Rhiannon Stark

Powrót króla do Królewskiej Przystani, a następnie Czerwonej Twierdzy był wydarzeniem wyczekiwanym już od kilku księżyców. W czasie jego nieobecności wszelkie głosy nieprzychylne Baelorowi zdawały się rozbrzmiewać głośniej, pewniej i mniej ostrożnie. Rhiannon lubiła dworskich gierek - wychowana w sposób znacząco odbiegający od nauki panien z Korony, Reach czy Zachodu, brzydziła się kłamstwem i intrygami. Jeżeli miałaby wybrać jedną ojcowską naukę, która najbardziej przydała jej się w przeciągu ostatnich ośmiu lat na dworze - byłaby to z pewnością ta, by nie dać się wciągnąć w wir knowań i tajemnic. Te osaczały wszystkich zebranych cienkimi niteczkami intryg, które później można było przerobić w materiał mający służyć za ostatnie szaty tego, czy owego podburzacza. Rhiannon nosiła w sobie przysięgi złożone nie tylko przed sobą, ale też przed panem ojcem, panią matką, braćmi, siostrami i narzeczonym.
Wysoko jak honor miało być kiedyś i jej udziałem.
Nigdy nie była w centrum zainteresowania. Nie przeszkadzał jej taki obrót sytuacji, gdyż bycie dwórką córki namiestnika Viserysa dawało jej odrobinę więcej swobody i tak samo odrobinę mniej obowiązków. Może przez fakt, że była o kilka lat młodsza od swej pani dobrodziejki miała odrobinę inne podejście niż reszta dwórek. Może jej brak umiłowania dla brylowania na salonach, przywieziony jeszcze z dalekiej Północy miał wpływ na to, że była głęboko przejęta dzisiejszym spotkaniem?
LPowinna być w Winterfell.
Tak, powinna być w Winterfell, bo właśnie tam było miejsce wilków. Tam przebywało jej rodzeństwo, brat Jonnel pogrążony w żałobie. Powinna wrócić na Północ, odwiedzić siostrę na Niedźwiedziej Wyspie, która przecież w wojnie straciła ukochanego bliźniaka. Powinna razem z Minervą wrócić do Winterfell, zająć się Jonnelem i wszystkimi, którzy tego potrzebowali. W końcu tak robiła dobra córka, tak powinna robić też dobra...
Dobra żona.
Choć sytuacja, w jakiej znajdowało się Siedem Królestw, nie była najlepsza, tego dnia Rhiannon nie mogła sobie odmówić delikatnego mrowienia radości. Wiele łez zostało przelanych, nie tylko w przeciągu ostatnich siedmiu księżyców, ale też całkiem niedawno, wraz z powrotem orszaku króla Baelora. Cały czas miała w głowie informację, którą jej przekazał. Nie mogła spać po nocach, targana wyrzutami sumienia i własną bezsilnością. Spotkanie organizacyjne na balkonie Czerwonej Twierdzy niewiele zrobiło w kwestii przywrócenia równowagi. Dominowało w niej więc poczucie niespełnionego obowiązku, goryczy przegranej i własnej niemocy. Wczorajsze deszcze były jednak dobrym znakiem. Tak jak zmywały kurz i pomyje z ulic Królewskiej Przystani, tak miały zmyć krew poległych, po obu stronach Gór Czerwonych. Książę... król Baelor miał być nowym początkiem, nowym otwarciem i Rhiannon mogła jedynie wierzyć całą sobą, że nie zawiedzie wszystkich swych poddanych.
Przygotowania do koronacji weszły już w końcową fazę, a ich długi czas trwania nie pozwalał odpocząć nikomu, kto był choć trochę zamieszany w życie dworu i samego króla. Rhiannon jako dwórka jedynie księżniczki miała odrobinę mniej obowiązków od reszty dworu - w końcu to król i królowa mieli tego dnia błyszczeć i zgarniać wszystkie spojrzenia. Jej rola ograniczyła się do pomocy przy samej organizacji uczty, co zresztą zostało już dawno załatwione i obkupione starganymi nerwami tak dam dworu, jak i królewny, i jej siostry-królowej.
Zdawało się, że kości Rhiannon nie pamiętają już odpoczynku. W obliczu zbliżającej się z dnia na dzień koronacji dwórka miała ręce pełne roboty niemalże przez całą dobę. Niewielka ilość snu połączona z presją odpowiednich rezultatów podejmowanych przez nią działań nie dawała nadziei na chwilę wytchnienia. Nawet jeżeli składała zmęczone ciało do snu w swej komnacie lub przy boku jej kochanej pani, Falyse, sen nie przychodził. Jeżeli przychodził, był tak wrażliwy na jakiekolwiek zmącenie jak tafla wody. Wystarczył jeden, nienaturalny pisk, by zaprzepaścić wszelkie próby odpoczynku. Poza tym jej umysł dostarczał jej całkiem szerokie spektrum nieprzyjemnych wizji. Począwszy od scen, których nie miała okazji sama doświadczyć inaczej, niż przez listy od Huberta - zgiełku bitwy, strachu przed utratą życia. Przez te, które znała jedynie z opowieści, które do niej dotarły - koń trafiony strzałą i podcięte gardło tego, komu oddała swe serce. Na sam koniec ona sama, tonąca w gorących piaskach, których każde ziarno wbijało się w jej skórę jak tysiące kawałków rozbitego szkła - raniąc do krwi, parząc tak, by jak najmniej jej uleciało. Ciągły ból i krzyk, który wiązł w gardle, którego nie miała odwagi z siebie wypuścić. Ostatnie, co widziała przed wtargnięciem na jawę to fioletowe oczy, których wyrazu nie mogła rozpoznać.
Podróże. Chyba każdy, kto nosił miano Starka, począwszy od legendarnego Brana Budowniczego, łaknął czegoś nowego. Poznawać krainy dalekie i bliskie, czuć na policzkach smaganie zimnego, północnego wiatru, przypatrywać się iskrzącym w słońcu wodom Tridentu, doświadczyć piękna i niebezpieczeństw czyhających w Górach Księżycowych, przejechać spokojnym kłusem przez równiny Zachodu, zjechać dalej w dół, przez Różany Trakt, najpiękniejszą drogę ze wszystkich w Siedmiu Królestwach, poczuć na twarzy deszcz i chłód, który można odczuć tylko w Krainach Burzy... W końcu oczywiście odbić na północ nie południe, bo piaski pustyni to ostatnie, co chciałaby zobaczyć Rhiannon. O wiele bardziej wolała przecież wysokie, grube mury Czerwonej Twierdzy i nawet sam fakt, że wraz z przybyciem do tego miejsca osiem lat temu nie zrobiło ono na niej zbyt dobrego wrażenia, nie przeszkadzał w uznaniu go za dom. Drugi dom.
Rhiannon, podobnie jak inne dwórki i dworzanie, odcięła się od pochodu nieco wcześniej, żeby przebiec korytarzami Czerwonej Twierdzy. W efekcie znalazła się w Wielkiej Sali nieco wcześniej, co pozwoliło jej na nowo przypatrzeć się ustawieniu stołów, które należało do kompetencji dwórek, królewien oraz królowej-matki właśnie. Dalej nie była z niego do końca zadowolona, ale biorąc pod uwagę możliwości, jakie dawała im sala, bardzo wiele wzajemnych niesnasek między poszczególnymi rodami oraz ograniczoną ilość stołów, nie było absolutnie innego wyjścia. Poza tym, zanim doszło do faktycznego ustawienia, Non zwróciła uwagę na niewielkie zmiany, wprowadzone prawdopodobnie przez królową-matkę lub króla Baelora.
Panika zabierała ze sobą coraz większe połacie umysłu Rhiannon Stark. Nie mogła myśleć bez zakłóceń. Miała przed oczami przecież omdlałą panią dobrodziejkę. Omdlałą? Tylko omdlałą? Na to wyglądało. Oddychaj, Non, nie chcesz przecież do niej dołączyć. Musisz stać na straży jej dobrego zdrowia, być prawą ręką, niewidzialną asystą. Niewidzialną? A jednak tak bardzo widzialną, widzialną aż za bardzo, bo przecież właśnie ją zawiodłaś. Przecież gdybyś była obok, była oparciem, którego potrzebowała w trudnej chwili... nie zaprzątała sobie głowy myślami jakiegoś Dornijczyka, nawet jeżeli był to przyszły teść małego księcia... Może to by się nie stało?
Nie pierwszy raz Rhiannon zjawiła się w komnacie królowej, jednak ten przypadek uważała za... wyjątkowy. Miała przeczucie. Niemiłe przeczucie, które biegło w dół jej kręgosłupa, że coś okropnego musiało się wydarzyć. Gdy była tu ostatni raz, ich światem wstrząsnęła wiadomość o śmierci króla. Teraz - kolejny król, tym razem żywy, ale tyle samo lub więcej problemów. Chaos uczty koronacyjnej cały czas dudnił jej w głowie, podobnie jak zmartwienia. Wiedziała, że Falyse jest w dobrych rękach. A co z Rhaegonem? Jego pan ojciec był znacznie bardziej surowy od matki, chociaż w tym przypadku miała wrażenie, że ojcowska reprymenda wyjdzie młodzianowi na dobre.
Wiatr rozwiewał kosmyki jasnobrązowych włosów, a w szczególności pasma, których Rhiannon nie zebrała w niewielki warkocz u szczytu głowy. Panieńska fryzura, choć na co dzień była przekleństwem, teraz pozwalała dopiero poczuć to, co panowie czuli w trakcie swych kawalerskich lat. Wolność. Wolność płynęła też w żyłach rodu Stark i choć zdawało się, że Rhiannon jest najbardziej spolegliwym i oswojonym wilkorem, okazje takie jak te pozwalały jej pokazać, że północny duch nie wymarł w niej zupełnie. Nigdy nie mogłaby sobie na to pozwolić.

Przez całą drogę do zamku czuła się dość... dziwnie. Całe jej jestestwo zdawało się krzyczeć i żyć w emocjach, które normalnie ze sobą kontrastowały. Z jednej bowiem strony czuła niewypowiedzianą ulgę. Zależało jej na dobrych relacjach z bratem, a sam fakt, że udało mu się przed nią otworzyć, uznawała za niesamowity sukces. Starkowie sami z siebie nie byli ludźmi szczególnie wylewnymi, co często widziała po sobie i po tym, jak łatwo reagowały na rzeczy panny z dworu, królewny, czy jej dobrodziejka. Z drugiej jednak strony tematy, które poruszyli, otwierały dalej niezabliźnione rany w psychice Rhiannon i przypominały o tym, co najważniejsze - lojalności, tak względem suwerenów, jak i własnej rodziny. A także rodziny, do której nie zdążyła dołączyć przez małżeństwo.

Nigdy nie spodziewała się, że jej stopa postanie na Smoczej Skale. Miejsce to było w jej marzeniach równie odległe co niegdyś Królewska Przystań. W końcu, jaki interes mogłaby mieć lady Stark w przebywaniu na Smoczej Skale na stałe? Choć okoliczności, przez które przyjęta została na dworską służbę u boku księżniczki Falyse, były niewątpliwie tragiczne i równie mocno odcisnęły się na reszcie Siedmiu Królestw, by nie popaść w kompletną rozpacz, należało szukać także pozytywów. Non nie ukrywała, że od momentu ponownego spotkania ze swym rodzeństwem w obliczu królewskiej koronacji, odzyskała trochę sił witalnych, które wcześniej pozwalały jej na zachowanie zdrowego rozsądku i logiki, z której słynęła. Obecność Dorrena na wyspie tak koiła nerwy, jak i pomagała stawić czoła wszystkiemu, co miało czelność stanąć na drodze - czy to Targaryenów, czy Starków.

Po upływie kolejnego tygodnia na Smoczej Skale Rhiannon mogła stwierdzić tylko jedno. W porównaniu do zadań, jakie przypadały jej codziennie do wykonania w Czerwonej Twierdzy, pobyt w Smoczej Kolebce wydawał się być tak spokojnym, że obawiała się, iż w pewnym momencie z trudem przyjdzie im wymyślać kolejne rozrywki. Na całe szczęście całe towarzystwo - tak książę Baenrys, księżniczka Falyse i książę Rhaegon, jak i jej własny brat Dorren oraz inne dwórki i dworzanie zdawali się być osobami na tyle nietuzinkowymi, że zanudzenie się na śmierć nie wchodziło w grę.