Emberlei Martell

Emberlei, oh mała Emberlei. Najmłodsze z dzieci Flary i Qorena Martell urodziło się późno, około trzeciej w nocy. Nie to jednak było najdziwniejsze, najdziwniejszy był księżyc w pełni o kolorze czerwonym, nazywany przez niektórych Krwawym Księżycem. Nie było wtedy i nie ma teraz zgody co do tego, co konkretnie miało to oznaczać. Jedni mówili, że będzie bardzo dobrym przywódcą, drudzy, że będzie bardzo utalentowaną wojowniczką, a trzeci, głównie tacy którzy szeptali swoją wersję, mówili, że nowo narodzona dziewczynka będzie w stanie rzucać klątwy na innych. Mało kto jednak miał na tyle odwagi, by powtarzać trzecią wersję głośno i wyraźnie.
Najmłodsza córka była oczkiem w głowie Qorena. Ojciec nie chciał by była zdana jedynie na starsze rodzeństwo, więc zaczął od nauczenia córeczki pływania, a gdy trochę podrosła zaczęła uczyć się sztuki walki. Chyba z dzieciństwa jej zostało, że nawet w chwili obecnej pływanie w ciepłym morzu czy to w południe czy pod wieczór jest jedną z jej ulubionych form rozrywki. Jednak również lekcje walki traktowała od początku bardzo poważnie. Tutaj ujawniła się pierwsza rzecz, która różniła dziewczynkę od większości, mianowicie była ona leworęczna. Ojciec tłumaczył małej Emberlei jak wielkie ma szczęście w porównaniu do innych kobiet w Westeros, zarówno tych szlachetnie urodzonych jak i tych wywodzących się ze zwykłych rodzin, że może uczyć się walki bronią białą oraz walki wręcz. Dlaczego walki wręcz? Znów, żeby na wypadek wytrącenia broni z dłoni nie była całkowicie bezbronna.
Kolejną rzeczą, na którą kładł nacisk zarówno ojciec, jak i cała rodzina, była duma z bycia Dornijczykiem i członkiem rodziny panującej. Patriotyzm w stosunku do Dorne stanowił niezwykle ważną wartość, oraz duma z bycia niepodległym państwem. To była jedna z najważniejszych wartości.
Kiedy Emberlei nieco podrosła, zaczęła coraz częściej spędzać czas wpatrując się w księżyc i pragnąc zgłębić jego tajemnice. Była już w wieku gdzie umiała czytać i pisać wobec czego zaczęła coraz częściej chodzić do pałacowej biblioteki i coraz chętniej sięgała po dostępne dzieła dotyczące niewyjaśnionych zjawisk oraz magii. Zabierała je ze sobą do pokoju i oddawała się ich lekturze, nieraz spędzała tak całą noc. Rodzice nie byli do końca zachwycenie jednak nie bronili jej dostępu do takiej wiedzy. Kontynuowała więc rozwój swoich zainteresowań w dziedzinie mistycyzmu oraz magii szczerze wierząc, coraz mocniej z każdą przeczytaną książką, że przy sprzyjających okolicznościach i długim czasie spędzonym na praktykę człowiek jest w stanie opanować magię, a we wszystkich starych legendach i przypowieściach jest ziarno prawdy. Wkrótce okazała się, że przeczytała, nie tak znowu szeroką, kolekcję ksiąg o szeroko pojętych nadprzyrodzonych zjawiskach dostępną w pałacu wobec czego szukała każdej możliwej okazji by zdobyć taką książkę, na przykład udając się razem ze strażą na targ, bądź wypytując członków delegacji z innych królestw w trakcie ich odwiedzin.
Wraz z upływem czasu okazało się, że tężyzna fizyczna jest zdecydowanym atutem Emberlei. Wobec czego, nie chcąc tego zmarnować, z pomocą instruktorów, którzy na co dzień uczą żołnierzy, Emberlei poznała również teorię i praktykę posługiwania się bronią obuchową. Spodobało jej się to, bowiem można było dzięki temu zaskoczyć mężczyzn, którym często wydaje się, że mają niepodważalną przewagę. Jednak nie samą bronią człowiek, szczególnie tak szlachetnie urodzony, żyje. Emberlei zaczęła też się uczyć dworskiej etykiety i heraldyki, co było standardem wśród głównych rodów i nie tylko. Dworskie życie i zwyczaje niezbyt przypadły jej do gustu, toteż często buntowała się przeciwko przedłużającym się lekcjom, ale zna przynajmniej podstawy. Niemniej jednak zdecydowanie wolała spędzać czas na arenie treningowej, w morzu, lub w bibliotece. Zakres jej zainteresowań powiększył się na przykład o anatomię, szczególnie pod kątem tego gdzie zadawać ciosy by były one najskuteczniejsze. Jakoś jak miała 16 lat do jej edukacji wkroczyła na krótko matka, która zasugerowała, że walka to nie wszystko co kobieta może zrobić z ciałem aby uzyskać swój cel. Sztuka flirtowania jak i brak skrępowania i różne godne zapamiętania wyczyny w łóżku mogą w niektórych sytuacjach zaprowadzić jeszcze dalej, a dodatkowo dają dużo przyjemności. Tą stroną edukacji Emberlei zajęły się jej młode służki, które wytłumaczyły dziewczynie co i jak i dały możliwość wykazania się w praktyce. Od tamtej chwili aż do chwili obecnej kobieta miała w swoim łożu pokaźną grupę osób obydwu płci i wciąż pragnie więcej. Kolejną ważna kwestią było kontrolowane spożywanie trunków w większych ilościach, aby nie tak łatwo było wyciągnąć z panny Martell informacje w trakcie różnego rodzaju uczt.
Emebrlei żyła otoczona luksusem, lecz odkąd osiągnęła wiek dojrzały została wtajemniczona jako córka Martellów w polityczno-wojskową sytuację w jakiej znajduje się Dorne. Sytuacja bycia otoczonym przez królestwa podległe Targaryenom. Warto tutaj wspomnieć, że Emberlei nigdy nie została wydana za mąż. Ojciec nieco nad tym ubolewał, była jednak daleko w kolejce do tronu. No i chyba jej zamiłowanie do magii i mistycyzmu odstraszyło wielu potencjalnych kandydatów. Nawet co po niektórzy z rodziny niezbyt przychylnie patrzą na jej zamiłowanie do wiedzy o magii i zjawiskach paranormalnych. Czego Emberlei w skrytości serca nie żałuje, ciesząc się wolnością i tym, że mogła zostać w ukochanym Dorne.  
Niestety nikt, nawet ród Martell nie żyje w oderwaniu od wydarzeń dziejących się wokoło. Nadszedł nieszczęsny rok 157 kiedy to szubrawcy pod wodza króla Daerona rozpoczęli atak na Dorne, a rok później byli już u bram Słonecznej Włóczni, a lordowie Dorne musieli ugiąć kolano. To chyba właśnie wtedy Emberlei wykształciła w sobie głęboką nieufność oraz urazę do przedstawicieli innych krain, jako uczestników wyprawy, które miało zniszczyć jej kochaną ojczyznę. Przez kilka lat Emberlei żyła z tłumionym w sobie gniewem na najeźdźców, jednak nie mogąc okazywać go jawnie skupiła się na jeszcze dłuższych chwilach spędzonych na arenie treningowej, oraz próbach, niestety nieudanych rzucenia uroku. Zaczęła więc poznawać sztukę układania horoskopu, wierząc, że da się przewidzieć przyszłe ruchy nieprzyjaciela i jego słabe stronę. Przygnębienie Emberlei zmniejszyło się dopiero kiedy dotarły do niej wiadomości o oddolnej rebelii podejmowanej przez ludzi. Młoda Martell chyba nigdy nie była bardziej dumna z tego, że jest Dornijką.
Na wieść o śmierci tego przygłupa Tyrella, wybuchnęła głośnym śmiechem i zaczęła czuć zdecydowaną sympatię do skorpionów. Lata 164 i 165 to pasmo wzlotów i upadków, a wieści z pól bitewnych Emberlei śledziła z zapartym tchem. W trakcie dwóch ostatnich lat nauczyła się jeździć konno i spędzała wiele czasu na doglądaniu stanu armii. Chciała być gotowa na najgorsze, jeśli będzie trzeba to chciała sama ruszyć na wroga na czele chociażby małego oddziału. Kiedy raz wbiła sobie jakąś myśl do głowy ciężko było sprawić aby zmieniła zdanie. Na szczęście do tego nie doszło, zamiast tego Emberlei mogła brać udział w zorganizowanej przez siebie uczcie na cześć zwycięstwa Dorne. Śmierć króla na pewno opóźni kolejne ataki, a Emberlei może z pewnym optymizmem patrzeć w przyszłość swoją i swojej ojczyzny.