Keja

Wszystko wskazywało na to, że wspinanie się na mury, balustrady i gzymsy kolejny dzień z rzędu zaczynało mu się już nudzić. Taki stan rzeczy zapewne nieco cieszył Dunstana, który mógł się trochę rzadziej martwić o to czy akurat dzisiejszego dnia jego najmłodszy syn postanowi sobie skręcić kark.
Jak widać to nie powstrzymało Hrothgara przed wspinaniem się w ogóle. Zamiast próbować sił na kolejnej ścianie, młodzieniec wybrał się do portu, w miejsce gdzie stały przycumowane okręty Żelaznych. Początkowo miał zamiar przejść się po olinowaniu jednostki należącej do Torona, ale jego wzrok przykuł statek Saorise. Jakoś tak wyszło, że na nim nie był. Ciekawe jak bardzo się różnił od langskipa jego ojca, albo od okrętu wuja Torona. Postanowił od razu wprowadzić czyn w życie i wlazł na statek należący do Botley'ówny. Przecież chyba go nie zje, prawda?

Ostatnie dni mijały wyjątkowo leniwie. Przygotowując się do wypłynięcia z Królewskiej Przystani musiała spędzić więcej czasu na statku niż w królewskich ogrodach, nie chcąc, żeby w trakcie rejsu doszło do niespodziewanego wypadku i ratowania się przed utonięciem. Stawiając stopy na pokładzie poczuła się jak w domu. Oprócz Essos i Dorne nie istniało lepsze miejsce do wypoczynku wolnego od myśli osnutych zmartwieniami.
W czasie podjęcia przez pewne stworzenie decyzji o zwiedzeniu nowego miejsca znajdowała się w swojej kajucie. Gorączkowo przetrząsając zawartość kufrów czuła rosnącą frustrację. Od wczesnego ranka za nic nie mogła znaleźć jednej z cenniejszych dla niej przedmiotów przywiezionych z dalekich wojaży. Byłaby wielce rozczarowana, gdyby zgubił się w czeluści wypełnionej błyszczącą biżuterią, drogocennymi materiałami oraz zwojami bezcennych map. Westchnięcie wypełnione rozgoryczoną frustracją zamaskowała poprzez solidny łyk gruszkowej brandy prosto z butelki. Słodki smak alkoholu ukoił błysk rozczarowania kryjący się w kącikach oczu. Nagle... zrobiła się głodna.
Nie spodziewała się, że po wyjściu na światło dziennie ujrzy najmłodszego syna Dunstana pałętającego się po Lamencie.
— Zgubiłeś się? — zapytała mało przyjaźnie z wyraźnym grymasem niezadowolenia. Nie miała pojęcia, czego szuka u niej ten mały chłystek. Oczekiwała natychmiastowej odpowiedzi, inaczej była gotowa pociągnąć go za kołnierz i wyrzucić w ciemną toń za burtę, nie przejmując się ewentualnymi konsekwencjami ze strony Harlawa.

Czy gdyby wiedział jaki character ma właścicielka statku, to odpuścił by sobie wycieczkę po Lamencie? Na pewno nie. Takie drobne przeciwności losu nigdy go nie powstrzymywały. Zresztą, jak nie zrobi sobie wycieczki teraz to, kiedy? Jak już wypłyną to nie będzie okazji.
Obrócił się gwałtownie w kierunku kapitan statku, gdy usłyszał jej pytanie. Nie brzmiała zbyt… miło, ale młody Harlaw był Żelaznym. Większość załogi na niego burczała i warczała. Można się przyzwyczaić. Z tego też powodu chłopiec nie przejął się zbytnio jej tonem głosu. Będzie się martwić jak faktycznie Saorise przejdzie do czynów i będzie chciała go wrzucić do wody. Nie żeby jakoś się bał wody czy coś w tym guście, ale akurat nie potrzebował dodatkowej kąpieli.
-Nie zgubiłem. Chciałem zobaczyć czym się różni twój statek od statku wuja Torona. – wyjaśnił. Po czym dodał pospiesznie -Jak już wypłyniemy to nie będzie raczej okazji…- miał nadzieję, że Sao uzna ten argument jako dostateczny by mógł kontynuować swoją wycieczkę. Przy okazji Botley’ówna mogła dostrzec tęskny wzrok dzieciaka jakim spoglądał na maszty. Tam był w końcu prawdziwy cel jego wycieczki.
-Który ze statków jest szybszy? Lament czy Żelazna Dama?- wypalił z nurtującym go pytaniem w stronę Saorise. Niczym przecież nie ryzykował, najwyżej mu nie odpowie.
-Langskipy są najszybsze, prawda?- dorzucił jeszcze jedno pytanie. Tak kiedyś mu mówił Dunstan, a może któryś z braci. Nie pamiętał.

Nie lubiła dzieci na statku. W ogóle nie lubiła dzieci, ponieważ w większości przypadków podczas sprawdzania pokładów rabowanych statków stanowiły zbędny balast, ale Hrothgar nie wyglądał na nieobeznanego z zasadami żeglugi. Być może wyrzucenie go za burtę przyniosłoby więcej szkody niż pożytku. Nie będąc jeszcze do końca pewną zamiarów, jakie kierowały nim przy obraniu Lamentu jako cel przechadzki, na razie zrezygnowała z mało przyjemnych działań.
— Jest większy. To Ci wystarczy? — przewróciła oczami, traktując tę różnicę jako najłatwiej dostrzegalną oczywistość. Wkrótce stanęła przy malcu i z pełną swobodą mogła zmierzyć go zaciekawionym spojrzeniem, nie rozumiejąc, dlaczego tak bardzo interesuje się masztami. Na drugą część zdania mogła tylko wzruszyć ramionami. Kto wiedział, ile czasu przyjdzie im pozostać w Królewskiej Przystani? Mimo obiecujących planów snutych tuż po koronacji z samej chęci sprawdzenia kilku spraw na Żelaznych Wyspach dziejących się podczas jej nieobecności.
— Żelazna Dama. Lament mógłby mu dorównać, gdyby miał dwa rzędy wioseł — odparła zwięźle wzruszając ramionami. Langskipy były szybsze ze względu na swoją budowę, w niczym nie przypominając pękatego kadłubu galery.
— Najszybsze są Łabędzie Statki z Wysp Letnich — sprostowała, spoglądając na Hrotha spod delikatnie uniesionych brwi.

Czy chciała czy nie chciała to i tak na pokładach różnych statków, w tym i tych należących do Żelaznych, zawsze znaleźli się jacyś chłopcy okrętowi.
Hrothgar spojrzał na nią z lekkim zdziwieniem. No halo, może miał dopiero dziesięć lat, ale nie był upośledzony, okej?
-No wiem, że jest większy. To przecież widać…- powiedział trochę zniecierpliwionym tonem. W końcu te maszty tylko czekały na to, żeby się z nimi zaprzyjaźnić. Gdyby Sao zechciała wyjść na pokład chwilę później. Nawet by się nie zorientowała, że wpadł z wizytą.
-Uhm… a gdyby oba były maksymalnie wyładowane?- no bo z jednej strony Żelazna Dama była szybsza, ale pewnie ładowność też miała większą. Czy wtedy też przewyższała swoimi możliwościami Lament należący do Saorise? Był ciekaw.
-Z wysp Letnich? Jak wyglądają? Mają maszty? – zasypał pytaniami Botley. Do tej pory nie wyściubił nosa poza Żelazne Wyspy. Nic więc dziwnego, że niewiele wiedział na temat jednostek należących do innych nacji.
-Chciałbym mieć okręt, który byłby duży. I miał dużo żagli. Tak żeby był wtedy najszybszy. Bez wioseł- rozmarzył się na moment.

Zauważając wyraz spojrzenie malca delikatnie uniosła brwi. Nie miał co liczyć na cieplejsze traktowanie, ponieważ ani nie miała na takowe humoru, ani nigdy nie zrobiła dla żadnego dziecka wyjątku. Mogła podarować mu jedynie kolejne westchnięcie okraszone przewróceniem oczu, jakby sam fakt zabierania jakiejkolwiek przestrzeni na pokładzie stanowił pretekst do wrzucenia go za burtę.
Na samą myśl o tym nie mogła nie parsknąć śmiechem. Ostatkiem sił wolnej woli powstrzymała się przed pytaniem o umiejętności pływackie - istniała możliwość, że dałby radę się uratować.
— Namów swojego wujka na mały wyścig w czasie powrotu do domu, to wtedy się przekonasz — zaproponowała, licząc, że perspektywa podsunięcia takiego pomysłu Toronowi ostatecznie zniechęci go do zadawania kolejnych pytań. W kolejce czekały inne, dotyczące Łabędzich Statków, dlatego chciała w miarę szybko zaspokoić niebezpiecznie gwałtownie rosnącą ciekawość.
— Swoją szybkość zawdzięczają niezwykle smukłej budowie. Nazwa, którą się je określa, jest zasługą śnieżnobiałych żagli. Przykuwają wzrok na tyle mocno, że przez chwilę nie wyobrażasz sobie niczego bardziej doskonalszego. Ponoć mieszkańcy Wysp Letnich strasznie zazdrośnie strzegą tajemnicy ich wytwarzania — powiedziała, prosząc jednego z członków załogi o podejście i podzielenie się połową ciepłego bochenka chleba. Usiadła na drewnianej ławie stojącej przy lewej burcie, mając nadzieję, że nie będzie musiała prosić Hrotha o podejście bliżej.
— Zamiast marzyć mógłbyś przyjrzeć się pracy ludzi budujących statki. Nauczyłbyś się czegoś mądrego, co posłużyłoby Ci przy budowie twojego wymarzonego statku.

Hrothgar wcale nie liczył na cieplejsze traktowanie, ale przynajmniej Saorise mogłaby wziąć pod uwagę, że trochę potrafi myśleć. Zresztą jej humor wcale go nie powstrzymywał. W końcu wychował się pośród Żelaznych, mrukliwi żeglarze nie byli czymś niezwykłym, prawda?
-Może tak zrobię…- powiedział lekko zamyślony nad słowami Botleyówny. Będzie musiał poczekać, aż wujek będzie miał dobry humor, ale generalnie to mogło się udać.
-Ciekawe, że nikt jeszcze nie wykradł im wiedzy… Czy nie wystarczyłoby znaleźć wrak i zobaczyć jak i z czego został zbudowany, żeby wiedzieć? Dużo mają masztów z tymi żaglami? – zadał kolejne pytanie na interesujący go temat.
- No… nie wiem czy takim przyglądaniem się można się coś dowiedzieć. Budowanie statków wygląda na dość skomplikowane. – zauważył tylko. Może gdyby miał nieco inny charakter nawet rozważyłby karierę cieśli okrętowego, ale za bardzo podoba mu się wizja bycia w przyszłości kapitanem swojego własnego okrętu, a to niestety oznacza, że musiał się nauczyć również innych rzeczy. Na opanowanie wiedzy z zakresu budowania statków może zwyczajnie na świecie nie mieć czasu.
-Może udałoby mi się odbić taki Łabędzi Statek i zostać jego kapitanem- oczy aż mu się zaświeciły na ten pomysł. Tak właśnie zrobi. Będzie miał najszybszy statek na Żelaznych Wyspach, a do tego wszystkiego będzie miał piękne żagle i maszty. Perfekcyjny plan.

Mały Harlaw był naprawdę ciekawskim dzieciakiem. Zawsze traktowała dzieci tak samo i dla niego nie zamierzała robić wyjątku, zwłaszcza, że jeszcze znajdował się na Lamencie. Najwyraźniej musiał być odpowiednio przeszkolony przez ojca, skoro nie wyglądał na zniechęconego. Nie wiedziała, jaki sposób obierali Żelaźni względem wychowania dzieci - sama nie miała najmniejszej ochoty tego sprawdzać.
Westchnęła.
— Gdyby było to takie łatwe, całe Essos i połowa Westeros wiedziałaby o tajnikach budowy Łabędzich Statków — odpowiedziała już nieco mniej zgryźliwym tonem, choć była to zasługa ciepłego bochenka chleba podanego przez jednego z mężczyzn krzątających się po pokładzie. Nie zamierzała przegapić takiego rarytasu, zwłaszcza, że wyszukane dania Czerwonej Twierdzy były zbyt... wyszukane. Moszcząc się wygodnie na ławie spojrzała pytająco na dzieciaka. — Mam zjeść to sama czy chcesz mi pomóc?
Nie wiedziała, jak długo szwendał się w okolicy, jednak zbliżająca się pora kolacji sugerowała pusty brzuch oczekujący na posiłek.
— W takim razie powinieneś brać czynny udział w budowaniu, choćby przez jakiś czas. Skoro chcesz mieć najszybszy statek, warto dowiedzieć się podstawowych informacji na temat ich powstawania — wzruszyła ramionami. Lepsze to niż szwendanie się po cudzych własnościach i wspinanie się na wysokie maszty. Po oderwaniu sporego kawałka pieczywa zjadła go ze smakiem zaczynając żałować, że w dłonie dorwała tylko to.
— A popłynąłbyś ze mną do Essos, żeby dowiedzieć się, czy uda Ci się taki zdobyć? — nie mogła powstrzymać się przed porozumiewawczym mrugnięciem.

Prawdopodobnie wychowywanie dzieci było całkiem podobne na całych Żelaznych Wyspach. Za to różnica w tym względzie mogła być wyraźna między poddanymi Utopionego a mieszkańcami zielonych krain. W każdym razie Hrotek nawet nie zdawał sobie sprawy, że jego dzieciństwo mogłoby wyglądać inaczej… i w sumie chyba nawet by tego nie chciał. Dobrze mu było tak jak było.
-Hympf, wcale nie mówiłem, że to jest jakieś proste, ale na pewno nie jest niemożliwe. Dziwię się, że nikt wcześniej się na to nie uparł- powiedział. Kto wie… może właśnie Hrotek znalazł swoje powołanie życiowe? Będzie w przyszłości polować na Łabędzie Statkl, żeby poznać ich tajemnicę, albo po prostu zdobyć takowy.
-Chcę!- odpowiedział bez wahania. Świeży chleb zdążył mu już zapachnieć i chętnie by się poczęstował kawałkiem. Potem pewnie sobie poprawi jakimiś placuszkami zakoszonymi z kuchni w Czerwonej Twierdzy.
-No… może- zgodził się z Saorise. W sumie ta propozycja nie była taka głupia. Sam pewnie nigdy nie zajmie się budowaniem statków od zera, ale parę rzeczy go ciekawiło. Może wtedy mógłby się dowiedzieć tego i owego? W międzyczasie wepchnął sobie kawałek chleba do ust, tak że wyglądał z wypchanymi policzkami trochę jak chomik. Co gorsza, gdy Sao wyszła z propozycją wspólnej wyprawy, Hrotek wyglądał jakby zaraz miał się udusić, nie mogąc zdecydować się czy ma najpierw przełknąć czy może coś powiedzieć. W końcu wybrał to pierwsze rozwiązanie. Pospiesznie przeżuł to co miał w ustach i od razu wypalił z entuzjazmem
-Naprawdę? Pewnie, że chcę! To by było super! Jak w ogóle wygląda Essos?- zapytał. Sam słyszał jakieś opowieści na temat tego regionu, teraz jednak przypomniał sobie, że Saorise przecież już tam była. No a wiadomo historie z pierwszej ręki są najlepsze.

Spoglądając na Hrotha miała sprzeczne uczucia, ponieważ był pierwszym dzieckiem z którym wymieniła więcej niż dwa zdania. Nie zmieniła wobec nich zdania - dalej uważała je za niewiarygodnie wkurzające, ale przynajmniej nie cisnęła go za burtę.
— Znając sławę tych statków jestem pewna, że ktoś próbował. Nie bez powodu nikomu się nie udało — powiedziała w ramach ostrzeżenia. Być może byłby pierwszym zdobywcą tajemnicy budowy Łabędzich Statków, ale równie dobrze mógł stać się kolejnym pokonanym spoczywającym na dnie morza. O ile sama nie pragnęła tego za wszelką cenę, tak gdzieś w głębi duszy chciała zakupić bądź zdobyć osławiony łuk z złotoserca. Przez piętnaście lat żeglowania po Essos nie natknęła się na nikogo, kto miałby je w swoich zbiorach bądź był gotów je dla niej zdobyć.
Pomysł czynnego udziału przy budowaniu langskipów podsunęła mu z szczerych pobudek. Przecież jeszcze nie tak dawno przypatrywała się powstającemu Lamentowi i wiedziała, jak wiele satysfakcji daje zdobywanie wód na własnym statku w pełnym znaczeniu tego słowa. Widząc tempo chleba znikającego w buzi dzieciaka zauważyła, że decyzja o podzieleniu się była trafna.
Zauważając reakcję na propozycję wspólnego wypłynięcia na Wąskie Morze parsknęła śmiechem.
— Nie ma co porównywać je do Westeros. Jest o wiele większe i przez niemal cały rok panuje tam upał porównywalny do tego w Dorne. Kluczowymi punktami na mapie są Wolne Miasta takie jak Lys, Braavos, Volantis, Tyrosh, Myr... Każde z nich jest niezwykle różnorodne i egzotyczne. Pełno w nich niewolników, zwierząt i towarów, których nie spotkasz nigdzie indziej na kontynencie. Środkową, stepową część zajmują Dothrakowie, lud niezwykle umiłowany w koniach — zaczęła, robiąc sobie chwilę przerwy na oderwanie kęsa ciepławego chleba i zjedzenie go ze smakiem. — Wszystko jest dzikie. Dzikie, niebezpieczne, a zarazem piękne.
Będąc tam większą część życia wiedziała, o czym mówi, dlatego mimo wspomnianego zagrożenia myślała o Essos z przyjemnością.

Jak to mówią zawsze musi być ten pierwszy raz, prawda? Zresztą Hrotek może nie był najlepszym przedstawicielem tej grupy wiekowej, żeby Saorise zmieniła zdanie. W sumie to i tak cud, że nikt go jeszcze nie wyrzucił za burtę. Może to dzięki temu, że nikt nie wspinał się tak szybko na olinowanie jak Hrotek. Ciężko wyrzucić kogoś, kogo nie można złapać, prawda?
-Uhmmm…- mruknął tylko w odpowiedzi na ostrzeżenie Botley’ówny po czym wyszczerzył się szeroko i dodał pewnym tonem -Co jak co, ale mi na pewno się uda- to chyba była jeszcze ta dziecinna pewność siebie, która nie dopuszczała myśli, że on sam mógłby być kimś całkowicie przeciętnym. Zresztą, na zrozumienie tej kwestii miał jeszcze parę lat.
Cóż, gdyby Sao nie podzieliła się z nim swoją przekąską, to Hrotek na pewno by jej nie próbował wyrwać jedzenie z rąk. Co najwyżej pani kapitan musiałaby znosić donośne burczenie w brzuchu dzieciaka.
Sao mogła zauważyć, że gdy zaczęła mówić o Essos był całkowicie skupiony. Widać te kwestie go interesowały, jak chyba każdego młodego żeglarza. Kobieta mogła zauważyć, jak zmienia się mimika chłopca. Skrzywił się nieco słysząc o upale, może trochę podekscytowany, gdy wspomniała o egzotycznych zwierzętach i niezbyt zainteresowany, gdy wspomniała o Dothrakach lubujących się w wierzchowcach. Co jak co, ale do koni Hrotek miał zerowe zaufanie.
-Te zwierzęta… widziałaś jakieś? Podobno mają tam takie gadające kolorowe ptaki, to prawda? - przeszedł od razu do najbardziej interesujących go kwestii. -Co ci się tam najbardziej podobało?- do głowy wpadło mu jeszcze jedno pytanie, na które chciałby poznać odpowiedź.

Była ciekawa, czy dziecięcy zapał przetrwa okres przejścia w dorosłość. Wybrał sobie cel szczególnie trudny do zrealizowania i pozostawało mieć nadzieję, że obierze staranne przygotowania. W błyszczących od ekscytacji oczach próbowała znaleźć siebie z dzieciństwa, ale nie znalazła pomiędzy nimi żadnego podobieństwa.
— Oby. Morza Essos stoją przed tobą otworem — powiedziała tuż przed kolejnym kęsem ciepławego chleba. Smak pieczywa miał nieporównanie mniej aromatu niż niektóre dania z kuchni Czerwonej Twierdzy, ale ich wyszukany sposób podania zniechęcał do spożycia. — O ile odpowiednio się wyszkolisz... to kto wie, może akurat tobie się uda? Nie bez przyczyny Żelaźni mają siać postrach.
Znowu mrugnęła do niego porozumiewawczo. Być może tym sposobem za kilka lat będzie miała mocną konkurencję na Wąskim Morzu - do tej pory starała się sprzątać innym sprzed nosa najciekawsze łupy w postaci galer kupieckich. Pogoń za tajemnicami Łabędzich Statków byłaby przydatna dla wszystkich, ponieważ wtedy to langskipy mogłyby przejąć miano najszybszych.
Skupienie na twarzy dziecka wprawiło ją w lekkie zdumienie. Przywykła do pisków, głośnych rozmów i oskarżycielskiego tonu, nie ciszy i szczerego zainteresowania widocznego w błyszczących oczach.
— Słonie, tygrysy, węże, jaszczury, małpy... I tak, mają tam też ptaki, które przyuczone gadają i nie odstępują właścicieli na krok. To papugi — wyjaśniła. Przed odpowiedzią na kolejne pytanie musiał poczekać, ponieważ lubiła tam niemal wszystko i wybranie czegoś mającego najcenniejszą wartość trochę trwało. — Upał, do którego łatwo się przyzwyczaić. Wolność, dzięki której mogłam żeglować tam, gdzie akurat mi się zachciało. Dobry alkohol mający najlepszy smak podczas ciepłych wieczorów.
Po wymienieniu ostatniego punktu nie mogła się nie zaśmiać.

Kto wie? Na razie ciężko było powiedzieć czy akurat zdobycie tajemnic Łabędzich Statków obierze sobie za życiowy cel. Z małym Harlawem nie było nic wiadomo. Może jutro uzna, że napadnie i podbije Lannisport? W tym wieku plany szybko się zmieniały, a już szczególnie przy małym Żelaznym, który miał tysiąc pomysłów na minutę. Niczego nie można było być przy nim pewnym.
-A jakie są w ogóle te morza Essos? Różnią się od tych w okolicy Siedmiu Królestw? - kolejne pytanie.
-Pewnie, że się uda!- oznajmił z dumą. Chłopiec nawet nie dopuszczał do siebie myśli, że miałaby go w przyszłości czekać porażka. Na to musiał jeszcze dorosnąć.
-Papugi…- powtórzył za Saorise. Już kiedyś słyszał tę nazwę, ale zdążył sobie zapomnieć. Musiał zapamiętać, jak się nazywają te ptaszyska. -A czy to prawda, że są kolorowe? - zapytał jeszcze. Cała reszta zwierzyńca nie interesowała go aż tak bardzo jak właśnie papugi. -Naprawdę? Nie odstępują na krok? Muszą być super! - jeśli Hrotek kiedyś popłynie do Essos, to Sao mogła chyba bez większego trudu wytypować z czym wróciłby mały Harlaw do domu.
-Ale jak to… łatwo się przyzwyczaić do upału? Przecież gorąco jest okropne…- skrzywił się nieco na samą myśl. Hrotek nie poznał jeszcze specyficznego klimatu Essos. Kto wie, może jak już tam przybędzie to zmieni zdanie.

Dociekliwość pytań była zarówno irytująca jak i intrygująca. Do tej pory nie miała okazji nikomu tak obszernie zrelacjonować wiedzy zdobytej na temat Essos, dlatego zainteresowanie Hrotha tak naprawdę niezwykle jej schlebiało. Jako dziecko zapewne nie miał wielu okazji do dalekich podróży. Ojciec nie miał czasu opowiedzieć mu o wyprawach łupieżczych w kontekście poznania nowych krain, być może ograniczając się do historii na temat zdobytych dóbr.
— Oczywiście. Przy południowym brzegu znajdują się dwa warto wspomnienia - Morze Letnie i Jadeitowe. Pierwsze z nich zawdzięcza swoją nazwę kolorze wody przypominające błękitne niebo w trakcie lata. Drugie również zostało nazwane przez swoją barwę, ponieważ jest zielonkawa, a mimo to nie wydaje się brudne — powiedziała. Mogła mieć jedynie nadzieję, że chociaż w minimalny sposób ukoi głód poznania nowego. Duma pusząca się w jego głosie nie była niczym złym, wręcz przeciwnie - mogła pchnąć go ku sukcesowi, o ile potraktuje drogę do osiągnięcia celu poważnie.
Podświadomie czuła, że za zainteresowanie nad kolorowymi ptakami nie skończy się jedynie na rozważnym rozmyślaniu nad nimi. Wyglądał tak, jakby miał ochotę już teraz chwycić ją w dłonie.
— Owszem — zanim dokończyła, musiała dokładnie przeżuć kawałek chleba. — Najczęściej widywałam takie z piórami w czerwieni, zieleni, błękicie i żółci. Najrzadziej widziałam fioletowe, pomarańczowe, szare i różowe.
Charakterystyczny błysk w oku Hrotha był nie do przeoczenia.
— Upał mi przeszkadzał, ale nie tak bardzo jak na początku. I tak, nadal chętnie chowałam się w cieniu, ale słońce nie było zbyt uciążliwe.
Wszystko przed nim - dopiero przed chwilą powiedziała, że Essos stoi przed nim otworem i nadal trzymała się tych słów. Dopiero po zjedzeniu całego bochenka pieczywa i zakończeniu rozmowy na temat innych ciekawostek tajemniczego kontynentu rozeszli się w swoje strony. Dzień chylił się ku końcowi, a Królewska Przystań powoli układała się do snu.

z/t x2