Caster Lannister

➤ 19.12.2019 | 210-179=31PD | Miecz krótki, kruk, courser, zbroja płytowa

➤ 17.01.2020 | 31-15=16PD | 5 punktów Języka valyriańskiego - Adept

➤ 28.01.2020 | 16+7=23PD | +7PD, 2 punkty Języka valyriańskiego

➤ 20.02.2020 | 23+9=32PD | +9PD, 2 punkty Charyzmy, 2 punkty Percepcji, 1 punkt Odporności, +2 Reputacji wśród Wielkich Rodów

➤ 03.03.2020 | 32-15=17PD | 5 punktów Nawigacji - Adept

➤ 24.03.2020 | 17+17=34PD | +17 PD, 4PU Percepcji, 2PU Charyzmy, 1PU Heraldyki, 1 punkt Inteligencji

➤ 25.03.2020 | +2 do reputacji w regionie +2 do reputacji wśród pospólstwa

➤ 08.04.2020 | 34-15=19PD | 2 punkty do języka valyriańskiego - adept, 3 punkty nawigacji - adept

➤ 29.06.2020| 19-15=4PD | 3 punkty ekonomii - specjalista

➤ 06.07.2020| 4+9=13PD | +9PD, 4 punkty valyriańskiego, 2 punkty percepcji

➤ 07.07.2020 | 13+7=20PD | +7PD, 2 punkty ekonomii, 2 punkty charyzmy, 1 punkt inteligencji

➤ 08.07.2020 | 20+3=23PD | +3PD, 4 punkt jeździectwa, 2 punkty nawigacji, 3 punkty siły woli

➤ 08.07.2020 | 23+6=29PD | +6PD, 3 punkty tańca

➤ 08.07.2020 | 29-10=19PD | 5 punktów silnej woli

➤ 03.08.2020 | 19+5=24PD | +5PD - uzupełnienie dziennika

- Zostanę - zgodził się cicho, pozwalając na to, by oparła się o jego ramię - wsparł ją ciałem i słowem, szeptał jeszcze długo, odwracając jej uwagę od chmurnych myśli.
Ziarnko czasu po ziarnku, słowo po słowie - starał się przemawiać delikatnie, by nie zranić jej nieopatrznie; niech płacze, niech łzy zmieszają się z deszczem, a żal wsiąknie w miękką tkaninę sukienki. Ale gdy znajdą się w Twierdzy - na jej twarzy winien się pojawić uśmiech błyszczący jak słońce wyłaniające się po ulewnej burzy.
Nakarmił ją słowami pociechy - bo jej potrzebowała. Wiedział jednak, że choć teraz wciąż obciąża Shaenę smutek, ciężar ciążących na niej obowiązków będzie dźwigała z godnością. I udźwignie - jeden, i drugi.

Drzewo wiło się aż do nieba, rzucając rozłożysty cień, gałęzie światła splatały się z atłasową zielenią trawy, nie dosięgając jednak sylwetki wtulonej plecami w chropowatą korę. Znalazł swoją samotnię w miejscu, w którym trudno było stronić od ludzi.
Pierwsze dźwięki szarpanej wiatrem melodii usłyszał niewiele później, uważne spojrzenie podniosło się znad liter rozsypanych po stronicach księgi; nic nie miał na swoje usprawiedliwienie, pokonała go ciekawość. Nie zamierzał z nią walczyć.
Powolnym krokiem skrócił dystans dzielący go od pochylonego nad instrumentem dziewczęcia, czule muskającego struny drewnianej duszy.

Zakwasy płoną w całym ciele, czuje każdą strunę napiętych mięśni, gdy pokonuje ostatnie stopnie prowadzące do wujowskich komnat. Karmazyn rumieńców przeciął policzki ostrzem stępionym upływem czasu, który minął już od walki, lecz oddech wciąż pozostaje urwany, a dłonie drżą z wysiłku, choć stara się je zacisnąć w pięści, by nie zdradzić swego stanu.
Wzburzenia. Rozdrażnienia. Wściekłości.
By po porażce pozostało już tylko palące wspomnienie wstydu. Przysięga, obietnica a może groźba - że on, na Skale zrodzony, skałą pozostanie, że nie skruszy go żadne ostrze, że dzisiejsza klęska nie była jego przewiną.

W tej ciszy spojrzenia krzyczały najgłośniej; byli tylko dziećmi, mieli prawo do tego, by nie wiedzieć, jak poradzić sobie z otaczającą ich rzeczywistością - by w rwącym nurcie rzeki rzeczywistości płynąć chwilę pod prąd, aż opadną z resztek sił, a woda wyrzuci ich na drugi brzeg, też jeszcze całkiem obcy, jeszcze im nieznany. Miał wrażenie, że teraz właśnie się tam znaleźli, że przed nimi jest tylko obcy ląd, ziemia chwilowo niczyja, o którą przyjdzie im dopiero zawalczyć; udzieliła mu się braterska panika, jego roztrzęsienie, odczuwał te same emocje, nie znając wciąż ich przyczyny, ale trwał tuż obok.

Rozbestwione zwierzę wskoczyło na ustawione w rogu komnaty krzesło, igłami pazurów rozszarpując atłasowe obicie, z którego spozierał nań lew panoszący się pośród sumiennego ściegu skrupulatnie wijącego się nad geometrycznymi wzorami. Lwiątko wydarte zostało spod łap truchła matki, której łup skóry najpewniej zdobi już czyjąś komnatę, a łeb szczerzyć się będzie przez wieczność w niemym ryku taksydermicznej grozy.
Ono jedno przeżyło ludzką obławę.
Teraz jak zabawka - cenniejsza niż złoto, sprowadzona ku lordowskiej uciesze - zdobić ma Casterly Rock. Ojciec na widok prezentu wymruczał coś o zbytecznym trudzie i powarkującym kłopotem obdarzył Castera, który wraz z nim przyjmował powracającego z Dorne rycerza. W młodym Lannisterze odżyło to, co czuł, patrząc na dumę prężnych mięśni królewskich drapieżników, skrytych w trzewiach Skały. Kunsztownie ozdobione gładkimi słowami podziękowania musiały wystarczyć, gdy prezent, nieporadnie przemieszczając się na małych łapkach, zrobił kilka pierwszych kroków - na monstrualnej górze, która od wieków należy do Lwów.

Szczelina pozostawiona pomiędzy niedomkniętymi drzwiami a kamieniem ściany przepuszczała łagodną łunę bijącą od lichtarza, wskazując szkarłatnej lwicy drogę. On sam, natomiast, rozsiadł się na krześle, pochylajac się nad osadzonym na jego udach kręgosłupem ciężkiego tomiszcza; postawioną pionowo książkę usztywniała pozłacana klamra w kształcie lwa, która spinała ze sobą tworzące okładkę drewna, by chronić znajdujące się w środku kartki. Zdobione cennymi słowami w języku Valyrii.
Najpierw cichy szelest sunącej po posadzce sukni, potem pytanie brzmiące tak, jakby wypowiedziała je na granicy sennego szeptu.
Czekałem na ciebie, mówi spojrzenie, choć usta układają się w leniwy uśmiech, milcząc przez chwilę.

Tam, za załomem, za gęstwiną wysuszonych drzew, prześwitywały pierwsze zabudowania. A raczej to, co z nich pozostało. Dym wił się złowieszczo jak serpentyna wężowego ciała, wypełzając ze spalonych zgliszczy. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że tylko sept pozostał nietknięty, siedem ramion wznosiło się ku chwale nieba (choć niebo zdawało się rozsypywać w ruinach wokół drewnianych pozostałości).
Okute więzieniem zbroi ciało zesztywniało, dreszcz przebiegł po przedramionach Lannistera, gdy dotarła do niego skala zasianych przez piratów zniszczeń. A mówią, że Żelaźni nie sieją... jednak strach w sercach tych, którzy przeżyli, zdecydowanie to dementował. Niemniej nic nie było pewne, na tym etapie trudno orzec, kto odpowiedzialny jest za rajd na wioskę, wcale nie musieli być to przecież mieszkańcy Żelaznych Wysp, lecz Castera zaślepiała niesprawiedliwość (tak naprawdę zapewne nienawiść), nie szukał więc sprawiedliwości, osąd wydając już teraz, zawczasu.

Nie powinien spodziewać się, iż całą smoczą bibliotekę mógłby zawłaszczyć wyłącznie dla siebie, acz zaskoczeniem była w niej obecność osoby, z którą splatała się zarówno lannisterowska przeszłość, meandrując gdzieś pomiędzy zaszczepionymi w Czerwonej Twierdzy wspomnieniami, jak i przyszłość, którą spleść miał najsilniejszy węzeł - małżeński, oplatając się słowami przysięgi po kres wieczności wokół duetu ciał. Jeszcze kilka lat temu perspektywa nastania tego dnia zdawała się tak odległa, że aż nierealna - teraz jednak do ceremoniału sojuszu między dwoma potężnymi rodami zostało już niewiele czasu, ani się obejrzą, a Haerys zrzuci czarny płaszcz, smoczą skórę, by na oczach świadków i Siedmiu oblec się lwią, utkaną ze szczerego złota.  
Obdarzył ją wnikliwym spojrzeniem, z wystudiowaną cierpliwościąc znosząc każde muśnięcie niechęci oznaczające twarz po części doskonale mu znaną, choć w zupełnie innej, uszlachetnionej dojrzałością, odsłonie.
-  Aōha Eglieros - Wasza Wysokość; dawno nie osiadające na języku słowa posmakował jak wtedy, gdy wciąż witali się uśmiechami.

Powoli oderwał od nich wzrok, pieśń do Matki była sygnałem, by poświęcić swą uwagę już wyłącznie temu, co działo się na podwyższeniu. Klęczący Baelor oraz Shaena mieli przed sobą najważniejszą część koronacji. Król został namaszczony oleistą gwiazdą, zrywając z dotychczasową tradycją, a przejmując elementy obrzędu pasowania na rycerza. Tym właśnie zamierzał się stać - rycerzem Siedmiu?
Służyć chciał im, bogom - czy swym poddanym? Na którą stronę przechylić się miała szala lojalności? I wreszcie - jeśli na tę, która jasno wskazywać będzie na prymat wiary nad ludem, to w jaki sposób da się to wykorzystać do własnych celów?
Lwi uśmiech okrasił twarz młodego Lannistera, pomyśleć można by, że ujął go rozgrywający się na jego oczach historyczny moment.
Narodził się nowy król z Targaryenów, bogowie rzucili monetą, a świat...
Wstrzymał oddech.

Sączy się zieleń w podszycie, szyta w barwach lasu, haft ozdobny biegnie aż po konary drzew różnorodnych, pnie się w górę, rozłożysty jak dumne, wiekowe korony. Każde jedno drzewo królem w Królewskim Lesie - przyjmują łaskawie audiencję z Zachodu, wśród nieskończoności czasu chwilę poświęcają tym, którzy w ciszy jeszcze brną przez leśne rubieże, pochłonięci kontemplacyjną aurą.
Wreszcie znalazł spokój. W Królewskiej Przystani trudno o miejsce, w którym własny oddech słychać byłoby tak wyraźnie, jak tutaj. Nie ma to jednak nic wspólnego z bezruchem, las tętni przecież życiem, ale w nim też jakoś łatwiej na własnym tętnie można się skoncentrować; wsłuchany w jednostajny puls pochylił się nad swym czarnym ogierem i poprawił się w siodle, by przyspieszyć, przejść w czterotakt toltu, pozwalając sobie chwilowo na własną wygodę, którą przedłożył nad komfort wiernego towarzysza.
Na cztery odwraca się przez ramię, sprawdzając, w jakich odstępach znajdują się od siebie jeźdźcy, kto został na samym tyle, kto skręca gdzieś w bok, a w końcu - gdzie jest ona. Lisia pani - dumna i piękna.

Oderwał brata od spędzenia kolejnego popołudnia przy ćwiczebnych kukłach; podejrzewał, że jeszcze kilka dni, a w całej Królewskiej Przystani nie ostanie się już żadna, z którą Lancel mógłby się rozprawić kilkoma precyzyjnymi ruchami miecza rozpruwającego słomiane flaki z okrutną bezwzględnością. Nie chciałby być na miejscu tych, którym przyjdzie się zmierzyć z dziedzicem Lannisterów w potyczce na śmierć i życie. Teraz jednak to nie z kukłą, a ze słomianym zapałem będą walczyć, pochylić mają się nad tematem od dawna przewijającym się w ich rozmowach, lecz nigdy tak naprawdę nie potraktowanym z należytą powagą. Jakby rozmawiali zawsze o mrzonkach tylko, nie o celu, który chcą naprawdę zrealizować. Z jakiegoś powodu podróż do Królewskiej Przystani sprawiła, że Caster zaczął zagłębiać się w informacjach na temat Jasnego Ryku - korzystał z okazji i zasobów, których w Casterly Rock po prostu nie posiadali, a im trudniej było mu pozyskać jakąkolwiek wiadomość, która okazać się mogła pomocna w planowaniu wyśnionej wyprawy, tym bardziej angażował się w poszukiwania kolejnej poszlaki.

Jeśli żywioł swój miałby wybrać, jeden tylko, to rzekłby bez zawahania, iż jest nim ziemia. To jej Lannisterowie zawdzięczali swój dobrobyt - kruszcom, którymi mogła obrodzić, jej trzewiom, pokrytym złotem, wysadzanym szlachetnymi kamieniami. Lecz nigdy nie lekceważył wody, instynktownie odczuwając względem niej należny respekt - wiedział, że fale przynieść mogą na ich brzeg zagrożenie, z którym mierzyć się musieli od dawien dawna. Mówią, że woda to życie - dla nich była też śmiercią; mówią również, że strach należy poskromić - niczym lwa, a nie było lepszego sposobu, by to zrobić, niż znaleźć należne sobie miejsce na Morzu Zachodzącego Słońca - zawalczyć o to miejsce na swoich warunkach.
Aby wcielić mogli to w życie, winni otoczyć się osobami takimi jak Velaryon - od niemowlęctwa do snu kołysanymi falami, od dziecięctwa przyuczanymi do tego, by o żegludze wiedzieć wszystko. Caster cenił sobie pasjonatów, co swą uczonością potrafili dzielić się w taki sposób, że i laik poczuje zew ciekawości, zechce sam doświadczyć tego, o czym dana osoba opowiada. Lord Pływów zdawał się być takim właśnie człowiekiem - jeśli wychował syna na swoje podobieństwo, Lannister, wiecznie żądny wiedzy, niejednego będzie mógł się od Maegona nauczyć.

Wiedział, że w trakcie rozmowy nie mogą zawahać się ni razu - jeśli Namiestnik Zachodu zwietrzy niepewność bądź fakt, iż przemilczą istotny fragment swojej wyprawy, będą mogli zapomnieć o podróży.
Może winien był zachować się inaczej - zacząć od rozmowy z ojcem, by upewnić się, że ma jego przyzwolenie na kontakt z Lordem Pływów. Lecz przecież lew przewodzący ich stadem nigdy nie lubił tracić czasu; dlatego też Caster uznał, że rozmowę, którą muszą przeprowadzić, winni zacząć od zarysowania konkretów - by to na nich, a nie na domysłach, bazowali, ustalając szczegóły.
- Lordzie Lannister - nigdy nie zapominał, że nim właśnie był w pierwszej kolejności; że pełnił ważniejszą funkcję w ich życiu niż bycie wyłącznie ich rodzicielem; z szacunkiem skinął mu głową i zbliżył się, starając się brzmieć pewnie - panie ojcze, czy znajdziesz chwilę, by z nami pomówić?

Myśli ciążyły mu coraz bardziej, inkrustowane tęsknotą, choć nie był to przecież jeszcze dzień ich rozłąki. Lecz decyzja zapadła, nie było od niej odwrotu. A dzień pożegnania nastanie niebawem.
Żegnał się z siostrą już raz - rozstanie to nie należało do najłatwiejszych, wiedział jednak, iż Królewska Przystań będzie mogła ich z Lancelem ukształtować - i przygotować do tego, co czynić mieli ramię w ramię w coraz mniej odległej przyszłości. Teraz Czerwona Twierdza miała pomóc w uformowaniu Lei, poprzez zdobycie doświadczenia tudzież znajomości u boku powszechnie szalonej lady, niegdyś królowej, która królową w sercach wszystkich wszak pozostała.
I Leana tej separacji potrzebowała, i na nią przyszedł czas. Ale był to tylko kolejny symptom tego, iż ich adolescencja minęła bezpowrotnie. Każdy służyć miał rodu w inny sposób, ich ścieżki jeszcze nie były jednoznacznie ukształtowane, acz zaczynały się rozbiegać.
Wiedział, że ten dzień kiedyś nadejdzie. Nie oznacza to, że potrafił się na niego przygotować. Chciał ukraść jeszcze kilka chwil beztroski, nim wyjawi jej prawdziwy cel wizyty.