Komnata gościnna Torona i Gwennary Greyjoy

---

Odłożył napierśnik małżonki, w końcu sięgając ku kielichowi z winem i bez zbędnych ceregieli upił z niego kilka większych łyków. Rozmowy o ruchaniu, choć niewątpliwie dość zajmujące dla nich wszystkich, nie powinny były odciągać uwagi Żelaznych od prawdziwie istotnych kwestii. Jedną z nich był zdecydowanie temat święta ku czci Utopionego. Wyborem daty Baelor zdołał pokrzyżować już nieco plany, jakie pierwotnie mogli snuć - nie było co spodziewać się po fanatyku Siedmiu choćby powierzchownego szacunku dla odmiennych wiar wyznawanych przez jego poddanych. Zmuszało to do pewnej improwizacji, ale czyż był inny lud, który tak doskonale odnajdywał się w niej, jak Żelaźni? Musieliby wysilić się co prawda na pewną kreatywność w działaniu, ale zebrawszy najważniejsze osoby Wysp z pewnością bez problemu uczyniliby tegoroczne obchody niezapomnianymi. I to nie tylko dla siebie.
- Cóż, kandydatów na ofiarę raczej nie powinno nam tu braknąć - zdam się na Twoją inwencję - wzruszył ramionami, wiedząc, że Theobald i zaangażowane przez niego osoby z pewnością nie zawiodą. - Może być jakaś zatoka w Koronie czy w Burzy, powinno być ich pod dostatkiem.
Wypadało jeszcze zastanowić się, kiedy faktycznie powinni wyznaczyć sobie datę wypłynięcia. Tak naprawdę nie spieszyło im się nigdzie, a kilka dni powinno było starczyć na poczynienie przygotowań, uzupełnienie zapasów i zorganizowanie wszystkiego, co niezbędne do świętowania.
- Trzy cztery dni i wynosimy się stąd - stwierdził w końcu, przesuwając spojrzenie po twarzach zgromadzonych.

Na szczęście Utopiony - bądź była to tylko jej mściwa wyobraźnia - podsunął obraz lwa splamionego szkarłatem krwi. Proporce z Casterly Rock leżały w błocie, niektóre nosiły na sobie ślady ognia, a jeszcze pływały w morskiej wodzie. Theo nie mógł lepiej trafić z pytaniem.
— Ten Lannister, który ma wyjść za Targaryenkę... Lancel? To Lwiątko nadawałoby się idealnie — zaśmiała się chrapliwie, w najciemniejszych zakamarkach świadomości widząc zabójczy uśmiech wykwitający na szyi chłopca. Mimowolnie nieco mocniej zacisnęła palce na cienkiej nóżce kielicha. Gdyby nie wytrącające z równowagi pytanie Duny'ego posunęłaby się o krok za daleko i zmiażdżyła delikatny materiał.
— Z tobą? Najwyraźniej dawno nie zaznałeś smaku porażki, bo teraz aż się o to prosi? — przewrócenie oczami było wymownym komentarzem podsumowującym wypowiedź. Miała nadzieję, że zechce kontynuować temat, skoro tak bardzo chciał się z nią podroczyć.
Pozornie niewinne pytanie Gwennary i odpowiedź, która wpadła zaraz po nim nie ucieszyło jej zbytnio mimo obietnicy splądrowania jakiejś wioski, ponieważ miała inne plany i wymagały pozostania w Królewskiej Przystania nieco dłużej.
— W takim razie zostanę tu jeszcze cztery, pięć dni, licząc od waszego wypłynięcia. Może tydzień — oznajmiła upijając łyk wina. Jak na stolicę smakowało nieźle. — Sam powiedziałeś, że to lwom tępią się pazury, a żmije nadal mogą kąsać. Może warto byłoby z tego skorzystać?
Spojrzała na Torona z uśmiechem igrającym na ustach, zaraz potem odwracając się w stronę żaru płynącego z dogasającego kominka.

Theobald uśmiechnął się niczym rekin, pokazując zęby, które jeszcze jako tako się prezentowały mimo wielu podróży morskich. Marynarzom często wypadały. Nie myślał o tym za dużo, ale zrzucał to na karb pochodzenia i dostępu do dość dobrego jedzenia.
— Się robi, mój panie — skłonił się, prześmiewając dworską etykietę, przez Toronem. Na Żelaznych etykieta nie miała takiego znaczenia, jak brutalna siła. Zasady hierarchii, oczywiście, ale etykieta? Podstawowa. Tyle, co mu Gwennara wbiła do głowy pałką, tyle wystarczało. Skoro jeszcze żył, znaczy, że więcej nie było mu do życia potrzebne.
— Wezmę dzieciaki do pomocy, przyda im się wybić z głowy leniuchowanie.
Pożegnał się ze wszystkimi i wyszedł. Ważne, lordowskie rzeczy nie były dla niego.

zt.

     Gwenna objęła brata w pasie, zupełnie niewinnie, tak, jak robili to gdy byli jeszcze dziećmi, a ona sięgała mu do pachy. Teraz też był od niej wyższy, więc gdy chciała w tej pozycji spojrzeć mu w twarz, musiała zadzierać głowę.
     Póki co przyglądała się uważnie Saoirse i Toronowi, próbując odgadnąć rzeczywiste zamiary tej pierwszej. Zrozumiała jej aluzję, lecz nie wiedziała, co dokładnie Botley miała zamiar zrobić. Czy faktycznie chodziło o zawieranie sojuszy za kulisami, a może tylko próbowała wykorzystać to jako przykrywkę dla prywatnych kontaktów? I czy jeśli się rozdzielą, zostawiając Sao samą w gnieździe węży, zobaczą ją jeszcze w ogóle…?
     Theobald najwyraźniej nie podzielał jej niepokoju, bo przytaknął po żołniersku i nawiał, lecz Gwen, jak na posiadaczkę jajników przystało, myślała nieco bardziej kompleksowo, na wielu warstwach, również tych emocjonalnych.
     — A gdyby tak… — zaczęła powoli, bardzo ostrożnie — a gdyby wykorzystać to, że zapłynęliśmy już tak daleko od domu, i zamiast w drogę powrotną udać się nieco bardziej na północ…?
     Zupełnie nieoczekiwanie przyszedł jej do głowy pomysł, w jaki sposób mogliby pogodzić sprawunki Saoirse z interesem rodu oraz Świętem Utopionego.
     Nawet jeśli z dala od Żelaznych Wysp… wciąż mogli uczynić je niezapomnianym.

W pewnym momencie zebrani w komnacie gościnnej przeznaczonej dla Torona i Gwen mogli usłyszeć jakiś tumult za drzwiami, aż te rozwarły się szeroko a do środka wpadł najmłodszy Harlaw. Po minie widać było, że coś go wzburzyło i to na tyle, że bez zastanowienia przerwał "naradę wojenną" starszych.
-TATO! BO ON POWIEDZIAŁ, ŻE JAK TAK DALEJ BĘDĘ SIĘ WSPINAĆ TO ZAMIENIĘ SIĘ W MAŁPĘ W JEDENASTY DZIEŃ IMIENIA! I ZABIERZE MI MOJE SZTYLETY!- szybko się wyjaśniło o co poszło. Widać starszy brat chciał zbajerować młodego, żeby ten przestał się wspinać, ale nieco przedobrzył. Hrothgar mimo wszystko miał dopiero dziesięć lat i łatwo dawał się nabierać na różne farmazony o ile te były wypowiedziane z odpowiednio poważną miną.

- Taka pewna jesteś swojej wygranej? - rzucił jeszcze z przekąsem do Saorise.
Kilka dni na znalezienie ofiary to było aż nadto. O to nie musieli się martwić. Pytanie tylko, czy rzeczywiście aż tak spieszyło im się do domu. Co prawda nijak nie szło porządnie napić się w Twierdzy, ale Królewska Przystań oferowała za to inne rozrywki. Poza tym, chociaż byli ludźmi morza, grzechem byłoby nie skorzystać z dobrodziejstw, które oferowała ziemia.
- O tak, zdecydowanie zgarnij ze sobą moich chłopaków. Przyda im się troche rozrywki - zawołał jeszcze za Theobaldem, kiedy ten opuszczał pokój. Do wyboru, do koloru. Na pewno każdy z jego trójki jakoś się przyda. Najmłodszy z pewnością będzie miał największy zapał.
- Masz na myśli coś konkretnego, Gwen? - słowa siostry zaintrygowały go. Nietrudno było się domyślić, że chodzi o coś konkretniejszego, ale nie był pewny, o co mogło chodzić. Pewnie by w końcu się dowiedział, gdyby nie fakt, że po chwili do komnaty wpadło małe tornado. Rozwrzeszczane tornado do tego. No proszę, a dopiero co o nim myślał.
- Hrothgar, jasna cholera! - zawołał rozdrażniony. O co znowu poszło? Dopiero po chwili starszy Harlaw pojął, co musiało tak dzieciaka wzburzyć. Obaj sobie grabią, flądry jedne! - W nic się nie zamienisz, najwyżej kark skręcisz, ale o tym już wiesz! - zirytowany odstąpił od siostry i złapał syna ręką za kark - A jak ci brat zabierze sztylety, to ja mu je zabiorę. A teraz poszedł stąd! - zawołał do chłopaka, wyganiając go z komnat. Na litość Krakena, czy starsi nie mogli się wstrzymać ze straszeniem młodego. Dzieciak i tak miał już dość bujną wyobraźnię. - Ech, pójdę zobaczyć, czy sie jeszcze nie pozabijali. Dokończymy tę rozmowę później - zwrócił się do pozostałych w pomieszczeniu, koniec końców samemu wychodząc z pokoju w poszukiwaniu swoich niesfornych latorośli.

zt z Hrotkiem

     Skoro tylko malec wtargnął do ich pokoju i przerwał posiedzenie, Gwen wypuściła brata z objęć. Zgodziła się, że powinni o tym porozmawiać jutro, chyba wszyscy mieli już dość wrażeń na dziś. Jakby na zawołanie poczuła spływające na nią zmęczenie, co dało o sobie znać w nieco sennym, ciepłym uśmiechu, jaki posłała za Dunstanem i jego latoroślą. Minęło już trochę czasu od kiedy dzieci jej i Torona były tak nieokiełznanie żywiołowe – teraz córki chadzały swoimi drogami a syn był już prawie dorosłym mężczyzną – i gdzieś w głębi serca Kosa bardzo za tym tęskniła. Głęboki żal minionych dni coraz bardziej zacierał się w jej pamięci i współcześnie, gdy wspominała uroki macierzyństwa, przywoływała raczej pozytywne obrazy. Nie wiedziała, czy mogła to samo powiedzieć o swoich córkach. Podejrzewała, że nie. Ale żywiła po cichu nadzieję, że wyrosną z goryczy, gdy zapełnią więcej stron w księgach swojego istnienia.
     — Tośmy sobie pogawędzili — skwitowała pogodnie. — No nic. Pozwolicie, że zmyję z siebie kurz tego dnia?
     Nie chciała wyganiać Saoirse, jak dla niej przyjaciółka mogła tu sobie zostać i pleplać z kuzynem pół nocy, jeśli tylko tego zechcą – ale ona sama wolała ochłonąć. Jeśli jutrzejszy dzień miał być równie komiczny i dynamiczny co ten, musiała się dobrze przygotować.
     Mijając męża, wspięła się na palce i szepnęła do niego:
     — Będę na ciebie czekać…
     Jeśli uwiną się z rozmową, może nawet Toron dorwie ją w kąpieli.

---

Tośmy sobie pogadali. Słusznie to podsumowała Gwennara. Toron rzucił gniewne spojrzenie na szwagra oraz jego dzieciaka, mocno karcące, zwłaszcza młodzianina.
Wszyscy się rozeszli.
Toron zdecydowanie dołączył do małżonki.

---

Podsumowanie:
Saoirse:10PD
1 PU Inteligencji

Theobald: 10PD

Gwennara: 9PD
1 PU Inteligencji

Dunny: 5PD
1 PU Inteligencji