Baenrys Targaryen

Tamtej nocy wiatr łamał drzewa i morze wrzało. Wichura nawiedziła Smoczą Skałę o zmroku, kiedy lady Larra powiła syna. Tego pierwszego. Najważniejszego. Syna któremu dała imię po kochanym bracie który został w Lys. Nie zlękła się szalejącej wichury ani sztormu - syn dawał jej siłę.
Tamtej nocy bogowie rzucili monetą, ale musiały minąć długie lata zanim poznano wynik. Szalony czy nie szalony? Wielki czy nie? To pytanie zadawano sobie na Wąskim Morzu które było jego ulubionym widokiem i na Smoczej Skale czyli jego dziecięcym domu. Pamięć o krogulcach w kształcie smoków na zawsze miała zapaść mu w pamięć.
Od małego uczono go jak posługiwać się różnymi broniami, na przykład mieczem czy też innymi, sztyletem albo toporem. Był w tym dobry, bardzo dobry. Wielu ludzi na Smoczej Skale mówiło, że zostanie wielkim wojownikiem. Robił wszystko żeby przynieść chlubę nazwisku i rodzinie która miała w nim wielkie nadzieje.
Był giermkiem samego króla Aegona III i od niego oraz jego gwardzistów nauczył się wielu sztuczek - na przykład jak pokonać drugiego rycerza, że wystarczy podciąć ścięgna kolan i rzucić go tak na ziemię. Wiedza przychodziła z czasem, ale kiedy miał 11 lat znał już większość tych sztuczek. Chciał walczyć w wielkich wojnach, ale był za młodym chłopcem żeby iść na wojnę. Musiało minąć jeszcze trochę lat. Uczył się rzeczy które były potrzebne księciu i tych których chciał sam. Wspinał się i ćwiczył na różnych planszach taktykę, czasami też inne rzeczy jak ekonomia czy język obcy valyriański. Dużo ćwiczył z bronią bo to z nią szło mu najlepiej i już jako chłopak umiał pokonać większych od siebie, kasztelana albo rycerza przybocznego matki.
Jak go zaręczono z siostrą nie sprzeciwiał się, to była tradycja. Nie kochał Falyse a ona jego, czas biegł dalej, a on dalej głównie ćwiczył. Miecz był jedyną kochanką której potrzebował, ale czasem nie dawał ciepła którego pragnął. Nie wstydził się tych pragnień, lubił poznawać smak różnych kobiet z różnych stron świata. Dopiero kiedy na świat przyszedł Rhaegon coś się w nim zmieniło. Był teraz odpowiedzialny za swojego syna, oczko w głowie, dziedzica jego i jego krwi. Próbował nauczyć go od małego tego czego uczył go jego ojciec, Viserys.
Zaprzyjaźnił się z młodym smokiem, królem Daeronem. Byli sobie bliscy a z biegiem czasu jeszcze bliżsi, mogli powierzyć sobie dużo sekretów. Jego umiejętności były przydatne w wojnie z Dorne i później, we Słonecznej Włóczni. Dużo w ów czasie jeździł po królestwie, ludzie go znali i darzyli należnym mu szacunkiem, wzbudzał respekt posturą. Tylko żona nie bała się go.
Jak w Dorne zaczęły się niepokoje nie wahał się chwili. Na wezwanie króla wyruszył z oddziałami ze Królewskiej Przystani do Dorne które zdobywali na nowo wioska po wiosce. Niestety nastąpił atak. Podli dornijczycy pojmali go i uwięzili żeby czerpać z tego różnorakie korzyści. Był wykończony, ranny i brudny ale postanowił się nie poddawać - dla syna i żony jak i całego rodu ale też króla. Uratował go król Baelor z którym stawili czoła dornijskim żmijom w dole. To poświęcenie Baenrysa który porwał króla na ręce nie pozwoliło świętobliwemu władcy umrzeć w tym dole. Wydostali się z tej dornijskiej niewoli ale ich duma w ów czasie ucierpiała już na zawse.
Powrócili do domu przez Burzę gdzie udzielono im pomocy. Wszystko się zmieniło i nic się nie zmieniło. Zmienił się napewno Baenrys któremu świat w niewoli usunął się spod nóg. Chciał szybko wrócić do zdrowia dla syna i całego królestwa. Polegano na nim, jego sile. Szukano w nim oparcia, zwłaszcza później. Kiedy Baelor nie spełniał oczekiwań obarczono jego, syna Viserysa, rolą księcia Smoczej Skały. Wtedy postanowił, że zawalczy też o dobro rodziny i postara się być lepszym mężem dla Falyse i najlepszym ojcem dla Rhaegona. Bo w rodzinie siła i razem uda im się budować smoczą potęgę. Obiecał sobie że podoła wszystkim wyzwaniom. Z mieczem w ręku który pomógł mu wygrać wiele bitew - Blackfyre było światłem które oświetlało jego drogę naprzód.
Obiecał sobie że będzie nią kroczył i zła się nie uleknie.