskazanie mi tytułów z nimi powiązanych... I miejsc? Wszak może pewnego dnia znów przyjdzie mi wybyć poza te mury - zaśmiała się, ale jej oczy pozostały smutne. - A na razie dziękuję... Za wszystko.
W jej głosie jak zwykle pobrzmiewała szczerość i ciepło uczuć, którym nieraz pozwalała przejmować nad sobą kontrolę, gdy zdrowy rozsądek szedł w odstawkę. Tkwiła w tym na pewno część jej uroku, ale każdy doświadczony obserwator mógł już teraz zawyrokować, że w tym świecie nie miało jej to zapewnić szczęśliwej przyszłości.