Marmurowy zakątek

Tak w zasadzie to chyba nie było na świecie zbyt wielu Żelaznych, którzy komfortowo by się czuli jadąc wierzchem. Może to jacyś nieszczęśnicy, którzy z jakiś powodów musieli spędzić więcej czasu w Zielonych Krainach? Hrotek na pewno im nie zazdrościł. Wolał statki. Im większe i z większą ilością masztów tym lepsze!
-Och… faktycznie. W ogóle szczury lądowe są jakieś dziwne, wiesz? Nie rozumiem czemu się tak tłoczą w jednym miejscu. Nie lepiej mieć więcej przestrzeni? - podzielił się swoim spostrzeżeniem. Tak duże miasta jak Królewska Przystań były dla niego całkowicie niezrozumiałe. No jedyny plus to to, że miały dużo wysokich budowli, na które można było się wspinać, ale już samo przejście tłocznymi ulicami do najprzyjemniejszych nie należało.
-Myślisz… że Królewską Przystań dałoby się zdobyć? Chciałbym mieć taki zamek z takimi wysokimi wieżami!- młody Harlaw jeszcze nie przerobił lekcji, że ściany mają uszy i niektórych rzeczy nie powinno się wypowiadać na głos, a jeśli już to niezbyt głośno. Na szczęście nie darł się za bardzo, ale gdyby ktoś był w pobliżu to pewnie i do jego uszu by dotarło co też mały Żelazny opowiada.
-Chociaż lepszy byłby taki mur jak na Północy- rozmarzył się na moment.
-Ciocia, a w ogóle… jakie miasto jest najbogatsze w całych Siedmiu Królestwach?- jego myśli idąc skojarzeniami przeskakiwały z tematu na temat i Hrotek wypluwał je z siebie na bieżąco. Oby Gwenia znała odpowiedzi chociaż na część z nich.

     Miasta miały swoje zalety, o czym chciała Hrothgarowi powiedzieć, ale nie zdążyła nawet otworzyć ust, a malec już przeszedł do następnego tematu. I do jeszcze następnego.
     — Obawiam się, że o możliwościach zdobycia nie powinnam głośno mówić w takim miejscu… — zaśmiała się. Nawet teraz, gdy znajdowali się w pozornie odosobnionym miejscu i wydawało im się, że są sami, mogli być praktycznie niezbicie pewni, iż nie byli. Ptaszki były mistrzami wtapiania się w tło i któryś nieszczęśnik dostał zlecenie podsłuchiwania tej rozmowy. Kimkolwiek był, od Hrotkowego gadania uszy mu pewnie więdły i wieczorem będzie musiał się schlać. — A odpowiedź na drugie pytanie raczej nie przejdzie mi przez gardło. — Bo jeśli nie Królewska Przystań lub Stare Miasto, to pewnie Lannisport. Śpią tam na sztabkach złota i srają do ustępów z czystego srebra. Szczerze mówiąc, jakby się tak zastanowić, to nie wiedziała, jak jest naprawdę i które z tych miast zajmuje obecnie pierwsze miejsce. Korona miała zwyczaj się zadłużać, Stare Miasto straciło nieco na rzecz Wysogrodu, Lannisport zaś musiał podnieść się ze zgliszczy. — Ale za to wiem, jakie jest najbogatsze na całym świecie! — powiedziała tajemniczo, zarzucając haczyk na dzieciaka.

W zasadzie to, jeśli Gweni zdarzyło się już kiedyś prowadzić takie edukujące rozmowy z małym Harlawem, to na pewno zdołała już się przyzwyczaić do niekończących się pytań Hrothgara. Cóż, był ciekawski, niecierpliwy a do tego miał mnóstwo różnych skojarzeń.
-Och…- mruknął tylko, ale nie drążył dalej tematu. Co prawda nie był do końca przekonany, przecież byli sami. Przynajmniej według niego. No ale skoro Gwennara mówiła, że nie powinni to i niech tak będzie. Ona znała się na takich lepiej.
Ciocia mogła zauważyć nieco zdziwioną minę chłopca, gdy powiedziała, że „odpowiedź nie przejdzie jej przez gardło”. Nie skojarzył sobie tego z Lannisportem. Jeszcze trochę musiał podrosnąć do wyłapywania takich niuansów. Już miał zamiar zacząć dociekać o co też Gweni chodzi, ale ta sprytnie podniosła dużo ciekawy temat.
-Jakie?- zainteresował się od razu z niecierpliwością oczekując odpowiedzi. Zanim jednak ta nastąpiła to postanowił wysunąć własną propozycję.
-Pewnie Braavos, prawda? Tam chyba jest wszystko!- podzielił się z Gwennarą swoim przypuszczeniem. Ciekawe czy w ogóle było trafne. Chociaż coś sobie kojarzył, że chyba Volantis było większe, więc może to? A zresztą. Co jak co, ale ciocia z pewnością nie pozostawi go tak bez odpowiedzi.

     Matki w większości przypadków miały to do siebie, że potrafiły wykazać się cierpliwością. Mając czworo własnych dzieci i niezliczoną ilość wychowanków oraz sług w wieku dorastania, Gwen nie miała wyjścia, musiała nauczyć się jakoś obcować i radzić z tymi nieprzebranymi pokładami energii. Lubiła to. Może nie była rodzicem idealnym dziesięć czy piętnaście lat temu, ale zdecydowanie mogła to nazwać swoim powołaniem. Wielokrotnie podczas tej podróży przyglądała się żywiołowemu bratankowi i od kilku tygodni nosiła się z zamiarem wystosowania propozycji wobec Torona i Dunstana, by Hrothgar mógł na pewien czas przenieść się na Pyke w celu pobrania nauk, a każda interakcja z malcem jedynie upewniała ją w tej decyzji. Twierdza Kosiarzy mogłaby wiele skorzystać na ugoszczeniu tej rezolutnej, pełnej energii iskierki. Ona sama także. Dzieci miały zupełnie inny sposób patrzenia na świat, wnosiły wyobraźnię, wiarę, kreatywność i poczucie braku jakichkolwiek granic. Dla nich wszystko wydawało się zawsze możliwe do wykonania.
     …może poza domowymi obowiązkami.
     —  Mądry chłopiec — pochwaliła go z ciepłym uśmiechem. — W Braavos mają wielki i bardzo sławny bank, w którym swoje bogactwa kryją rody całego świata. Nawet Westeros. Potrafisz sobie wyobrazić, jak wieeeeelka musi być sala, by pomieścić tyyyle złota i wszystkich skarbów?
     Hrothgar był jeszcze – w jej opinii – trochę za młody, by wyjawiać mu tajemnice ekonomii. Jeśli powie mu, że nawet król zaciąga w Braavoskim banku pożyczki, chłopiec zacznie wtedy chlapać językiem na lewo i prawo coś, czego nie do końca rozumie. Gwen postanowiła więc nie wdawać się w niepotrzebne szczegóły, a raczej zadziałać na imaginację dziecka.

W zasadzie to chyba można było powiedzieć, że Hrotek miał szczęście, iż Gewnia miała już okazję przećwiczyć swoją cierpliwość na przestrzeni lat. Kto wie, czy gdyby nie był najmłodszy z kuzynostwa to czy Gwenia byłaby w stanie ze stoickim spokojem znosić jego wybryki.
Sam Hrotek nie był jeszcze świadom propozycji jaką miała złożyć jego ciotka ojcu. Chociaż. Gdyby wiedział… wcale by mu to nie przeszkadzało. Na Pyke było wiele skał, na które można było się wspinać. Co nie? Do tego pewnie traktowałby to wszystko jako swego rodzaju przygodę życia.
Gdy Gwennara zaczęła mówić o bogactwach Braavos to szczęka mu nieco opadła. To chyba mogło służyć za odpowiedź dla jego ciotki, że mały Harlaw raczej nie był w stanie wyobrazić sobie tylu bogactw.
-Ale… że tak wszyscy, wszyscy? - wydusił z siebie w końcu. A zaraz potem oczy mu rozbłysły.
-Myślisz… że dałoby się napaść ten cały bank w Braavos? Skoro tam jest wszystko to po co napadać innych…- wypalił. Myślenie najmłodszego Harlawa było dosyć proste, nie myślał o przeciwnościach jakie mogłyby go spotkać w trakcie napadu. Po prostu, skoro Braavos jest obrzydliwe bogate, to trzeba je napaść i już. Oby za niedługo zaczął myśleć bardziej kompleksowo, bo inaczej dość szybko może władować się w kłopoty, których nawet wcześniej nie przewidzi.
-Jakie jest Braavos? Oprócz tego, że bogate? - zapytał jeszcze wiedziony ciekawością. Święcie wierzył, że Gwennara będzie znać odpowiedź. Przecież ciocia wiedziała wszystko.

     …i tak, proszę państwa, przy świadectwie utopionej ciotki, narodził się pierwszy ever pirat-empata, Robin Hood Żelaznych Wysp. Po co napadać i rabować inne nacje, skoro można od razu iść do banku i ukraść bogatym, aby oddać biednym (czyli sobie)? Niedźwiedzia Wyspa i Arbor kochają to dziecko jak swoje, zobacz dlaczego.
     — Hmm, no cóż, Braavos jest… niesamowite. Leży na wielu wyspach, i żeby przedostać się z jednej na drugą, trzeba przejść przez olbrzymie mosty. Wszędzie są wodne kanały. Tak jak w Królewskiej Przystani są ulice – tam zamiast chodzić albo jechać wozem, spływa się gondolą. Mieszkają tam ludzie rozmaitych kolorów skóry i swoje świątynie mają wszyscy możliwi bogowie. Nie wolno nikomu mówić, w co ma wierzyć. A doki są tak potężne, że mogą zbudować galerę w ciągu jednej nocy! — mówiła, modulując głosem tak, jakby opowiadała bajkę. Gdzie trzeba było nadać majestatu, tam dodawała swej barwie siły, a tam, gdzie suspens – prawie szeptała. — Ale wcale nie jest tak łatwo dostać się do tego miasta, o nie, bowiem strzeże go straszliwy olbrzym, którego zowią Tytanem… żeby okraść Żelazny Bank, musiałbyś najpierw przemknąć się niezauważonym pod jego groźnym okiem i umknąć przed jego gigantycznym mieczem!
     Uśmiechnęła się. Nie zamierzała się do tego przyznać, ale… nigdy nie była w Braavos. Nawet jeden raz. Opowiadała o nim to, co wiedziała z książek, opowieści starych żeglarzy oraz map nawigatorów. Gdyby przyznała się Hrothgarowi, że najdalej, gdzie kiedykolwiek popłynęła statkiem, było Pentos (i, rzecz jasna, Królewska Przystań, w której obecnie gościli), malec pewnie utraciłby o niej tak wysokie mniemanie. Ciocia nie nadawała się na bohaterkę baśni o herosach, była jedynie żoną Lorda, „królową” Żelaznych, kobietą, która nigdy nawet nie dowodziła swoim własnym okrętem – zawsze poddani robili to za nią, miała od tego ludzi. Nie dorastała do stóp epickości Saoirse, Liadan i Laerry. Ale nadrabiała to postawą. W końcu nadal pamiętała, jak to było być młodą.
     — O tak, Braavos jest niebywałe. Można o nim opowiadać godzinami, a i tak wówczas nie da się wyrazić jego osobliwości. Ale wiesz, co? Mamy duuużo czasu. I obydwoje znamy kogoś kto może nam zdradzić wszystkie mroczne szczegóły, o których nie wiem nawet ja. Pójdziemy do Saoirse? Może ona nam opowie, o Domu Czerni i Bieli, o pałacu Morskiego Lorda i Zatopionym Mieście...?

[ Z / T ]