Komnata gościnna Taedhera Baratheona

Złość mieszała się w jej żyłach z alkoholem, powodując niebezpieczną mieszankę. Niebezpieczną głównie dla niej, ale… wciąż.
Gdy wychodzili z uczty, pozostawiając za sobą bijącego Dornijczyka Corwyna Arryna, krzyczącego Morsa Martella, wtrącającej się do całej sprawy Meredith Baratheon, a wreszcie: śpiewy jej kuzyna, Ceryse miała tak bardzo dość tego wszystkiego. Co ciekawe… najgorsi w tym wszystkim nie byli Dornijczycy, nie. Te przebiegłe żmije dobrze się ustawiły i zachowywały się o wiele lepiej, niż, chociażby, dziedzic Orlego Gniazda; doskonale wiedzieli, że jakiekolwiek zakłócenie przebiegu uczty z ich strony spotka się z o wiele większym oburzeniem, niż w przypadku kogokolwiek innego. Pewnie świetnie się bawili, obserwując, jak reszta Siedmiu Królestw gryzie się między sobą, jak członkinie rodziny królewskiej obracają się przeciwko własnemu krewnemu, jak niektórzy nie potrafią się opanować… jak formuje się wyraźny rozłam, mający niechybnie zadziałać na korzyść Dorne. W końcu teraz oczy wszystkich koncentrowały się nie na nich, a na słabym królu, który obracał się przeciwko tym rodom, które przez całą wojnę były lojalne wobec jego brata i samej Koronie… Nawet jeśli miała ochotę jak najszybciej wynieść się z Wysogrodu, nawet jeśli nie miała dobrych relacji z całą swoją rodziną, to wciąż była Tyrellówną z krwi i kości – i czuła się upokorzona tym, jak jej ród został potraktowany przez króla. Jej ród i inne, które z rozkazu Korony brały udział w Podboju, łożyły na niego pieniądze, wysyłały ludzi… traciły ludzi i ważnych członków rodów. Kiedy tak szła, niemal mechanicznie, w kierunku, w jakim poprowadził ją Taedher, i o tym wszystkim myślała, irytacja powoli przyćmiewała w niej skutki alkoholu. Z jednej strony na szczęście, bo będzie mogła przynajmniej prowadzić normalną rozmowę ze swoim narzeczonym, z drugiej strony: szkoda, bo wolałaby zapomnieć o tym wszystkim i po prostu zasnąć. Westchnęła ciężko i lekko się wyprostowała, wciąż idąc u boku narzeczonego, by w końcu cichym głosem wyrzec:
– Oby uczta na naszym ślubie tak nie wyglądała… chociaż może wystarczyłoby nie zapraszać Targaryenów. – Choć nie mogła mieć pewności, że ściany tutaj nie mają uszu, to teraz… niespecjalnie była tym zainteresowana. Niech usłyszą. Niech wiedzą.

Po opuszczeniu wielkiej sali, w której atmosferę właśnie ktoś ciął nożem i wzniecał wybuchy ognia, narzeczeństwo wybrało się ku gościnnym skrzydle twierdzy. Taedher prowadził pod rękę siostrę zamordowanego z zimną krwią lorda Wysogrodu, którego syna król pozbawił tytułu, krocząc z nią w kierunku własnej sypialni. W trakcie ostrożnego spaceru zastanawiał się co właściwie dzieje się teraz na sali i jakie konsekwencje w skali wszystkich Siedmiu Królestw będzie miało to burzliwe wydarzenie. Z niesmakiem i ogromnym zawodem stwierdził, że w gruncie rzeczy to Dornijczycy wyszli z tej sytuacji z twarzą, podczas gdy szlachetnie urodzeni pozostałej części Westeros dali teatralny, wręcz karykaturalny popis. Chłodne rozważania nie mogły trwać długo, bowiem targała nim również złość wywołana upokorzeniem tak znamienitego rodu jak Tyrellowie, z których wywodziła się jego przyszła żona. Zerknął z góry kątem oka na Ceryse idącą u jego boku. Nim dotarli do sypialni, Ceryse odezwała się cicho.
— Mhmm... niestety nie możemy tego zrobić, jednakże przynajmniej nie zastaniemy tam żadnych morderców, ani twojego kuzyna, o ile król nie wypuści go do tego czasu z lochów — odparł równie cicho, przesuwając uważnie spojrzeniem po korytarzu. Ich uczta weselna z pewnością będzie wyglądała inaczej. Już on tego dopilnuje. Dobrze, że niedługo później dotarli do sypialni dziedzica Ziem Burzy. Taedher wyciągnął klucz i otworzył przed Ceryse drzwi, ruchem ręki zapraszając ją do wnętrza, a po tym jak już znaleźli się w środku, zamknął za nią drzwi.
— Mam nadzieję, że to wystarczająco ustronne miejsce, Ceryse. Rozgość się — skierował się do stołu, na którym leżały talerze z owocami. Zerwał jego winogrono z gałązki, które w okamgnieniu trafiło do jego ust.

To był ostatni dzwonek. Wiedział, że załoga sama też sprawi pewnie jakąś ofiarę. Jednak na pewno potrzeba było dla Utopionego czegoś więcej, niźli tylko krwi poślednich mieszkańców Zielonych Ziem. Potrzeba było krwi o błękitnym połysku, juchy szlachetnej w swoim mniemaniu, wartej ofiary.
Obserwował dziewczę od jakiegoś czasu i był niezmiernie zadowolony, że ta dama była aroganckim dziewczęciem. Dzięki temu można było zastać ją samotną, w miejscu, gdzie jedynym podejrzanym będzie jej narzeczony, wielki zwaligóra, niewątpliwie przystojny, jednakże dość toporny. Może uznają, że ją zaruchał na śmierć i wyrzucił, żeby nikt się nie zorientował.
Nie mieli wiele czasu, odpływali tuż przed zamknięciem portu.
Trzymał linę w rękach, miał nadzieję, że jego kamraci są gotowi. Pora zebrać ofiarę dla Utopionego.

Lubił się zastanawiać, jak wielki popłoch czasem wywoływali, gdy tylko zabierali się do rzeczy. Zwykle mógł to obserwować na własne oczy - wieśniaków usiłujących za wszelką cenę uciec przed najazdem Żelaznych, ratując życie swoje i rodziny. Pojedyncze, straceńcze próby obrony dobytku, które z góry skazane były na porażkę. W tym przypadku zapewne nie będą mieli okazji podziwiać tego popłochu, jeśli los im będzie sprzyjać może zniknięcie panny zostanie dostrzeżone dopiero gdy oni będą już na morzu. A trochę szkoda, panikujący szlachcice potrafili być uroczy.
Stał po drugiej strony wejścia do komnat, skryty przed wzrokiem osób wstępujących na korytarz. Rozejrzał się uważnie, sprawdzając czy na pewno nikt nie podążał w tym kierunku - lepiej, żeby im w trakcie akcji nikt nie przerwał.

Percepcja wynik ponoć 36,5 XD klik

Na razie Żelaznym Panom dopisywało szczęście. Dunstan nie zauważył nikogo ani służby, ani strażnika, którzy wędrowaliby korytarzem w której czaili się mężczyźni. Wszystko wskazywało na to, że pora była najwyższa by przeszli do działania. Lepszego momentu raczej nie będzie. Musieli jedynie pamiętać o tym by działać szybko i zdecydowanie. No i bezszelestnie oczywiście. Na razie nikt nie interesował się ich częścią korytarza, ale jeśli zrobi się jakiś tumult, Dunstan i Theo mogli być pewni, że strażnicy patrolujący w pobliżu przybędą skontrolować co się dzieje.

||rzućcie proszę na skradanie się
 0-33 -> niechcąco robisz hałas i strażnicy idą sprawdzić co się stało
 34 i wyżej -> cisza i spokój. Nikt się wami nie interesuje.

Czas na odpis 48h

Theobald wybrał zdecydowane działanie, jako że nikogo nie było. Utopiony mógł zawsze przestać im sprzyjać. Zastanawiał się, co zastanie w środku komnaty, liczył na gołe dupsko Baratheona, niezdolne do szybkiego podjęcia miecza. Nie robił tego jednak za długo, licząc w duchu, że zastaną jedynie panienkę, czekającą na swojego ekhem rogacza. Podszedł szybkim krokiem do drzwi, wyjmując nóż (w jednej ręce miał nóż, w drugiej linę). Nacisnął na klamkę, a jeśli ta nie ustąpiła, kopnął z całej siły w drzwi, aby je otworzyć.

---

Skradanie się:
k100:2=100/2=50

Siła:
(38+63)/2=50,5

Miał ze sobą swoje miecze - oczywiście że miał, jakże śmiałby ruszyć na jakąś akcję bez nich. Był czujny, gotowy w każdej chwili dobyć ich, gdyby tylko okazało się, że czeka ich walka. Póki co jednak szczęście im dopisywało. Ani jednego żywego ducha w pobliżu.
Zanim powoli ruszył do drzwi, Harlaw upewnił się też, czy ma przy sobie na pewno worek. Narzucenie go na główkę pięknej niewiasty było niemalże zbrodnią, ale w zamku pełnym przewrażliwionych paniczyków mogło okazać się koniecznością.
Mężczyzna w ślad za Theobaldem przysunął się do drzwi, zostawiając jednak Greyjoyowi dość miejsca do swobodnego działania.

A tu był rzut klik

Jak na razie wszystko szło jak po maśle. Udało im się zachować ciszę i nie zwrócić niczyjej niepotrzebnej uwagi. Nie było powodu by drzwi od komnaty były zamknięte. Nikt nie spodziewał się przecież żadnych kłopotów w Czerwonej Twierdzy, prawda?
Klamka ustąpiła pod ciężarem dłoni Theobalda i panowie mogli ruszyć do akcji zasadniczej.
W środku dostrzegli jedynie Ceryse, czekającą na swojego rogacza. Zajęta wyglądaniem przez okno, odwróciła się gdy usłyszała jak drzwi się otwierają. Na jej twarzy wymalowało się zdziwienie gdy nie ujrzała tego kogo spodziewała się tutaj spotkać.

||Rzućcie proszę na zwinność
50 pkt i więcej - zaskakujecie Ceryse
poniżej 50 pkt- rozlega się krzyk zanim zdążycie cokolwiek zrobić

Jeśli chcecie ją obezwładnić, rzućcie proszę na siłę.

Czas na odpis 48h

Theobald doskoczył do panieneczki, trochę rozczarowany, że nie będzie miał okazji wykastrować Baratheona i jucha się nie poleje. Nie miał nic do Baratheonów, tak samo jak nie miał nic do wieśniaków, których wyżynał w pobliskich wioskach. Było niewielu, do których coś miał, zwykle to nic osobistego.
Więc w bardzo nieosobisty sposób powiedział:
- Milcz, albo potnę ci buźkę - i zatkał jej usta ręką, wpychając wierzch pięści ,w której trzymał nóż między jej wargi i łapiąc kibiić, aby ją unieruchomić.

---

(83+52)/2+3=70,5

Póki co wszystko szło jak po maśle. Utopiony z pewnością im sprzyjał, prawdopodobnie podobał mu się wybór ofiary, którą zdecydowali się mu złożyć. Nie zdziwiłby się wcale, panience którą dorwali nie sposób było odmówić uroku. Harlaw nie był wcale zbyt rozczarowany faktem, że w komnacie była tylko ona - jeszcze nie raz i nie dwa znajdą okazję do bitki. Poza tym wdawanie się teraz w walkę mogło być zbyt ryzykowne. Gwen by go chyba zadźgała, gdyby zwrócili na siebie uwagę straży z całej Twierdzy.
- Lepiej go słuchaj - przestrzegł nieco żartobliwie, biorąc od Theo linę i łapiąc za ramiona panienki, aby ją związać. Skrępować porządnie, jak dorodną sztukę mięsa... którą poniekąd była.


Zwinność
I siła

Utopiony widać był im przychylny. Zanim Ceryse zdążyła choćby pisnąć, Theobald pozbawił ją tej możliwości. Szlachcianka nie zamierzała się jednak poddawać i Greyjoy mógł poczuć jak porywana zaczyna się szarpać, na szczęście Dunstan wykorzystał swoją siłę i udało mu się bez większych problemów utrzymać ją w miejscu. Ze skrępowaniem nie powinni mieć większych problemów. Zresztą... to była prostsza część ich małego przedsięwzięcia. Teraz musieli się z nią jeszcze wydostać z twierdzy. Najlepiej niezauważeni. Lepiej, żeby panowie mieli plan. Ceryse jak na razie mogła jedynie patrzeć z przerażeniem na to co się właśnie działo.

|rzut na siłę Ceryse 43

|| wybaczcie za obsuwę, mea culpa. Kontynuujcie to co robicie. Standardowo 48h na odpis

- No, raz, raz. - rzucił, poganiając trochę Theo. Zza pasa wyciągnął kawałek szmaty - kiedy Greyjoy uwolnił juz usta niewiasty, Harlaw zaraz zakneblował ją tkaniną. Lepiej było mieć obie ręce wolne, kiedy będą się wynosić z zamku. Mężczyzna sięgnął także po wcześniej przygotowany worek - to przynajmniej pozwoli im zapobiec próbom ucieczki przez ich cudną ofiarę. - Naprawdę, nie próbuj krzyczeć, kochanie - ostrzegł ją dobrotliwie, całując w czoło - w następnej chwili zarzucił jej płócienny worek na głowę. - Droga wolna? - zwrócił się do Theo.

Gdy Dunny obrabiał, hehe, dziewoję, Theo wyjrzał przez drzwi ostrożne, spoglądając czy nik się nie czai.
W zależności od efektów obserwacji dał Dunnemu znak aby iść lub ukryć się.

Percepcja: ( k100+19)/2+9=(16+19)/2+9=26.5

No spostrzegawczy to on nie jest :/
Rzut na percepcję

Ceryse nie miała zbyt wiele do powiedzenia, zresztą nawet nie mogła mówić. Jedynie ze strachem wlepiała swój wzrok w Dunstana. No przynajmniej do momentu, aż mężczyzna zarzucił jej płócienny worek na głowę.
Jak na razie droga była wolna, przynajmniej w najbliższej okolicy, chociaż Theobald nie mógł być do końca pewien czy jego przeczucia są prawdziwe.
Wiadomo było, że do wyjścia z twierdzy mieli spory kawałek. Będą musieli się mocno postarać, żeby przejść niezauważonym. No i do tego musieli jeszcze uważać na swój balast.

||Na razie droga jest wolna.
Rzućcie proszę na percepcję i skradanie się, rzut powyżej 33 pkt jest sukcesem
Dunny rzuć jeszcze na siłę, czy Ci się niewiasta nie stawia i nie sprawia kłopotów. Rzut powyżej 60 pkt, panujesz całkowicie nad sytuacją

Na razie na korytarzu był spokój. Może wszyscy zebrali się w jakimś innym punkcie Twierdzy. Byłoby im to zdecydowanie na rękę, mieliby wtedy całą drogę wolną. Wiedział jednak, że na takie szczęście to chyba liczyć nie mogli. Dunstan zarządził jednak, aby ruszać - póki co, wyglądało na to, że Utopiony im sprzyjał.
- Idziemy. - oznajmił Theo, ciągnąc pannę do wyjścia.


rzuty

Tym razem jego obserwacja nie była taka zła - zauważył że nikogo nie zauważył. Dobrze. Związał jeszcze ręce Ceryse przy okazji swoją liną. Będzie łatwiej. Dobrze, że nikogo nie było, bo coś nie szło mu ciche kroczenie i to coś stuknął to coś punknął. Szkoda, że nie kogoś, hehe.
Posłał przepraszające spojrzenie Dunnemu.

Percepcja: ([https://ucztadlawron.forumpolish.com/t1009p525-rzut-koscia#7823] k100[/url]+19)/2+9=(38+19)/2+9=37,5

Skradanie się: [https://ucztadlawron.forumpolish.com/t1009p525-rzut-koscia#7823]k100[url]/2=25/2=12,5

Panowie zdecydowanie mieli więcej szczęścia niż rozumu. Mimo, że było ich całkiem dobrze słychać, w tym nadal próbującą się bezskutecznie wyrywać Ceryse, to strażnicy zaalarmowani czymś w innej części korytarzy zostawili skrzydło w którym znajdowały się komnaty gości praktycznie bez żadnego nadzoru.
Dunstan nie zorientował się, że brakuje czujnych oczu w okolicy, ale Theo, który był nieco mniej zajęty zdołał dostrzec więcej, chociaż przez to narobił nieco więcej hałasu niż jego towarzysz. Na szczęście dla nich to nie miało większego znaczenia.
Jeśli się pospieszą powinno im się udać dotrzeć bez żadnych przygód aż na dziedziniec. Utopiony dzisiaj sprzyjał im wyjątkowo, gdyż na dziedzińcu miało miejsce jakieś zamieszanie. Na pierwszy rzut oka dwie świty jakiś szlachetnie urodzonych starły się ze sobą i straże musiały ostro kombinować, żeby nie doszło do bójki.
Pośród tego zamieszania bez problemu udało wam się uciec z branką.

||KONIEC