Lancel Lannister

➤ 20.12.2019 | 210-206=4PD | Dextrarius, ostrogi, miecz bastardowy, zbroja płytowa, 4 punkty Zwinności - początkujący, 1 punkt Zwinności - średniozaawansowany

➤ 12.01.2020 | 4+5=9PD | +5PD, 1 punkt Zwinności, 1 punkt Precyzji

➤ 15.01.2020 | 9+3=12PD | +3PD

➤ 30.01.2020 | 12-12=0PD | 2 punkty Zwinności - Średniozaawansowany

➤ 14.02.2020 | 0+4=4PD | +4PD, 1 punkt Siły woli

➤ 20.02.2020 | 4+12=16PD | +12PD, 3 punkty Percepcji, 2 punkty Charyzmy, 1 punkt Blefu, 1 punkt Siły woli, +7 Reputacji wśród Wielkich Rodów

➤ 22.02.2020 | 16+4=20PD | +4PD

➤ 26.02.2020 | 20+8=28PD | +8PD, 4 punkty Zwinności, 2 punkty Wytrzymałości, 2 punkty Broni siecznej

➤ 27.02.2020 | 28+5=33PD | +5PD, 4 punkty Odporności, 2 punkty Pływania, 1 punkt Siły

➤ 28.02.2020 | 33+9=42PD | +9PD, 2 punkty Broni siecznej, 1 punkt Siły, 2 punkty Wytrzymałości

➤ 29.02.2020 | 42-36=6PD | 3 punkty Siły - Zaawansowany, 1 punkt Precyzji - Średniozaawansowany, 1 punkt Zwinności - Średniozaawansowany

➤ 20.03.2020| 6+6=12PD | +6PD,  punkty Broni siecznej, 4 punkty precyzji, 1 punkt Wytrzymałości

➤ 20.03.2020| 12+4=16PD | +4PD, 3 punkty Siły

➤ 24.03.2020 |16+17=33PD| +17PD, 2PU Percepcji, 4PU Charyzmy, 1 punkt Inteligencji

➤ 26.03.2020 | 33+4=37PD | +4PD 2PS Zwinności 2PS Odporności, 2PU Siły Woli

➤ 25.03.2020 | +2 do reputacji w regionie +3 do reputacji wśród pospólstwa

➤ 28.03.2020 Zakup | 37-10=20PD | +5 PU Siła Woli

➤ 10.05.2020 | 27+7=34PD |+7PD 4PS Precyzja

➤ 24.06.2020 | 34+3=37PD |+3PD

➤ 26.06.2020 | 37PD | Poprawki do modyfikatorów do broni, drzewcowa +1, obuchowa +4, dystansowa +4, wręcz +4

➤ 28.06.2020 | 37-27=10PD | 4 punktów Zwinności - średniozaawansowany, 1 pkt Siły woli - początkujący

➤ 29.06.2020 | 10+3=13PD | +3PD

➤ 29.06.2020 | 13+15=28PD | 15 PD, 3 punkty siły, 3 punkty zwinności, 5 punktów precyzji, 2 punkty wytrzymałości

➤ 01.07.2020 Zakup | 28-15=13PD | 5 punktów Siła Woli - początkujący

➤ 04.07.2020 | 13+10=23PD | +10PD, 1 punkt zwinności, 3 punkty tańca

➤ 06.07.2020| 23+7=30PD | +7PD, 3 punkty valyriańskiego, 3 punkty percepcji

➤ 08.07.2020| 30+3=33PD | +3PD, 2 punkty charyzmy

➤ 09.07.2020| 33+3=36PD | +3PD, 4 punkty precyzji

➤ 09.07.2020| 36+7=43PD | +7PD, 3 punkty siły; 1 punkt jeździectwa

➤ 03.08.2020 | 43-15=28PD | 5 punktów Siła Woli - początkujący

➤ 03.08.2020 | 28+5=33PD | +5PD - uzupełnienie dziennika

➤ 05.08.2020 | 33+8=41PD | +8PD, 2 punkty zręczności, 2 punkty zwinności, 2 punkty wytrzymałości

➤ 28.08.2020 | 41+10=51PD | +10PD, 1 punkt charyzmy

➤ 02.09.2020 | 51-14=37PD | 4 punkty siły woli, 1 punkt broni dystansowej

➤ 02.09.2020 | 37+5=42PD | +5PD - uzupełnienie dziennika

-Zobaczysz, że zostanę- odburczał krzyżując ręce na piersi. On mu jeszcze pokaże! Kiedyś. Oczywiście młody książę nie brał w ogóle pod uwagę takiej możliwości, że miałby dostać swój pas tylko dlatego, że był księciem. Chciał być „prawdziwym” rycerzem cokolwiek to miało w jego mniemaniu oznaczać.

Oswabadzał ją powoli, jak smoka zbyt długo zamkniętego w klatce, z pewnością kogoś, kto doskonale zna owe stworzenie i przestrachem kogoś, kto zna jego możliwości jednocześnie. Ale też kogoś, kto nie był pewien, czy w smoki wierzył: może to spełnienie pozwoliło mu oprzytomnieć, zdawało mu się, że był raczej bezwolnym uczestnikiem ostatnich zdarzeń niźli ich prowodyrem, motając się gdzieś w pełnym sprzeczności amoku. Ucałował jej głowę, wierzch odsłoniętego czoła, wciąż pozostając blisko niej – nieśpiesznym gestem cofając się krok, może pół, by dać jej więcej swobody – powolnymi ruchami ramion zagarniając ku sobie delikatniejszym, opiekuńczym gestem, ledwie opuszkami palców muskając jej drobne ramiona, przecież był przy niej przez cały ten czas, wsparciem, uczuciem i oddaniem. Chciał ją objąć, otulić, tej ostatniej wspólnej nocy.

W pewien sposób Lancel też cedził im miłe słówka jako grupie, przyjemnie jest słuchać jak ktoś cię głaszcze przy pomocy słów, niezależnie od tego czy są one prawdą czy nie - każdy lubi słuchać komplementów. — Miło by było, prawda? Ciekawe jakie uczucie towarzyszy takim rycerzom, gdy ludzie wykrzykują ich imię z oddaniem, podczas gdy taki przejeżdża przez wioskę. — Uśmiechnęła się lekko, dosłownie delikatnie, jedynie kącikiem ust. To była wspaniała perspektywa, której raczej nie dane będzie jej poznać. — Nie zadziałamy bez planu, o to bądź pewien.

- Gińcie pokrzywy! - zakrzyknął i zaczął tłuc rzeczone rośliny kijem, tak by bez poparzeń móc przedrzeć się głębiej w krzaczory, gdzie było jego miejsce obserwacyjne.
- Kilku miało jeszcze takie zwykłe skórzane kurtki. I oni mówili jak ludzie, ale niedźwiedzie coś dziwnie charkały tylko, jak to niedźwiedzie. Zrozumieć się nie dało. A nie zauważyły mnie, bo jestem bardzo sprytny, sprytniejszy od niedźwiedzia - powiedział z dumą i wszedł w krzaki. I rzeczywiście, ubrany w szaroburą koszulę i spodnie był trudny do dostrzeżenia, gdy schowany między roślinnością. Co dopiero z większej odległości i w ciemnościach.

– Brzydzę się tobą – wręcz wypluła te słowa, lecz wspaniałomyślnie bez śliny, cała jednak dygotała, roztrzęsiona nie tylko poczuciem niższości, ale także ostatnim, paskudnym zdaniem, które wypowiedział. Krew znów w niej zawrzała, już ostatni raz: i w końcu ruszyła ku niemu, odważnie, atak następował tuż przed ucieczką; z taką pasją w oczach i namiętnością w ruchach mogłaby iść ku wytęsknionemu kochankowi, jego jednak obdarzałaby pocałunkiem a nie kolejnym policzkiem. Jeszcze słabszym niż przed momentem, dłoń wręcz ześlizgnęła się po szorstkiej szczęce.

Zaparłszy się na nogach i wykorzystując ich siłę, wyskoczył w przód, strącając ostrze młodego rycerza; wkrótce wykonał zgrabne odbicie i uderzył mieczem przeciwnika od drugiej strony, znów w pierś, co sił, zmuszając go do zachwiania się na nogach i upadku; niewątpliwie zostanie mu po tym ciosie ślad. Wyskoczył w przód raz jeszcze, przygważdżając go do ziemi nogą, by wpierw odkopać jego oręż, a potem utrzymać przy ziemi obolałego byka. Pozostał w tej pozie może chwilę zbyt długo - nie tyle napawając się tryumfem, co potrzebując chwili, by nabrać oddechu. Skinął mu w końcu głową, wycofując się tak od rycerza, jak księcia, który był przecież świadkiem tego pojedynku. Jeśli ta przybłęda zamierzała się przed nim popisać, to nieszczególnie jej wyszło.

- Ufam, iż zadbasz nie tylko o moją siostrą, ale także o mnie, gdy to ja będę cię potrzebować, mój drogi lwie – wyszeptała cicho, a ich sylwetki dzieliła nieprzyzwoicie iluzoryczna odległość. Byli bliżej, niż wypadało, a ona nie uginała się pod ciężarem męskiej obecności. Nie skrzywdziłby jej. Nie dopuściłby się żadnego czynu – uznawanego za nieprawidłowy. Wierzyła w to.

- Lancel - odpowiedział, w porywie zdrowego rozsądku nie wykłócając się, że wcale nie zamierzał mdleć - coś mu podpowiadało, że siła perswazji tutaj nie wystarczy, by przekonać ciało do tego pomysłu. - Lancel Lannister, jestem królewskim gościem w Czerwonej Twierdzy - Czy zamierzał pomóc mu się tam dostać? Nie wiedział - nie zapytał też o imię swojego towarzysza, ani nie mając sił, by mówić, ani też nie będąc w stanie zapamiętać jego miana. Będzie chciał swoją sakwę złota, oczywiście, że mu pomoże. Ludzie nie takie rzeczy robili dla złota. W to kazano mu wierzyć całe życie - że kopalnie Casterly Rock pomagają zdobywać przyjaciół.

Uciekali, więc byli zabijani, chcieli żyć i już nie żyli, Lancel daleki był od empatii, którą ponoć szczyciła się ponoć większość honorowych wielkich rodów: czemuż więc na tę rzeź prowadzoną w imię nieporadnego dziecka pozwolili? Czemuż więc dziś cały gniew kierowany jest na Dornijczyków, którzy nie robili nic ponad obroną własnego domu? Czemuż to kogokolwiek dziwi ich gniew, któremu dali upust po latach gwałcenia ich córek, gdy zamordowali smoczego króla pod pokojową flagą? Wojna budziła demony, te najgorsze, słyszał o tym z opowieści swego mentora, starszych krewnych, babki, daleko mu było od oceniania samego Meagona.

Nie miał sił już, by unosić oręż do obrony, więc tylko odskoczył na kilka kroków. Ostrze miecza Lannistera zakreśliło łuk z dala od ramienia łowczego z odległej Północy. Flynn mrugnął szybko kilka razy, by pozbyć się potu i skoncentrował zmęczone spojrzene na Lannisterze. Spiął się w sobie, zebrał ostatnie pokłady energii i rzucił się do ataku. Uniósł miecz wysoko na głową za pomocą obu dłoni i zamachnął się bronią, kierując ostrze ku dołowi jak jakiś kat.

- Moja pani - zwrócił się do niej łagodnie. - Jesteś znużona. Pozwól mi towarzyszyć wam - nie bez powodu podkreślił obecność dwórki - w drodze do twych komnat, z radością posłużę ci siłą, jeśli twoje opadną. W twierdzy dziś wielu szaleńców, lepiej nie kusić losu - dodał bez zawahania, grożono dziś Leanie, pobito gościa, Dorne pragnęło zemsty, a pozostali lordowie kipieli gniewem. Nie wiedział, czy te emocje mają szansę znaleźć upust na jego królewnie, ale nie zamierzał na to pozwolić.

- Weź ją, weź ją, weź ją– pisnęła, spanikowana, wyobrażając sobie oślizgłe macki sunące po jej delikatnej skórze pokrytej jasnymi włoskami. A później zęby, tak, ośmiornice musiały mieć zęby, bo coś przecież boleśnie zacisnęło się na łydce. Podskoczyła, prawie się wywracając, do oczu napłynęła nowa fala łez, szczerych. Tym razem nie płakała już bezgłośnie, a szlochała słyszalnie, wystraszona i obrzydzona, a emocje doskwierały bardziej niż wyziębienie. – Wziąłeś ją? Już jej nie ma?

Szukaj słabych punktów. Dostrzegaj niewidoczne. Bacz na nieprzemyślane ruchy, celuj prosto w serce. Punkty witalne - głowa, krtań, klatka piersiowa, pchaj mocno, ale nie gwałtownie - twoje ruchy nie mogą być nieprzemyślane, ostrze ma płynąć powietrzem lekko, prowadzone pewną ręką i silnym nadgarstkiem; ciągnął je w przód szybko, drugą rękę wyciągając w tył dla lepszej równowagi ciała: dbał o poprawny rozkład ciężaru i prawidłową sylwetkę, które wspomagały ruchy ostrza - starał się nad nim zapanować, nie ciągnąć go tępo w bok, nie pchać niby byk, a przejąć kontrolę nad trajektorią jego lotu - i ostatecznym celem.

- Zimno mi- rzuca zupełnie bez zastanowienia, odwracając wzrok, zaciskając w końcu dłonie na zimnej kamiennej balustradzie, jak gdyby próbując ukoić pragnienie rzucenia się na mężczyznę, by go posiąść. I o ile tylko Lancel to dostrzega, jej ciało rzeczywiście mieni się maleńkimi kropeczkami gęsiej skórki. Tylko czy rzeczywiście z zimna? Dlaczego to musi być tak trudne?

– Z kim? – spytała niezbyt zainteresowana, pochylając się ku niemu, by zapomnieć, by zbliżyć się do niego, do kogoś, kto o nią dbał, kto nie skazywał na strój bzdurnej kapłanki, kto zgadzał się z nią w niemalże każdej kwestii. – Ach, sir Corwyn? On chyba też ma się przebrać za septę – wychrypiała chichocząc, nagle zakłopotana i przejęta, bardziej skupiona na ciele mężczyzny niż na rozmowie.

Wygiął się lekko w bok, nieco może pokracznie, powstrzymał odruch wysunięcia języka i zmarszczył złotą brew, wymierzając odległość między nim samym a drugim rzędem. Zawahał się przez chwilę, wziął wymach raz i drugi, wymierzał ręką przed rzutem, aż - w końcu - cisnął, kamień trafił upatrzony dzbanek, drugi z lewej w drugim rzędzie, choć nie uczynił tego dokładnie - celował jednak w naczynie ustawione dołem ku podłożu, stojące wystarczyło drasnąć, by utraciło równowagę i upadło, rozbijając się o najeżone na ziemi insze kamienie.

Dał się pociągnąć, wpierw zdezorientowany, potem - pobiegł za nią, dobijając do pobliskiego murku; Rhaella wspięła się na jego wierzch, on wsparł się ramionami o jego powierzchnię, spoglądając w dal - w morze zatoki pobłyskujące w promieniach słońca, w gwar portu, w gęstą sieć uliczek, na krótką chwilę wracając do wspomnień przed laty. Zdać by się mogło, że pięć lat to niewiele - ale dla niego było czwartą częścią jego życia. Na jego twarzy pojawił się uśmiech - łagodny, spokojny. Sam fakt, że Rhaella w ogóle zastanawiała się nad tym, czy ma dobre serce, czy też nie, zdawał się świadczyć o niej dobrze. Czasem miał nadzieję, że nigdy nie powinna była urodzić się na królewskim dworze. Była zbyt naiwna i za mało wyrachowana, żeby na nim przetrwać.

Uśmiech zadrżał nieco, gdy mówione słowa zdawały się niekoniecznie współgrać z myślami i odczuciami kobiety, na ratunek jednak przyszedł wówczas pan Skały, który uznał za stosowne dorzucić nieco konkretów do wypowiedzi swej przedmówczyni.
- Ślub obędzie się w kolejnym księżycu. W Casterly Rock - oświadczył nieznoszącym sprzeciwu tonem, skupiając spojrzenie na królewskiej siostrze i jedynie kątem oka obserwując własnego potomka.

Kłapnięcie paszczy dostojnego stworzenia zamknęło się wraz z pojawieniem węża, którego małe kły wbiły się w obwisłą szyję lwa. Krople czerwonej krwi spadające w głąb paleniska w rzeczywistości nie były zakończeniem szaleńczego ogniska, którego płomienie zdawały się tańczyć w zgodnym do wizji rytmie.
Czerwone krople trafiły na pożółkłe, lekko pofalowane przedmioty, po których powoli spływały w dół. Wędrówka krwistej kropli ani na chwilę nie zatrzymała swojej podróży, rozbijając się o czoło niemowlęcia, na którego głowie była pożółkła korona z ludzkich kości. Dziecię otworzyło oczy, zatapiając swoje fioletowe tęczówki w postaci obserwującego ogień Lancela.

Caster był rozsądniejszy, Lancel poddawał się emocjom, niezdrowo nie bał się niebezpieczeństwa i mogłoby mu przyjść do głowy zebrać flotę tylko po to, by zagrabić skarby dawnej Valyrii. Albo też: tylko po to, żeby ruszyć na poszukiwania miecza wartego tyle, co cała armia, a który zaginął przed wiekami i szansa na to, by przetrwał, zdawała się zakrawać o cud. Cóż zrobiłby na miejscu swojego dziada?

-  To że ty nie dostąpiłeś zaszczytu ich obejrzenia, nie znaczy, że nie istnieją - prychnęła tylko, z uśmiechem, tajemniczym, wyniosłym, w pewien sposób czułym; pojawiał się na jej twarzy za każdym razem, gdy przypominała sobie o pielęgnowanym jaju, schowanym przed światem w bogato zdobionej, drewnianej skrzyneczce. Myśl ta dodała jej sił, obróciła się zgodnie ze wskazaniami, bez potknięć, bez wyrywania dłoni z uścisku Lancela.

- Zawiesiła go w bibliotece, obok której swoim zwyczajem mija drogę do ogrodów, zażywając codziennego ruchu obiecanego maestrowi. Shaeno, to dla jej dobra - Spojrzał przyjaciółce w oczy, z powagą i słowem przepełnionym absolutnym przekonaniem, że miał rację. Bo właśnie tak uważał. - Nie może wiecznie myśleć o zmarłych. To niszczy jej zdrowie. I potem powoduje takie... zachowanie - Ugryzł się w język, by nie określić zachowania królewny gorszym słowem. Miał nadzieję, że zrobi z siostrą porządek. - Musi zebrać w sobie siły, stanąć na wysokości zadania i godnie zaprezentować nasz i swój ród, niezależnie od tego, jak mocno krwawi jej serce.

- Pieprz się - odpowiedział, mało przyzwoicie, choć słowa te były pewnie ledwo dosłyszalne; suchość gardła sięgała po nie z trudem, były ciche, zbyt ciche, musiał się napić. Potrzebował wody. Dobrze, że Czerwona Twierdza była tak blisko - dojdzie do komnat sam, chwiejnym krokiem i trzymając się ścian. Ale dojdzie. Po gwałtownym wysiłku musiał sprostać lżejszemu, spacer był ku temu doskonałą okazją. Dzięki temu jutro nie będzie bólu.

W myślach obrazował sobie ułożenie zbroi na manekinie znajdującym się przed nim, odwzorowywał myślami każdy fragment, szukając w nich łączeń i kruchości, wyobrażając sobie, w którym miejscu się znajdowały - między płytami było łączenie stawu, ostrze musiało wejść gładko między jedną a drugą część; wszystko zależało od odpowiedniej kontroli i precyzyjnego oka - wystąpił w przód, wykonując pchnięcie ostrzem w wyimaginowany punkt na ręce manekina; prawdopodobnie trafiłby, gdyby tylko jego przeciwnik zechciał nie ruszać się i poczekać, aż to zrobi.

- Nie pożałujesz tej decyzji, panie ojcze. Podołamy i wrócimy na czas - oznajmił tylko krótko, niemal żołniersko, spoglądając przy tym wpierw na ojca, potem na brata. Czuł, że powinni zniknąć ojcu z oczu, nim stary lew zmieni zdanie. Nadzieja zakwitła ponownie, Wolne Miasta - i Stopnie - znajdowały się już na wyciągnięcie ręki. - Do jutra zbierzemy załogę - zapowiedział, szukając u brata potwierdzenia; nie mieli wcale dużo czasu, jeśli musieli zdążyć przed ślubem, musieli wypłynąć najpóźniej za kilka dni.

Na oślep pochwyciła talerzyk, na którym znajdował się przed chwilą pączek, po czym rzuciła nim w stojącego w balkonowym oknie Lancela. - Wynoś się stąd. Nie chcę cię znać. Nie chcę cię nigdy widzieć! Prędzej się zabiję niż będę żoną tak ohydnego człowieka hańbiącego miano rycerza i nazywającego mnie...sugerującego, że... - nie była w stanie kończyć zdania, zapłakana tak, że słone łzy zaczęły sklejać włosy przy policzkach. Na ślepo sięgnęła do stolika po kolejne przedmioty, rzucając z całych sił w stronę Lannistera ozdobnym wazonikiem z kwiatami a w końcu i - świeżo naostrzonym nożykiem do owoców.

Nie był naiwny, wybywając w kierunku Słonecznej Włóczni nie spodziewał się na miejscu przepełnionego radością powitania, nie spodziewał się też łagodnych nastrojów w samym Dorne. Pustynny lud utrzymał namiestnictwo południa, przysługujące dotąd Tyrellom, ale w konsekwencji zwyciężonej wojny utracił niepodległość. Książę Mors dążył zapewne do powstrzymania dalszej rzezi, gdyby Dorne nie uległo w tym momencie, musiałoby ulec wkrótce - nie przewidział jednak słabości nowego władcy Siedmiu Królestw. Baelor prędzej ponownie przemaszerowałby po drodze złożonej z żywych węży, niżeli wzniecił kolejną wojnę. Miłował pokój, dobroć i miłosierdzie, na przekór światu i na przekór wszystkim pozostałym możnym.