Elissa Dayne

Narodziła się jako druga córka lorda Dayne i już od pierwszych chwil pokazała swój temperament, gdy zapłakała tak głośno, że w pobliskich komnatach było ją słychać, wykazując, że jest jak najbardziej zdrowym dzieckiem. Elissa, bo takie imię nadano piątemu dziecku z rodu Dayne, od początku zaznaczyła swoją obecność i choć jeszcze nieświadomie dopilnowała, żeby nikt o niej nie zapominał. Od początku była otoczona tym, co najlepsze, nawet jeśli niemowlę nie może jeszcze tego wszystkiego docenić, w dodatku mając rodzinę, która traktowała ją dobrze. Co prawda bardzo często mogła być nieznośna już od narodzin, budząc innych po nocach, chowając się po kątach, ale lubiła po prostu mieć towarzystwo kogoś, a najlepiej, żeby był to ojciec lub matka. Wychowywana była w rodzinnej miłości, ale nie przeszkodziło jej to, żeby od najmłodszych lat już zacząć buntować się i robić wszystko po swojemu.
Jak na córkę lorda przystało, rozpoczęła nauki już w młodym wieku i choć była pilną uczennicą, pragnącą poznawać świat, tak zawsze to na czym powinna się skupić najbardziej nie było tym, co ją najbardziej fascynowało. Nie była zachwycona naukami etykiety czy czytaniem ksiąg, dopóki nie odkryła pierwszej na temat mistycyzmu. Zafascynowały ją nadprzyrodzone zjawiska i w ten sposób zaczęła się zagłębiać w tę tematykę ponad inne. Nie można powiedzieć, że komukolwiek się to podobało, ale woleli się z nią nie kłócić, gdy kilkukrotnie pokazała swoją upartość, kiedy próbowano ją przymusić do nauki czegoś, co jej nie odpowiadało, a najważniejsze było to, że przynajmniej rozwijała swoją wiedzę w jakiejkolwiek dziedzinie. Elissa uwielbiała stawiać na swoim i choć wiedziała, że na pewne kompromisy musiała przyznać, gdy zaczynała rozumieć, na czym polega życie dworskie, ale nigdy nie rezygnowała z kłótni, żeby szala zwycięstwa przechyliła się choć odrobinę na jej stronę. O ile jeszcze w trakcie nauki jakoś się zachowywała, tak gdy nauczanie dobiegało końca uwielbiała sprawiać kłopoty.
Z czasem, lubiąc podglądać zajęcia rodzeństwa, zaczęła się interesować tym, co robią jej bracia i oglądać ich walki. W końcu sama chciała spróbować czegoś takiego na własną rękę, więc jednego dnia wymknęła się z oczu innych. Uwielbiała się chować przed innymi i z czasem stawała się coraz lepsza w byciu niewidoczną, uciekając przed obowiązkami. Trafiła do sali treningowej i gdy tylko w oczy trafił jej się miecz treningowy, natychmiast wzięła go do ręki. Waga ją co prawda przytłoczyła i ledwo go uniosła, ale zaraz spróbowała zacząć nim wymachiwać. Elissa była dość wątłą dziewczynką już od najmłodszych lat i w zetknięciu z tak ciężką bronią nie mogło się to skończyć szczęśliwie. Miecz upadł, zostawiając po sobie ślad na jej udzie, o które się otarł przy upadku i nagle cały dwór się podniósł przy krzyku dziecka. Rana nie była na szczęście niebezpieczna, ale ślad pozostawiła, a matka była wściekła. Dziewczynka ze swoją wrodzoną charyzmą i drygiem do wykręcania się z kłopotów nie była jednak osobą, na którą była skierowana wściekłość. Dostało się służkom, które nie dopilnowały dziecka. Matka zabroniła jej dotykać jakiejkolwiek broni w zamian obiecując jej, że gdy dorośnie dostanie ostrze, które będzie bezpieczniejsze, a równie dobry do obrony. Elissa przystała niemal natychmiast, wyjątkowo bez kłótni, nie mając ochoty nawet patrzeć obecnie na ten rodzaj zajęcia. Zrozumiała za to, że może się wykręcić nawet z największych kłopotów. Tyle, że tym razem była czujniej obserwowana.
Nie poddawała się w swoim psoceniu, a z czasem nawet uwielbiała do tego ciągnąć rodzeństwo. Tym razem jej zajęcia nie były takie zagrażające życiu, ale niektórzy na dworze mieli jej dosyć, a gdy znikała z oczu ludzie ze służby nagle zaczynali się obawiać, co młoda Dayne wykombinowała tym razem. Z czasem jednak życie dworskie przypomniało o sobie i Elissa musiała się pohamować ze swoimi pomysłami. Jej nauka została wzięta na poważnie, więc i miała mniej czasu na zabawy. Na całe szczęście przekonała się do pewnych dziedzin sztuki, takie jak malarstwo, śpiew czy taniec, szczególnie polubiwszy ten ostatni. Zainteresowała się też jeździectwem i od razu poprosiła o możliwość nauki, licząc, że to jej pozwoli na trochę swobody poprzez konne wycieczki. Nie rezygnowała jednak zupełnie ze spędzania czasu na własny sposób, chociaż teraz działając bardziej biernie. Uwielbiała podsłuchiwać rozmowy innych i dowiadywać się coraz to nowszych rzeczy. Ze swoimi umiejętnościami ukrywania się i siedzenia cicho jak myszka, nikt nie potrafił jej nakryć czy udowodnić czegokolwiek. Jeśli natomiast chodziło o bardziej poważanych ludzi, których spotykała, uwielbiali ją. Nikt nie powiedziałby, że gdy nikt nie patrzy może stać się diabłem wcielonym.
Trzynastoletnia Elissa większość swojego ówczesnego życia spędziła w bezpiecznym domu, mając w zasadzie wszystko, ale pewnym było, że nie będzie to trwać wiecznie. Było jej zawsze za mało i chciała więcej, a będąc córką lorda Dayne pewnym było, że w końcu zostanie wydana za kogoś, co wzbudzało w niej niezadowolenie. Coraz częściej kłóciła się z rodziną i sprzeciwiała jej. To jednak i tak wkrótce przestało mieć znaczenie, gdy rozpoczął się podbój Dorne. Niby była bezpieczna, przynajmniej póki co, ale obawiała się o braci, którzy musieli walczyć. Nie chciała bezczynnie siedzieć, ale nie mogła nic zrobić. Nie nadawała się do walki, więc pozostawało jedynie czekać na kolejne wiadomości o tym, co się dzieje w Dorne, każdego dnia na własną rękę dowiadując się poprzez podsłuchiwanie kolejnych rozmów. Każdy dzień sprawiał, że Elissa coraz bardziej odcinała się od reszty, zajmując się własnymi sprawami i uciekając od towarzystwa nawet rodziny.
Czarę goryczy przelała wiadomość o tym, że jej najstarszy brat, Lucas, zginął. Jej matka nie skrywała uczuć przy dzieciach i mężu, ale Elissa natychmiast wycofała się z pomieszczenia, niby niewzruszona tym wszystkim. Wydawało się, że wojna wyssała z niej wszelkie uczucia i nawet śmierć brata nie ma dla niej znaczenia. Prawda była jednak inna. Dziewczyna miała temperament matki, ale nie chciała, żeby ktokolwiek zobaczył ją w tej chwili słabości. Kiedy była odcięta od wszystkich, z nadzieją, że nikt jej nie usłyszy, wyładowała wszystkie emocje. Nie chciała, żeby ktokolwiek się do niej zbliżał przez najbliższe dni, więc dopiero po czasie dowiedziała, że jej drugi brat został wysłany do Królewskiej Przystani jako jeniec, który był przetrzymywany w Czerwonej Twierdzy. Nie miała nawet szansy się z nim pożegnać. Od tamtych dni Elissa powoli zatracała się w sobie i coraz gorzej znosiła wydarzenia, które jej dotknęły, nawet jeśli nie była w epicentrum wszystkich wydarzeń. Z czasem pojawiły się koszmary i problemy ze snem. Starała się kontrolować to, ale nie była w stanie, przynajmniej, gdy była sama. Na jej szczęście, była urodzoną kłamczynią i udawanie przed innym nie było większym problemem, ale przed sobą już nie potrafiła tego zrobić.
Wszystko zdawało się powoli dobiegać końca nareszcie, ale Elissa nie potrafiła już tak lekko spojrzeć na świat jak kiedyś. Był on dla niej okrutny, a ona nauczyła się jak powinna się zachowywać w nim, chociaż czasami nadal pokazywała swój temperament. Nie potrafiła być przykładną córką lorda i nadal pewnym rzeczom się sprzeciwiała, które nakazywała jej głównie matka. Ojciec nie był nawet w stanie jakoś reagować po tym jak całkowicie się załamał po wydarzeniach sprzed lat, co uważała za słabość, którą za bardzo pokazuje. Wiedziała jednak, że prędzej czy później nadejdzie moment, że będzie musiała zachować się tak jak do niej należało, ale nadal jakoś nie mogła się pogodzić.