Dorren Stark

Los niełatwo traktuje młodzieńców urodzonych jako ostatni z linii dziedziczenia. Ważni, ale nie najważniejsi. Poważani, ale zmuszeni oddawać większy szacunek własnemu rodzeństwu, z którym nabijało się siniaki. W rzeczywistości mieszkańców Północy takie problemy nie miały miejsca, jedynym przekleństwem, jakie spotkało młodego Dorrena, był polityczny układ, na który nikt poza samym lordem nie miał wpływu.

Przez kilka lat wychowywał się zgodnie z etykietą, uczony przez Maestra wraz z młodszą siostrą, robił nieco wolniejsze postępy niż ona, bardziej zaabsorbowany potyczkami, które początkowo oglądał z daleka, żeby w końcu złapać również za swój kijaszek. Często kajany był za swoje niepoprawne trzymanie pióra, które winno leżeć w prawej, nie lewej ręce, ale z czasem nawet i to poprzestało być wielkim problemem, kiedy drewniany mieczyk dopasował się do jego lewej dłoni.

Różnica dziewięciu lat pomiędzy nim a najmłodszym z pierwszego małżeństwa ojca była zatrważająco widoczna. Być może to było powodem decyzji o oddaniu go jako gwarancji na swobodną możliwość przejazdu przez Bliźniaki? Po dziś dzień ciężko mu zinterpretować poczynania lorda Starka. Rok osiągnięcia szóstego roku życia nie był dla Dorrena łaskawy, ponieważ został zmuszony do pożegnania z najbliższymi do czasu...nieokreślonego. Początkowo tłumaczył to sobie jako powinność, którą zmuszony jest oddać najbliższym. Rodzinne poczucie obowiązku było i wciąż jest elementem nierozłącznym młodzieńca o kasztanowych włosach i ciemnobrązowych tęczówkach, który pomimo swojego krótkiego pobytu na Północy wciąż czuje się przynależny do rodu Stark każdym skrawkiem siebie.

Wtedy właśnie odkrył wspaniałe możliwości jazdy konnej, której poświęcił najmłodsze lata. Starając się sprostać wymaganiom nieco przerażającego mężczyzny, u którego trudnił się jako giermek, powoli przyzwyczajał się do nieco cieplejszego stylu życia. Przeprawa, do której został wysłany za dzieciaka była wręcz idyllą dla młodego adepta pływania i prób nauki przetrwania. Naturalnie nadal kontynuował naukę godną szlacheckiemu pochodzeniu, jednakże znaczna część jego uwagi skupiała się na tym, czego uczono go również w Winterfell, a mowa oczywiście o wymachiwaniu patykami, które z czasem przemieniły się w miecze. Wychowywany w pobliżu dziedzica lorda Gregora, był wielce zainspirowany jego zdolnościami, wychowaniem oraz relacją, jaką tworzył z ojcem. To właśnie on zastąpił mu braci, których nigdy nie miał okazji poznać w okresie dojrzewania, a nawet i później. Będąc mu najlepszym przyjacielem, starał się dorównywać jego umiejętnościom oratorskim oraz fizycznemu trudowi walki.

Z czasem zaczął pojawiać się żal związany z brakiem zainteresowania ze strony lorda Starka, który jakby kompletnie zapomniał o swoim synu. Właśnie wtedy matka stała się jego podporą, na której oparł całą swoją wiarę w dobre intencje Cregana Starka. Nawet w trakcie pogrzebu, którego był uczestnikiem, nie był w stanie poprawnie obrać swoich odczuć w słowa. Niecodzienne dylematy zaczynały wprawiać go w coraz to większą melancholię, której podwalinami było rozdarcie pomiędzy dwoma krainami oraz lordami będącymi mu niczym ojciec. W rzeczywistości nigdy nie otrzymał od lorda Przeprawy zbyt wielu względów, jednakże nauczony doświadczeniem doceniania najmniejszych rzeczy, był w stanie mu przypisać wiele pozytywnych aspektów. Dziecięca fanaberia stworzyła dość wyraźny obraz, którego cienie wciąż są mocno widoczne przy okazji spotkania z podeszłym wiekiem lordem Frey.

Na swoje szczęście, a raczej jego brak sytuacja wojenna stała się na tyle krytyczna, iż nawet młody Dorren został zmuszony do sięgnięcia po miecz. Wielu byłoby w stanie określić jego czyny za odważne, choć on sam wolał to nazywać powinnością, do której został zobowiązany. Być może nie było to zbyt normalne, ale w czasie największego kryzysu on odnalazł swoje miejsce na ziemi pomiędzy dziedzicem lorda Gregora a własnym bratem lordem Rickonem Starkiem. W ciągu jednego wieczoru dane mu było zachłysnąć się szczęściem, o które nigdy by się nie podejrzewał, żeby następnego tygodnia z nieznanym sobie wcześniej przypływem dzikości szarżować na morderców najbliższych mu osób. Był świadkiem całego tego starcia, które wyryło mu się w pamięci nie jako przerażająca rzeź, a efekt idiotycznego rządzenia krajem. O wszystko obwiniał koronę, nawet naganę skierowaną w stronę lorda Przeprawy od nowego króla, który postanowił zawrzeć pokój z Dornijczykami. Zauważając idiotyczność sytuacji, Dorren postanowił dotrzeć do pierwotnego domu, gdzie chciał pomóc wylizać się ze wszystkich ran oraz co najważniejsze, postarać się nie doprowadzić do kolejnego wykorzystania wojsk Północy na kogoś skinienie palca. Jego młodzieńcze mrzonki zostały szybko sprowadzone na ziemię, a dokładnie do Przeprawy, gdzie czekał jeszcze ostatnie kilka lat na zwolnienie z nieaktywnej już umowy. Dopiero w roku 165 udało mu się skierować do Królewskiej Przystani, gdzie najważniejszym było upewnienie się o stanie młodszej siostry. Lata rozłąki sprawiły, że zamiast być przywiązanym do miejsca, zależało mu bardziej na ludziach.

W trakcie tego całego zamieszania młodzieniec nawet nie wiedział, że już kilkukrotnie był przeznaczony dla wielu lordowskich córek. Początkowo sprawą jego przedłużenia linii zajmował się Cregan, by finalnie Rickon przejął obowiązki, które nigdy nijak się nie sprawdziły w ich rzeczywistości. Wojna przeciwko temu samemu wrogu oraz niespodziewane śmierci spowodowały, że temat wybranki dla Dorrena odszedł gdzieś hen daleko poza Żelazne Wyspy.