Fontanna na skwerze

28 VII 165 r.

Wszystkie Siedem Królestw czekały na jutrzejszy wielki dzień. Czy w końcu wojna ustanie i wszyscy będą mogli przeżyć w spokoju te kilka następnych lat, aż ktoś mądry znowu nie wpadnie na to, aby podbić nic nieznaczące tereny na dalekim pustkowiu? Zamiast pomyśleć o prawdziwej wartości jaką są ludzie, to oni przejmowali się jedynie tym, co mogą wykraść od natury, jak splądrować zdobycze innych i by samemu, choć na chwilę, móc ucieszyć się z przywłaszczonych sobie rzeczy. Z jednej strony Moirę to odpychało - ta cała żądza brnięcia do przodu za wszelką cenę, lecz z drugiej strony... było w tym coś intrygującego. Sama nie mogła do końca tego opisać, lecz te kilka dni spędzonych w Królewskiej Przystani miały jej dać na to odpowiedź. Praktycznie nigdy tutaj nie była, a na pewno nie z własnej woli, przez co poznanie tych ludzi było przeżyciem graniczącym z uzyskaniem błogosławieństwa od bogów – wchłonięcie tej atmosfery, zjednoczenie się z nią i poruszanie się zgodnie z trybem, jaki został już tutaj nadany. Była pewna, że nie chciała pozostawać z nią na długi czas, ale te kilka dni obecności w stolicy z pewnością okażą się kluczowe w przyszłości młodej Mormontównej.

W końcu, gdy zachodzące Słońce chowało się już za horyzont, oświetlając jedynie co większe uliczki miasta, Moirę zaciekawił hałas dobiegający zza jednego z budynków mieszkalnych. Wyjrzawszy w tę stronę, spostrzegła garstkę dzieciaków łapiących łapczywie co tylko mogą ze starej fontanny. Choć dłuższe pozostawanie na tym terenie mogłoby wiązać się z dość dużym ryzykiem, tak nie przeszkodziło to kobiecie w zbliżeniu się do tej jakże niezwykłej atrakcji. Nie wiedziała, czego tak naprawdę mogła się spodziewać, przez co asekuracyjnie trzymała rękę na swoim sztylecie, ukrytym pod swoim płaszczem. Z pewnością sam ten fakt już mógł wystraszyć dzieciaki, które widząc zbliżającą się kobietę, zaczęły uciekać co tchu w jedną z wąskich uliczek. Chyba dzisiaj nie miała szczęścia do poznania kogoś ciekawego z Królewskiej Przystani, lecz wciąż mogła całkiem nieźle się obłowić. Kilka srebrnych i miedzianych monet wciąż pływało pod kępą mchu i innych zarośli obejmujących szczelnie dookoła mury fontanny.

Wiara. Na twarzy Moiry pojawił się delikatny uśmiech widząc to, że nawet w tym miejscu ludzie wciąż wierzą tak głęboko w swoich bogów, że są w stanie złożyć im w ofierze to, co jest dla nich najcenniejsze. Tylko czy to w ogóle jest szczere? Pewnie były to ostatnie tchnienia chorych ludzi chcących prosić o łaskawą śmierć, a nie dar od w pełni zdrowego wierzącego. Nie mając nic więcej do stracenia, zdjęła rękawiczkę ze swej prawej dłoni i schyliwszy się, starała się dosięgnąć srebrnego jelenia spoczywającego na dnie brudnej wody. Właściwie nie wiedziała po co to robi, ale może dzięki temu nawiąże tę nić zrozumienia, której tak bardzo pragnie?

W końcu wyjęła upragnioną monetę, którą oczyściła przesuwając kilkakrotnie po kancie jasnego piaskowca, pozostawiając na nim resztki niepotrzebnej jej zieleniny. Podniosła ją na wysokość oczu i dokładnie przeanalizowała jej wygląd. Nie było to dobre miejsce do tego, aby urządzać tutaj jakiegokolwiek rodzaju rytuały, ale jeżeli przy pierwszym kontakcie nie poczuje się cząstki zawartej w przedmiocie, to nie ma co dłużej nad nim przesiadywać. Zamknąwszy na chwilę oczy, przycisnęła palce mocniej do spodniej części monety. To, co zdawało się, że czuje, było niewątpliwie słabe, ale i bardzo chaotyczne. Nie była przyzwyczajona do tego typu energii, o który ciężko w harmonicznej naturze, do której przyzwyczaiła się na północy. Wszystko powinno mieć swój kierunek od początku pojawienia się na tym świecie. Czy i Moira taki miała? Ciężko było jej to teraz powiedzieć, ale bez poznania otaczającego świata, znalezienie na to odpowiedzi nie będzie możliwe. Moira już miała chować monetę do rękawicy i odejść w spokoju do swego łóżka, gdy zza pleców usłyszała końskie kopyta. Dźwięk jej niezwykle bliski, ale kto o tej porze mógłby w środku miasta się na nim poruszać? Przez myśl jedyne co jej przeszło, to straż i inni przeróżni gwardziści, chcący wyegzekwować jakiś kolejny durny paragraf ich praw. Z niezbyt zadowoloną miną odwróciła się więc na pięcie, aby ujrzeć coś jeszcze gorszego.

Choć wiedza z zakresu etykiety nie była Moiry mocną stroną, to ciężko było nie zauważyć całego przepychu bijącego w oczy na odległość i kilkuset metrów od obserwatora. Nie za bardzo znała ród Redwyne'ów. Wiedziała tylko, że robią dobre wina, które swoją sławę zyskały nawet w chłodnych karczmach Winterfell, szczególnie gdy były podgrzewane z przeróżnymi ziołami, jakie udało się zielarkom wyhodować na tej mroźnej pustyni. Już miała przystępować do ceremonialnego ukłonu z okazaniem najzniemitszego szacunku względem, jak się domyślała, lorda jednego z rodów, lecz plany te zniknęły z głowy kobiety tak samo szybko jak się w niej pojawiły. Co. Czy on właśnie ją wziął za jakąś żebraczkę i złodziejkę? Musiał już być najwyraźniej pijany. Kobieta sama nie wiedziała czy ma się denerwować czy jednak puścić to mimo uszu. Choć niezbyt zwracała uwagę na całą tę szlachecką szopkę, to jednak nie spodobało się jej aż tak drastyczne zniżenie jej poziomu. Może to przez charakter, a może przez dość długi i wyczerpujący dzień. – Te dziesięć monet z pewnością nie dadzą mi tyle, co ta jedna, lordzie Redwyne – powiedziała dość spokojnym, lecz oschłym tonem. Na co jej dziesięć srebrniaków o wątpliwej wartości duchowej. Pewnie te pieniądze nawet nie przejdą przez zbyt zapracowane ręce pana lorda.

Po wypowiedzeniu tych słów, wyprostowała się nieco, nie chcąc szczególnie pokazywać wszytego w płaszcz godła Mormontów, choć jeżeli mężczyzna raczy w ogóle spojrzeć na kobietę w inny sposób, niż tylko na żebraczkę, to może i go zauważy. Z drugiej strony to tylko oznaczało, że jej ubiór należał do raczej biednych, skoro lord rodu wziął ją za byle kogo. Spojrzała tylko ukradkiem na swoją sukienkę z dość lekkiego materiału i cóż. Jakoś chyba ją to nie obchodziło. – Niestety nie wiem, choć jestem tutaj po to, aby się dowiedzieć. Smród może wydać się intrygujący, o ile zechce się z nim nieco poobcować, lordzie Redwyne. W winiarni jak się domyślam są lepsze standardy? – Czy zachowała się nie na miejscu? Bardzo możliwe, ale nie za bardzo wiedziała, co nie należy mówić w takiej sytuacji, na którą śnieg Północy jej nie przygotował. – Nie wiem tylko czy tak proste miejsce, jak nasza winiarnia zdoła lorda zadowolić, choć może to tylko inspekcja jak radzi sobie konkurencja na rynku? W takim razie z chęcią lorda ugoszczę. – Kończąc swoją małą przemowę z lekkim uśmiechem na ustach, delikatnie skłoniła się w kierunku lorda jak na mieszczankę przystało.

Stała obserwując teraz jego świtę. Wszyscy ubrani tak samo jak i on, a sprzedając kropierz Moira mogłaby pewnie kupić sobie i trzy suknie podobne do tej, którą teraz na sobie posiadała. Sama nie wiedziała, czy pytanie "wiesz kim jestem" było zadane z pewnym przekąsem, czy wielki lord dalej nie wiedział, że Bogowie obdarzyli prostych ludzi zmysłem wzroku, a oni potrafią go nawet czasem użyć, choć czytać niewielu z nich potrafiło. – Ciężko nie zauważyć, Lordzie. Wszak niezbyt często odwiedza nasze skromne progi tak dobrze wyposażony orszak. – Uśmiechnęła się lekko, chowając wcześniej zdobytą monetę do swojej rękawicy. Może przyda się jej na później, jeżeli miałaby płacić za swoje uwolnienie z rąk Redwyne'ów. Na Siedmiu. Co za durnota. – Wybaczenie zostanie Panu zesłane, choć chyba nie ma za co. Może to właśnie przez to tak dużo ludzi pomyliło mnie z mieszczanką i jeszcze przetrwałam te niebezpieczne przechadzki po mieście. – A może przez to, że po prostu unikała zbyt wielkich zgrupowań nie chcąc faktycznie się narazić na ewentualne przykrości. Nie ufała tutejszym ludziom i pewnie ich kultura różni się diametralnie od tego, co Moira widziała na Północy.

Upewniwszy się, że mężczyzna nie weźmie ją za napaloną na bogactwo żebraczkę, ruszyła spokojnym krokiem w jego kierunku, ręce mając położone wzdłuż ciała z widocznymi dłońmi leżącymi na udach kobiety. Bez broni w ręku, jak wszyscy mogli zobaczyć, przez co raczej straż nie weźmie ją za ewentualne zagrożenie. O ile w ogóle by wzięła. Ludzie chyba nie byli przyzwyczajeni do walczących kobiet w tych zakątkach świata. – Trzeba się przekonać, że ten smród jednak nie musi zabijać. Widząc po Lorda orszaku. – Zlustrowała dokładnie przybocznych Redwyne'a. – Może to być trudne, aby przekonać się, co przechodzą każdego dnia mieszkańcy. O ile Lord ma wystarczająco dużo odwagi w sobie, mogę pomóc się o tym przekonać. Słyszałam o pewnej winiarni niedaleko. Ponoć będą się tam zakładać o to, jak długo pożyje kolejny król. Trochę to smutne, a trochę... – Zamyśliła się. Sama w sumie chętnie obstawiłaby ile pożyje kolejny Targaryen na tronie, ale prawdopodobnie nie do końca jej wypada brać udział w takich zabawach. – Nie na miejscu. – Wzruszyła ramionami. Jakby taki hazard był gorszym od rzeczy, które na co dzień wyprawia rodzina królewska. – Tylko ta cała eskapada chyba mogłaby ich wystraszyć, a tego nie chcemy, Lordzie Redwyne. – Dodała na sam koniec, jakby chcąc przekazać, że przybocznych wypadałoby się pozbyć. Czy Desmer się do tego dostosuje, to na to Moira już nie miała wpływu, o ile w ogóle nie odrzuci jej pomysłu. W ciągu całej rozmowy kobieta miała lekko podwyższony, ciepły głos z nieznikającym delikatnym uśmiechem na twarzy. Cóż, mimo wszystko nie była postacią zbyt charyzmatyczną i o ile mężczyzna wciąż trzeźwo myślał, to z pewnością by zauważył tę sztuczną szopkę, obracając ją z łatwością na swoją stronę, bo w końcu wyruszenie bez obstawy mogłoby się źle skończyć, jak sam lord wspominał.

Tak, dobór stroju był idealny na tę okazję i wcale nie była to jedna z pierwszych sukien, jaką udało jej się ze sobą tutaj przywlec. Za dużego wyboru nie miała, ale na ten komplement skinęła z uznaniem głową. – Trzeba mieć dużo odwagi, by założyć taki strój kamuflujący mnie przed wzrokiem prostych ludzi. – Właściwie potwierdziła tylko słowa lorda, samej sobie winszując tego cudownego pomysłu. Słuchając dalej wypowiedź swojego rozmówcy była naprawdę zdziwiona jak dużo mężczyzna wie o jej niezbyt dużym rodzie, właściwie nic nieznaczącym w tych okolicach. Sama chciała się już popisać znajomością motta i pełnego herbu rodu Redwyne, lecz poza tym, że to jakieś tam winogrono z czymś zwisającym po boku, to za wiele nie pamiętała. Nie spodziewała się, że akurat z nimi przyjdzie jej rozmawiać. – Tam się wychowałam i tam zamierzam umrzeć, lordzie Redwyne. Niezwykle mi miło, że tak wiele o nas wiesz, wszak nie jesteśmy zbyt obleganą wyspą na tym skrawku terenu. – Nie czuła, by to co mówi, było w jakikolwiek sposób adekwatne czy to do swojego rozmówcy czy w ogóle zaistniałej sytuacji. Jeżeli byłaby przygotowana na tak bliskie spotkanie z członkiem szlachetnego rodu, może wypadłaby lepiej.

Teraz dopiero spojrzała w dół w wyciągniętą nieznacznie w jej stronę rękę. Bogowie, dlaczego. Wspólne napicie się byłoby o wiele łatwiejsze od tego, co mnie teraz spotyka. Choć w jej myślach przeklinała na zbytnią uprzejmość lorda, na zewnątrz starała się być dalej uśmiechnięta, a przynajmniej nie pokazywać swojego zdenerwowania zbyt okazale. Na północy nikt by jej nie dotykał bez pozwolenia, a tutaj... – Mój ojciec z pewnością by się ucieszył widząc jakie mam towarzystwo. Choć w sumie wątpię, aby się tym przejął. – Podała wreszcie rękę, łapiąc bardzo nieznacznie za ramię mężczyzny. Miała nadzieję, że ten nie poczuje wilgotnej ręki Moiry. – Nie przejął się tym, że tutaj urzęduję, oczywiście... Często wybieram się w przechadzki po mieście. Wiele można zauważyć i się nauczyć od tych, z którymi na co dzień nie przebywamy. Szczególnie tego jak przemknąć wśród nich niezauważonym. – Uśmiechnęła się dość niezręcznie chcąc usprawiedliwić swój nietaktowny dobór słów. – To bardzo możliwe. U nas właściwie chyba się ich nie odróżnia. I w jednym, i w drugim można dostać w twarz, jeżeli powie się coś niezbyt odpowiedniego. A nawet jak i nie powie to również. Nie chciałabym, aby lord uznał, że jesteśmy wandalami na północy. – Choć w sumie większość mogłaby ich tak spokojnie nazwać. – Wszystko jest w bratniej atmosferze, a przecież o to chyba chodzi. U was najpewniej inaczej się to odbywa? Nigdy tam nie byłam, a szkoda. Może kiedyś przyjdzie mi na własne oczy zobaczyć wasz... rytuał picia. – Uśmiechnęła się już szczerze. Jaki to byłby piękny tydzień. Z dala od problemów z niebezpiecznymi zwierzętami i rozkoszowanie się winogronami czy co tam oni hodują. Do opieki nad roślinami z pewnością ręki nie miała, ale do jedzenia a i owszem. Nie czekając, czy lord sam postanowi się ruszyć, z roztrzepania i lekkiego zdenerwowania sama postanowiła postawić pierwszy krok do przodu, byle tylko się stąd wyrwać. Tak się robi? Może to niegrzeczne. Cóż, on jej raczej nie zabije.